13/10/15

Κράτος και κοινωνία


Το κράτος, ως επιχειρηματική οντότητα, δεν είναι ανταγωνιστικό σε τίποτα. Δεν μπορεί να παράγει τίποτα απολύτως σε καλύτερη ποιότητα, χαμηλότερο κόστος από τον ιδιώτη. Αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα σε όλο τον πλανήτη. Αυτό διέλυσε την ΕΣΣΔ αυτό βγάζει την Κίνα απ΄ τη φτώχεια. Και αν απομένουν κάποιες δραστηριότητες που κατά παράδοση αναλαμβάνει αποκλειστικά το κράτος (δικαιοσύνη, κ.λπ) είναι θέμα χρόνου να φανεί και εδώ το πόσο ανίκανο είναι.



Επιπλέον το κράτος έχει γίνει στέγη για αναρίθμητα παράσιτα. Τα παράσιτα αυτά προβάλλουν τον τάχα μου περισπούδαστο και μοναδικό ρόλο του κράτους για το δικό τους συμφέρον και μόνο. Τα παράσιτα αυτά ενεργούν με γνώμονα το δικό τους συμφέρον και μόνο. Έτσι στην Ελλάδα, η ηλεκτρική ενέργεια είναι όμηρος της μαφίας του Φωτόπουλου, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση όμηρος των καθηγητάδων και των τριγύρω συντεχνιών (ΤΕΕ, δικηγορικού συλλόγου...). Αυτοί, για να κάνουν τη δουλειά τους, έχουν εγκλωβίσει τη νέα γενιά σε μακρόχρονες σπουδές 4 και 5 ετών όταν σε όλη την Ευρώπη είναι τριετείς. Σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον όλοι αυτοί εξαφανίζονται σε μηδενικό χρόνο. Γι' αυτό και ένα τέτοιο περιβάλλον το πολεμάνε με λύσσα.

Αν ο κρατισμός στην Ελλάδα έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις που κάνουν τον Κιμ της Β. Κορέα να απορεί ο παρασιτικός ρόλος του κράτους ασφαλώς είναι γενικότερο φαινόμενο. Ο Weber τον περιγράφει ως εξής.

Max Weber - Politics as a Vocation

With 300,000 to 400,000 such party men who have no qualifications to their credit other than the fact of having performed good services for their party, this state of affairs of course could not exist without enormous evils. A corruption and wastefulness second to none could be tolerated only by a country with as yet unlimited economic opportunities.

Μαx Weber – Η πολιτική ως επάγγελμα

Με 300- 400 χιλιάδες κομματάνθρωπους με καμιά ικανότητα εκτός απ΄ το να υπηρετουν το κόμμα τους, δεν μπορεί κανείς παρά να περιμένει τεράστιο κακό. Αξεπέραστη διαφθορά και σαπίλα που δε θα μπορούσε να την αντέξει η χώρα (Γερμανία) αν δεν είχε τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει.

==

Έχει κάποιο νόημα αυτό που λέμε κοινωνικό κράτος; Η Θάτσερ έκανε ένα τεράστιο λάθος όταν έλεγε ότι “αυτό που λέτε κοινωνία, δεν υπάρχει (And, you know, there's no such thing as society.” Το ίδιο λάθος επανέλαβε με την περίφημη φράση της “there is no free lunch- δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα”

Η κοινωνική αξία δεν είναι πάντα επιχειρηματική, δεν εκδηλώνεται πάντα στο επίπεδο του δίπολου, της ελεύθερης συναλλαγής αγοραστή- πωλητή, η οποία είναι η καρδιά της ελεύθερης οικονομίας. Στο επίπεδο αυτό το κράτος είναι άχρηστο και παρασιτικό. Η κοινωνική αξία όμως υπερχειλίζει συχνά έξω από αυτό το επιχειρηματικό επίπεδο. Σήμερα ζούμε 100 χρόνια γιατί κάποιοι όπως ο Φλέμιγκ, άγνωστοί μας οι περισσότεροι, πριν από πολλά χρόνια ανακάλυψαν τα αντιβιοτικά. Θα ταξιδέψουμε στα πέρατα της γης γιατί κάποιοι (αδερφοί Ράιτ) ανακάλυψαν τα αεροπλάνα. Και η αλυσίδα πάει πίσω μέχρι τον Ιπποκράτη και τον Αρχιμήδη.

Η αξία (τέχνη και επιστήμη και τεχνολογία) που απολαμβάνουμε είναι κυρίως αξία που έχει υπερχειλίσει έξω απ΄ τη στενή σχέση αγοραστή- πωλητή. Είναι κοινωνική αξία που έχει σωρευθεί στο βάθος των αιώνων. Χωρίς αυτή θα ήμασταν πολύ φτωχότεροι. Είναι λοιπόν ένα δωρεάν γεύμα ύψιστης σημασίας. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς εννοούσε η Θάτσερ. Τα πιο σημαντικά στη ζωή μας είναι αυτά τα δωρεάν γεύματα που μας προσέφερε η πορεία του ανθρώπου. Και η κοινωνία, που έλεγε ότι δεν υπάρχει, είναι ο προφανής αποδέκτης αυτής της μεγάλης αξίας. 

Όπως παραλάβαμε δωρεάν κοινωνική αξία έτσι και θα παραδώσουμε. Ακόμη περισσότερη και από αυτή που παραλάβαμε.

Αυτή είναι η ουσία των κοινωνικών υπηρεσιών. Διαφορετική από αυτή που λεν οι κρατιστές, όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες δόλια αποσκοπούν στη μακροημέρευσή τους μέσω της καταλήστευσης της κοινωνίας. Μακριά κι από τους σύγχρονους νεο-φιλελεύθερους (*) που δεν αντιλαμβάνονται, όπως οι ίδιο λένε, τι είναι η κοινωνία...

Ποιες είναι αυτές οι κοινωνικές υπηρεσίες που μεγιστοποιούν την αξία που παράγει μια κοινωνία.

1/ Ίσες ευκαιρίες

Η δυνατότητα εκπαίδευσης μέχρι την ηλικία των 15 ετών πρέπει να προσφέρεται δωρεάν και με ίδιες δυνατότητες πρόσβασης για όλους. Αυτό δεν είναι τόσο θέμα αφηρημένης δικαιοσύνης όσο μεγιστοποίησης της κοινωνικής αξίας μέσω ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού. 

Αντίθετα με την πρωτοβάθμια- δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η ανώτατη εκπαίδευση, όταν είναι σοβαρή, προσθέτει πολύ περισσότερο στην αξία με όρους αγοράς εργασίας σ' αυτόν που την έχει παρά στην κοινωνία. Δε βλέπω για ποιο λόγο θα πρέπει να είναι δωρεάν. Αυτό το κάνουν χώρες όπως η Γερμανία και η Ελβετία με σκοπό να προσελκύσουν ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο και να ανταγωνιστούν τους Αγγλοσάξονες. Για χώρες όπως η Ελλάδα δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Εδώ το θέμα είναι να σταματήσει η αιμορραγία των νέων στο εξωτερικό. Αυτό δεν έχει σχέση με τη δωρεάν εκπαίδευση αλλά με την ήττα του κρατισμού που έχει παραλύσει την κοινωνία συνολικά.

2/ Υγεία- Πρόνοια
Πρόνοια και υπηρεσίες υγείας πρέπει να προσφέρονται επιλεκτικά και μόνο σε όσους δεν έχουν να τις χρηματοδοτήσουν. Μια κοινωνία με φτωχούς και εξαθλιωμένους στο δρόμο είναι μια κοινωνία χαμηλής ποιότητας. Και επειδή η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι συνήθως προϊόν τύχης και όχι απόφασης είναι ηθικά απαράδεκτο να τιμωρείται κανείς για την ατυχία του, όταν οι υπόλοιποι απολαμβάνουν τα μυριάδες δωρεάν αγαθά που παρέλαβαν από τις προηγούμενες γενιές. Όσοι αντιτίθενται στη χρηματοδότηση τέτοιων κοινωνικών υπηρεσιών ας σκεφτούν πόσα δωρεάν πράγματα οι ίδιοι απολαμβάνουν.

Η υγεία/ πρόνοια δεν πρέπει να χρηματοδοτείται αν κανείς είναι ευκατάστατος. Επίσης αν κανείς είναι τεμπέλης και θέλει να ζει ως κλοσάρ δεν έχουν νόημα επιδόματα ανεργίας, κ.λπ. Ναι, να υπάρχουν τέτοιες εναλλακτικές γειτονιές για όσους θέλουν να νιώθουν περιθωριακοί αλλά όχι και να επιδοτούνται από τους υπόλοιπους.

3/ Διαχείριση αποτυχίας

Πίσω από τον κάθε Φλέμιγκ βρίσκονται δεκάδες άλλοι παρ΄ ολίγον Φλέμιγκ. Και αντίστροφα αν θέλουμε να έχουμε Φλέμιγκ πρέπει, ως κοινωνία να αναλαμβάνουμε τη διαχείριση της αποτυχίας των παρ' ολίγον Φλέμιγκ. Η έρευνα και η επιχειρηματικότητα υψηλής καινοτομίας έχουν τεράστιο ρίσκο αποτυχίας. Αν θέλουμε να έχουμε έρευνα και καινοτόμα επιχειρηματικότητα (που αυξάνουν όσο τίποτα άλλο τα μέγιστα την κοινωνική αξία) η αποτυχία δε θα πρέπει να είναι οριστική καταδίκη. Αντίθετα, θα πρέπει να υπάρχει στήριξη για νέα προσπάθεια.

Τα ξόανα του κρατισμού, οι σοσιαλιστές όλων των αποχρώσεων απ΄ το μαύρο μέχρι το κόκκινο που φρονούν ότι η αξία παράγεται με γροθιές και ιαχές και μαύρη μαγεία θα απορούν τα μέγιστα με τα παραπάνω. Ας απορούν όσο θέλουν.

==

Μπορεί το κράτος, ο μέγιστος αυτός απατεώνας και εγκληματίας να προσφέρει αυτές τις κοινωνικές υπηρεσίες; Σε πρώτη φάση, αναγκαστικά, ελλείψει άλλου θεσμού και μηχανισμού. Σε λίγες, σπάνιες, περιπτώσεις (Σκανδιναβία) το έχει κάνει καλά. Στις περισσότερες τα έχει κάνει, και σε αυτά, θάλασσα.

Με τον καιρό, οι υπηρεσίες αυτές θα περάσουν στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας. Σε αυτόνομες οικονομικά κοινότητες, που θα μπορούσαν να ορίσουν και να χρηματοδοτήσουν το ακριβές μιξ των κοινωνικών υπηρεσιών που θα προσφέρουν. Ήδη σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται χώρες όπως η Ελβετία με πολύ έντονη αποκέντρωση και ενδυναμωμένο πολίτη. Με οργάνωση που σχεδίασε για τους Ελβετούς ο Καποδίστριας όταν σχεδίασε το σύνταγμά τους....

(*) ο όρος νεοφιλελευθερισμός εμφανίστηκε ως όρος τη δεκαετία του '30 ("ιδρυτής" ο Alexander Rüstow, 1938) από σκληρούς κρατιστές. Λησμονήθηκε για 40 χρόνια και ανακαλύφτηκε μετά ξανά από Θάτσερ/ Ρήγκαν που του άλλαξαν το περιεχόμενο και τα φώτα.

12/10/15

Ο Ροϊδης μιλάει για το κράτος- μαφία


Ο Εμ. Ροϊδης από τα μεγαλύτερες πένες της νεοελληνικής λογοτεχνίας, τέρας μόρφωσης, διαυγής και ευαίσθητος όσο ελάχιστοι για τα κοινωνικά θέματα, πάντα νέος και πάντα όμορφος, κυνηγήθηκε, λοιδωρήθηκε, αφορίστηκε απ΄ το οθωμανικής προέλευσης κρατικο-κομματικό κατεστημένο και το παπαδαριό της εποχής του.



Ο Ροϊδης αποκάλυψε σε αναρίθμητα κείμενα όσο ίσως κανείς άλλος το συστημικό και δομικά μαφιόζικο χαρακτήρα του νεοελληνικού κράτους.

Ακολουθεί απόσπασμα από το τελευταίο άρθρο που δημοσίευσε ο ίδιος πριν 140 χρόνια (!), το 1876, στον Ασμοδαίο, σπουδαία καλλιτεχνική εφημερίδα της εποχής του που έκλεισε κάτω απ' την αφόρητη πίεση της τότε κρατικής μαφίας.

Στο μεταξύ όλοι αλλάζουν (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Ν. Κορέα, Κίνα ...), εκτός απ΄ την Ελλαδο- οθωμανία. Η μάλλόν η μόνη αλλαγή που μας έλαχε ήταν ότι στο δρόμο προέκυψε και η σταλινo-σοσιαλιστική τρέλα. Απόλυτα συμβατή κι αυτή με το οθωμανικό ραχάτ και το "μου φταιν οι άλλοι".

Δεν υπάρχει χώρα σε τέτοια δαγκάνα του κρατισμού πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο. 

Όπου να 'ναι φτάνει όμως ο λογαριασμός... Για τα 140 χρόνια...

===

Εσφαλμένως, νομίζομεν, παρωμοίασάν τινες τους ημετέρους κομματάρχας προς αρχηγούς ληστρικών συμμοριών. Το πταίσμα αυτών είναι ότι δημιούργησαν τας συμμορίας, σήμερον όμως αντί να είναι αρχηγοί αυτών κατήντησαν μεσίται, δια των οποίων αι συμμορίαι αυταί διαπραγματεύονται προς το έθνος τα λύτρα, ανθ' ων συγκατανεύουσι να παραχωρήσουσιν αυτώ ασφάλεια ζωής και περιουσίας.

Τα λύτρα ταύτα καλούνται κατ΄ ευφημισμόν προϋπολογισμός. Απόδειξις όμως του αληθούς αυτών χαρακτήρος είναι η δουλική ευπείθεια, μεθ΄ης ολόκληρη η Βουλή, σιγώσης της αντιπολιτεύσεως, σπεύδει να τα καταβάλει εις τον εισπράκτορα της κατισχύουσης συμμορίας, καλώς γνωρίζουσα ότι πάσα αντίστασις ήθελεν τιμωρηθή δι' άναστατώσεων την επιούσαν.