29/10/14

Ο Λιάν και ο Γιώργος

Το Λιάν και το Γιώργο Κατίνη, αδέρφια, τους γνώρισα για πρώτη φορά, τον Απρίλη του 2000 στη Δαμασκό. Ελληνορθόδοξοι, κι όμως υψηλά ιστάμενοι μες στην κοινωνία της Συρίας. Στελέχη του SEBC (Syrian European Business Council) με προσκάλεσαν μαζί με ένα στενό μου συνεργάτη και φίλο και καμιά δεκαριά άλλους Ευρωπαίους σε ένα μια κυβερνητική διημερίδα με θέμα την τεχνολογία και την ανάπτυξη. Έτυχε και ήμουν ο πρώτος ομιλητής του διήμερου και θυμάμαι το Γιώργο που μου έφερε μια λίστα με το πώς θα έπρεπε να κάνω τις προσφωνήσεις. Θυμάμαι το δέος στο βλέμμα του όταν μου εφιστούσε την προσοχή μην κάνω κανένα λάθος και προσφωνήσω πρώτα τον υπουργό κι όχι τον κομματικό εκπρόσωπο. Στην πρώτη γραμμή των συνέδρων η κυρία Assad.... Πρώτη ασφαλώς στην προσφώνηση.

Δεν είχα αμφιβολία ότι το καθεστώς ήταν δικτατορικό, στρατοκρατικό. Το είδα στο βλέμμα και στην οδηγίες του Γιώργου εκείνη τη μέρα. Η ιδέα ότι υπήρχαν σωρός πολιτικοί κρατούμενοι μας έκοβε τα πόδια, μας μαύριζε την ψυχή.

Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του δήμαρχου της Δαμασκού, στη δεξίωση, την ίδια βραδιά. Δε θα ξεχάσω την απίστευτη εκείνη ευγένεια που αναδυόταν απ΄ τη μορφή του, τον ενθουσιασμό και το φως που πήρε το βλέμμα του στο άκουσμα “Γιουναν”. Κι όταν με σύστησε σε διάφορους, κι όταν με σύστησε στον Εβραίο !!! ραβίνο της Δαμασκού, κατάλαβα ότι η κατάσταση δεν ήταν εύκολη, δεν ήταν συνηθισμένη. Τα στερεότυπα που κουβαλούσα δεν ισχύαν. Την ίδια εποχή η Βοσνία ήταν στις φλόγες του θρησκευτικού μίσους....

Το άλλο βράδυ, το ίδιο βλέμμα, το συναντήσαμε και σε δυο φοιτητές Σύρους όταν τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες.

Βοήθησε έτσι ο δήμαρχος κι οι φοιτητές και μας φάνηκε την άλλη μέρα τόσο οικείος ο αέρας της Παλμύρας. Και τόσο γνωστή η σκιά της Ζηνοβίας, της γενιάς των Σελευκιδών, του Αλεξάνδρου. Καταλάβαμε καλά, σε κείνο το ταξίδι, σε κείνα τα βλέμματα, ότι η σχέση της Ελλάδας με την Ανατολή είναι κάτι πολύ βαθύ, κάτι πολύ πέρα απ΄ τα τουρκοτσιφτετέλια.

Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι αυτές τις μέρες που δεν έχουμε πια κανένα νέο απ΄ το Γιώργο και το Λιάν. Που η Συρία έχει πια καταστραφεί. Και μετά απ΄ τη λύπη μας για τη μοίρα των φίλων μας, σκέφτομαι και πόσο βαρύ, πόσο ασήκωτο είναι εκείνο το φως στη ματιά του δήμαρχου, των φοιτητών.

Δεν μπορεί η σημερινή Ελλάδα να τα σηκώσει αυτά το βλέμματα. Δε νομίζω θα μπορέσει ποτέ πια να τα σηκώσει. Ό,τι καταρρέει δεν ξανασηκώνεται.

Μόνο μεσ΄ απ΄ το καλύτερο παιδί της, την Ευρώπη, που την αναγέννησε η ηχώ της μεγάλης Ελλάδας, μέσα απ΄ τον Αριστοτέλη και τη βάφτισε μέσ΄ από το μύθο του Δία υπάρχει πια ελπίδα να σηκώσουμε εκείνα τα βλέμματα.