18/12/15

H μικρή βία


"Αναρχικοί" του κώλου δέρνουν στα Εξάρχεια τον Οικονόμου επειδή πήγε να φάει σ' αυτό που θεωρούν περιοχή τους, ο Λαζόπουλος βρίζει όποιον θέλει για να αφιονίζει την αγέλη του και καλεί (το 2008 ) σε πράξεις βίας (σπάστε τα όλα...), κάποιος Κρης "στρατηγός" του γλυκού νερού οδηγεί ενώπιον της καταγέλαστης ελληνικής δικαιοσύνης το φιλέλληνα ιστορικό Ρίχτερ γιατί διαφωνεί με τις απόψεις του!!

Λίγα μόνο απ΄ τα ατέλειωτα περιστατικά του “πολιτισμού” της βίας και της αγέλης. "Αναρχικοί", "στρατηγοί" και animateur μπορεί να διαφέρουν στο μακιγιάζ και στη φορεσιά, λίγο όμως αν σκάψεις, θα βρεις το ιδιο κοίτασμα ανελευθερίας, θα βρεθείς στον ίδιο προθάλαμο ολοκληρωτισμού.

Κοινωνίες που σταδιακά εθίζονται στη μικρή βία, κάποια στιγμή θα δικαιώσουν και θα υπηρετήσουν και τη μεγάλη. To συνοψίζει απιστοτεχνικά το "παληκάρι" πιο κάτω...

5 σχόλια:

  1. Για στας. Και ποιά να είναι η "μεγάλη" βία; Μήπως οι διάφοροι φανεροί και κρυφοί πόλεμοι (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Ουκρανία ...); Η εκμετάλλευση - άρνηση συνδρομής στους πρόσφυγες; Η κατεδάφιση της δημόσιας υγείας, ασφάλισης, ασφάλειας, εκπαίδευσης κοκ; Αυτά τα χιλιάδες θύματα ποιός τα προκάλεσε; Μάλλον όχι οι γραφικοί ακτιβιστές, στρατηγοί, γελωτοποιοί κλπ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε βλέπω τι σχέση έχουν οι πόλεμοι σε Ιράκ, κ.λπ, με τους καραγκιόζηδες που αναφέρω. Αν είναι δυνατόν κάθε φορά να εγκαλούμε όλη την ανθρώπινη ιστορία ως δικαιολογία “Αφού οι Ναζήδες έκαιγαν κόσμο στο Άουσβιτς, ας κάνω και εγώ το κομματάκι μου..” Πρόκειται για σκέτη παράνοια.

      Περί βίας υπάρχει ένα και μόνο ερώτημα. Κάτω από ποιες συνθήκες δικαιολογεί κανείς τη βία.

      Η απάντηση που εγώ δίνω το ερώτημα αυτό είναι και η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Η δημοκρατία, όπως λειτουργεί στον δυτικό κόσμο είναι η απαραίτητη συνθήκη για να καθιστά κάθε βία ηθικά απαράδεκτη. Έτσι εγώ ικαιολογώ τη βία των Ρώσων αναρχικών των αρχών του 20ου αιώνα, του Σπάρτακου και πολλών άλλων. Ακόμη, εγώ σήμερα μπορεί να κάνω εμετό τον Καμένο και τον Πολάκη αλλά δεν έχω νόμιμο και ηθικό δικαίωμα βίας, διότι αυτοί οι καραγκιόζηδες έχουν την ψήφο του λαού. Εξαιρούνται μόνο οι περιπτώσεις αυτοάμυνας, με τη στενή φυσικά έννοια. Όχι δηλαδή να ασκώ βία στον Οικονόμου στα Εξάρχεια γιατί οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν το Ιράκ.

      Η προσέγγισή μου δεν έχει ισχύ νόμου, μπορεί κανείς να δει το θέμα διαφορετικά, με άλλα κριτήρια. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είναι συμβατή με την κοινή λογική

      Διαγραφή
    2. Λάθος μου, δεν διευκρίνισα: το σχόλιό μου αφορά στο συλλογισμό περί του εθισμού των κοινωνιών και του κινδύνου του ολοκληρωτισμού. Δλδ, μήπως οι κοινωνίες μας *ήδη* δικαιολογούν και υπηρετούν τη "μεγάλη βία". Μήπως ο ολοκληρωτισμός (ή βασικά στοιχεία του, ή το αναγκαίο υπόστρωμα απάθειας και υποταγής) είναι ήδη εδώ; Εάν -έστω μερικώς- ναι, η συζήτηση για κινδύνους, μπαχαλάκια, κονφερανσιέ κλπ. είναι old news.

      Διαγραφή
    3. Όλα είναι σχετικά. Αυτό που νομίζω ότι συμβαίνει είναι ότι η βία στις δυτικές κοινωνίες έιναι όσο ποτέ ελαττωμένη. Αυτή η παρατήρηση είναι που έχει μεγάλη σημασία και οι όροι κάτω απο τους οποίους φτάσαμε εδώ, που για μένα είναι η ενδυνάμωση του ατόμου και η αποδυνάμωση των αγελών.

      Αντί για επιθετικές θρησκείες έχουμε περισσότερο αγνωστικισμό και αθεϊα,

      Αντί για εθνικισμό έχουμε μια βιωματική ταύτιση με αυτό που λέμε πατρίδα, μια ταύτιση που δεν παράγει βία, και τέλος πολύ σημαντικό είναι ότι

      Τα μεγάλα μαγαζιά χάνουν το δομικό τους πλεονέκτημα - την οικονομία κλίμακας- που έκανε το Μαρξ να βλέπει παντού μονοπώλια. Όταν η effective κλίμακα της οικονομίας, όταν το μικρό είναι βιώσιμο η βία χάνει πολλές απ΄ τις προϋποθέσεις της.

      Γι΄ αυτό νομίζω η βία είναι λιγότερη και θα βαίνει μειούμενη. Κι αυτό μ' αρέσει...

      Γιώργο να τα πούμε από κοντά, θα σε πάρω τηλέφωνο

      Διαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή