30/9/13

Έχει αντιληφθεί η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα τι συμβαίνει γύρω μας;

30% ανεργία και απύθμενα χρέη που συσσώρευσαν οι εγκληματίες κι οι συμμορίες που διοίκησαν τη χώρα τριάντα χρόνια προδιαγράφουν με βεβαιότητα μια εντελώς διαφορετική χώρα, σε αντίστοιχο βάθος χρόνου. Κι αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη περίπτωση μετακομίζουμε στην Αφρική και γαληνεύει η ζωή μας απ΄ τα πάθια και τους καημούς του κόσμου τούτου (Παπαδιαμάντης).

Αυτή η κραυγαλέα πραγματικότητα δεν αξίζει κάποια συζήτηση, κάποια επανατοποθέτηση κάποιων πραγμάτων; Με την αύξηση των δαπανών θα βαυκαλιζόμαστε ακόμη, όταν οι φοιτητές θα αγοράζουν εισιτήρια για το εξωτερικό;

Ας εγκαλέσει κανείς όποιον θέλει. Την τρόικα, τις κυβερνητικές συμμορίες της μεταπολίτευσης, τους τοκογλύφους, τον καπιταλισμό, το ναζισμό, τους Εβραίους. Ας διαλέξει ό, τι θέλει. Τίποτα δεν αλλάζει.

Η χώρα κατεβαίνει σκαλιά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Και θα παραμείνει τέτοια. Και αν ποτέ σταματήσει θα σταματήσει όπως σταμάτησε παντού στον κόσμο (ΝΑ Ασία, Κίνα, Ανατολική Ευρώπη, κ.λπ). Όχι με κραυγές και γροθιές αλλά με δουλειά και έμπνευση. Στο μεταξύ, φτηνή και ψευτο-ειδικευμένη εργασία θα είναι σε ζήτηση. Και η εθελοτυφλία, ούτ΄αυτή θα αλλάξει κάτι.

Όλο το τριτοβάθμιο σύστημα εκπαίδευσης στη χώρα, όπως και σχεδόν τα πάντα όπου αγγίζει το δημόσιο και το μεγάλο κρατικοδίαιτο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα είναι πελατο-κεντρικής έμπνευσης. Νομίζει κανείς ότι οι Μηχανικοί θέλουν πενταετή εκπαίδευση στην Ελλάδα, ενώ στο Πολυτεχνείο του Μονάχου και της Ζυρίχης θέλουν τριετή, γιατί οι ανάγκες της χώρας το απαιτούν; Ή γιατί οι σπουδαίες εκπαιδευτικές επιδόσεις της χώρας το δικαιολογούν; Ίσως είναι πιο απλό το φαινόμενο. Βολεύει το καθηγητικό κατεστημένο να έχει ώρες πολλές να μοιράζει σε συγγενείς και φίλους και βολεύει το πολιτικό κατεστημένο να μοιράζει ψευτο-υποσχέσεις για μόρφωση. Για τον ίδιο λόγο σ΄ολον τον πλανήτη τα μεταπτυχιακά είναι 1 χρόνο, εδώ είναι 2. Για λόγους καθαρής προσοδοθηρίας.

Ο χρόνος όμως δεν είναι τζάμπα. Ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους. Μετά από τόσα χρόνια εκπαιδευτικών αποτυχιών και υποβάθμισης και κατρακύλας σε κάθε διεθνές σύστημα αξιολόγησης είναι πασίδηλο ότι οι πολυετείς αυτές σπουδές, επειδή βολεύεται η ατζέντα των καθηγητάδων και οι ιδεοληψίες του ΤΕΕ δεν εξυπηρετούν τίποτα. Είναι μια άχρηστη σπατάλη, μια πρακτική που αποτυγχάνει πλήρως να προσθέσει την όποια αντίστοιχη αξία στο χρόνο που “επενδύουν” οι φοιτητές. Μια άδηλη ανεργία, πασπαλισμένη με ψεύτικες προσδοκίες.

  • Τριετή προγράμματα σπουδών, όπως σε όλο τον κόσμο, που να οδηγούν σε πτυχίο και επαγγελματικά δικαιώματα, σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ.
  • Μονοετή μεταπτυχιακά, που θα απορροφήσουν τους πόρους που θα εξοικονομηθούν στα προπτυχιακά για να στηρίξουν τους “καλούς” που, ακόμη κι αν οι ιδεοληψίες της “αριστεράς”αρνείται ότι υπάρχουν, είναι η μόνη ελπίδα να αλλάξει και να αναστραφεί μια μέρα η θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας κι ο ατέλειωτος κατήφορος της χώρας. Έστω και οι λίγοι αυτοί που θα μένουν και δε θα φεύγουν.
  • Τέλος στον αυτισμό, την εσωστρέφεια. Άνοιγμα και πλήρης, οργανική διασύνδεση με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Υποχρεωτική και χρηματοδοτούμενη διαμονή ενός εξαμήνου στο εξωτερικό (ERASMUS) για όλους τους φοιτητές.

21/9/13

Η αισθητική του Κου Λαζαρίδη

Φανταστείτε τη μέρα που οι δολοφόνοι της 17Ν σκοτώσανε τον Αξαρλιάν, αριστεροί της εποχής να λέγανε “ναι, αλλά οι φασίστες ήταν που φάγανε τον Λαμπράκη”. Και οι δεξιοί της εποχής που δολοφόνησε το κράτος και το παρακράτος των Κοτζαμάνηδων το Γ. Λαμπράκη να αντέτειναν “ναι, αλλά οι κομμουνιστές φτιάξανε το Μελιγαλά”.

Ανόητα δε θα ήταν όλα αυτά Κύριε Λαζαρίδη; Πολύ ανόητα θα ήταν. Ίσως και εμετικά. Βεντέτες του παλιού κακού καιρού. Έτσι και εσείς, όμως. Προσβάλατε την αισθητική μας, προσβάλατε και τη μνήμη ενός νεκρού. Τον βάλατε στη μυλόπετρα του ατέλειωτου κι αφύσικου, για πολιτισμένη χώρα, κύκλου της βίας στην Ελλάδα. Αλλού δεν ξέρω, από δω όμως πέρασε ο Σοφοκλής. Είναι σημαντικά αυτά τα πράγματα, κύριε Λαζαρίδη. