18/12/15

H μικρή βία


"Αναρχικοί" του κώλου δέρνουν στα Εξάρχεια τον Οικονόμου επειδή πήγε να φάει σ' αυτό που θεωρούν περιοχή τους, ο Λαζόπουλος βρίζει όποιον θέλει για να αφιονίζει την αγέλη του και καλεί (το 2008 ) σε πράξεις βίας (σπάστε τα όλα...), κάποιος Κρης "στρατηγός" του γλυκού νερού οδηγεί ενώπιον της καταγέλαστης ελληνικής δικαιοσύνης το φιλέλληνα ιστορικό Ρίχτερ γιατί διαφωνεί με τις απόψεις του!!

Λίγα μόνο απ΄ τα ατέλειωτα περιστατικά του “πολιτισμού” της βίας και της αγέλης. "Αναρχικοί", "στρατηγοί" και animateur μπορεί να διαφέρουν στο μακιγιάζ και στη φορεσιά, λίγο όμως αν σκάψεις, θα βρεις το ιδιο κοίτασμα ανελευθερίας, θα βρεθείς στον ίδιο προθάλαμο ολοκληρωτισμού.

Κοινωνίες που σταδιακά εθίζονται στη μικρή βία, κάποια στιγμή θα δικαιώσουν και θα υπηρετήσουν και τη μεγάλη. To συνοψίζει απιστοτεχνικά το "παληκάρι" πιο κάτω...

16/11/15

Άτομο και αγέλη


Η εξημέρωση των Χριστιανών και ο περιορισμός τους στα θρησκευτικά τους καθήκοντα καθώς και η παγκόσμια εξαφάνιση των ιδεολογιών του φασισμού και του σταλινο-κομμουνισμού (με εξαίρεση παρηκμασμένες χώρες όπως δυστυχώς η δική μας) απετέλεσαν τις μεγαλύτερες διαχρονικές νίκες του ατόμου απέναντι στις αγέλες των πιστών και στη βία και τον ολοκληρωτισμό που είναι σύμφυτη με κάθε μεγάλη και άμορφη μάζωξη πιστών.




Ο 21ος αιώνας στο δυτικό κόσμο θα είναι ο αιώνας του ατόμου όχι γιατί αυτό υπαγορεύει το μεταφυσικό αφήγημα κάποιου νέου αγελάρχη αλλά γιατί το μοντέλο της επικοινωνίας είναι πια τόσο αποκεντρωμένο που υπονομεύει τον κάθε επίδοξο τσοπάνη, καταστρέφει σιγά και σταθερά το δομικό πλεονέκτημα που είχε ο “μεγάλος” σε κάθε προηγούμενη κοινωνική περίοδο (με εξαίρεση την αρχαία Ελλάδα[*]) και που οι οικονομολόγοι περιγράφουν ως “οικονομία κλίμακας”.

Ο Μαρξ θεώρησε ότι το συγκεντρωτικό μοντέλο που κυριάρχησε τον 19ο αιώνα, την εποχή δηλαδή του ατμού, και παρήγε μεγάλη συσσώρευση κεφαλαίου θα ενταθεί και θα οδηγήσει σε λίγα μεγάλα μονοπώλια και στον αφανισμό κάθε μικρομεσαίου. Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο. Τόσο η ενέργεια όσο και κυρίως η επικοινωνία τον 20ο αιώνα και με αυξανόμενη τάση το 21ο αιώνα κινήθηκαν προς εντελώς άλλη κατεύθυνση. Κατέστησαν το μικρό βιώσιμο και ανταγωνιστικό. Η οικονομική αξία που παράγουν οι μικρομεσαίοι αναπτύσσεται σήμερα ταχύτερα απ΄ αυτή που παράγουν τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα (πολυεθνικές).

Στη νέα εποχή που ανατέλλει αποδομούνται οι αγέλες και οι ιεραρχίες αλλά όχι και οι συλλογικότητες. Mόνο ο ηλίθιος άνθρωπος ταυτίζει την ατομικότητα (individualism) με τον εγωϊσμό και την ιδιοτέλεια (selfishness). Στις νέες συλλογικότητες αντί για μια μάζα από πρόβατα που βελάζουν, καμιά φορά θυμωμένα για να εκτονώσουν την αδρεναλίνη τους, θα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τα μέλη της, την ιδιαίτερη ταυτότητα που το καθένα φέρει. Η ελευθερία θα είναι η κεντρική αξία. Η ελεύθερη προσχώρηση του ατόμου στις νέες συλλογικότητες θα έχει τελείως άλλα χαρακτηριστικά με κυριότερα την άρνηση των τσοπάνηδων, τη διατήρηση της ατομικής ταυτότητας και τη μη βία.

Ο ισλαμοφασισμός είναι η νέα αγέλη που αναλαμβάνει δράση κατά της λογικής και της ελευθερίας. Όσο και αν η δύση έχει βάλει στην άκρη τις αγωνιστικές αναφορές στο ένδοξο παρελθόν, χαρακτηριστικό παρακμιακών λαών και ύπουλων τσοπάνηδων, είναι μάλλον βέβαιο ότι η τρέλα δεν αντιμετωπίζεται με επίθεση ελευθερίας και δημιουργίας. Ένα μίνιμουμ αγωνιστικού πνεύματος είναι απαραίτητο για να να τους εξαφανίσει απ΄ τον κοινωνικό χώρο, κλείνοντάς τους πίσω απ΄ τις πόρτες των τζαμιών τους που θα έχουν μονωθεί καλά και θα έχει απαγορευτεί η όχληση της κοινωνίας από τους ασταμάτητους αλαλαγμούς των τσοπάνηδων τους.

Ο αρχαίος αγώνας της λογικής, της ελευθερίας και του ατόμου ενάντια την πίστη, την τυραννία και τη μάζα θα συνεχιστεί. Κι οι ισλαμοφασίστες σύντομα θα αντιληφθούν ότι η μη βία είναι άποψη και δεν είναι αδυναμία.
===
[*] στην αρχαία Ελλάδα έλειπε το μεγάλο κέντρο και τη θέση του υπήρξαν πολλές ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις- πόλεις. Με όλες τις αντιφάσεις και τους εμφύλιους σπαραγμούς είναι η πρώτη ιστορικά, μεγαλειώδης στιγμή όπου η ελευθερία της μικρής κλίμακας συγκρούεται νικηφόρα με την άβουλη μεγάλη, μάζα.

1/11/15

Πόσους μετανάστες θέλουμε στην Ευρώπη;

Ας κάνουμε ένα δημοψήφισμα για να το μάθουμε. Σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην κάλπη, αντί για ψήφο να ρίχνουμε πενηντάρικα. O,τι θέλει κι ό,τι μπορεί ο καθένας.Τόσα μαζέψαμε, τόσο κοστίζει η στέγαση, η σίτιση και η περίθαλψη ενός μετανάστη, διαίρεση, αποτέλεσμα.

Άσκηση αυτογνωσίας. Και σε τρία χρόνια ξανά.

Λέτε ότι δε θα μαζέψουμε τίποτα ε; Μήπως όμως το λέτε γιατί αυτό διαδίδει ασταμάτητα και με χίλιους τρόπους ο μεγαλόκαρδος και πονόψυχος κρατισμός; Το stay in business ο ίδιος; Εγώ λέω ότι μπορεί και να εκπλαγούμε. 
 
Αριθμητική έργων και όχι λόγων. Αριθμητική ελεύθερων ανθρώπων κι όχι νηπίων και σκλάβων που όλο δείχνουν το δάχτυλο και τους φταίει κάποιος άλλος. Που καθάρισαν το μυαλό και την ψυχή τους απ΄ το φαρμάκι του κρατισμού και των άπειρων υπαλλήλων, διαμεσολαβητών και νταβατζήδων του.
 

13/10/15

Κράτος και κοινωνία


Το κράτος, ως επιχειρηματική οντότητα, δεν είναι ανταγωνιστικό σε τίποτα. Δεν μπορεί να παράγει τίποτα απολύτως σε καλύτερη ποιότητα, χαμηλότερο κόστος από τον ιδιώτη. Αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα σε όλο τον πλανήτη. Αυτό διέλυσε την ΕΣΣΔ αυτό βγάζει την Κίνα απ΄ τη φτώχεια. Και αν απομένουν κάποιες δραστηριότητες που κατά παράδοση αναλαμβάνει αποκλειστικά το κράτος (δικαιοσύνη, κ.λπ) είναι θέμα χρόνου να φανεί και εδώ το πόσο ανίκανο είναι.



Επιπλέον το κράτος έχει γίνει στέγη για αναρίθμητα παράσιτα. Τα παράσιτα αυτά προβάλλουν τον τάχα μου περισπούδαστο και μοναδικό ρόλο του κράτους για το δικό τους συμφέρον και μόνο. Τα παράσιτα αυτά ενεργούν με γνώμονα το δικό τους συμφέρον και μόνο. Έτσι στην Ελλάδα, η ηλεκτρική ενέργεια είναι όμηρος της μαφίας του Φωτόπουλου, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση όμηρος των καθηγητάδων και των τριγύρω συντεχνιών (ΤΕΕ, δικηγορικού συλλόγου...). Αυτοί, για να κάνουν τη δουλειά τους, έχουν εγκλωβίσει τη νέα γενιά σε μακρόχρονες σπουδές 4 και 5 ετών όταν σε όλη την Ευρώπη είναι τριετείς. Σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον όλοι αυτοί εξαφανίζονται σε μηδενικό χρόνο. Γι' αυτό και ένα τέτοιο περιβάλλον το πολεμάνε με λύσσα.

Αν ο κρατισμός στην Ελλάδα έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις που κάνουν τον Κιμ της Β. Κορέα να απορεί ο παρασιτικός ρόλος του κράτους ασφαλώς είναι γενικότερο φαινόμενο. Ο Weber τον περιγράφει ως εξής.

Max Weber - Politics as a Vocation

With 300,000 to 400,000 such party men who have no qualifications to their credit other than the fact of having performed good services for their party, this state of affairs of course could not exist without enormous evils. A corruption and wastefulness second to none could be tolerated only by a country with as yet unlimited economic opportunities.

Μαx Weber – Η πολιτική ως επάγγελμα

Με 300- 400 χιλιάδες κομματάνθρωπους με καμιά ικανότητα εκτός απ΄ το να υπηρετουν το κόμμα τους, δεν μπορεί κανείς παρά να περιμένει τεράστιο κακό. Αξεπέραστη διαφθορά και σαπίλα που δε θα μπορούσε να την αντέξει η χώρα (Γερμανία) αν δεν είχε τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει.

==

Έχει κάποιο νόημα αυτό που λέμε κοινωνικό κράτος; Η Θάτσερ έκανε ένα τεράστιο λάθος όταν έλεγε ότι “αυτό που λέτε κοινωνία, δεν υπάρχει (And, you know, there's no such thing as society.” Το ίδιο λάθος επανέλαβε με την περίφημη φράση της “there is no free lunch- δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα”

Η κοινωνική αξία δεν είναι πάντα επιχειρηματική, δεν εκδηλώνεται πάντα στο επίπεδο του δίπολου, της ελεύθερης συναλλαγής αγοραστή- πωλητή, η οποία είναι η καρδιά της ελεύθερης οικονομίας. Στο επίπεδο αυτό το κράτος είναι άχρηστο και παρασιτικό. Η κοινωνική αξία όμως υπερχειλίζει συχνά έξω από αυτό το επιχειρηματικό επίπεδο. Σήμερα ζούμε 100 χρόνια γιατί κάποιοι όπως ο Φλέμιγκ, άγνωστοί μας οι περισσότεροι, πριν από πολλά χρόνια ανακάλυψαν τα αντιβιοτικά. Θα ταξιδέψουμε στα πέρατα της γης γιατί κάποιοι (αδερφοί Ράιτ) ανακάλυψαν τα αεροπλάνα. Και η αλυσίδα πάει πίσω μέχρι τον Ιπποκράτη και τον Αρχιμήδη.

Η αξία (τέχνη και επιστήμη και τεχνολογία) που απολαμβάνουμε είναι κυρίως αξία που έχει υπερχειλίσει έξω απ΄ τη στενή σχέση αγοραστή- πωλητή. Είναι κοινωνική αξία που έχει σωρευθεί στο βάθος των αιώνων. Χωρίς αυτή θα ήμασταν πολύ φτωχότεροι. Είναι λοιπόν ένα δωρεάν γεύμα ύψιστης σημασίας. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς εννοούσε η Θάτσερ. Τα πιο σημαντικά στη ζωή μας είναι αυτά τα δωρεάν γεύματα που μας προσέφερε η πορεία του ανθρώπου. Και η κοινωνία, που έλεγε ότι δεν υπάρχει, είναι ο προφανής αποδέκτης αυτής της μεγάλης αξίας. 

Όπως παραλάβαμε δωρεάν κοινωνική αξία έτσι και θα παραδώσουμε. Ακόμη περισσότερη και από αυτή που παραλάβαμε.

Αυτή είναι η ουσία των κοινωνικών υπηρεσιών. Διαφορετική από αυτή που λεν οι κρατιστές, όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες δόλια αποσκοπούν στη μακροημέρευσή τους μέσω της καταλήστευσης της κοινωνίας. Μακριά κι από τους σύγχρονους νεο-φιλελεύθερους (*) που δεν αντιλαμβάνονται, όπως οι ίδιο λένε, τι είναι η κοινωνία...

Ποιες είναι αυτές οι κοινωνικές υπηρεσίες που μεγιστοποιούν την αξία που παράγει μια κοινωνία.

1/ Ίσες ευκαιρίες

Η δυνατότητα εκπαίδευσης μέχρι την ηλικία των 15 ετών πρέπει να προσφέρεται δωρεάν και με ίδιες δυνατότητες πρόσβασης για όλους. Αυτό δεν είναι τόσο θέμα αφηρημένης δικαιοσύνης όσο μεγιστοποίησης της κοινωνικής αξίας μέσω ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού. 

Αντίθετα με την πρωτοβάθμια- δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η ανώτατη εκπαίδευση, όταν είναι σοβαρή, προσθέτει πολύ περισσότερο στην αξία με όρους αγοράς εργασίας σ' αυτόν που την έχει παρά στην κοινωνία. Δε βλέπω για ποιο λόγο θα πρέπει να είναι δωρεάν. Αυτό το κάνουν χώρες όπως η Γερμανία και η Ελβετία με σκοπό να προσελκύσουν ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο και να ανταγωνιστούν τους Αγγλοσάξονες. Για χώρες όπως η Ελλάδα δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Εδώ το θέμα είναι να σταματήσει η αιμορραγία των νέων στο εξωτερικό. Αυτό δεν έχει σχέση με τη δωρεάν εκπαίδευση αλλά με την ήττα του κρατισμού που έχει παραλύσει την κοινωνία συνολικά.

2/ Υγεία- Πρόνοια
Πρόνοια και υπηρεσίες υγείας πρέπει να προσφέρονται επιλεκτικά και μόνο σε όσους δεν έχουν να τις χρηματοδοτήσουν. Μια κοινωνία με φτωχούς και εξαθλιωμένους στο δρόμο είναι μια κοινωνία χαμηλής ποιότητας. Και επειδή η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι συνήθως προϊόν τύχης και όχι απόφασης είναι ηθικά απαράδεκτο να τιμωρείται κανείς για την ατυχία του, όταν οι υπόλοιποι απολαμβάνουν τα μυριάδες δωρεάν αγαθά που παρέλαβαν από τις προηγούμενες γενιές. Όσοι αντιτίθενται στη χρηματοδότηση τέτοιων κοινωνικών υπηρεσιών ας σκεφτούν πόσα δωρεάν πράγματα οι ίδιοι απολαμβάνουν.

Η υγεία/ πρόνοια δεν πρέπει να χρηματοδοτείται αν κανείς είναι ευκατάστατος. Επίσης αν κανείς είναι τεμπέλης και θέλει να ζει ως κλοσάρ δεν έχουν νόημα επιδόματα ανεργίας, κ.λπ. Ναι, να υπάρχουν τέτοιες εναλλακτικές γειτονιές για όσους θέλουν να νιώθουν περιθωριακοί αλλά όχι και να επιδοτούνται από τους υπόλοιπους.

3/ Διαχείριση αποτυχίας

Πίσω από τον κάθε Φλέμιγκ βρίσκονται δεκάδες άλλοι παρ΄ ολίγον Φλέμιγκ. Και αντίστροφα αν θέλουμε να έχουμε Φλέμιγκ πρέπει, ως κοινωνία να αναλαμβάνουμε τη διαχείριση της αποτυχίας των παρ' ολίγον Φλέμιγκ. Η έρευνα και η επιχειρηματικότητα υψηλής καινοτομίας έχουν τεράστιο ρίσκο αποτυχίας. Αν θέλουμε να έχουμε έρευνα και καινοτόμα επιχειρηματικότητα (που αυξάνουν όσο τίποτα άλλο τα μέγιστα την κοινωνική αξία) η αποτυχία δε θα πρέπει να είναι οριστική καταδίκη. Αντίθετα, θα πρέπει να υπάρχει στήριξη για νέα προσπάθεια.

Τα ξόανα του κρατισμού, οι σοσιαλιστές όλων των αποχρώσεων απ΄ το μαύρο μέχρι το κόκκινο που φρονούν ότι η αξία παράγεται με γροθιές και ιαχές και μαύρη μαγεία θα απορούν τα μέγιστα με τα παραπάνω. Ας απορούν όσο θέλουν.

==

Μπορεί το κράτος, ο μέγιστος αυτός απατεώνας και εγκληματίας να προσφέρει αυτές τις κοινωνικές υπηρεσίες; Σε πρώτη φάση, αναγκαστικά, ελλείψει άλλου θεσμού και μηχανισμού. Σε λίγες, σπάνιες, περιπτώσεις (Σκανδιναβία) το έχει κάνει καλά. Στις περισσότερες τα έχει κάνει, και σε αυτά, θάλασσα.

Με τον καιρό, οι υπηρεσίες αυτές θα περάσουν στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας. Σε αυτόνομες οικονομικά κοινότητες, που θα μπορούσαν να ορίσουν και να χρηματοδοτήσουν το ακριβές μιξ των κοινωνικών υπηρεσιών που θα προσφέρουν. Ήδη σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται χώρες όπως η Ελβετία με πολύ έντονη αποκέντρωση και ενδυναμωμένο πολίτη. Με οργάνωση που σχεδίασε για τους Ελβετούς ο Καποδίστριας όταν σχεδίασε το σύνταγμά τους....

(*) ο όρος νεοφιλελευθερισμός εμφανίστηκε ως όρος τη δεκαετία του '30 ("ιδρυτής" ο Alexander Rüstow, 1938) από σκληρούς κρατιστές. Λησμονήθηκε για 40 χρόνια και ανακαλύφτηκε μετά ξανά από Θάτσερ/ Ρήγκαν που του άλλαξαν το περιεχόμενο και τα φώτα.

12/10/15

Ο Ροϊδης μιλάει για το κράτος- μαφία


Ο Εμ. Ροϊδης από τα μεγαλύτερες πένες της νεοελληνικής λογοτεχνίας, τέρας μόρφωσης, διαυγής και ευαίσθητος όσο ελάχιστοι για τα κοινωνικά θέματα, πάντα νέος και πάντα όμορφος, κυνηγήθηκε, λοιδωρήθηκε, αφορίστηκε απ΄ το οθωμανικής προέλευσης κρατικο-κομματικό κατεστημένο και το παπαδαριό της εποχής του.



Ο Ροϊδης αποκάλυψε σε αναρίθμητα κείμενα όσο ίσως κανείς άλλος το συστημικό και δομικά μαφιόζικο χαρακτήρα του νεοελληνικού κράτους.

Ακολουθεί απόσπασμα από το τελευταίο άρθρο που δημοσίευσε ο ίδιος πριν 140 χρόνια (!), το 1876, στον Ασμοδαίο, σπουδαία καλλιτεχνική εφημερίδα της εποχής του που έκλεισε κάτω απ' την αφόρητη πίεση της τότε κρατικής μαφίας.

Στο μεταξύ όλοι αλλάζουν (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Ν. Κορέα, Κίνα ...), εκτός απ΄ την Ελλαδο- οθωμανία. Η μάλλόν η μόνη αλλαγή που μας έλαχε ήταν ότι στο δρόμο προέκυψε και η σταλινo-σοσιαλιστική τρέλα. Απόλυτα συμβατή κι αυτή με το οθωμανικό ραχάτ και το "μου φταιν οι άλλοι".

Δεν υπάρχει χώρα σε τέτοια δαγκάνα του κρατισμού πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο. 

Όπου να 'ναι φτάνει όμως ο λογαριασμός... Για τα 140 χρόνια...

===

Εσφαλμένως, νομίζομεν, παρωμοίασάν τινες τους ημετέρους κομματάρχας προς αρχηγούς ληστρικών συμμοριών. Το πταίσμα αυτών είναι ότι δημιούργησαν τας συμμορίας, σήμερον όμως αντί να είναι αρχηγοί αυτών κατήντησαν μεσίται, δια των οποίων αι συμμορίαι αυταί διαπραγματεύονται προς το έθνος τα λύτρα, ανθ' ων συγκατανεύουσι να παραχωρήσουσιν αυτώ ασφάλεια ζωής και περιουσίας.

Τα λύτρα ταύτα καλούνται κατ΄ ευφημισμόν προϋπολογισμός. Απόδειξις όμως του αληθούς αυτών χαρακτήρος είναι η δουλική ευπείθεια, μεθ΄ης ολόκληρη η Βουλή, σιγώσης της αντιπολιτεύσεως, σπεύδει να τα καταβάλει εις τον εισπράκτορα της κατισχύουσης συμμορίας, καλώς γνωρίζουσα ότι πάσα αντίστασις ήθελεν τιμωρηθή δι' άναστατώσεων την επιούσαν.

28/8/15

Η βαθιά ανάσα του Αλέξη Τσίπρα


Πολλοί έχουμε βιώσει εκείνη τη σπάνια ανακούφιση να βγαίνουμε από μια αταίριαστη κατάσταση και να επιστρέφουμε στη φυσιολογική μας θέση. Είτε η αφόρητη κατάσταση είναι μια ξένη χώρα, είτε μια προσωπική σχέση, o στρατός, μια δουλειά.

Ήταν μια κυβέρνηση για τον Α. Τσίπρα. Έφυγε και πρέπει να πήρε βαθιά ανάσα.

Κάτι που πρέπει να αναγνωριστεί θετικά στον Α. Τσίπρα ειναι η συνείδηση των ορίων. Κάτι καθόλου προφανές κι αυτονόητο, αφού όταν ο λογαριασμός πηγαίνει αλλού κι όχι σε σένα, τα παχιά τα λόγια είναι εύκολα.

Ο αστόχαστος άνθρωπος έχει την τάση να προκαλεί όρια πολύ πέραν αυτών που έχει ο ίδιος βιωματικά προσεγγίσει στη δικιά του ζωή. Έτσι κάνει ο Βαρουφάκης για να θρέψει τον ατελείωτο ναρκισσισμό του έτσι κάνει ο Λαφαζάνης για να ανεβάσει την αδρεναλίνη του και να νιώσει σπουδαίος. Στη δική τους ζωή, κοινότοπη και σε τίποτα ανατρεπτική, κανείς τους δε θα τολμούσε να αγγίξει ένα ρίσκο ανάλογο με αυτό του διλήμματος Ευρώ/ δραχμή. Στην πλάτη 11. εκ. οι κουβέντες όμως εύκολα παχαίνουν.



Ο Α. Τσίπρας ένιωσε αυτό το όριο. Βαθιά μέσα του θα αντιλήφθηκε ότι ο δικός του, όμορφος, μικρόκοσμος, δεν ήταν στο ύψος τέτοιων αφόρητων και άσχετων διλημμάτων.

Κι έκανε το σωστό και πήρε ανάσα.

26/8/15

Η καμπή της πλατωνικής σκέψης κι η εκδίκηση του Επίκουρου

Κατά πάσα πιθανότητα ιδρυτής, έστω και ασυνείδητα, της έννοιας “ιδεολογία” είναι ο μέγας Πλάτων. Αυτός ήταν που πρώτος μίλησε για ιδέες, για ιδέες τέλειες και καθαρές, σε ένα άλλο κόσμο, σε μια ιδανική Πολιτεία. Στον αντίποδα του Πλάτωνα υπήρξαν οι φυσικοί φιλόσοφοι αλλά και οι επικούρειοι, οι στωικοί. Αυτοί μίλησαν και σκέφτηκαν για πιο συγκεκριμένα πράγματα, για τη φύση, τον άνθρωπο. Ήταν πολύ λιγότερο ιδεο-λόγοι. Αξιολογούσαν το άμεσο φαινόμενο και το ανθρώπινο βίωμα πολύ περισσότερο από την “καθαρή, απόλυτη” ιδέα του Πλάτωνα.

Ο Πλάτωνας σημάδεψε όσο κανείς το δυτικό πολιτισμό. Σε όποιο σοβαρό βιβλιοπωλείο της δύσης και να πάει κανείς το ράφι με τον Πλάτωνα είναι, μετά από 2500 χρόνια, ίσως και το μεγαλύτερο. Επισκίασε τους υπόλοιπους φιλόσοφους της εποχής του, ίσως πολύ περισσότερο απ΄ ότι τους άξιζε. Και επηρέασε απόλυτα τη σκέψη όπως αναπτύχθηκε στη δύση.
Με αυτή την κληρονομιά, οι “ιδέες” και η “ιδεολογία” πήραν μια τεράστια θέση στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Κι έτσι η Δύση έχει παράγει μια ατέλειωτη σειρά από -isms.

==
Ποιος όμως ήταν ο αληθινός χριστιανισμός; O πρώτος χριστιανός, ο ιεροεξεταστής, ο ιεραπόστολος στην Αφρική, ο Στυλίτης που κοιτούσε τον αφαλό του για να πάθει σκοτοδίνη και να δει τον Κύριό του, εκείνος που έξυνε τους πάπυρους για να εξαφανίσει τα θεατρικά έργα του ειδωλολάτρη Aισχύλου και να τα αντικαταστήσει με συναξάρια; o Άνθιμος ίσως;

Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί ανάμεσά τους; Καμιά. Σε τι μας διαφωτίζει για το ποιόν τους ο προσδιορισμός “Χριστιανός”; Σε τίποτα.

Ποιος ήταν ο αληθινός κομμουνισμός; O μπολσεβίκος ή ο χαφιές του Μπέρια, που τον εκτέλεσε, ο Μάο ή ο Ντενγκ Κσιάο Πίνγκ, που τον ξεθεμέλιωσε; O βιετναμέζος μεταρρυθμιστής ή ο κτηνώδης βορειο-κορεάτης; O Κύρκος ή ο Μαϊλης; H ίσως κάτι σε πιο light, κάτι ευρωπαϊκό όπως ο Μπερλινγκουέρ;

Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί ανάμεσά τους; Καμιά. Σε τι μας διαφωτίζει για το ποιόν τους ο προσδιορισμός “Κομμουνιστής”; Σε τίποτα

Και ούτε καθεξής, για την κάθε ιδεολογία.

Δεν υπάρχει καμιά απολύτως εγγύηση ότι οι οπαδοί μιας ιδεολογίας είναι περισσότερο λεπτοί η χοντροί, έξυπνοι ή χαζοί, καλοί ή κακοί, πλούσιοι ή φτωχοί, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι.

Τι ακριβώς τότε σημαίνει να είσαι κομμουνιστής, χριστιανός ή ό,τι άλλο; Μάλλον δε σημαίνει και πολλά. 

Δεν είναι εύκολο να κάνει κανείς σε ένα σύντομο κείμενο ένα συνολικό απολογισμό και αποτίμηση της σημασίας όλων των πολλών ιδεολογιών που πάθιασαν τον άνθρωπο, έστω κι αν αυτές τόσο συχνά και τόσο ξεκάθαρα χρησιμοποιήθηκαν για τον φανατισμό των μαζών, την επιβολή της κρατικής εξουσίας συχνά με αμέτρητα εγκλήματα (χριστιανισμός- φασισμός- κομμουνισμός- ισλάμ).

Η πρόοδος όμως του ανθρώπου, η επιστήμη δηλαδή και η τέχνη που παρήγε, έχουν με βεβαιότητα ελάχιστη σχέση με κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία. Έχουν τεράστια σχέση, με αξίες και κυρίως με την αξία- θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Και έχουν απόλυτη σχέση με τους σκαπανείς τους, με τις ιδιαίτερες προσωπικότητες των μεγάλων επιστημόνων και των μεγάλων καλλιτεχνών. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και το 'ΑΤΟΜΟ παρήγαν πολιτισμό κι όχι οι ιδεολογίες.

==
Η εποχή μας είναι εποχή χειραφέτησης του ατόμου. Περισσότερο παρά ποτέ μπορεί κανείς να ζήσει έξω από ιδεολογίες. Μπορεί περισσότερο παρά ποτέ να διεκδικήσει την ιδιαιτερότητά του, σε όλους τους τομείς. Το νέο μοντέλο επικοινωνίας του 21ου αιώνα θα κλονίσει τα μεγάλα συστήματα (πολυεθνικές εταιρείες, κράτος, γραφειοκρατίες). Το μεγάλο πλεονέκτημα της “οικονομίας κλίμακας” που διέθεταν μέχρι σήμερα, μέρα τη μέρα αμφισβητείται, χάνεται.

Ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, αντι- ιεραρχικό, αντι- γραφειοκρατικό, αποκεντρωμένο κι όμως απόλυτα ανταγωνιστικό ανατέλλει. Οι όροι peer to peer, shared economy θα ακούγονται όλο και πιο πολύ. Το ενδυναμωμένο άτομο νιώθει όλο και λιγότερη ανάγκη από την ασφάλεια του μαντριού της ιδεολογίας και τη φροντίδα του τσοπάνη του. Και νιώθει όλο και περισσότερη ανάγκη για ελευθερία και εθελοντική, ισότιμη και όχι αναγκαστική συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα.

Το καινοτόμο ΒΙΩΜΑ, απτό, αληθινό είναι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ δυνατό. Ιδέες που δεν πραγματώνονται είναι μάλλον άχρηστες. Μόνο αφελή, ανίκανα και υστερόβουλα άτομα θα αρνηθούν το ζωντανό βίωμα για να στρατευθούν σε θολές ιδεολογίες για ανύπαρκτα και φαντασιακά πράγματα. Οι ιδεολογίες θα έχουν όλο και μεγαλύτερη δυσκολία να βρουν οπαδούς και πιστούς. Γιατί πώς λέγεται κάποιος που αρνείται το απτό ΒΙΩΜΑ προς χάριν της αφηρημένης ιδέας;

==

Στην ελληνική κοινωνία σήμερα που οι πολιτικές αντιπαραθέσεις είναι οξείες κλονίζονται σχέσεις και φιλίες. Όλοι ζούμε αυτό το φαινόμενο.

Είναι όμως λάθος! Είναι λάθος να αμφισβητεί κανείς αληθινές και βιωματικές φιλίες προς χάριν της πολιτικής, μιας χοντροκομμένης έννοιας, ενός μύλου που αλέθει άσχετα μεταξύ τους πράγματα και φτιάχνει ένα άνοστο χαρμάνι όπου χωράνε εύκολα όσοι θέλουν ή επιδιώκουν να χωρέσουν.

Ο κόσμος των ιδεών του Πλάτωνα ίσως τελικά να μην υπάρχει καν. Ας τον χρησιμοποιήσει κανείς ως πυξίδα, αν θέλει. Περισσότερα δεν μπορεί να ελπίζει μαζί του. Ο ίδιος ο Πλάτων απέτυχε- με κίνδυνο της ζωής του- να εφαρμόσει την αφηρημένη και ιδανική Πολιτεία του. Και μετά από 2500 χρόνια υπάρχει άφθονη πια εμπειρία. Με κανέναν τρόπο οι ιδέες κι η ιδεολογίες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το ζωντανό βίωμα που πρότειναν με τέτοια σαφήνεια οι βιωματικοί φιλόσοφοι, επικούρειοι και στωικοί αλλά κι οι φυσικοί φιλόσοφοι.

Ούτε μπορεί να υποκαταστήσουν το αξιακό βίωμα του Προμηθέα που εξεγείρεται κατά των θεών και της Αντιγόνης που εξεγείρεται κατά του Νόμου. 

Ο Προμηθέας και η Αντιγόνη ήταν οι πρώτες μεγάλες αναρχικές προσωπικότητες της ιστορίας, έστω κι αν οι ίδιοι δεν το γνώριζαν (ας αναζητήσει όποιος ενδιαφέρεται στο δίκτυο ένα εξαιρετικό βιβλίο “The Ancient Greeks and the Anarchist tradition”).

Περισσότερο όμως κι από αναρχικοί ήταν ο Προμηθέας κι η Αντιγόνη.



24/8/15

Κρατιστές όλων των χρωμάτων, εξαφανιστείτε!


Όταν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ φωνάζουν για δημόσια ΔΕΗ έχουν στο νου τους τα δικά τους κρατικοδίαιτα συμφέροντα και μόνο. Τις συντάξεις που τους επιδοτεί το κράτος (δηλαδή οι φορολογούμενοι) με 16ΚΕ το χρόνο! Τρέμουν το άνοιγμα στον ανταγωνισμό γιατί τα σκανδαλώδη τους προνόμια θα τελειώσουν. Στην Πολωνία υπάρχουν 450 μικρές εταιρείες που δραστηριοποιούνται τη λιανική του ηλεκτρισμού. Τα ίδια συμβαίνουν σε όλη την ΕΕ. Στην Ελλάδα υπάρχει 1. 


Όταν οι πανεπιστημιακοί φωνάζουν για δωρεάν δημόσια εκπαίδευση έχουν στο νου τους τα δικά τους κρατικοδίαιτα συμφέροντα και μόνο. Στο βωμό τους έχουν εγκλωβίσει τους φοιτητές σε μακρόχρονες σπουδές 4 και 5 χρόνων, όταν σε όλη την άλλη Ευρώπη και σε απείρως καλύτερα πανεπιστήμια τα ίδια πτυχία αποκτώνται σε 3 χρόνια. Κρατώντας τους φοιτητές ομήρους, στο πανεπιστήμιο- μονοπώλιο (τσιφλίκι τους δηλαδή) και για μεγάλα διαστήματα, τους εξασφαλίζει φτηνή εξειδικευμένη εργασία = τζάμπα σκλάβους και αυξημένα κονδύλια, αφού η επιχορήγηση των πανεπιστημίων/ ΤΕΙ γίνεται με βάση τα κεφάλια και όχι κάτι άλλο.  

Όταν το ΤΕΕ φώναζε για διάφορα επαναστατικά όλα τα χρόνια της κραιπάλης ένα πράγμα είχε στο μυαλό του. Τα συμφέροντα της συντεχνίας του. Γι΄ αυτό και κανένας ελεύθερος επαγγελματίας μηχανικός (εμού συμπεριλαμβανομένου) απόλυτα νόμιμα δεν πλήρωνε ποτέ φόρο, εκτός κι αν τα έσοδά του ξεπερνούσαν τα 100ΚΕ το χρόνο.

Όταν τα ασφαλιστικά ταμεία θεσμοθετούν δημόσια υποχρεωτική ασφάλιση με ένα δήθεν αναδιανεμητικό (και όχι ανταποδοτικό, όπως είναι σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο) σύστημα, στο νου τους έχουν μόνο τα δικά τους κρατικοδίαιτα συμφέροντα. Είναι χρεοκοπημένα και κατακλέβουν τους εργαζόμενους/ εργοδότες για να συντηρούν τις διοικήσεις- μαφίες και τις στρατιές των πενηντάρηδων συνταξιούχων και άλλων προνομιούχων ομάδων. Αυτή είναι η μόνη αναδιανομή που κάνουν. Με πανάκριβες εισφορές εργαζομένων/ εργοδοτών όταν η ποιότητα των υπηρεσιών είναι άθλια και τριτοκοσμική.

"Κρατισμός είναι το σύστημα όπου όλοι κλέβουν όλους" έλεγε ο F. Bastiat. Χαμένοι είναι μόνο οι εκτός συντεχνίας/ μαφίας.


Tο κράτος έχει ως βασικό στόχο να ταΐζει τον εαυτό του και τους πελάτες του. Η ρητορεία του είναι βαθιά υποκριτική και γελοία ανεξάρτητα αν την ντύνει με αριστερά ή δεξιά προβιά. Το κράτος στην Ελλάδα
  • έχει 300 βουλευτές όταν θα μπορούσε να έχει 180 (Η Ολλανδία με πληθυσμό 17 εκ. έχει 225)
  • έχει χιλιάδες υπαλλήλους - πραιτοριανούς στη βουλή με σκανδαλώδη προνόμια
  • έχει εκατοντάδες χιλιάδες ΔΥ που δεν έχουν καμιά δουλειά να κάνουν και συνταξιούχους των 50 ετών όταν έχει ένα εκατομμύριο άνεργους χωρίς κανένα απολύτως επίδομα ανεργίας!!
  • έχει ένα σωρό κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις που μοιράστηκε και ξεκοκάλισε μαζί τους το εύκολο, δανεικό χρήμα, όταν ένας νέος για να φτιάξει μια επιχείρηση πρέπει να καταξοδευτεί σε λεφτά και σε χρόνο.
Η επιλογή των κρατιστών των ΠΑΣΟΚ/ ΝΔ/ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ/ ΚΚΕ υπήρξε ΠΑΝΤΑ
  • ΥΠΕΡ των ΔΥ, των συνταξιούχων και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας
  • ΚΑΤΑ των νέων, των ανέργων και της μικρής επιχειρηματικότητας
Οι σταλινικοί του ΚΚΕ κοροϊδεύουν τους πάντες με την ψύχωση που έχουν με την πλουτοκρατία. Ο Κουτσούμπας την 23η Οκτωβρίου 2013 μας ενημερώνει ότι ο βασικός κορμός της ελληνικής πλουτοκρατίας είναι 505 άτομα, που κατέχουν 60 δις κλεμμένα...

Δεν είπε βέβαια την πηγή της τόσο λεπτομερούς πληροφορίας του. Είναι το Wealth-X για τo 2013 όπου θα δει κανείς ότι και η πλουτοκρατία της πάμφτωχης Βενεζουέλας, που τόσο λατρεύουν όλα τα ξόανα του σοσιαλισμού, είναι 55 δις !! Και μάλιστα με αυξητική τάση.

Κανείς δε λέει ότι το μεγάλο κεφάλαιο είναι αθώο. Χάσκει, βλέποντας τη χώρα να καταστρέφεται, ενώ η Κα. Αγγελοπούλου χαριεντίζεται με τους νέο σταλινικούς του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι άνεργοι όμως και τα απίστευτα χρέη είναι η παρακαταθήκη του κράτους και των αυλικών του ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΩΝ.

--
Οι διαφορές των κρατιστών ήταν ΠΑΝΤΑ προσχηματικές. Το τέρας του κρατισμού είναι ΕΝΑ, με πατριδοκάπηλη ή ψευτοεπαναστατική ρητορική ή καλύτερα και τα δυο μαζί (ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ) και δεν έχει παρά μόνο μια τεράστια τσέπη για το ίδιο και τους πελάτες του.

  • Κρατάνε σκλάβους τα μυαλά στα πανεπιστήμια όταν δεν τα ωθούν σε πρωτοφανή μετανάστευση. 
  • Κρατάνε αλυσοδεμένη την οικονομία και την αγορά με τα άθλια μονοπώλιά τους, με τους γελοίους Φωτόπουλους και όλη τη φαυλοκρατία των συντεχνιών τους τη στιγμή που όλος ο πλανήτης έχει αντιληφθεί ότι ελεύθερη αγορά είναι το ΜΟΝΟ εργαλείο για να βγεις από τη φτώχεια. Αυτό φωνάζει το παράδειγμα της Κίνας, αυτό φωνάζει το Βιετνάμ των μπαρουτοκαπνισμένων κομμουνιστών!

Μπορεί κανείς να πιστεύει σε θεούς, δαίμονες, προφήτες, επαναστάσεις, νεκραναστάσεις....

Την ανεργία δε θα τη νικήσει τίποτα από αυτά. Ποτέ και πουθενά καμιά πίστη δε νίκησε την ανεργία. 

Την ανεργία θα τη νικήσει αυτό που τη νίκησε παντού, η δημιουργικότητα του ατόμου και η δραστική συρρίκνωση του κράτους και των αμέτρητων κολαούζων του, που πνίγουν την οικονομία.

10/8/15

O F. Bastiat μιλάει το 1850 για την ελληνική μεταπολίτευση


Ο Frederic Bastiat, μια μεγάλη μορφή της φιλελεύθερης σκέψης, δημοσίευσε το 1850 το πολύ σημαντικό έργο του La Loi (O νόμος). Όσοι έχουν υπόψη τους το σπουδαίο αυτό έργο ίσως βρίσκουν εκεί την πιο διαυγή εξγήγηση του φαινόμενου της μεταπολίτευσης, διατυπωμένη 130 χρόνια πριν ξεκινήσει η μεταπολίτευση και 170 χρόνια πριν ολοκληρώσει τη διάλυση της χώρας.



Ο Βastiat υπήρξε πρόδρομος της σχολής των minarchists (με γνωστότερη μορφή τον L.v. Mises κορυφαία μορφή της αυστριακής σχολής) που πίστευαν και πιστεύουν ότι ένας μικρός και σκληρός πυρήνας κρατικής εξουσίας είναι απαραίτητη. Σπουδαίος μαθητής του F. Bastiat υπήρξε ο Gustave de Molinari, o οποίος αμφισβήτησε πλήρως τη σκοπιμότητα του κράτους κάτι που τον κατέταξε στους αναρχο- φιλελεύθερους διανοητές.

Στη σκέψη του Bastiat, στην ανθρώπινη ιστορία συγκρούονται οι δυνάμεις της δημιουργίας και της παραγωγής με τις δυνάμεις του πλιάτσικου (plunder). Όταν το πλιάτσικο είναι πιο εύκολο, τότε κυριαρχεί. Έχουμε τότε πολέμους, για να κατακτήσουμε αυτά που δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε, έχουμε σκλάβους για να μας καλλιεργήσουν αυτά που δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε μόνοι μας. Έχουμε μικροαπατεώνες που βρίσκουν την κλοπή πιο εύκολη από την εργασία.

Ο Bastiat θεωρεί ότι χρειάζεται ένας και μόνο νόμος. Αυτός που κάνει το πλιάτσικο ασύμφορο. Αυτός που κάνει τη δημιουργία/ παραγωγή τη μόνη λογική και συμφέρουσα εκδοχή.

Δυστυχώς στην ανθρώπινη ιστορία ο νόμος δεν έχει παίξει αυτό το ρόλο. Αντίθετα ο ρόλος του ήταν ο ακριβώς αντίθετος, να εξυπηρετήσει, στα χέρια των εξουσιαστών, την καταλήστευση και το πλιάτσικο και όχι να το καταστήσει ασύμφορο.

Ο Bastiat θεωρεί ότι ιστορικά έχουν υπάρξει δύο ειδών διακυβερνήσεις- καταλήστευσης του μόχθου των παραγωγικών ανθρώπων.

  • Αυτή όπου οι λίγοι, ελέω θεού, βασιλέως κ.λπ καταλήστευαν τους πολλούς. Αυτή ήταν η διακυβέρνηση των βασιλέων, των παπάδων, των αριστοκρατών, των γαιοκτημόνων.
  • Αυτή όπου όλοι καταληστεύουν όλους. Εναλλασσόμενα φυσικά, ανάλογα με την πρόσβαση της κάθε ομάδας στην εξουσία. Αυτή είναι η διακυβέρνηση και η ιδεολογία των σοσιαλιστών.
Αλήθεια όταν ο αγρότης έκλεινε τα Τέμπη και η κυβέρνηση ικανοποιούσε τα αγωνιστικά του αιτήματα τι άλλο συνέβαινε παρά πλιάτσικο σε βάρος της κοινωνίας; Την ικανοποίηση των αιτημάτων του από το κράτος ποιος άραγε τη χρηματοδοτούσε παρά η παραγωγική κοινωνία; Kαι τι περισσότερο έκανε την επόμενη μέρα ο συνδικαλιστής της ΑΔΕΔΥ μόλις διαπίστωνε ότι έχει μείωση στα έσοδα (γιατί έπρεπε να πληρώσει τον αγωνιστικό αγρότη) και κατέρχεται βέβαια και αυτός σε δίκαιο αγωνιστικό αγώνα; Και ούτω καθεξής.... Μια ατελείωτη πάλη συντεχνιών, σφιχτά εναγκαλισμένων με το μαφιόζικο κράτος. Ενώ οι μεγαλο- επιχειρηματίες της εποχής έδωσαν και αυτοί τον τόνο. Η ληστεία του δημόσιου χρήματος ήταν φυσικά πολύ ευκολότερη υπόθεση από τις πωλήσεις στην αγορά. Για αυτό και προτιμήθηκε...

Όλοι εναντίον όλων λοιπόν, αυτό συνέβαινε! Με κερασάκι μια ανύπαρκτη πλουτοκρατία για να προσφέρουν οι κάθε φορά "όλοι" γελοία τεκμηρίωση στα ασταμάτητα πλιατσικολογήματα- αιτήματά τους και να αποκρύψουν και να ρίξουν στάχτη στα μάτια υπόλοιπων, των παροδικά ή μόνιμα εκτός εξουσίας. Ότι τάχα μου η χρηματοδότηση των άθλιων αιτημάτων τους γινόταν από κάποια πλουτοκρατία που θα πιέζανε αγωνιστικά, άρα ουδείς λόγος για ανησυχία....

Η σοσιαλιστική μεταπολίτευση των ΠΑΣΟΚ/ ΝΔ/ ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ ήταν η περίοδος της γενικευμένης ληστείας όλων κατά όλων. Όλων όσων είχαν κάποια πρόσβαση στις κρατικές- κομματικές μαφίες (πιο πρόσφατα παραδείγματα οι καθαρίστριες η ΕΡΤ, κ.λπ). Οι άλλοι, οι εκτός των κομματικοκρατούμενων νυμφώνων απλά ληστεύτηκαν χωρίς να ληστεύσουν. Και χωρίς σάλιο...

Επιπλέον ληστεύθηκαν οι επόμενες γενεές και έγινε και απόπειρα να ληστευτεί και ο ένδοξος ύπνος των πολεμιστών της Αλβανίας αφού οι πλιατσικολόγοι ούτε εκεί δίστασαν, ούτε αυτό δεν δίστασαν να θυμηθούν μετά από 70 χρόνια σιωπής και αφασίας.

Κουβέντα για δημιουργία και παραγωγή δεν έγινε καμιά. Γιατι; Γιατί όπως λέει ο Βastιat το πλιάτσικο ήταν η συμφερότερη, η ευκολότερη λύση. Και τα σημερινά αδιέξοδα δεν είναι παρά η εξάντληση κάθε πια δυνατότητας πλιάτσικου.

Tέλος ο Bastiat επισημαίνει το εξής υπέροχο. Όταν παρατηρείται πολυνομία  (τι μας θυμίζει άραγε...) και όχι ο ένας και μοναδικός Νόμος που ο ίδιος πίστευε ότι αρκεί, πρέπει να υποψιάζεται κανείς ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα αντίστοιχο colpo grosso, ενα μεγάλο πλιάτσικο και ότι οι πολλοί αυτοί νόμοι επιδιώκουν απλώς να του προσφέρουν την απαραίτητη νομική κάλυψη.

Ίσως η διαυγέστερη ανάλυση της μεταπολίτευσης έρχεται από 170 χρόνια πριν!

7/8/15

Οι πρωινοί επισκέπτες της Σάμου


Στον Αγ. Κωνσταντίνο της Σάμου, κάθε πρωί, κυριολεκτικά κάθε πρωί, ξεμπαρκάρουν καμιά 50αριά Σύριοι απ΄ το πέλαγος. Λογιών, λογιών, μεγάλοι, γέροι, μωρά. Ένα αλμυρίκι, όπου κάτω του βάζαμε τα πράγματά μας είναι κατειλημμένο από ένα σωρό αζήτητα σωσίβια μιας χρήσης. Θα δεις μέχρι και παιδικά μπρατσάκια.

Παίρνουν μετά το δρόμο για τις δυο μεγάλες πόλεις, Καρλόβασι κι Βαθύ κι από κει Πεδίο του Άρεως, σύνορα και μετά...ποιος να ξέρει, όπως ομολόγησε κι η κυρά Τασία. Μπορεί να μην ξέρει αλλά φανταζόμαστε. Γερμανία, Αυστρία, κάτι τετοιο.

Κι αν δεν ξέρεις μία για το πού πάνε, δεν ξέρεις δέκα τι να νιώσεις οταν τους βλέπεις στο δρόμο να πορεύονται τον ατέλειωτο δρόμο απ΄ τη Σάμο μέχρι τον εύπορο ευρωπαϊκό βορρά. Ούτε τι να νιώσεις ξέρεις ουτε τι να νιώθουν φαντάζεσαι. Για ποσο να σε συντηρήσει άραγε η χαρά που γλίτωσες το λεπίδι των τζιχαντιστών; Πρέπει να σβήνει γρήγορα με το που πιάνεις τη στεριά. Κοιτάει μπρος ο άνθρωπος παρά πίσω. Κι όταν τους δεις στο δρόμο για το Καρλόβασι δε διακρίνεις χαρά ή κάτι τέτοιο. Κι αν τους δώσεις και καμιά δεκαριά Ευρώ πάλι θα δεις ότι λίγο θα κρατήσει η χαρά τους.

Η Ευρώπη εδώ έχει αποτύχει. Αρνείται να διαχειριστεί ένα πρόβλημα που δημιούργησε. Κι όσοι βιαστήκαμε να χαρούμε που τα Μιράζ των Γάλλων καίγανε τη γούνα του Καντάφι, υπήρξαμε αφελείς και υποτιμήσαμε απλά τα όρια της αθλιότητας.

27/7/15

H μεγάλη πλάνη φιλελεύθερων, αναρχικών και μαρξιστών


Το παράξενο ανταλλακτήριο- νόμισμα της εικόνας είχε εκδοθεί από την αναρχική κοινότητα που είχε οργανώσει ένας απ΄ τους πρώτους σύγχρονους αναρχικούς, ο Joshia Warren (δεύτερη εικόνα) τη δεκαετία του 1830. O Warren υπήρξε μια σπουδαία μορφή του αναρχισμού, αρκετά πριν απ΄ τον Proudhon που είναι περισσότερο γνωστός.






Ο J. Warren έκανε πράξη αυτό που θα σημάδευε τη σκέψη όλων μεγάλων ρευμάτων σκέψης του 19ου αιώνα, φιλελεύθερων, μαρξιστών και αναρχικών, την εργασιακή θεωρία της αξίας – Τhe labor theory of value (LTV)

Με δυο λόγια η θεωρία αυτή πρέσβευε ότι η αξία ενός προϊόντος είναι ευθέως ανάλογη με το χρόνο εργασίας. To πραγματικό έγγραφο της εικόνας, απ΄ την πραγματική αναρχική κοινότητα του Warren αντιστοιχούσε τις 3 ώρες εργασίας ξυλουργού με 12 λίμπρες καλαμπόκι.

Η κοινότητα είχε ένα αποθετήριο χρόνου (Cincinnati Time Store), όπου το κάθε μέλος μετά την εργασία του έπαιρνε μια αξία προϊόντων ανάλογη με την εργασία του. Όλες οι συναλλαγές της πρωτο-αναρχικής αυτής κοινότητας βασίζονταν πάνω τέτοια ανταλλακτήρια έγγραφα. Η κοινότητα του Warren άντεξε για τρία χρόνια, χωρίς όμως να μπορέσει να ξεπεράσει τη μικρή κλίμακα της γειτονιάς όπου εφαρμόστηκε.

Αν και ο ιδρυτής της θεωρίας LTV ήταν ο Adam Smith ήδη απ΄ τον προηγούμενο, 18o αιώνα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται η LTV ήταν ο κοινός τόπος όλων των ρευμάτων σκέψης του 19ου αιώνα.

