21/4/15

Δουλεύουμε τη Μεγάλη Πέμπτη;


Έτσι με ρώτησε ο Βαγγέλης. Και με μελαγχόλησε λιγάκι. Είναι δυο χρόνια στην εταιρεία και θα περίμενα να έχει μάθει το στυλ μας. Θα ήταν τότε περιττή η ερώτηση, ή λάθος διατυπωμένη. Του απάντησα λοιπόν (ξανά) ότι καταρχήν δουλεύουμε όταν θέλουμε και μπορούμε. Το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα, η παραγωγικότητα, η συνεργασία (1 + 1 = 3) και ο σεβασμός των άλλων και όχι ο χρόνος που δουλεύουμε.

Η μικρή μας εταιρεία, τέσσερις βασικοί και μερικοί περιφερειακοί συνεργάτες είναι βασισμένη απόλυτα σε αυτό το μοντέλο. O Κωστής (αστέρι φοιτητής μου απ΄ το ΤΕΙ) δεν είναι καν στα κεντρικά γραφεία. Ερωτευμένος με τις Αρχάνες στην Κρήτη, μένει μόνιμα εκεί και έχει διαμορφώσει στο σπίτι του εργαστήριο ηλεκτρονικών. Προς μέγιστη απορία των courier που παραλαμβάνουν πακέτα με ηλεκτρονικά από τις αγροτικές Αρχάνες για αποστολή στο εξωτερικό. Και ο Μιχάλης μένοντας 50 χιλιόμετρα μακριά θα ήταν σπατάλη να έρχεται κάθε μέρα στα γραφεία δαπανώντας δυο ώρες στο δρόμο τη μέρα. Έρχεται λοιπόν που και που, όταν είναι πραγματικά ανάγκη. Κι όταν θέλει.

Φτιάχνουμε ηλεκτρονικά, καινοτόμα και πατενταρισμένα, και έχουμε πρόσφατα αρχίσει εγκαταστάσεις στο εξωτερικό. Ισπανία, Σουηδία, Αγγλία. Και έπεται συνέχεια. Η οργάνωσή μας είναι επίπεδη, αντιεραρχική και ο καθένας είναι απόλυτο αφεντικό του χρόνου του. Το πότε θα δουλέψει ο Βαγγέλης λοιπόν είναι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει στον κόσμο τούτο.

Ξεκίνησε πειραματικά, ως πραγμάτωση της αναρχικής ουτοπίας που με κυνηγά από παλιά. Μην τρέξει ο νους σας σε στερεότυπες ανοησίες, στο άκουσμα της αναρχίας. Ούτε Ξηρούς ούτε Ρωμανούς έχουμε. Σκάμε στα γέλια με δαύτους τους βλαμένους. Η δική μας η “αντιεραρχία” αποσκοπεί σε άλλα, υψηλότερα, επίπεδα παραγωγικότητας και προσωπικής ικανοποίησης/ δημιουργίας. Η δική τους, στην καταστροφή. Σχέση, καμιά, λοιπόν.

Ξεκίνησε με δυσκολίες και αποτυχίες. Δεν είναι όλοι καμωμένοι για αυτό το καλούπι. Όσο και αν εμένα μου φαντάζει τρελό, υπάρχουν τελικά πολλά άτομα, νέα και αξιόλογα άτομα, που προτιμούν να υπαλληλοποιούνται, αναζητώντας την πραγμάτωση των επιθυμιών τους σε άλλες σφαίρες. Θεμιτό αλλά μάλλον ασύμβατο με εμάς. Δεν έχουμε κάτι πραγματικά να τους προσφέρουμε.

Ξέρω ακόμη, το μοντέλο δε γενικεύεται. Δεν μπορείς να το φορέσεις σε μια εταιρεία 50 και 100 ατόμων. Η ιεραρχία εκεί είναι απαραίτητη.

