23/4/12

Η αξιολόγηση στο τμήμα Μηχανολογίας του ΤΕΙ Κρήτης


Το Τμήμα Μηχανολογίας του ΤΕΙ Κρήτης, ήταν το πρώτο απ΄ τα εκατοντάδες τμήματα ΤΕΙ της χώρας που αξιολογήθηκε πλήρως (από εσωτερικούς και τα εξωτερικούς αξιολογήτες) και απόλυτα επιτυχώς.

Ερώτηση: To έμαθε κανείς;

Απάντηση: Ασφαλώς όχι, και αυτό όχι γιατί το κρατήσαμε μυστικό για να μην μας ζηλέψουνε.

Υπάρχουν μυριάδες αντιστάσεις ενός συμπλέγματος φοιτητοπατέρων, κομματοπρακτόρων και ακαδημαϊκών, σε μια άθλια εμπορική συναλλαγή όλων με όλους. Αντιστάσεις για την αξιολόγηση, που είναι, ωστόσο, προφανής και αυτονόητη διαδικασία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Για το θέμα έχουν λεχθεί πολλά. Mέχρι και η Κα Διαμαντοπούλου, λαμπερό προϊόν, η ίδια, του ίδιου του παραπάνω συστήματος συνδιαλλαγής, το κατάλαβε και δρομολόγησε γενναίες αλλαγές.

Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Η απίστευτα επιδερμική και φοβική υλοποίηση κάθε εκσυγχρονισμού. Όταν, πριν κάποια χρόνια, ξεκινούσε η αξιολόγηση στην εκπαίδευση, ρώτησα ένα στέλεχος του Υπ. Παιδείας, αν θα ανακοινώνονται τα αποτελέσματά της στον τύπο. Τρομοκρατήθηκε. “Όχι, όχι, α πα πα πα”, απάντησε γεμάτος δέος. Σαν να του είχα προτείνει τη μεγαλύτερη ανηθικότητα. “Όλα αυτά γίνονται για να γίνουμε καλύτεροι”, μου είπε.

Ασφαλώς γίνονται για να γίνουμε καλύτεροι. Μήπως όμως αξίζει να ενημερώσουμε και αυτούς που μας πληρώνουν για το πόσο καλοί είμαστε ή δεν είμαστε; Γιατί ίσως και να τους ενδιαφέρει.

Γιατί τόσο δέος;

Η εξήγηση είναι απλή. Η χώρα μας δεν μπορεί να συνηθίσει την ιδέα ότι δεν είναι όλα ίδια. Η ιδεολογική κυριαρχία της σταλινικής “αριστεράς” υπήρξε και συνεχίζει να είναι απόλυτη. Το να πεις ότι ο “Α” είναι καλύτερος από τον “Β” είναι έγκλημα. Στην άλγεβρα της ηλιθιότητάς τους όλα είναι ίδια. Κρύβονται υποκριτικά πίσω από το υψηλό ιδανικό της ισότητας ευκαιριών και αρνούνται ότι οι ανισότητες αποτελεσμάτων είναι αναπόφευκτες. Όταν ήρθαν στα πράγματα παρήγαν τη Σοβιετία, που μετεξελίχθηκε στη σημερινή Ρωσία, όπου οι κοινωνικές ανισότητες σοκάρουν ακόμη και τις βραζιλιάνικες φαβέλες. Έτσι είναι, η μεγαλύτερη απόσταση στο σύμπαν είναι αυτή απ΄ τις παχιές κουβέντες μέχρι την πράξη.

Στο τμήμα όμως Μηχανολογίας δεν υπήρξαν παχιές κουβέντες. Υπήρξαν έργα. Και αυτό καταγράφηκε και μετρήθηκε. Δεν είναι καθόλου παράξενο, αφού έχοντας παραστάσεις από πάρα πολλά συστήματα πάντα εκπλησσόμουνα ευχάριστα με το απίστευτα υψηλό έμψυχο υλικό του συγκεκριμένου τμήματος.

Καταγράφηκε αλλά δεν επικοινωνήθηκε. Στις μέρες μας, είναι σαν να μην υπήρξε...

Τι θα γινότανε αν η κοινωνία μάθαινε ότι την επίδοση του συγκεκριμένου τμήματος, μαζί με όλα τα άλλα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Ελλάδα; Αν τα νέα ήταν πρωτοσέλιδα σε όλες, ας πούμε, τις εφημερίδες την πρώτη Κυριακή του Απριλίου κάθε χρόνο;

  • H κοινωνία σε λίγα χρόνια θα έπαιρνε το μήνυμα και θα εμπιστευότανε καλύτερους φοιτητές στο συγκεκριμένο τμήμα. Θα έσπαγε έτσι το κυρίαρχο σήμερα κριτήριο επιλογής με βάση την εγγύτητα σε μεγάλα αστικά κέντρα. Η προσέλκυση καλύτερων φοιτητών είναι ο βασικός αν όχι ο μόνος μοχλός για να γίνει το τμήμα καλύτερο. Είναι ο πιο σαφής τρόπος, η πιο ουσιαστική διαδικασία αναβάθμισης των σπουδών. 
  • Οι απόφοιτοι θα ήταν πολύ πιο περιζήτητοι αφού οι πρώτοι που θα ενδιαφέρονταν για τα αποτελέσματα της αξιολόγησης θα ήταν οι εργοδότες αλλά και τα άλλα ιδρύματα του εσωτερικού/ εξωτερικού, για όσους θα θέλανε να συνεχίσουν σε μεταπτυχιακά.
  • Το τμήμα θα είχε ένα καλό επιχείρημα για να ζητήσει αύξηση των κονδυλίων του, και η κεντρική διοίκηση θα είχε εντοπίσει μια καλή επένδυση για τα χρήματα των φορολογούμενων.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απ΄ τ΄ αποτέλεσμα που θέλουμε να έχει αυτή η άσκηση. Η αξιολόγηση. «Λέγω για τους άξιους». Η ετυμολογία τα λέει όλα. Ο σκοπός είναι να πούμε για τους άξιους. Να πούμε, αφού τους βρούμε με κάποια κριτήρια αξιοσύνης που θα θεσπίσουμε. Και να το πούμε στην κοινωνία. Ο κίνδυνος είναι ν΄ αρχίσουμε να λέμε για τους εαυτούς μας στους ίδιους μας τους εαυτούς. Να φωνάξουμε και τους φίλους μας να μας πουν και αυτοί τη γνώμη τους. κι΄ εμείς γι΄ αυτούς. Άντε να φωνάξουμε και κανέναν απ΄ το εξωτερικό. Να δει και αυτός την όμορφη χώρα μας και να μας κομίσει κάτι απ΄ τη σοφία του. Να πιούμε και καμιά ρακί και να πηγαίνουμε.

Χωρίς αξιολόγηση, που να περιλαμβάνει κατάταξη και επικοινωνία των αποτελεσμάτων της, έχουμε απλά μια αυτιστική άσκηση γυμναστικής που δεν αποδεσμεύει ούτε 5% απ΄ το δυναμικό που έχει η αξιολόγηση. Αργά ή γρήγορα θα κουράσει, θα υποβαθμιστεί και τελικά θα εγκαταληφθεί ή θα λαθροβιώνει όπως πάρα πολλοί άλλοι θεσμοί και διαδικασίες.

Προς μεγίστη χαρά των ηλιθίων οπαδών της άλγεβρας της αναγκαστικής ισότητας αποτελεσμάτων και των διαφόρων που έχουν επενδύσει επαγγελματικά πάνω της.

20/4/12

Ο κακός λύκος και η κοκκινοσκουφίτσα


Μια άλλη αντίληψη για τη φορολογία. Τώρα! Όχι αύριο!!

Εισαγωγή

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για την ανάγκη φορολογικής μεταρρύθμισης. Ο μύθος χάνεται στην παιδική μας ηλικία μαζί με την κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό λύκο. Μακρινή ανάμνηση, που ίσως μάλιστα να διαπλέκεται με το λύκο της κομματοκρατίας, που, αντίθετα με το μύθο, μια χαρά κατάφερε να ρημάζει τη δική του κοκκινοσκουφίτσα (Ελλάδα) σε μια δαντική τραγωδία που ήταν και είναι η φορολογική πολιτική στην Ελλάδα.

Η σημερινή φορολογική αθλιότητα δεν είναι τυχαία ούτε είναι προϊόν βλακείας. Αποτελεί αποτέλεσμα δομικής κωλυσιεργίας του κομματικού κατεστημένου που, άλλοτε συνειδητά άλλοτε υποσυνείδητα, αντιλαμβάνεται πόσο χρήσιμη του είναι η σημερινή κατάσταση.

Η κεντρική του, διαχρονική προσέγγιση υπήρξε η εξής: Αφαίμαξη του πλούτου που παράγει η εργασία, είτε ατομικά είτε επιχειρηματικά, και συντήρηση ενός πλήθους απόλυτα βλακωδών και προκλητικών προνομίων ποικίλων συντεχνιών. Μέσα στα οποία προνόμια περιλαμβάνονται και οι επικεφαλής των εφοριών με τα επιτελεία τους, κορυφαίες και άδηλα καλοπληρωμένες θέσεις ενός απόλυτα μαφιόζικου συστήματος.

Η παραπάνω κατάσταση εξηγεί τα δύο παρακάτω φαινόμενα:

  • το μηδενικό επενδυτικό ενδιαφέρον απ΄ το εξωτερικό, ποιος έχει όρεξη να μπλέκει με τα γελοία λαμόγια των εφοριών και των υπουργείων όταν υπάρχουν τόσοι να σε υποδεχθούν μετά βαϊων σ΄ αυτόν τον πλανήτη.
  • την εγχώρια αδιαφορία προς την εργασία και τις επενδύσεις, ποιος έχει όρεξη να βάλει συνεταίρο του τη Μαφία και να της δίνει 30- 45% απ΄ τα έσοδά του, που μπορεί υπό προϋποθέσεις να αυξηθεί.

Τα δυο παραπάνω φαινόμενα είναι όμως η καρδιά του ζητήματος σήμερα. Γιατί η απόλυτη προτεραιότητα σήμερα είναι:
  • η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και του κίνητρου της εργασίας και όχι της τεμπελιάς
  • η προσέλκυση επενδύσεων

Η φορολογική πολιτική είναι λοιπόν απ΄ τα πράγματα η κύρια προτεραιότητα για να δρομολογηθεί η έξωση απ το κακό δάσος του μαύρο λύκου της κομματοκρατίας...

Τι λέει η κοινή λογική για ένα σοβαρό φορολογικό σύστημα; Πώς αίρεται ο βασικός σημερινός παραλογισμός, όποιος δηλαδή θέλει να εργαστεί να έχει κίνητρα και όχι αντικίνητρα.

Προδιαγραφές φορολογικού συστήματος

Να είναι απλό κάθε πολυπλοκότητα υπάρχει για να συντηρεί μαφίες και μόνο γι΄ αυτό, η τεχνολογία εδώ και καιρό μπορεί να εγγυηθεί την απλότητα. Οι θέσεις που ακολουθούν μπορούν να υλοποιηθούν με κατάλληλη τεχνική βοήθεια μέσα σε 12 μήνες
  • Καταργούνται όλοι οι ατελείωτοι και ανόητοι φόροι υπέρ τρίτων
  • Καταργείται ο βλακώδης και μοναδικός στην Ευρώπη κώδικας βιβλίων και στοιχείων με τις 18.000 σελίδες και συνδέονται τα φορολογικά στοιχείων των επιχειρήσεων on line με το υπουργείο Οικονομικών.
  • Αναμορφώνεται η νομοθεσία που αφορά στην ίδρυση επιχειρήσεων και απλοποιείται έτσι ώστε η ίδρυση να είναι εφικτή μέσα σε λίγες ώρες. Καταργείται η υποχρέωση του πολίτη να προσκομίζει έγγραφα από κρατικές υπηρεσίες. Η υπηρεσία στην οποία απευθύνεται ο πολίτης έχει την υποχρέωση να βρίσκει ό,τι την ενδιαφέρει από τα αρχεία άλλων υπηρεσιών χωρίς ο πολίτης να κάνει τίποτε άλλο. Μηχανογραφούνται πλήρως τα κρατικά αρχεία. Ο πολίτης εφοδιάζεται με μία ηλεκτρονική κάρτα η οποία περιέχει όλα τα στοιχεία του και χρησιμοποιείται σε όλες τις επαφές του με το κράτος.
  • Καθιερώνεται η «ηλεκτρονική υπογραφή» και η «ηλεκτρονική ταυτότητα» των επιχειρήσεων σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, για όλα τα έγγραφα που αποστέλλονται ηλεκτρονικά.
  • Κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών. Όλα τα εισοδήματα φορολογούνται με όμοιο τρόπο.

Να είναι δίκαιο- να κυνηγηθεί δηλαδή άγρια η φοροδιαφυγή και τα προνόμια, αφού πρώτα το κράτος έχει αποκαταστήσει τη σοβαρότητά του και έχει αφοπλίσει τον κάθε υποψήφιο φοροφυγά απ΄ το επιχείρημα ότι “ο φόρος είναι πεταμένα λεφτά”
  • Θεσπίζεται η συνταγματική απαγόρευση της άδικης και αντιαναπτυξιακής φορολογικής αμνηστίας που επιβραβεύει τους παράνομους και τιμωρεί τους νόμιμους. Καμία περαίωση δεν πρόκειται να γίνει στο μέλλον.
  • Καταργούνται όλες οι φοροαπαλλαγές, συντάξεις, κ.λπ σε αιρετά πρόσωπα (βουλευτές, δημάρχους κ.λπ.) ή σε διορισμένους με πολιτικά κριτήρια κρατικούς λειτουργούς. Όποιος θέλει σύνταξη να πάει να δουλέψει! Ένα- δυό χρόνια στη Βουλή δεν αποτελεί δουλιά και δεν τεκμηριώνει κανένα απολύτως δικαίωμα σύνταξης!! Αυτό επιπλεόν θα καταργήσει και το πάθος των ανεπάγγελτων πολιτικών μας για την “πολιτική” και τα κοινά. Διπλό καλό !
  • Καταργείται κάθε επιδότηση σε επιχειρήσεις και αντικαθίσταται με φορολογικές/ ασφαλιστικές ελαφρύνσεις για νέες επενδύσεις, νέες επιχειρήσεις και νέους επιχειρηματίες.
  • Το Δημόσιο υποχρεώνεται σε εξόφληση των προμηθευτών του μέσα σε 60 ημέρες από την έκδοση των παραστατικών. Αν υπάρξει καθυστέρηση η καταβολή γίνεται με τόκο 1% ανά μήνα (τον ίδιο τόκο που εισπράττει το Δημόσιο από τους πολίτες). Ο τόκος θα επιμερίζεται εξ ίσου στους Δ. Υπάλληλους που χειρίζονται την υπόθεση και ευθύνονται για την καθυστέρηση.
Να είναι ανταγωνιστικό Αν η Βουλγαρία και η Κύπρος έχουν 10- 15% συντελεστές δεν έχεις καμιά ελπίδα να προσελκύσεις ούτε τυφλό και, ταυτόχρονα, φιλλέληνα επενδυτή με συντελεστές εκεί που είναι σήμερα.
  • Αφορολόγητο 8- 12ΚΕ το χρόνο ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση
  • 15% συντελεστής για επιχειρήσεις και δύο μόνο συντελεστές 15% και 25% για φυσικά πρόσωπα, ο δεύτερος για εισοδήματα πάνω από τα 100ΚΕ. Πολύ καλή ιδέα θα ήταν να υπάρχει και τρίτος συντελεστής 20% για εισοδήματα πάνω από 150ΚΕ, ώστε να λειτουργεί ως κίνητρο εργασίας.
Συνεχίζεται... “Κόστος και όφελος από το παραπάνω σύστημα μέτρων”










Βρωμόλογα ελληνικού δημοσίου


Του Θάνου Τζήμερου, Πρόεδρου Δημιουργίας Ξανά!


Τις θυμάμαι καλά εκείνες τις διαφημίσεις, δέκα χρόνια πριν: «Μετοχές, παράγωγα, επενδύσεις, αυτά είναι για λίγους κι έχουν μεγάλο ρίσκο! Εμείς οι απλοί πολίτες που θέλουμε να εξασφαλίσουμε τα χρήματά μας και να έχουμε εγγυημένη απόδοση, επιλέγουμε ομόλογα ελληνικού δημοσίου!» Κάπως έτσι ήταν το σπηκάζ - και έβλεπες να περπατάει πλήθος λαού, σαν σε παρέλαση – προφανώς έσπευδαν να αγοράσουν τα κελεπούρια ομόλογα, μήπως χάσουν την ευκαιρία.

Το ελληνικό δημόσιο λοιπόν πήρε τις οικονομίες όσων το πίστεψαν και τις έκανε διορισμούς αργόμισθων, σπίτια των Άκηδων, υπερτιμολογήσεις σε καθετήρες και βηματοδότες, μισθάρες σε κομματικά στελέχη, ταξίδια και μίζες στους Φωτόπουλους, ακριβώς όπως ένας «νονός» μοιράζει τα κλοπιμαία με τα μέλη της συμμορίας του. Και πολύ πριν έρθει η ώρα της πληρωμής, ανακοινώνει στα θύματα της απάτης: «Το 70% ξεχάστε το. Το υπόλοιπο 30%, θα το πάρετε, αν το πάρετε, μετά θάνατον!» Πάει και η εξασφάλιση, πάει και η εγγυημένη απόδοση! Ο... κοινωνικά ευαίσθητος Βενιζέλος ψέλλισε δυο λογάκια: «ναι, έχουν δίκιο οι ομολογιούχοι - κάτι πρέπει να κάνουμε...». Φυσικά κανένας δεν τον πίστεψε. Άλλωστε, λίγες μέρες πιο πριν, είχε διαβεβαιώσει ότι οι ιδιώτες ομολογιούχοι θα εξαιρεθούν από το «κούρεμα». Τι συνέπεια να περιμένεις από έναν «επαγγελματία» του είδους, μπροστά στον οποίο το ρεσιτάλ που δίνει ο Ηλιόπουλος στον «Ψευτοθόδωρο» φαίνεται κήρυγμα του κατηχητικού... Όμως κανένας δεν του έκανε μήνυση. Όχι επειδή δεν τον θεωρεί απατεώνα – αντιθέτως, επειδή θεωρεί ότι η συμμορία είναι τόσο δυνατή και τόσο πολυπλόκαμη που ό,τι και να κάνεις χαμένος θα βρεθείς.

Αυτή είναι και η μόνιμη σχέση του Έλληνα με το κράτος. Όπως κάτι πειραματόζωα που έχουν στερηθεί το χάδι της μάνας και τη ζεστασιά της φωλιάς και γίνονται επιθετικά κι ανασφαλή σε όλη τους τη ζωή, έτσι κι ο Έλληνας: το κράτος το αισθάνεται ως απειλή, ως τον ληστή που αντί για καλάσνικωφ κρατάει νομοσχέδια, κι αντί για μπράβους στέλνει το ΣΔΟΕ. Ο Έλληνας αμύνεται ισοβίως με όποιον τρόπο βρει, αλλά το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: η διακομματική Μαφία θα πάρει αυτά που θέλει, με το ζόρι. Πλέον, χωρίς καν προσχήματα: τον νόμο για την προεκλογική χρηματοδότηση των, χρεωκοπημένων ήδη, κομμάτων, τον ψήφισε, εν αγαστή συμπνοία με τα «αστικά» κόμματα, και το ΚΚΕ!

Αρκετοί με κατακρίνουν γιατί χαρακτηρίζω την κομματοκρατία ως Μαφία. Ως έναν βαθμό έχουν δίκιο, καθώς υπάρχουν δύο ουσιώδεις διαφορές. Η πρώτη είναι πως το ελληνικό κράτος είναι η μοναδική περίπτωση Μαφίας στην παγκόσμια ιστορία που χρεωκόπησε! Κι αυτό γιατί δεν τήρησε τον κανόνα που όλες οι Μαφίες ακολουθούν: μην πάρεις από το θύμα σου τόσα πολλά που θα το κάνουν να «βάλει λουκέτο». Καλύτερα να το «αρμέγεις» με «ρέγουλα» για να έχει πάντα κάτι να σου δίνει. Οι «δικοί μας», μπλε, πράσινοι και κόκκινοι, όρμησαν με τέτοια λύσσα στο μέλι, που ρήμαξαν και τις κυψέλες! Η δεύτερη διαφορά είναι πως κάθε Μαφία σε προστατεύει από την αντίπαλή της. Ο Βενιζέλος από ποιον σε προστατεύει; Ούτε από τον Σαμαρά, ούτε από τον κλασικό διαρρήκτη, ούτε από το ΔΝΤ!

Παρ’ όλα αυτά όταν οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι μαθαίνουν ότι ιδρύθηκε ένα κόμμα – όσο κι αν αυτή η λέξη μάς προκαλεί στομαχικές διαταραχές – από ανθρώπους της παραγωγικής οικονομίας χωρίς κομματικό και πολιτικό παρελθόν, έχουν έτοιμο το θέσφατο: «παρθενογέννεση στην πολιτική δεν υπάρχει!» Και ποιος σας είπε, αγαπητά τσιράκια της παρασιτοκρατίας, ότι το γόνιμο σπέρμα για την ανανέωση της πολιτικής ζωής βρίσκεται στους στείρους, εδώ και χρόνια, κομματικούς αδένες; Ποια ήταν η τελευταία φορά που οι υπερτροφικοί και άφυλοι ιδεολογικά, σαν ευνούχοι, κομματικοί σχηματισμοί «γέννησαν» κάτι το υγιές; Εδώ και 38 χρόνια μάς έχουν ταράξει στις τερατογεννέσεις, σαν του ΕΣΥ, ή στα «ανεμογκάστρια» σαν το Κτηματολόγιο ή, ακόμα περισσότερο, σαν την «επανίδρυση του κράτους!»

Ευτυχώς που δεν έχουμε ούτε ίχνος από το DNA τους! Υπάρχουν πολλοί νεόκοποι «επαναστάτες» - μέχρι χθες πειθήνια κομματικά ανδρείκελα - για να δώσουν παράταση ζωής στα εκφυλισμένα γονίδια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και βρίσκουν, δυστυχώς, πελατεία – ο απελπισμένος πιάνεται από όποιο σκοινί και να βρει μπροστά του, ακόμα και... καμένο.

Όμως το ωάριο της νέας πολιτικής θα προκύψει μόνο αν ξανασυναντηθούν σε μια σχέση αμοιβαίας εμπστοσύνης ο Πολίτης και η Πολιτεία. Θα συμβεί αυτό με τους υπάρχοντες σχηματισμούς; Ποτέ! Η εμπιστοσύνη χτίζεται - και το πρώτο βήμα οφείλει να το κάνει ο ισχυρός. Ένα κράτος δόλιο, ανήθικο, ληστρικό, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει φυσιογνωμία, όσο οι άνθρωποι που τη διαμόρφωσαν εξακολουθούν να βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο. Η μόνη ελπίδα είναι να τους στείλουμε εκεί που τους αξίζει: στο σπίτι τους, τους αφελείς ή τους απλώς ανίκανους, καί στη φυλακή τα μέλη των οργανωμένων συμμοριών. Αν λοιπόν μέχρι τώρα ψηφίζατε βρίζοντας, ή κάνατε το δεύτερο χωρίς το πρώτο, σκεφτείτε το ξανά: ο σκοπός αυτών των εκλογών δεν είναι μόνο να πέσουν τα spreads – αλλά να ξαναβρούν τα ομόλογα την ετυμολογική τους σημασία: να γίνουν «λόγος ομού» αυτό που λένε από κοινού, αυτό που καταλαβαίνουν με τον ίδιο τρόπο, Πολιτεία και Πολίτης.

Και κάθε πράξη ανάμεσά τους να είναι ομο-λογία να είναι συμφωνία, δηλαδή κοινή φωνή. Αρκετή βρωμιά ζήσαμε, αρκετά βρωμόλογα είπαμε κι ακούσαμε. Αρκετά αντέξαμε να βλέπουμε τη σημερινή Ελλάδα να εμπλουτίζει τις γλώσσες του κόσμου όχι με όρους φιλοσοφίας και επιστήμης αλλά με τον ορισμό της κρατικής απάτης: Greek Statistics – να η συνεισφορά του Βενιζέλου, του Σαμαρά και της παρέας τους στον διεθνή πολιτισμό. Διεθνή, πια, «βρωμόλογα», με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.

10/4/12

Greece and Turkey


  • Turkey's real GDP increased since 2000 around 50%; Greece's real GDP, despite the EU money and the massive debt policies, increased around just 25%, before entering what now is a deadly, downward spiral.
  • Turkey is a member of the G20, the twenty most powerful economies of the planet. Greece (with a few noteworthy exceptions such as the maritime biz which thrives, as it stays clear from the death touch of the local political mafia) is traceable only in lists of corruption, and viciously- hostile- to- entrepreneurship practices.
  • Turkey was among the first to practically denounce Qaddafi; Greece among the last. Turkey is training the military of FYROM and seeks to play a “liberator” role in Syria, one of its many, past times, fierce enemies. Greece (via Mr. Samaras) did its best to kick away FYROM and now pretends to know nothing about Syria and the massacres of the Assad family. It is amazing how indifferent the Greek political system, pseudo-left and pseudo-right alike, stays in front of this humanitarian tragedy as well as the most certain loss of a very good Arab friend and ally (Syria).
Of course one should not miss the fact that Turkey is still far from a true western democracy; it carries out repressive policies (Kurds), maintains an illegal occupation army (Cyprus) and keeps on playing the "never saw never heard" game (Armenian massacre). However, it has been moving forward.

Why all this happened recently? Because Turkey had a big leader (Erdogan) and Greece had just ridiculous politicians. How can all this ever change for Greece? Only if citizens step to the forefront and if a new breed of effective, short term politicians is fostered, who do not suffer from cash spending diseases, are not prone to corruption, have a feeling of common sense, and are ready to fight for the obvious and against the many zombies that haunt the political scene in Greece (e.g stalinist skeletons, etc.)

This has been the key concept behind ReCreate Greece (www.dimiourgiaxana.gr)

5/4/12

Περί συνεργασιών

Συνεργασίες υπάρχουν δυο λογιών. Αυτές που είναι απαραίτητες και αυτές που είναι επιλογή. Απαραίτητη είναι η συνεργασία αν χρειάζεται, για παράδειγμα, να μετακινήσεις ένα βράχο 500 κιλά. Μόνος σου δεν μπορείς να το κάνεις, Με το φίλο σου και πάλι οχι. Θες 3- 4 άτομα και μοχλούς για να κάνεις τη δουλιά. Η συνεργασία, σ΄ αυτή την περίπτωση, είναι λοιπόν υποχρεωτική.

Συχνά όμως υπάρχει η δυνατότητα επιλογής. Μπορείς να κάνεις μια δουλιά μόνος σου, μπορείς να την αναθέσεις και σε μια ομάδα. Μπορεί η ομάδα να έχει τρία άτομα μπορεί να έχει πέντε.

Πώς παίρνεις λοιπόν αποφαση σε μια τέτοια περίπτωση;

Η συνεργασία τώρα είναι δίκοπο μαχαίρι. Εξηγώ στους φοιτητές στα μαθήματα management, ότι κάθε συνεργασία έχει ένα κόστος επικοινωνιακής συγκρότησης (communication overhead). Για να λύσεις ένα πρόβλημα με έναν άλλο πρέπει να το εξηγήσεις, να το συζητήσεις να αποκαταστήσεις μια ίδια αντίληψη μαζί του, συχνά καθόλου εύκολο. Πρέπει δηλαδή να επενδύσεις σε χρόνο, κάτι που δεν είναι απαραίτητο, αν αναλάβεις να το λύσεις μόνος σου. Όσο μεγαλώνουν οι ομάδες τόσο μεγαλώνει το κόστος αυτό επικοινωνίας.

Άρα κάθε συνεργασία ξεκινά με ένα “κόστος”. Οι συνεργασίες βασίζονται όμως στην παραδοχή ότι τελικά το 1 + 1 θα κάνει 3. Ότι δηλαδή θα υπάρξει “συνέργια”, θα απελευθερωθεί ένα επιπλέον δυναμικό, που δεν υπάρχει στις μονάδες αλλά υπάρχει μόνο στην ομάδα. Και μέσα σ΄ αυτό το επιπλέον δυναμικό θα απορροφηθεί και το αρχικό αυτό κόστος. Και θα έχει νόημα η συνεργασία

Πολύ συχνά δυστυχώς οι συνεργασίες δεν αποδεσμεύουν κάποιο τέτοιο επιπλέον δυναμικό, που να αντισταθμίζει το, αναπόφευκτο, αρχικό κόστος. Έτσι εκδηλώνονται ως σπατάλη δυνάμεων παρά ως πραγματική “συνέργια”. Ένα φίλος στη βιομηχανία το διακωμωδούσε το διαδεδομένο αυτό φαινόμενο ως εξής “ένα άτομο κάνει τη δουλιά σε μια ώρα, δύο άτομα την κάνουν σε δυο ώρες”.

Βασική (αν και όχι μόνη) προϋπόθεση για πραγματική συνεργασία αυτού του τύπου είναι ο κοινός αξιακός κώδικας. Αν προσπαθείς να συνεργαστείς με κάποιον που έχει άλλη αντίληψη για το αιτούμενο, για τη στρατηγική, ακόμη και για το τελικό προϊόν, το πιθανότερο είναι θα χάσεις το χρόνο σου σε μια ατελείωτη αντιπαράθεση που δεν θα παράγει καμιά σύνθεση. Οι σοβαρές ομάδες, που είναι κλειδί για τα πάντα στη σύγχρονη εποχή, έχουν ένα κοινό DNA. Έναν κοινό κώδικα.

Η Δημιουργία Ξανά! δεν μπορεί να συνεργαστεί σήμερα με υποτιθέμενα όμορα σχήματα. Δεν μπορεί να συνεργαστεί γιατί έχει άλλο αξιακό κώδικα. Γιατί πρεσβεύει, ως κεντρική θέση, την πολιτική των πολιτών και όχι των επαγγελματιών- ανεπάγγελτων πολιτικών. Η Δημιουργία δεν έχει ούτε Φιλελεύθερη, ούτε Σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία. Ή έχει και τις δυο μαζί αν προτιμάτε. Κυρίως όμως είναι ένας νέος πολιτικός πολιτισμός, με κεντρική και αδιαπραγμάτευτη θέση την πολιτική των πολιτών.

Κανένας άλλος σχηματισμός δεν έχει ανάλογο πάθος για την κεντρική μας αυτή αξία. Γι΄ αυτό οποιαδήποτε συνεργασία σήμερα θα έδιωχνε παρά θα προσέλκυε. Θα παρήγε σύγχυση παρά σαφήνεια. Θα ισοδυναμούσε με το 1 + 1 = 1.5.

Η αριθμητική αυτή μας είναι απόλυτα αδιάφορη, ακόμη και αν οδηγούσε στη Βουλή.