Ο αναρχικός Warren απλά έκανε πράξη αυτό που θα κήρυτταν με μικρές διαφορές φιλελεύθεροι, αναρχικοί και μαρξιστές.

Και ο Η. Ford στην αυτή του 20ου αιώνα όταν κατασκεύασε το πρώτο αυτοκίνητο σε γραμμή παραγωγής ασφαλώς και θα το τιμολόγησε με βάση τη LTV που είχε εμποτίσει τον τρόπο σκέψης. Θα υπολόγισε το κόστος του, θα έβαλε και ένα κέρδος και θα καθόρισε μια τιμή. Ενδεχόμενα αν ο Ford ήταν μαρξιστής να μην έβαζε κέρδος και να πουλούσε όσο και το κόστος. Με εξαίρεση αυτή τη διαφορά ο τρόπος σκέψης του θα ήταν ίδιος

αξία (τιμή) = κόστος + (ή χωρίς) κέρδος

==
Η σχολή της Βιέννης, πολύ αργότερα, αμφισβήτησε την θεωρία LTV και καθιέρωσε τη λεγόμενη υποκειμενική θεωρία της αξίας (subjective theory of value- STV), που αποσυσχέτιζε τελείως την αξία ενός προϊόντος από το χρόνο παραγωγής του, θεωρώντας ότι η αξία είναι εντελώς υποκειμενική υπόθεση, και την καθορίζει η αγορά και οι προτιμήσεις της και όχι η παραγωγή και ο χρόνος που επενδύεται.

Όλη η οικονομία σήμερα κινείται απ΄ τη νέα αυτή θεωρία.

Την τιμή σήμερα την καθορίζει η αγορά και έχει να κάνει με την υποκειμενική αξία που προσδίδει στο κάθε προϊόν ο καταναλωτής αλλά και με το βαθμό του ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές, τα μονοπώλια τις ανεβάζουν. Εναπόκειται στον παραγωγό να φροντίσει να μπορεί να έχει κέρδος, να είναι δηλαδή ανταγωνιστικός, ώστε να μεγιστοποιείται η διαφορά της τιμής που του επιβάλει η αγορά (και που ο ίδιος ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει) με το κόστος που ο ίδιος καταφέρνει να πετύχει.

Ίσως αν μας έβλεπε ο μεγάλος στοχαστής και παθιασμένος αναρχικός J. Warren να μην στεναχωριόταν όμως καθόλου! Ίσως και να μας χαμογέλαγε. Ίσως όταν το άτομο δραπετεύει απ΄ την αγέλη και αυτοπροσδιορίζεται, ανακαλύπτει τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, ίσως τότε είναι καλύτερα! Ίσως τότε οι τρεις ώρες του ξυλουργού να είναι κάτι άλλο, κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο απο 12 λίμπρες καλαμπόκι. Ίσως να μην του αρέσει καν το καλαμπόκι!

Ας τα αποφασίσει αυτά ο ξυλουργός ο ίδιος, κι όχι το ανταλλακτήριο. Μια τέτοια ελευθερία, τον ενδυναμωμένου ατόμου σε έναν πολύχρωμο και υποκειμενικό κόσμο είναι τελικά καλύτερη.

Ο Αριστοτέλης πλανήθηκε κι αυτός όταν έλεγε ότι η δουλεία είναι επιλογή της φύσης! Τα στερεότυπα στη σκέψη που επιβάλει η ιστορική συγκυρία είναι πανίσχυρα. Ίσως αν το σκεφτούμε έτσι, να πούμε ότι η λέξη "πλάνη" τελικά τον αδικεί.

26/7/15

Γιατί η Ελλάδα κατασκευάζει πολλούς τύπους ηλιακών συλλεκτών και κανέναν τύπο ανεμογεννητριών;

Oι ηλιακοί συλλέκτες εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του '70. Από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκαν στην περιοχή μια σειρά από παραγωγικές- κατασκευαστικές εταιρείες. Η χώρα έφτασε να έχει πάρα πολύ καλές επιδόσεις στη συγκεκριμένη τεχνολογία, τόσο όσο αφορά τη διείσδυσή της στην κοινωνία όσο και όσον αφορά την εγχώρια παραγόμενη αξία.

Αυτό έγινε για η αγορά των ηλιακών συλλεκτών ήταν μια υγιής και ανταγωνιστική αγορά με πελάτες ιδιώτες όσο και εταιρίες (ξενοδοχεία, κλπ).



Αντίθετα η αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας είναι ένα άθλιο κρατικό μονοπώλιο, στο έλεος των  κρατικο- συνδικαλιστικών μαφιών του Φωτόπουλου που είναι σφιχταγκαλιασμένες με μια δράκα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Ένα άθλιο μονοπώλιο σαν εκείνο το άλλο του ΟΤΕ, πριν είκοσι χρόνια, τότε που έκανες δυο χρόνια για να βάλεις τηλέφωνο, τότε που μια άλλη κρατικοσυνδικαλιστική μαφία (Τόμπρας, για όσους θυμούνται) ήταν αγκαλιά με μια άλλη δράκα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών (Κόκκαλης) ενώ ίδιο ήταν και το ηλίθιο αφήγημα για εθνική περηφάνια, για τη στρατηγική σημασία των επικοινωνιών, για τη μια μετοχή του ΟΤΕ, και άλλες τέτοιες αηδιαστικές και υποκριτικές ψευτιές.

Όλος ο πλανήτης έχει στο μεταξύ απελευθερώσει την ενέργεια. Ακόμη και το κομμουνιστικό Βιετνάμ, των πιο ανυπόταχτων κομμουνιστών όλων των εποχών, απελευθέρωσε την ενέργεια!! Κι έτσι, για παράδειγα και μόνο, στην ΕΕ υπάρχουν σε κάθε χώρα πληθώρα από πάροχους λιανικής ηλεκτρισμού. 170 στην Σουηδία, 188 στην Πολωνία, κ.ο.κ.

Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν στην Ελλάδα; 2!!!!!


Όσο η ενέργεια είναι στο έλεος των μαφιών κράτους- συνδικαλιστών - κρατικοδίατων επιχειρηματιών, όσο δεν υπάρχει ανταγωνισμός η αγορά θα είναι στραγγαλισμένη, μονοπωλιακή, αντιαναπτυξιακή.
Σε μια τέτοια αγορά, κανείς, ποτέ, δε θα σκεφτεί να παράγει τίποτα. Κανείς δε θα παράγει ανεμογεννήτρια, ούτε για ταράτσα κι ας στροβιλίζεται η χώρα μες στον αέρα.

Αντί για το δύσκολο δρόμο της παραγωγής θα προτιμήσει να στήσει μια μεγάλη απάτη όπως έγινε με τη σκανδαλώδη και πρωτοφανή επιδότηση της φωτοβολταϊκής κιλοβατώρας στη χώρα, που επιφύλαξε τεράστια κέρδη στα μεγάλα συμφέροντα και εξαγόρασε και διάφορους μικρότερους, όσους πρόλαβαν να δουν γρήγορα την ευκαιρία να πλουτίσουν χωρίς κανένα ρίσκο, αρκεί να προλάβουν μέχρι να κάνει ταμείο η μαφία της ενέργειας και να ανακαλέσει τα σκανδαλώδη τιμολόγια με το μισό Ευρώ την κιλοβατώρα, όπως και έκανε, με τη γνωστή κρατική αξιοπιστία, πριν 1-2 χρόνια.

20/7/15

Οι Έλληνας και το κράτος

Ίσως το μεγαλείο του αρχαίου ελληνισμού να βρίσκεται στον πολυκεντρικό του χαρακτήρα. Στο γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξε ένα ισχυρό κέντρο που να καθυποτάξει όλα τα άλλα. Αθήνα, Σπάρτη, Θήβα, Άργος, Κόρινθος, Μέγαρα, Μακεδονία ανέρχονται και κατέρχονται, παραμένουν όμως σημαντικοί αυτόνομοι πόλοι. Ποτέ στον Ελλαδικό χώρο δεν υπάρχει μια απόλυτα κυρίαρχη φιγούρα όπως ο Δαρείος των Περσών. Με εξαίρεση πιθανά τον Αλέξανδρο που ίσως ο βραχύς βίος της αυτοκρατορίας του να οφείλεται στη βαθιά αντίφαση και την απόλυτη αδυναμία να συγκεράσει επί μακρόν το πνεύμα της ελευθερίας της πόλης μέσα στην οποία ο ίδιος μεγάλωσε κι εκπαιδεύτηκε (Αριστοτέλης) με τα δεσποτικά ήθη του απόλυτου μονάρχη, προς τον οποίο πορεύτηκε στα ύστερα χρόνια του.

Το πάθος της ελευθερίας πάλλει τις ελληνικές πόλεις. Μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν. Και στο πρώτο ιστορικά αναρχικό μοντέλο, όπου απουσιάζει η απόλυτη αυθεντία, o ελεύθερος άνθρωπος εμφανίζεται για πρώτη φορά στο ιστορικό προσκήνιο και θεμελιώνει τον μεγαλύτερο πολιτισμό, άφθαστο για τις άλλες κοινωνίες της εποχής, όπου δεν υπάρχουν ελεύθερα άτομα, παρά μόνο μονάρχες και δούλοι.

Ο Φαλμεράγιερ αμφισβήτησε τη σχέση των νεοελλήνων με τους αρχαίους Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο ελλαδικός χώρος κατακλύσθηκε από πολλές φυλές και πολλά έθνη. Από μόνο του αυτό δε λέει όμως ούτε αποδεικνύει κάτι. Ο μεγάλος Έλληνας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις σάρωσε τα επιχειρήματα του Φαλμεράγιερ. Σε μια πολύχρονη γλωσσολογική μελέτη αποδεικνύει ότι η ελληνική γλώσσα έχει αλλάξει περισσότερο τα χρόνια ανάμεσα στον Όμηρο και τον Περικλή παρά ανάμεσα στον Περικλή και σήμερα. Και ο Ν. Πολίτης σε μια δική του μελέτη ανακαλύπτει ότι το μεγάλο ελληνικό δημοτικό τραγούδι του Νεκρού αδερφού απαντάται σε όλη τη Βαλκανική χερσόνησο, μέχρι τη Ρουμανία και τη Βοσνία. Έδωσε και πήρε πολιτισμό ο Ελληνισμός μέσα στις χιλιετίες. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αφομοιώθηκε, δε χάθηκε όπως έλεγαν οι ρηχές θεωρίες του Φαλμεράγιερ.

