31/1/07

Educational policies in Greece

One of the most backward aspects of the current educational policies in Greece is the fact that they are 100% driven from the government with no practical account given to the university management (in fact micro-management would be a far more accurate term), to the industry or to chambers of commerce, industry, etc. Not to mention the public authorities themselves, which are well behind the maturity required to articulate any opinion or initiate any project as regards university level education.

This state- centric, soviet- style, approach allows no real decision making to anyone but the central government. Management positions in the academic establishments have no real appeal per se; only as stepping stones for a political career. Few serious people, with interfaces to science and/ or business would ever care to assume management positions in an environment where they would have to manage secretarial like tasks.

This situation is a result of a broader crisis, which reflects the many erroneous assumptions that prevail in the Greek society. Where else in the world any bandit can shut himself in an academic establishment, do whatever he wishes and be totally immune from the police? Where else in the world students, when their demand was refused, would take bricks and mortar and literally built their professors in their meeting room? Which other country in the world has numerous students in countries of absolutely no academic, if any at all, reputation?

These facts are presented just to be fair with the state. In such a crisis environment it is natural for the state to be conservative. To resist giving away authority or even consultation chances to professors, industry, institutions, social organizations, or whatever.

Lastly, all this should not sound laden with pessimism. There are parts of the society and the economy that are thriving. The maritime business in No. 1 globally, having No. 2 a very good deal behind it. Tourism is on the correct path. A healthy part of the industry fights its way successfully through in difficult markets. Even in education, if you take a walk in the corridors of any known University of the West you will hear Greek of fall on Greek names on the Professor’s door.

But there is an unhealthy state, a irrationally big state, which supervises the non-ambitious interests of a significant part of the society, those that lie on the defense lines and look forward to the protector state to take care of them.

There is hardly any other area more than education where this state failure, despite the many and real excuses it may draw upon, is so apparent.

People, by definition, as a whole, can not be responsible. People, as presented above, in some areas thrive. We have the state in order to, by definition, assign to it the responsibility of how things are managed.

29/1/07

Ήταν κι΄ αυτές (οι εκλογές) μια κάποια λύση

Στις εκλογές του ΤΕΕ, τον περασμένο Νοέμβρη, μπήκα στο παραβάν και βγήκα μετά από ένα τέταρτο, για να ρίξω ψηφοδέλτια σε 5- 6 κάλπες. Φίλοι με πληροφόρησαν ότι υπήρχαν 6-7.000 υποψήφιοι μηχανικοί, από μια κοινότητα που αριθμεί 100 και κάτι χιλιάδες. Ο ένας δηλαδή στους 12- 14 μηχανικούς ήταν υποψήφιος!

Τα ίδια και στις εκλογές για δήμαρχους και νομάρχες. Η μισή Ελλάδα διεκδίκησε την ψήφο της άλλης μισής!!

Τώρα βέβαια να υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι μια ισχυρή εσωτερική παρόρμηση για προσφορά στην κοινωνία; Κυνικές οι εποχές μας, μάλλον απίθανο τέτοιος ζήλος να έχει τόσο ευγενή κίνητρα.

Έχω μια πιο απλή εξήγηση. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας καθοδηγείται από τα οικονομικά συμφέροντα που μπορεί, ασφαλέστερα, να προωθήσει από τέτοιες θέσεις εξουσίας. Και ένα άλλο, μεγάλο, μέρος, χιλιάδες δηλαδή άτομα, είναι παγιδευμένα σε μια ηλίθια και ανάξια πραγματικότητα και ζητάνε εναγώνια διέξοδο προς πάσα κατεύθυνση.

Τώρα ποια ομάδα, η υστερόβουλη ή ή εγκλωβισμένη, είναι η μεγαλύτερη, δύσκολο να πει κανείς. Ούτε και τα όρια είναι πάντα καθαρά. Μέσα σ΄ αυτές όμως τις οριογραμμές βρίσκεται πιστεύω η ερμηνεία για τη μανία που έχουν πολλοί από μας να εκτεθούν στην κρίση των υπόλοιπων.

Έχουμε λοιπόν γεμίσει προέδρους και λοιπούς αξιωματούχους, που υφαίνουν την ατζέντα τους γύρω από έναν τεράστιο κρατικό κορβανά,... που τον γεμίζει, φευ, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα σε χρέωση των επόμενων γενεών.

Που δηλώνουν επιφυλακτικοί με την επιχειρηματικότητα και τον ιδιωτικό τομέα (γιατί ποτέ δε θα τα καταφέρνανε) και σκεπτικοί και εχθρικοί με την παγκοσμιοποίηση (γιατί πού να ψάχνουν τώρα ψήφους μακριά απ΄ το χωρίο τους ή τη συντεχνία τους).

Έχεις βέβαια και την κοπελίτσα - συνδικαλίστρια - φοιτήτρια στην τελεόραση, που δηλώνει με στόμφο, και με αφορμή- όπως τουλάχιστον νομίζει- το άρθρο 16, ότι θα παλέψει για δικαιώματα, μπλα, μπλα, μπλα... Ενώ, οι παλέστρες είναι ανοικτές πια και στο ωραίο φύλο, ώστε να μη χρειάζεται να παλεύει, εξόριστα και φαντασιακά, σε άσχετους χώρους, χωρίς καναβάτσο, αντίπαλο και διαιτητή.

Η ανοησία και η ξύλινη γλώσσα, βαλσαμωμένη απ΄ την επονομαζόμενη αριστερά, γι΄ αυτό και απαράλλαχτη για 30 και πλέον χρόνια, έχει θέσει πλήρως εκτός μάχης το δικαίωμα και τη δυνατότητα στην ουτοπία, το μεγάλο αυτό δώρο της νεότητας.

Ετοιμάζεται και η κατά φαντασία φοιτήτριά μας, η κατά φαντασία παλεστής μας, απ΄ τα δεκαεννιά της χρόνια, για τη μεγάλη του έθνους κάλπη...

Όπως είπε σωστά και ο Κώστας Σημίτης, στη πρώτη του τετραετία όταν ήταν ζωηρός και δεν τον είχε πνίξει η σαπίλα, υπάρχουν δυο Ελλάδες. Σίγουρα εκτός απ΄ την κοπελίτσα και τους δημαρχαίους υπάρχουν και άλλοι σ΄ αυτή τη χώρα.

Κάποια μέρα...

... they will come from the shadows, που έλεγε και η Joan Baez

14/1/07

Koυφοντίνα΄ μ ζώσε τ΄ άρματα

H νέα γενιά εγκληματιών – τρομοκρατών φαίνεται ότι αρματώθηκε και άρχισε τις ρουκέτες στην Αμερικάνικη πρεσβεία και όλα τα άλλα σύμβολα τα καταχωνιασμένα στις εσχατιές των κόμπλεξ της.

Μια σύσταση, αν επιτρέπεται.

Παιδιά, πάτε καλά; Καλά, ας ξεχάσουμε για μια στιγμή ότι το να πυροβολάς με μπαζούκας και ρουκέτες απαγορεύεται νομικά – γιατί θα σε βάλουν φυλακή, ηθικά- γιατί θα σκοτώσεις σίγουρα κάποιον ή περισσότερους άσχετους και λογικά- γιατί τα καριοφίλια σήμερα δε φέρνουν αποτελέσματα. Ας πούμε ότι όλα αυτά είναι λεπτομέρειες και ότι εσείς είστε οι νέοι Ρομπέν των Δασών που θα γκρεμίσετε, με κάθε κόστος, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του...

Καλα ρε παιδιά, να μπω για λίγο στη θέση σας και να πω ότι έτσι πράγματι είναι. Ρομπέν μου! Και γιατί βρε βλαμένοι πυροβολάτε κάτι καημένους αστυνομικούς- έστω και ματατζήδες- που άφησαν τα πρόβατα και ήρθαν να δουν την Αθήνα; Μόνο εσείς θα βλέπετε την Αθήνα ρε ζωντόβολα; Αυτός ρε είναι ο σοσιαλισμός σας; Αυτοί ρε ηλίθιοι είναι η εξουσία; Βρε χαϊβάνια, στην Ελλάδα γίνεται χαμός σήμερα. Σε ποιον πλανήτη ζείτε; Αλωνίζουν έμποροι ναρκωτικών, λευκής σαρκός, λαμόγια κάθε χρώματος, που η κάθε μίζα που εισπράττουν είναι όση όλα τα μηνιάτικα των ΜΑΤ μαζί. Αναρωτιέμαι ρε ηλίθιοι, δε νομίζετε ότι όταν τελικά σας μαζέψει ο μπόγιας, γιατί θα σας μαζέψει – ρωτήστε τον Κουφοντίνα να σας πει τις λεπτομέρειες - δε νομίζετε λοιπόν, ότι θα βοήθαγε την υπόθεσή σας να είχατε ξεκάνει κάποιους απ΄ τους παραπάνω; Προσπαθώ να μπω στο βλαμένο μυαλό σας, που σας κάνει να πιστεύετε ότι ο ματατζής απ΄ τ’ Άγραφα ή άντε κανένας μαύρος λοχίας απ΄ τη Νεμπράσκα, είναι εξουσία. Και εσείς πρέπει να μας απαλλάξετε απ΄ αυτή.

Αδύνατο ρε παληκάρια μου.

Άντε και καλή φυλακή

11/1/07

H Κα Παπαρρήγα και η ηγεμονία της ελληνικής αριστεράς

Άκουσα, και δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά το θεωρώ απόλυτα πιθανό και δυνατό, ότι η Κα Παπαρρήγα ανέβηκε στο Γράμμο και ετέλεσε τελετές υπέρ των ψυχών των ανδρών και γυναικών του Δημοκρατικού Στρατού. Τελετές, όχι φυσικά με συμφιλιωτικό ύφος, ούτε προβάλοντας τη ματαιότητα της σφαγής Ελλήνων από Έλληνες. Αλλά με το πασίγνωστο και αλίμονο, αστείο και γελοίο πια ύφος, του εξ΄ ορισμού και άνευ χρείας αποδείξεων, ιστορικά δικαιωμένου.

Θράσος, βλακεία ή τι άλλο να καταλογίσει κανείς στην Κα Παπαρρήγα; O κόσμος που πίστεψε και αγωνίστηκε με πάθος κατέρρευσε ως χάρτινος. Ούτε μια σφαίρα δεν έπεσε. Ούτε ένας σύντροφός της κομμουνιστής δεν πολέμησε, πόσο μάλλον αυτοκτόνησε, μπρος στην επέλαση του ιμπεριαλισμού και τα «δεινά» που θα συσσώρευε. Αντίθετα μεταμορφώθηκαν όλα τα παληκαράκια της φακής και προσεταιρίσθηκαν τον οξαποδώ- καπιταλισμό. Μέσα σε μια νύχτα, οι λεβέντες. Το 1995 συνάντησα στο Βουκουρέστι τον αντιπρόεδρο της Ρουμανίας Prof. Dr. Manzatu, προφανέστατο τέως κομμουνιστή, που είχε πια έγκαιρα και με πονηρία αναδιπλωθεί και προσπαθούσε πια να βάλει χέρι σε ένα κρατικό ινστιτούτο και να το κάνει προσωπική του περιουσία. Ποιος θα τον σταματούσε;

Αυτή είναι με δυο λόγια η ιστορία του μετα- σοσιαλισμού και η γενναία αντίσταση των κομμουνιστών στην επέλαση των Αμερικάνων.

Ούτε νοιάστηκε η Κα Παπαρρρήγα που μετά 80 χρόνια παλλαϊκό κράτος που υποσχότανε εκείνος ο κρετίνος ο Μπρέζνιεφ, μετά από 80 χρόνια σοσιαλισμό και κομμουνισμό η Ρωσία εξάγει στη δύση ξανθιές και όμορφες πουτάνες. Η χώρα του Ντοστογέφσκι, του Τσαϊκόφσκι και του Τολστόι. Για να μην ξεχνιόμαστε.

Και καλά, χώρος για μια θεόμουρλη υπάρχει. Ας κάνει τελετές και για την ψυχή του Πομπήιου.

Άλλο είναι το θέμα.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι η ηλιθιότητα αυτή κοινωνικά ηγεμονεύει στην Ελλάδα. Το κόμμα της Κας Παπαρρήγα παίρνει ποσοστό που δεν παίρνει πια πουθενά στον πλανήτη. Όπου σκάει ο κόσμος στα γέλια με τα κατά τόπους ΚΚ. Και οι συνοδοιπόροι ουκ ολίγοι. Κι΄ ας παίρνουν τάχα μου διακριτικές αποστάσεις. Αν ανατρέξει κανείς στα φύλλα της Ελευθεροτυπίας, των Νέων και του Βήματος της δεκαετίας του ’70 θα βρει ένα σωρό αφιερώματα για τα τρομερά επιτεύγματα της Ρουμανίας, τον απίστευτο πολιτισμό της Αλβανίας και άλλα πολλά. Τη στιγμή που γινότανε το έγκλημα. Το άγριο φασιστικό έγκλημα. Τώρα μόνο γέλιο βγάζουνε οι κυρίες και οι κύριοι κομμουνιστές μας. Ας μην αγριεύουμε τζάμπα. Τότε όμως κύριoι των Νέων και της Ελευθεροτυπίας; Τότε υπήρχε φασισμός μπροστά στο οποίο ο Παπαδόπουλος και η γελοία παρέα του φαντάζουν ως ναυτοπρόσκοποι. Εσείς τι λέγατε τότε; Για να μην ξεχνιόμαστε.

===

Φανταστείτε τώρα κάποιο άλλο, mainstream, και όχι γελοίο κόμμα να κατέθετε, ας πούμε, ένα στεφάνι για τους Έλληνες που χάθηκαν στην Kορέα. Στον Άγνωστο Στρατιώτη, χωρίς να ανέβει στο Γράμμο ή σε άλλες κορυφογραμμές. Μπορείτε να το φαντασθείτε; Δύσκολο. Για μια υπόθεση που δικαιώθηκε, που δικαιώθηκε απόλυτα, απ΄ την ιστορία. Γιατί η Νότια Κορέα, έστω μετά από περιπέτειες, είναι μια αξιoσέβαστη χώρα και η Βόρεια Κορέα τσιφλίκι ενός διεφθαρμένου αλήτη, που περνάει τη μέρα του με σουηδέζες πουτάνες και αμερικάνικες ταινίες όταν ο λαός ψοφολογάει στο δρόμο. Άντε τώρα να υπονοήσεις ότι νοιώθεις περήφανος που οι πρόγονοί σου βρέθηκαν εκεί και βρεθήκαν απ΄ τη σωστή μεριά. Όπως ήταν απ΄ τη σωστή μεριά και στην Αλβανία.

Μαύρο φίδι που σ΄ έφαγε.

Το ερώτημα μένει. Τι είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες και δείχνουν τέτοια συμπάθεια σε βλαμένες απόψεις με τις οποίες γελάει, ευτυχώς πια, όλος ο πλανήτης?

Καμιά ιδέα;

8/1/07

Ο Χριστόδουλος, ο Πάπας και κάποιοι άλλοι παλιότεροι

Μπράβο στον Αρχιεπίσκοπο, που αψήφησε όλη τη μαυρίλα, και πήγε πρόσφατα να συναντήσει τον Πάπα στη Ρώμη. Μακάρι και οι προκάτοχοί του, πριν χίλια τόσα χρόνια, να είχαν κατανοήσει τη δυναμική της εποχής τους και να είχαν αναζητήσει τη στήριξη της Δύσης και του Πάπα της εποχής. Αντί να περιφέρουν εικόνες στα τείχη και να αναλίσκονται σε βλαμμένες συζητήσεις για το φύλο των αγγέλων και διαμάχες για το ποιος εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα.

Θα μου πεις ότι θέλημα Θεού ήταν που έπεσε η Πόλη, τι να σου κάνει ο Πάπας και το Άγιο Πνεύμα;

Είναι κι΄ αυτή μια ανάγνωση της ιστορίας.

Mόνο που πιστεύω ότι ο Αρχιεπίσκοπος, πανέξυνπος άνθρωπος είναι, δε θα πρέπει να θεωρεί οτι ο Θεός, αυτονοήτως αγαπά τον βλάκα... Γι΄ αυτό και τον είδα κάποτε στην τηλεόραση να σιγοτραγουδά για την Κόκκινη Μηλιά και να σιγοκλαίει. Αντί να βοά και να επιχαίρει για τη σοφία του Θεού που άφησε το Βυζάντιο να χαθεί...

Και κάτι ακόμη, μια μικρή πρόταση απ΄ την ταπεινότητά μου. Κάποτε θα πρέπει να βρει κάποιος απ΄ την Εκκλησία μας το θάρρος να πει ότι ίσως οι καλύτεροι αυτοκράτορες του Βυζάντιου ήταν οι Ίσαυροι, που η Εκκλησία τους κόλλησε τη ρετσινιά του αντίχριστου, και τους στόλισε με ποικίλα κοσμητικά (Κοπρώνυμος).

Κάπως έτσι, μερικούς αιώνες πριν, είχε διαγράψει και τον Ιουλιανό ως αποστάτη. Ο διάδοχός του αποστάτη εκείνου, ο Θεοδόσιος, μπορεί να μην πέθανε πολεμώντας πάνω στο άλογο, όπως ο Ιουλιανός, αλλά ξεθεμέλιωσε, μες στη σοφία και τη χριστιανική του αγάπη, για τα καλά τον αρχαίο κοσμο, ο μασκαράς. Αλήθεια τι γνώμη έχουν για τον άνδρα οι σύγχορδοι του ανόητου δόγματος περί ενιαίου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού; Μήπως ο λεγάμενος υπήρξε και ένας από τους θεμελιωτές του;

Ο "Κοπρώνυμος", λοιπόν για να ξαναγυρίσουμε στους Ίσαυρους, υπήρξε ο μακροβιότερος πολεμιστής- αυτοκράτορας του Βυζάντιου, περνώντας 30 χρόνια πάνω στο άλογο και μακριά απ΄ τα παλάτια και τα μετάξια πολεμώντας Βούλγαρους και Άραβες. Δεν νομίζω ότι τον ξεπερνά κανείς στη ιστορία του Ελληνισμού.

Πείτε λοιπον στους νεοκόρους και τους ιεροψάλτες ότι είναι ντροπή να αποκαλούν έναν τέτοιο Έλληνα Κοπρώνυμο...

Αγαπητέ Κύριε Χριστόδουλε, τις εικόνες, τις έβαλε στη θέση τους ο Παπαφλέσσας και ο Σαμουήλ και όχι τα διάφορα πορνίδια της αυτοκρατορικής αυλής της εποχής τους... Ξέρετε εσείς για ποια ομιλώ. Αυτά να τα τιμήσετε και να τα γιορτάσετε μόνος σας. Κάποιοι άλλοι την ίδια μέρα προτιμούν να πενθούν...

6/1/07

Ο πονηρός ιδιώτης κι η τριτοβάθμια εκπαίδευση

απ΄ το βιβλίο μου "Ιδού η Ρόδος", εκδόσεις Πατάκη, Δεκέμβρης 2005

Ένα θέμα που από καιρού σε καιρό αναδεικνύεται ακόμη και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είν΄ η εμπλοκή των ιδιωτών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κι η δραστηριοποίησή τους στην παροχή, αναγνωρισμένων απ΄ το κράτος, εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Βέβαια αυτή τη στιγμή υπάρχει η γνωστή συνταγματική εμπλοκή που απαγορεύει κάτι τέτοιο. Το θέμα όμως στην προοπτική του έχει ενδιαφέρον και προβλέπω ότι όλο και πιο συχνά θα επανέρχεται ως πρόταση διεξόδου απ΄ τα σημερινά αδιέξοδα. Για την υπέρβαση δηλαδή της χαμηλής κοινωνικής υπόληψης, χαμηλής ποιότητας και χαμηλής αποτελεσματικότητας του τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού συστήματος, που σήμερα διαθέτουμε.

Ο ιδιώτης αντιλαμβάνεται φυσικά κι αυτός ότι υπάρχει ένα κενό, το οποίο διακαώς προσδοκά να καλύψει συμπληρωματικά με το κράτος. Γι΄ αυτό κι ενδιαφέρεται και φωνάζει. Προς συσσώρευση κερδών φυσικά, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ως κερδοσκοπικός ή μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Αυτό είναι τελείως δευτερεύον, όσο κι αν στους μη γνωρίζοντες μπορεί η έννοια «μη κερδοσκοπικός» να΄ ναι πιο εύηχη.

Υπάρχει βέβαια η προσέγγιση που ταυτίζει τον ιδιώτη με τον οξαποδώ κι αρνείται κάθε συζήτηση μαζί του. Άποψη ίσως περιορισμένης κομματικής εμβέλειας αλλ΄ αρκετά μεγαλύτερης πολιτικής ανταπόκρισης και κοινωνικής αποδοχής.

Ας ξεπεράσουμε το γνωστό μανιχαϊσμό των καλών και των κακών κι ας έλθουμε στα πραγματικά γεγονότα. Ας θυμηθούμε τον τρόπο σκέψης του ιδιώτη. Ας εμπνευστούμε, για την ακρίβεια, απ΄ την εμπειρία της ιδιωτικοποίησης ενός άλλου δημόσιου αγαθού, της υγείας.

Οι ιδιώτες μπήκαν σ΄ αυτή την αγορά εντοπίζοντας το κύριο σημείο που έπασχε το δημόσιο σύστημα υγείας κι αναγνωρίζοντας, στην υπέρβασή του, μια σημαντική επιχειρηματική ευκαιρία. Το κύριο πρόβλημα του δημόσιου συστήματος δεν ήταν ποτέ η ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, αυτή καθ΄ εαυτή. Ήταν κυρίως το θέμα των ξενοδοχειακών υπηρεσιών που πρόσφερε ή, καλύτερα, δεν πρόσφερε. Η απουσία των οποίων, όσο ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο, τόσο περισσότερο εξοργίζει. Τα ράντζα δηλαδή, οι κατσαρίδες, η γενικότερη μεγάλη υποβάθμιση των χώρων των νοσοκομείων αλλά κι η ταλαιπωρία των νοσηλευομένων, κάθε φορά που έρχονταν σ΄ επαφή με τα κρατικά νοσοκομεία.

Έτσι οι ιδιώτες είδαν το κενό κι εγκαινίασαν υποδομές καθαρές, λιγότερη ταλαιπωρία, την αίσθηση ότι σε μεταχειρίζονται ως άνθρωπο κι όχι ως ζώο. Με κανέναν τρόπο όμως δεν πρόσφεραν καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Ελάχιστοι νομίζουν κάτι τέτοιο κι αυτοί λόγω άγνοιας ή ίσως στην υπερβολή τους, λόγω κάποιου προσωπικού περιστατικού ταλαιπωρίας στο δημόσιο σύστημα και της παραμένουσας ψυχολογικής έντασης, που δεν τους επιτρέπει να δουν την πραγματικότητα.

Τι διδάσκει το παραπάνω ανάλογο; Μάλλον επαληθεύει παρά διδάσκει κάτι. Επαληθεύει την τάση των ιδιωτών να προσφέρουν υπηρεσίες εκεί που έχουν πλεονέκτημα. Το καλό ξενοδοχείο κοστίζει τελικά ένα μικρό ποσοστό του καλού νοσοκομείου (που είναι και καλό ξενοδοχείο αλλά και πάρα πολλά άλλα) και καλύπτει ένα κενό που υπάρχει στην αγορά. Ακριβώς εκεί επένδυσαν. Φυσικά ένα μίνιμουμ ιατρικών υπηρεσιών θα προσφέρεις, δε γίνεται. Το καλό όμως, ιατρικά, νοσοκομείο κρίνεται απ΄ το πως διαχειρίζεται τα δύσκολα κι επείγοντα περιστατικά κι όχι την ομαλή καθημερινότητα. Μάλιστα, η διαχείριση τέτοιων κρίσεων κοστίζει κατά κανόνα και κάτι παραπάνω. Αρκετά παραπάνω. Τις κρίσεις λοιπόν οι ιδιώτες κατά κανόνα τις περνάνε στο δημόσιο για διαχείριση. Αθόρυβα, γρήγορα κι ανέξοδα.

Έτσι, αν ο ιδιώτης ήθελε να δημιουργήσει καλά ξενοδοχεία που να΄ ναι και καλά νοσοκομεία, έστω στο επίπεδο των ιατρικών υπηρεσιών που προσφέρουν τα δημόσια νοσοκομεία, τότε η επένδυση θα΄ πρεπε να΄ ναι πολύ μεγαλύτερη. Κι ίσως δεν έβγαινε, όπως λέμε, με τ΄ ασφαλιστικά δεδομένα της χώρας. Το σημείο – στόχος λοιπόν, που η επένδυση είχε νόημα, ήταν «καλά ξενοδοχεία, μίνιμουμ ιατρικών υπηρεσιών, και τα τυχόν δύσκολα περιστατικά τα περνάμε γρήγορα στο δημόσιο για διαχείριση». Επιχειρηματικός ρεαλισμός.

Ας έρθουμε τώρα στο χώρο της εκπαίδευσης. Πού είναι το πλεονέκτημα που βλέπει ο ιδιώτης; Πού θα επένδυε σήμερα αν του το επέτρεπε το θεσμικό πλαίσιο; Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ζήτησης, που θα τον κινητοποιούσαν; Και τέλος, θ΄ αναβάθμιζε ο ιδιώτης σε κάτι την ποιότητα των εκπαιδευτικών υπηρεσιών που προσφέρει η χώρα σήμερα ή όχι;

H απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας δεν έχει συνειδητοποιήσει τι σημαίνει χαμηλή ποιότητα εκπαιδευτικών υπηρεσιών, αντίστοιχα με τον τρόπο που είχε πράγματι συνειδητοποιήσει τη χαμηλή ποιότητα των ξενοδοχειακών υπηρεσιών των νοσοκομείων. Με συνέπεια να μην υπάρχει πραγματική ζήτηση για εκπαιδευτική ποιότητα, σε μεγάλη κλίμακα.

Η κοινωνική ελίτ, η οποία φυσικά αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται, «αγοράζει» την ποιότητα στο εξωτερικό και μάλλον θ΄ αδιαφορήσει για τις τυχόν ντόπιες πρωτοβουλίες. Ο μέσος πολίτης δεν την αντιλαμβάνεται και δε θα ενδιαφερθεί να την αγοράσει.

Συμπερασματικά, δεν υπάρχει ζήτηση εκπαιδευτικής ποιότητας στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Και μ΄ αυτό το δεδομένο, το μόνο φυσικά που κινητοποιεί τον ιδιώτη, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να υπάρξει προσφορά ενός ποιοτικού εκπαιδευτικού προϊόντος απ΄ τη μεριά του ιδιωτικού τομέα. Που είν΄ όμως το μόνο που νομίζω ότι μας λείπει και θα΄ χε μακροοικονομικά νόημα. Οικονομικά, πολιτισμικά και πολιτικά όπως εξήγησα πιο πάνω.

Ο ιδιώτης θα προσφέρει ανάλογης, μπορεί και χαμηλότερης ποιότητας, άρα και κόστους, υπηρεσίες και θα προσπαθήσει ν΄ απoκτήσει πλεονέκτημα με διαφήμιση και marketing. Όπου θα εξαφανίσει βέβαια τα δημόσια ιδρύματα, που αγνοούν, κατά βάση, αυτές τις τεχνικές, γιατί λειτούργησαν ιστορικά σε προστατευμένα περιβάλλοντα. Κεντρική ιδεολογία των πελατών του ιδιώτη- εκπαιδευτή θα παραμείνει να πάρει κανείς το «χαρτί», που ανταποκρίνεται στις ψυχο- σωματικές ανάγκες του Νεοέλληνα και δίνει και μια ελπίδα για το Δημόσιο. Κι έχει ο Θεός μετά.

Αντίθετα, όπως είδαμε ήδη απ΄ τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, πιστεύω ότι η σημασία της ποιότητας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι πιο γνωστή και κατανοητή στη χώρα μας. Γι΄ αυτό και θα συναντήσει κανείς αξιόλογα ιδιωτικά νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία.

Ένα είναι σίγουρο. Η παρεμβολή του ιδιώτη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων δεν εγγυάται καμιά σοβαρή βελτίωση. Αφού ο κόσμος συνεχίζει να ενδιαφέρεται για ένα υποβαθμισμένο προϊόν γιατί να μπούμε στον κόπο να δημιουργήσουμε κάτι άλλο, πιο ποιοτικό, να πάρουμε το ρίσκο να διαμορφώσουμε τον πελάτη μας; Δεν πιστεύω ότι μπορεί ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Ίσως κάποιοι ευεργέτες, όπως ο Αβέρωφ, ο Στουρνάρης να σκέφτονταν και να δρούσαν έτσι. Ριζοσπαστικά. Οι εποχές μας είν΄ όμως πιο πεζές και δε διαθέτουμε πια τέτοια άτομα σ΄ ικανή κλίμακα.

Φυσικά, όπως πάντα θα υπάρξουν εξαιρέσεις. Όπως και σήμερα, με το καθεστώς της μη αναγνώρισης απ΄ το ελληνικό κράτος, υπάρχουν ιδιωτικά ιδρύματα (π.χ. ALBA) που λειτουργούν με θαυμαστή ποιότητα κι αναγνώριση απ΄ την ελληνική κοινωνία. Που όμως, ως ποσότητα, είν΄ ασήμαντες εξαιρέσεις μέσα σ΄ ένα πέλαγος ανυποληψίας.

Άρα ανήκει στο κράτος η πρωτοβουλία να ορίσει έμπρακτα τι σημαίνει ποιότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Να σηκώσει τον πήχη και να εκπαιδεύσει την κοινωνία να κάνει άλματα σ΄ αυτό το υψηλότερο ύψος.

Δύσκολος ρόλος αλλ΄ όχι χωρίς νόημα. Και, πιστεύω, ταιριάζει στη φύση αυτών με τα οποία θα΄ πρεπε λογικά να καταπιάνεται το κράτος. Αντί να κάνει τον επιχειρηματία εδώ κι εκεί.

Όσο για τον ιδιώτη, παρακάμπτω το θεωρητικό ερώτημα αν πρέπει να του κλείσουμε την πόρτα ή όχι. Απλά, με τη δεδομένη κατάσταση, δεν περιμένω και σπουδαία πράγματα. Όχι γιατί είν΄ ιδιώτης κι άρα κακός, αλλά γιατί στη σημερινή πραγματικότητα η εύκολη κερδοσκοπία είν΄ ο μόνος λογικός επιχειρηματικός στόχος, που μπορώ να τον δω να βάζει.

Αναπαράγοντας την ίδια υποβάθμιση. Πιθανά ανακόπτοντας κι αυτός λίγο τη διαρροή συναλλάγματος στα Σκόπια και στα κάθε Σκόπια. Αλλά τίποτα άλλο, πέραν αυτού.