Είναι; Μάλλον ναι, αν και ίσως λιγότερο απ' ό,τι νομίζει κανείς. Η τεχνολογική εξέλιξη, οι τεχνολογίες peer to peer ( The Peer-to-Peer Economy https://www.youtube.com/watch?v=v_yaENlXGa4) είναι δυναμίτης στο βάθρο των μεγάλων, γραφειοκρατικών, οργανισμών. Και η στατιστική λέει ότι οι μικρές επιχειρήσεις παράγουν πια μεγαλύτερη αξία ανά άτομο σε σχέση με τις μεγάλες. Σχεδόν διπλάσια. (European “Commission, ANNUAL REPORT ON EUROPEAN SMEs 2012/2013, Final Report)

Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι το “μεγάλο μέγεθος” κάποια στιγμή θα είναι και αντιπαραγωγικό. Αυτό είναι που θα καταστρέψει πραγματικά την ιεραρχία στην κοινωνία μαζί με το παρασιτικό- αυταρχικό κράτος και θα τα πετάξει και τα δυο στο ντενεκέ της ιστορίας. Εκεί που οι μηχανές πέταξαν τη δουλεία.

Όχι στις μέρες μας όμως. Είναι σα να ζούσες το 100 πΧ και να προσδοκάς την κατάργηση της δουλείας. Ανέφικτο. Εφικτή θα ήταν μόνο μια τέτοια ελπίδα για το μακρινό μέλλον. Εφικτή θα ήταν ίσως και η πραγμάτωση της ουτοπίας σου σε μικρή κλίμακα. Ίσως απελευθερώνοντας τους δικούς σου δούλους.

=======
Η ιστορία υπήρξε σκληρή με το Μαρξισμό. Πολύ σκληρή. Προσωπικά δεν απαξιώνω ολότελα το Μάρξ. Ανέδειξε για πρώτη φορά θέματα πραγματικά και πολύ σοβαρά. Ερωτήματα που ακόμη και σήμερα δεν έχουν απαντηθεί. Τουλάχιστον για όλους. Πώς μοιράζεις το κέρδος ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία; Αναπάντητο ερώτημα, εστία συνεχών τριβών. Διαβασμένοι φίλοι μου, απαντούν με σιγουριά ότι αυτό γίνεται με την αγορά, με το opportunity cost. O φτηνότερος/ καλύτερος δηλαδή κερδίζει. Δε μου αρέσει, δε μου αρκεί. Όσοι έχουν ταξιδέψει στο dark side της γης έχουν δει ότι αυτά εκεί δεν ισχύουν. Δεκάχρονα φορτώνουν στον Τριζούλι ποταμό στο Νεπάλ ένα τριαξονικό φορτηγό χαλίκια για 50 δολάρια. 20 πιτσιρικάδες για 10 μέρες. Να μου λείπει το opportunity cost λοιπόν.

Έσκαψε και το βρήκε ο Μαρξ. Και το ανέδειξε. Και είναι μεγάλος γι΄ αυτό. Όμως οι απαντήσεις που έδωσε μετά, αυτά που πρότεινε, η ιστορία δεν τα σεβάστηκε καθόλου. Τα γελοιοποίησε σε πρωτοφανή βαθμό.

Ο Μαρξ πίστεψε ότι η συγκέντρωση του κεφαλαίου είναι αναπόφευκτη. Η κλασική οικονομία μιλάει για “οικονομία κλίμακας” για το πλεονέκτημα, με απλά λόγια, που έχει ο μεγάλος απένατι στον μικρό. Και ο Μαρξ το πήρε αυτό το πραγματικό φαινόμενο και το πήγε παραπέρα και θεώρησε ότι τον μικρό θα τον φάει τελικά το φίδι και θα μείνουν μόνο τα μονοπώλια. Και λέει μετά ότι αφού η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και τα μονοπώλια είναι κοινωνική αναγκαιότητα, καλύτερα να είναι υπό τον έλεγχο της εργατικής τάξης.

Η τεχνολογία όμως διέλυσε το μύθο των μονοπωλίων πριν τα αναλάβει η εργατική τάξη. Τον εξαφάνισε. Και μαζί με το μύθο αυτό γελοιοποίησε και τις μαρξιστικές συνταγές. Όσο κι αν σκεφτώ, μόνο το μονοπώλιο της ΔΕΗ μπορώ να σκεφτώ. Αυτό το κείμενο το γράφω σε open office γυρίζοντας την πλάτη μου στον Bill. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν έχω επιλογές, πολλές επιλογές. Ανταγωνισμός κι ελεύθερη αγορά, δημοκρατία και τεχνολογία. Αυτές ήταν οι τρεις ταφόπλακες του εφαρμοσμένου μαρξισμού.