Δεν διέσωσε μόνο τη γλώσσα και την τέχνη του ο Έλληνας διέσωσε και τα βαθύτερα χαρακτηριστικά του. Την καχυποψία του για το κέντρο- κράτος, την ανάγκη να παραμείνει αυτόνομος, ανεξάρτητος όπως οι αρχαίες ελληνικές πόλεις. Ο αγώνας του '21 είναι η στιγμή που καρποφορεί το μεγαλειώδες αφήγημα του Ρήγα. Το πάθος για την ελευθερία ίδιο κι απαράλλαχτο όπως παλιά οδηγεί τους Έλληνες . Αλίμονο όμως, αμέσως μόλις ο Τούρκος ηττάται στα πεδία των μαχών ξεσπούν ατελείωτοι εμφύλιοι πόλεμοι. Ίδια κι απαράλλαχτα όπως και στην αρχαιότητα όταν λίγες δεκαετίες μετά που ο Ξέρξης τραβούσε τα μαλλιά του στο Αιγάλεω βλέποντας το Θεμιστοκλή να του βυθίζει όλα τα καράβια, ξέσπασε ο φοβερός, ο μάταιος Πελοποννησιακός πόλεμος, η ταφόπλακα του αρχαίου κόσμου.

Το πάθος της ελευθερίας είχε δυστυχώς πάντα και τη μικρονοϊκή του εκδοχή. Κι αν η αρχαιότητα έχει το σπάνιο μεγαλείο της μάχης των Πλαταιών, όπου όλοι οι Έλληνες, για πρώτη και μοναδική φορά κατάφεραν και παρέταξαν όλες τις δυνάμεις της ελευθερίας απέναντι στη βαρβαρότητα, στα χρόνια του '21 δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο. Η μικρονοϊκή εκδοχή της ελευθερίας έφερε πάλι τον Τούρκο από πάνω, κι έκανε τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο αναγκαιότητα για την ελευθερία.

Και βγαίνοντας ο Τούρκος πια απ΄ το ιστορικό προσκήνιο της χώρας άφησε πρόσφορο έδαφος για νέες ατελείωτες εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις. Βασιλικοί- βενιζελικοί, δημοτικιστές- καθαρευουσιάνοι, αριστεροί- δεξιοί, εθνοκαθαροί και μιάσματα, δημοκρατικές και μη δυνάμεις, μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί είναι μερικά απ΄ τα ισχυρότερα δίπολα τα χρόνια μετά την απελευθέρωση.

Σχεδόν όλα, ανυπόστατα. Εσωτερική ανάλωση και φθορά. Σκιρτήματα μικρόνοιας. Φοβίας απότοκοι, σε μια εποχή που επίβουλοι δεν κραδαίνουν πια ρομφαίες.

Στο γύρισμα του αιώνα το κέντρο- κράτος δεν είναι πια απειλή αλλά έπαθλο. Δεκαετίες πάχυνσης με ξένο χρήμα, έχουν φέρει τη μεγαλύτερη πνευματική αλλοίωση και τη μεγαλύτερη παρακμή που συνέβη ποτέ. Το κράτος δεν είναι απειλή αλλά έπαθλο φαυλότητας και χυδαίων εξυπηρετήσεων. Στον αντίποδα ακριβώς του αρχαίου μεγαλείου. Κι αυτό σε μια εποχή που όλοι οι άλλοι, οι μεταγενέστεροι, καταλαβαίνουν πια τη σπουδαιότητα του μικρού κράτους, της άμεσης δημοκρατίας, του ενδυναμωμένου κι αυτόνομου πολίτη. Σε μια εποχή που καταλαβαίνουν, μετά 3000 χρόνια, καταλαβαίνουν αυτά μες στα οποία εμείς γεννηθήκαμε, αυτά χάρη στα οποία εμείς υπήρξαμε. Σε μια εποχή που η τεχνολογία χαμογελάει στο κράτος και του δείχνει το μουσείο, το άδειο κι ανυπόμονο βάθρο δίπλα απ΄ τη δουλεία, σ΄ αυτή λοιπόν την εποχή οι άθλιοι του κρατισμού προσπαθούν να πλασάρουν το κράτος σαν τον εγγυητή της δικαιοσύνης και της προόδου.

Οι πολλές, μικρές, αυτόνομες κοινότητες, αυτό ήταν πάντα ο Ελληνισμός στις μεγάλες του στιγμές. Κι όταν το κράτος- κέντρο λεηλάτησε τις κοινότητες αυτές, όπως έκανε η καμαρίλα του βυζαντινού παλατιού και των καλόγερων με τη ζωντανή κι ακμάζουσα περιφέρεια της Νίκαιας και της Ηπείρου, το τέλος ήταν πια κοντά (Σ. Ράμφος).

Οι πολλές, μικρές αυτόνομες επιχειρήσεις είναι η εκδοχή του 21ου αιώνα για τις κοινότητες αυτές. Είναι η ψυχή του αυριανού ελληνισμού, που θα πάρει τη σκυτάλη που ξεκίνησε απ΄ τις αρχαίες ελληνικές πόλεις, την αιτωλική συμπολιτεία, στα Αμπελάκια μετά και στις άλλες μεγάλες, κοσμοπολίτικες, κοινότητες του ελληνισμού σ' όλη την Ευρώπη.



Δεν το χρειαζόμαστε αυτό το κράτος- τέρας. 3000 χιλιάδες Έλληνες φωνάζουν να τελειώνουμε μαζί του!

13/7/15

Η σιγή πίσω απ΄ το θόρυβο


Οι επιχειρηματίες και οι καλλιτέχνες της χώρας έλαμψαν και λάμπουν με την απουσία τους και τη σιγή τους τα χρόνια της κρίσης. Μερικοί απ΄ τους δεύτερους βρήκαν κι ευκαιρία να κάνουν ταμείο με τζάμπα κορώνες.

Η αλληλεγγύη της κοινωνίας μας υπήρξε σχεδόν ανύπαρκτη, εξαντλήθηκε στις πρωτοβουλίες της αρχιεπισκοπής, κάποιων δήμων, του ΣΚΑΙ.

Στη μεγάλη κρίση του 1986, στην Ιρλανδία, με τα 4.5 εκατομμύρια, οργανώθηκε αυθόρμητα στο Δουβλίνo,μεγάλη συναυλία από ιρλανδικές μπάντες που ονομάστηκε Self Aid - Make it Work. Μέσα σε δυο μέρες συγκεντρώθηκαν 6 εκατομμύρια ευρώ έσοδα που επενδύθηκαν όλα και δημιούργησαν πάνω από 1000 θέσεις εργασίας.



Έχουμε κάτι αντίστοιχο έχουμε να επιδείξουμε; Μόνο τζάμπα οργή, θυμό, ύβρεις. Κι αγελοποίηση πίσω από τη μεταφυσική μιας επανάστασης που, όπως κι η δευτέρα παρουσία, δε λέει νά 'ρθει... 

Μέχρι που οι δήθεν μεγάλες ιδεολογικές διαφορές αποδεικνύονται άνθρακες κι αποκαλύπτεται η γύμνια μας κι η πραγματική σιγή της κοινωνίας γίνεται τότε εκκωφαντική.

12/7/15

Ο Σόιμπλε και η ελληνική ναυτιλία


Μες στα διάφορα, ο Σόιμπλε ζήτησε και τη φορολόγηση της ελληνικής ναυτιλίας.

Αν η φορολογία των εφοπλιστών στην Ελλάδα ήταν τόσο ευνοϊκή η χώρα θα αποτελούσε πόλο έλξης της διεθνούς ναυτιλίας. Κάτι που βέβαια καθόλου δε συμβαίνει, με αποτέλεσμα να καλύπτουν το κενό η Κύπρος, η Ιρλανδία και το Ντουμπάι. Εξάλλου μεγάλο μέρος του ελληνικού στόλου δεν είναι καν καταχωρισμένο στην Ελλάδα και ένα μέρος του έχει προτιμήσει τη Γερμανία που είναι πολύ καλύτερο φορολογικό λιμάνι. (πηγή: περιοδικό Crash, συνέντευξη προέδρου Ελλήνων Εφοπλιστών).

Τεράστιο λογικό σφάλμα λοιπόν. Μάλλον υστερόβουλη η σκέψη του Σόιμπλε  αφού σήμερα η γερμανική ναυτιλία εξαγοράζεται από Έλληνες πλοιοκτήτες, κάτι που είναι λογικό να τον στεναχωρεί, ίσως και να τον τρελαίνει.

Δικαιολογημένη βέβαια η απορία του Σόιμπλε. Για χρόνια έρχεται σε επαφή με ό,τι πιο άχρηστο και ανεπάγγελτο διαθέτει η Ελλάδα. Η ιδέα ότι η χώρα που παράγει αυτούς τους ηλίθιους με τους οποίους "διαπραγματεύεται" ειναι η ίδια με αυτή που είναι η πρώτη παγκόσμια δύναμη στη ναυτιλία, η ίδια με αυτή που του αγοράζει, μέρα τη μέρα, το στόλο, πρέπει να είναι από ακατανόητη έως ανυπόφορη.

Ίσως δεν γνωρίζει ο Σόιμπλε πολλά για την τεράστια ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Ίσως υποτιμά το άγγιγμα θανάτου σε ο,τι αγγίζει ο ελληνικός κρατισμός, που ευτυχώς όμως είναι του γλυκού νερού και δεν καταφέρνει να φτάσει στα βαθιά να ρημάξει και τη ναυτιλία όπως ρήμαξε όλα τα στεριανά. Και σίγουρα δε βάζει ο νους του πού θα μπορούσε να φτάσει ο ελληνικός στόλος αν καθετοποιούσε τη δραστηριότητά του στην Ελλάδα, αν κατασκεύαζε τα πλοία του στη χώρα, αν στέγαζε και τις υπηρεσίες του στον Πειραιά. Και στη ναυπηγική βέβαια υπάρχει τεράστια παράδοση μόνο που η χώρα τελεί υπό ασφυκτική κατάληψη από ηλίθιους και συμφεροντολάγνους κρατιστές.

Να που έχει και τα τυχερά της η ηγεμονία αυτών των καραγκιόζηδων που τον παιδεύουν τα τελευταία χρόνια.

9/7/15

Παρεοκρατία και πελατειακό κράτος


Μπορεί κανείς να φτιάξει ποδοσφαιρική ομάδα αξιώσεων μέσα απ' τον κύκλο των φίλων και γνωστών του; Αδύνατον.Γιατί τότε προσπαθεί να στελεχώσει την εταιρεία του, να διαλέξει εκπροσώπους για τη βουλή, να “εκλέξει” πανεπιστημιακούς δάσκαλους μέσα από τον κύκλο των γνωστών του;

Προφανώς γιατί έτσι συντηρείται μια κουλτούρα συναλλαγής, μικροσυμφερόντων και αλληλοεξυπηρετήσεων. Έτσι όμως δε φτιάχνεται ούτε βουλή, ούτε εταιρεία, ούτε πανεπιστήμιο αξιώσεων. Μόνο, ψιλικατζίδικο, ίσως, φτιάχνεται.

Η παρεοκρατία είναι οπτική ζωής. Είναι η μητέρα του πελατειακού κράτους. Στα λόγια όλοι την καταδικάζουν. Στην πράξη όμως πάει πολύ βαθιά. Κι επειδή η παρεοκρατία εμποδίζει να δεις μακριά, αναπτύσσει κι ένα φθόνο κι ένα φόβο για ό,τι είναι μακριά. Παρεοκρατία και φθόνος/ φόβος είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Δεν είναι εύκολο να δεις πέρα απ΄ τα όρια, να δεις κατ' ευθείαν στην ψυχή του ατόμου κι όχι παραμορφωτικά μέσα από κόμματα, θρησκείες, ιδεολογίες, εθνικότητες. Όσοι περνάν αυτά τα αγελαία όρια, φτιάχνουν μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες. Κι απολαμβάνουν και την ουσία της παρέας περισσότερο. Και, λέγεται, ότι πέρα απ΄ το φθόνο και το φόβο νιώθουν και μια χαρά αλλόκοτη.

7/7/15

Νικόλαος Κουντενχόβε- Καλλέργης, ο πρώτος, κρητικής καταγωγής, οραματιστής της ενωμένης Ευρώπης

Αυτές τις μέρες που ζούμε τον σαρωτικό και ανεμπόδιστο θρίαμβο της προπαγάνδας και του λαϊκισμού αντλεί κανείς δύναμη και παρηγοριά από τους μεγάλους οραματιστές που κινήθηκαν στον αντίποδα της φτήνειας και του παραλογισμού που κυριαρχεί σήμερα. Ιδιαίτερα αν αυτοί οι μεγάλοι οραματιστές ήταν ελληνικής καταγωγής, γόνοι της μεγάλης κοσμοπολίτικης και μη φοβικής παράδοσης της χώρας.

Τον Ιούλη του 1972 λοιπόν έφυγε απ΄ τη ζωή ίσως το πρώτο δημόσιο πρόσωπο που οραματίστηκε ποτέ μια Ενωμένη Ευρώπη, ο Ριχάρδος Νικόλαος Κουντενχόβε -Καλλέργης. Η καταγωγή του Κουντενχόβε – Καλλέργη ανιχνεύεται στην Κρήτη, καθώς ήταν απόγονος της γνωστής οικογένειας των Καλλέργηδων που προέρχεται από τη Βυζαντινή οικογένεια Φωκά που εγκαταστάθηκε στην Κρήτη το 1182 μ.Χ.

Τον Οκτώβριο του 1923 o Κουντενχόβε – Καλλέργης έγραψε στα γερμανικά το περίφημο βιβλίο του «Πανευρώπη» που δημιούργησε τρομερή αίσθηση την εποχή εκείνη, διότι υποστήριζε ότι η λύση στο ζήτημα της ειρήνης στην Ευρώπη περνούσε μόνο μέσα από την ενοποίηση της γηραιάς ηπείρου. Με τον τρόπο αυτό πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία στην Ευρώπη και ταυτόχρονα η Ευρώπη θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό με την Αμερική και τη Βρετανική Αυτοκρατορία.



Η έκταση και τα όρια της Πανευρώπης του Κουντενχόβε-Καλλέργη ταυτιζόταν σε μεγάλο βαθμό με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση των 27. Δεν συμπεριλάμβανε το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία.

Στο οργανωτικό σχήμα της Πανευρωπαϊκής Ένωσης εντάχθηκαν κορυφαίοι πολιτικοί όπως ήταν ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Μπριάν, ο Αντενάουερ αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Sigmunt Freud, o Albert Einstein, o Thomas Mann κ.λπ.

4/7/15

To βιώμα και η ιδεολογία

Γιατί κοροϊδεύει τόσο σκαιά ο Κον Μπετίτ τον Τσίπρα; Ίσως για χιλιάδες λόγους. Πίσω όμως απ' τους χιλιάδες λόγους βρίσκεται η αντιπαράθεση της συγκλονιστικής βιωματικής σχέσης που είχε ο Κον Μπετίτ με τον κόσμο, ξεκινώντας απ΄ το Μάη του '68 και συνεχίζοντας με πολύπλευρο ακτιβισμό γύρω από πραγματικά θέματα αιχμής (πυρηνικά, Ευρώπη, κ.λπ) καθώς και σημαντικό συγγραφικό έργο, σε σχέση με την ιδεολογική σχέση του Τσίπρα που στηριζόταν σε ασήμαντα βιώματα, καταλήψεις για τεμπέλικους λόγους καμιά βόλτα μέχρι τη Γένοβα και ακραία υπεράσπιση της αγραμματοσύνης που απειλούσε να του καταστρέψει η αυταρχική εκπαίδευση.

Πίσω απ΄το χάσμα των δύο ανδρών κρύβεται η διάσταση ανάμεσα στο βίωμα και στην ιδεολογία. Ανάμεσα στο συγκεκριμένο και στο θεωρητικό. Ανάμεσα στο δρόμο του ελεύθερου ανθρώπου και αυτόν του τσοπάνη της αγέλης.

Το βαρύ βιωματικό έλλειμμα του Τσίπρα τον εγκλωβίζει σε ανερμάτιστες ιδέες, έχει ως τελικό αποτέλεσμα να μη μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό απ΄ το φαντασιακό.

http://www.protothema.gr/politics/article/490057/kon-bedit-kata-tsipra-o-ellinas-prothupourgos-einai-enas-deilos-einai-enas-ethnikistis/

2/7/15

Γενικευμένη φτωχοποίηση = δικτατορία


Η δραχμή θα διαλύσει τους φτωχούς. Θα τους φέρει κάτω από εκεί που βρίσκονται σήμερα τα εκατομμύρια οι φτωχοί της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας με τα 100-200Ε το μήνα. Και θα τους φέρει κάτω από τα πάνω. Που είναι αβάσταχτο. Οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι ήρθαν στα 200Ε από τα 10Ε του σταλινοφασισμού που έζησαν. Γι' αυτό και σταυροκοπιούνται για την τύχη τους.

Οι Βαρεμένοι και οι Λαπαβίτσες έχουν πάρει τα μέτρα τους. Δε θα πάθουν τίποτα απολύτως, κέρδος θα βγάλουν. Οι οικονομίες των φτωχών θα εξανεμιστούν, τα χρέη τους θα μείνουν ίδια. Αυτό θα παράγει τεράστια κοινωνική ένταση την οποία αναγκαστικά θα εκμεταλλευτεί το σύστημα εξουσίας και οι περί τη δραχμή μαφίες του. Με προπαγάνδα, με αξιοπρέπεια, με δαιμονοποίηση κατά βούληση και άλλες τέτοιες κουταμάρες όπως πάντα μα πάντα γίνεται. Ο δρόμος για τη δικτατορία θα είναι πια διάπλατα ανοικτός. 

Αυτή είναι η ατελείωτη ιστορία του φασιστικο- κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού και πολύ απλοί λογικοί συλλογισμοί που απ΄ την τροχιά τους μόνο η τύχη μπορεί να σε βγάλει.

Δεν υπάρχει λοιπόν δεν ήξερα, δε φανταζόμουνα...

30/6/15

Lev Cherny, ένας αληθινός επαναστάτης

Σαν σήμερα το 1885 γεννήθηκε ο μεγάλος Ρώσος αναρχικός Lev Cherny . Ο Cherny ανέπτυξε την επαναστατική θεωρία του Associational Anarchism που αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη του αναρχισμού και στο κόψιμο του ομφάλιου λώρου με τον μαρξιστικό ολοκληρωτισμό. Στο βιβλίο αυτό περιέγραφε το μοναδικό ρόλο του ατόμου στην κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα και τη συγκρότηση της ομάδας σαν αλληλεπίδραση ελεύθερων και αυτόνομων οντοτήτων και όχι ως γρανάζι σε κάποια αγέλη που οι μαρξιστές ονομάτιζαν εργατική τάξη.

Ποιητής και φιλόσοφος πέρασε χρόνια στη Σιβηρία, εξόριστος απ΄ τους Τσάρους. Απελευθερώθηκε το 1917 οπότε πολέμησε σφόδρα τους μπολσεβίκους που τους θεωρούσε αυτό που ήταν, ολοκληρωτισμός με άλλη προβιά. Στην εφημερίδα Anarkhia δημοσίευε ασταμάτητα υπερ της αντίληψης της αποκεντρωμένης παραγωγής, χωρίς κομματικούς και άλλους νταβατζήδες (decentralized production and complete absence of internal power structures).

Συνειδητοποιώντας στη πράξη το βαθύ χάσμα με τους κομμουνιστές αλλά και αναρχικούς όπως ο Κροπότκιν που κρατούσε διακριτική απόσταση πήρε μέρος στην οργάνωση του Μαύρου Στρατού που πολέμησε μπολσεβίκους και τσάρους με το ίδιο πείσμα.

Το 1918 στην παρανομία, ηγέτης των Underground Anarchists κατήγγειλε τον κομουνισμό ως τη χειρότερη τυραννία της ανθρώπινης ιστορίας.

Σε μια επιχείρηση εναντίον των σταλινικών το 1921 συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη απ' τον Μπουχάριν, που λίγα χρόνια αργότερα θα έπαιρνε το μισθό του και θα εκτελούνταν κι ο ίδιος απ΄ τους σταλινικούς.

Ο Lev Cherny στις αρχές του 20ου αιώνα σκιαγράφησε όσοι λίγοι τόσο νωρίς και τόσο καθαρά την αποκεντρωμένη αντιεραρχική παραγωγή είναι σήμερα σιγά σιγά εμπεδώνεται ως πρακτική στο αποκεντρωμένο και αντιεραρχικό μοντέλο που ανατέλλει ως peer to peer economy/ sharing economy.

Νωρίς και καθαρά αποκάλυψε τη φασιστική ουσία των μαρξιστικών αγελών που τις πολέμησε σε όλη του τη ζωή όπως πολέμησε και τους τσάρους δίνοντας τη ζωή του, σε ηλικία 36 ετών. 

Εύλογα οι σταλινικοί δεν έδωσαν το όνομα του σε σταθμό του μετρό της Μόσχας όπως έκαναν με τον διφορούμενο Κροπόκτκιν. Η θέση του Lev Cherny είναι εξάλλου στην καρδια και στο νου των ελεύθερων ανθρώπων.