4/11/14

Ο Ορλάντο απ΄ την Κούβα

Μετά μια δύσκολη μέρα κάθισα στη Rambla Catalynua για paella. Ήταν ο καιρός θαυμάσιος, τη βδομάδα που στην Ελλάδα έβρεχε κατακλυσμιαία. Το γκαρσόνι κατάλαβε φυσικά ότι δεν ήμουν Ισπανός, με ρώτησε από πού είμαι. Όταν του είπα, έλαμψε, ενθουσιάστηκε άρχισε να μου λέει για τα ταξίδια και τις πολλές του περιπλανήσεις στην Ελλάδα. Στο διπλανό τραπέζι άκουσε τη συζήτηση ένας Έλληνας και γύρισε και με χαιρέτησε και μου μίλησε. Είπαμε δυο κουβέντες και μετά γύρισα στο γκαρσόνι. Ήταν αργά, δεν είχε και δουλειά πια, κάθισε στο τραπέζι μου.

Τον λέγανε Orlando. Όταν τον ρώτησα αν είναι απ΄ τη Βαρκελώνη μου αποκρίθηκε πως όχι, πως είναι απ΄ την Κούβα. Είχε αρχίσει κιόλας να συννεφιάζει.

Ο Ορλάντο πολέμησε στην Αγκόλα για τον Κάστρο και τον προλεταριακό διεθνισμό. Όμως η Κούβα ποτέ δεν του άρεσε. Κι όταν γύρισε, ήταν τα χρόνια δύσκολα έφυγε, την κοπάνησε, κολυμπώντας. Κι ήρθε στην Ισπανία για δουλειά. Όμως τα δυο του παιδιά πίσω δεν πήγαν μαζί του. Κι ούτε τ' αφήνουν τώρα να βγουν απ΄ τη χώρα. Το παράσημο για τον προλεταριακό διεθνισμό...

Δάκρυσε ο Ορλάντο. Για ώρα βουβάθηκε. Ήταν αδύνατο να μπω στη θέση του, να καταλάβω τι είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να πάρεις ένα τέτοιο τίμημα. Η απόφαση του μου φάνηκε πιο ακατανόητη όταν επεκτάθηκε η συζήτηση και τον ρώτησα μια στιγμή αν η ζωή στην Κούβα είναι χειρότερη απ΄ την Γουατεμάλα, για παράδειγμα. Όχι, μου αποκρίθηκε ο Ορλάντο, δεν είναι χειρότερη απ' τη Γουατεμάλα.

Και μου απάντησε μετά, μου έλυσε την απορία. “Δεν υπάρχει όμως ελευθερία”, έτσι μου είπε.

Στο μεταξύ παραξενευόμουν με το γείτονα Έλληνα, που μιλούσε μια παράξενη λαλιά με τον ομοτράπεζό του. Γυρίζω του λέω, “ρε πατριώτη Κύπριος είσαι και έχεις τόσο βαριά προφορά και δεν καταλαβαίνω λέξη απ΄ όσα λες;”

Κι αυτός μου αποκρίθηκε. “Όχι ρε συ, Τούρκικα μιλάω. Γιατρός είμαι και δουλεύω στην Κωνσταντινούπολη, τέσσερα χρόνια τώρα. Και πηγαινοέρχομαι κάθε σαββατοκύριακο Θεσσαλονίκη στην οικογένεια. Ήρθαμε με το καρντάσι για κάποιο συνέδριο”.

Είπα να πω κάτι στον Ορλάντο αλλά η ώρα είχε περάσει. Μετά, κυρίως, θα τον δυσκόλευα και να καταλάβει. Περισσότερο απ΄ ότι με δυσκόλεψε αυτός. Τέλος, θα του χάλαγα και την εικόνα που είχε μέσα του.

Και έτσι δεν είπα κάτι.