Αυτές επιτρέπουν και σε εμάς να υπάρχουμε, με το δικο μας παράξενο μοντέλο, αντί να μας έχουν υπαλληλοποιήσει οι οδοστρωτήρες των μονοπωλίων που προέβλεπε ο Μαρξ.

======
Είναι τόσο εύκολο σήμερα να στήσει κανείς εργαστήρια καινοτομίας, σαν τη δική μας εταιρεία, σε μικρή κλίμακα και να δοκιμάσει την κάθε παραξενιά του. Σε κάθε επίπεδο. Κι όμως, παρά την πληθώρα των βαρύγδουπων κοινωνικό- πολιτικών θεωριών τριγύρω υπάρχει μηδενικό ενδιαφέρον για την πιλοτική δοκιμή τους. Αυτό είναι που κάνει τη χώρα βαθιά συντηρητική. Λες κι οι “επαναστάτες” αυτοί δεν αντλούν ικανοποίηση από την πραγμάτωση και τη βίωση αυτού που πρεσβεύουν αλλά από την επικοινωνία του σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα γίνεται. “Κοινωνία του θεάματος” το έλεγε ο αναρχικός διανοητής Γκυ Ντεμπόρ και τα μεγαλύτερα θύματά της είναι οι σημερινοί ψευτοαναρχικοί. Της Ελλάδας, γιατί στη Δύση οι Ρωμανοί κ. λπ. έχουν εξαφανιστεί, ως αναρχικοί. Πόσες εναλλακτικές κοινότητες, γειτονιές έχουμε στην Ελλάδα; Καμία. Πρέπει να βανδαλιστεί το Πολυτεχνείο και να αποκεφαλιστεί η Κυβέλη να το μάθει ο κόσμος όλος. Ό, τι κάνουν και οι τζιχαντιστές δηλαδή.

Μόνο αυτό φέρνει πληρότητα στους εγχώριους επαναστάτες. Αυτό, ίσως και η επίκληση κάποιας θολής επανάστασης που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Κάτι σαν τη δευτέρα παρουσία των θρήσκων πολιτών.

Έτσι όμως είναι. Άλλοι αποφασίζουν οι ίδιοι τι θα κάνουν τη Μεγάλη Πέμπτη, άλλοι θορυβούν και ματαίως περιμένουν, περιμένουν, περιμένουν.

Την ανάσταση των νεκρών.

Των ιδίων δηλαδή.
====

Tο κείμενο μεταφράστηκε από δημοσίευση (Are we working tomorrow?) στο κλειστό γκρουπ του Daily Anarchist, HΠΑ.

19/4/15

Γκαίμπελς και γκαιμπελίσκοι

Η προπαγάνδα, όσες παραλλαγές και να εμφανίζει, έχει πάντα δυο θεμελιώδη χαρακτηριστικά. Το ηρωικό κλίμα και τη δαιμονοποίηση κάποιου συχνά κατασκευασμένου εχθρού.

Η τεχνική έχει βέβαια παλιές και βαθιές ρίζες, ήταν όμως ο ναζιστής Γκαίμπελς που υπήρξε ο μέγας θεωρητικός της προπαγάνδας. Από νωρίς στο Ναζιστικό κόμμα, έζησε τις οξύτατες εσωτερικές έριδες μεταξύ των βορείων (Βερολίνο, κ.λπ, όπου ανήκε και ο Γκαίμπελς) φιλο-σοσιαλιστών και των Νοτίων (Μόναχο, κ.λπ) φιλο-εθνικιστών. Οι βόρειοι αντιπροσώπευαν την "αριστερή" πτέρυγα του κόμματος, αφού υποστήριζαν περισσότερο σοσιαλιστικές παρά εθνικιστικές απόψεις. Το διάστημα εκείνο ο Γκαίμπελς χαρακτήριζε το Λένιν ως εθνικό απελευθερωτή της Ρωσίας και τον εαυτό του ως Γερμανό κομμουνιστή.

Το 1925 δημοσίευσε επιστολή "Στους φίλους μου της αριστεράς" (To my friends of the left. Fest, The Face of the Third Reich, p 89.) όπου καλούσε για ενότητα ναζί και σοσιαλιστών εναντίον των καπιταλιστών. "You and I, we are fighting one another although we are not really enemies." (Εσείς κι εμείς αγωνιζόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου ενώ δεν είμαστε πραγματικοί εχθροί)

Τη διαμάχη των σοσιαλιστών και των εθνικιστών ναζί την έλυσε ο ίδιος ο Χίτλερ που τους ζήτησε να αφήσουν στην άκρη τις παλιές ιδεολογίες και να στρατευτούν στο μεγάλο σχέδιο της Άριας φυλής. Ο Γκαίμπελς πικράθηκε στην αρχή αλλά άρχισε να μετατοπίζεται όταν ο Χίτλερ του πρότεινε τη θέση του υπεύθυνου προπαγάνδας, απ΄ όπου και θα κατηύθυνε το σχέδιο του φανατισμού σε όρια φρενίτιδας του δοξασμένου γερμανικού λαού (το ηρωικό πνεύμα...) αλλά και του αφανισμού των τρισκατάρατων Εβραίων (η δαιμονοποίηση...). Πέρα απ΄ την ηθική διάσταση του ανείπωτου αυτού εγκλήματος ο Γκαίμπελς έφτασε σε σημείο έσχατου παραλογισμού αφού χρέωνε στους Εβραίους, ασταμάτητα και με καθε ευκαιρία, το ξεκίνημα του πολέμου!!!

Τις πίστευε άραγε αυτές τις απίστευτες βλακείες ο μορφωμένος Γκαίμπελς ή ήταν μέρος της προπαγάνδας του; Ή ξεκίνησαν ως προπαγάνδα και έγιναν στο δρόμο πίστη; Ανάλογο ερώτημα έχει κανείς, για παράδειγμα και μόνο, και εδώ με τους ψεκασμούς του Καμένου.

Ποτέ δε θα ξέρουμε με σιγουριά. Ίσως η τρέλα να είναι το τέλος του δρόμου της προπαγάνδας .

===
Σήμερα στην Ελλάδα, τηρουμένων των αναλογιών της δικής μας μικροασήμαντης κλίμακας, ζούμε ανάλογα φαινόμενα. Μπορεί να μην υπάρχει σχέδιο να σώσουμε και να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά ο Τσίπρας et. al έχουν σε πολλές περιστάσεις σαφέστατα δηλώσει την καταγέλαστη ανοησία ότι θα πυροδοτήσουν ευρύτερες αλλαγές στην Ευρώπη λες και κάποιος, πλην ίσως των ακροδεξιών ( Lepen, Farange, Lega, κ.λπ) τους το ζήτησε! Το ηρωικό κλίμα (θα γίνουμε Κούγκι, ο περιούσιος ελληνικός λαός κ.λπ) καλλιεργείται ασταμάτητα απ΄ τους καταλληλότερους γι΄ αυτό ακροδεξιούς, ενώ οι σταλινικοί της παρέας έχουν αναλάβει το κομμάτι της δαιμονοποίησης (των Γερμανών, της ΕΕ, των τραπεζών, του καπιταλισμού...) Οι ακροδεξιοί εδώ, τώρα που οι κομουνιστές γίναν συνεργάτες τους, έχουν μείνει από επιχειρήματα και μηρυκάζουν που και που καμιά ανοησία για ψεκασμούς και Νεφελίμ.

Ιδού πώς ακολουθούν με επιτυχία τις οδηγίες του Γκαίμπελς, του μεγάλου πρώτου διδάξαντα.
  • Propaganda to the home must create an optimum anxiety level (Η προπαγάνδα πρέπει να δημιουργεί στις γραμμές μας ένα μίνιμουμ άγχος). Λαμπρότεροι εκφραστές οι Λαπαβίτσας/ Βαρουφάκης, που μας εξηγούν ότι θα περάσουμε δύσκολες μέρες.
  • Propaganda is facilitated by leaders with prestige (Η προπαγάνδα υποβοηγείται από ηγέτες με κύρος). Εδώ δραστηριοποιείται βέβαια ο Γλέζος
  • The most brilliant propagandist technique will yield no success unless one fundamental principle is borne in mind constantly - it must confine itself to a few points and repeat them over and over (Η καλύτερη προπαγάνδα δε θα φέρει αποτέλεσμα παρά μόνο αν εστιάζει σε μερικά σημεία και τα επαναλαμβάνει ξανά και ξανά). Εν χορώ ακολουθούν τη γκαιμπελική σύσταση, με αρκετή επιτυχία, αφού με τον καιρό περιορίζουν το μέτωπο στους Γερμανούς και τις Τράπεζες και αποφεύγουν μέτωπα με όλον τον καπιταλισμό, τους Αμερικάνους, κ.λπ ενώ ο Καμμένος σιγά σιγά σταματά τις ηλιθιότητες για ψεκασμούς από αδιευκρίνιστες δυνάμεις

===
Ερώτημα μόνο υπάρχει αν το εγχώριο σύστημα προπαγάνδας έχει κάτι απ΄ την αυτογνωσία του πατέρα Γκαίμπελς.

We shall go down in history as the greatest statesmen of all time, or as the greatest criminals
Θα μείνουμε στην ιστορία ή ως μέγιστοι πολιτικοί ή ως μέγιστοι εγκληματίες.

7/4/15

Οι "αναρχικοί" τζιχαντιστές στην Ελλάδα

(με αφορμή τους πρόσφατους βανδαλισμούς των ψευτο-αναρχικών της Αθήνας)

Πιερ Προυντόν “Η ελευθερία είναι η μητέρα της τάξης”

Όταν στην Ελλάδα η δεξιά ερωτοτροπεί για δεκαετίες με τις κοτζαμπάσικες πρακτικές, όταν η αριστερά ενθουσιάζεται με τις ουρές της Βενεζουέλας (και της σοβιετίας παλιότερα) και μένει αδιάφορη με τη σκανδιναβική εκδοχή του σοσιαλισμού αλλά και με τη βιετναμέζικη, που αγωνίζεται αθόρυβα ενάντια στη φτώχεια και απελευθερώνει σήμερα την ενέργεια, τι στ΄ αλήθεια να περιμένει κανείς απ΄ τους ντόπιους “αναρχικούς”;

Αγράμματοι, κομπλεξικοί και δομικά ανίκανοι για το οτιδήποτε μη καταστροφικό, ηδονίζονται να αποκεφαλίζουν την Κυβέλη και να μουτζουρώνουν τον Παλαμά. Τζιχαντιστές του κόλου, με τα λεφτά του μπαμπά.

Κι όμως- πανηλίθιοι Έλληνες “αναρχικοί”- ο αναρχισμός έχει προχωρήσει ξέρετε ως σκέψη. Δεν έχει κολλήσει στον 19ο αιώνα όπου εσείς ακόμη αναπνέετε.

Ανοίξτε κανένα site στον πολιτισμένο κόσμο, μήπως ανοίξουν τα σφραγισμένα ματάκια σας. Διαβάστε για anarchocapitalism, για σχολή της Βιέννης, για Ludwig von Mises. Μπείτε στο http://www.dailyanarchist.com/ να ξεαραχνιάσει λίγο το μυαλό σας. Σκεφτείτε, αν ξέρετε τι σημαίνει αυτό, γιατί τα αναρχο-καπιταλιστικά site στις ΗΠΑ έχουν 60.000 μέλη, ανοδικά και τα αναρχο-κομμουνιστικά 10.000 καθοδικά.

“Αναρχικοί”- τζιχαντιστές του κόλου με τα λεφτά του μπαμπά, οι βλακείες που έχετε μες στο κλούβιο σας μυαλό μόνο στην Ελλάδα περνιούνται πια για αναρχισμός. Αυτή είναι η χειρότερη δυστυχία σας, κι ευτυχώς που σας προφύλαξε η φύση δίνοντάς σας βλακεία ατέλειωτη ώστε να μην το καταλαβαίνετε.

Όλα τα υπό εξαφάνιση πολιτικά είδη τα έχουμε μαζέψει σ΄ αυτή τη χώρα. Ο “αναρχισμός” θα ήταν η εξαίρεση;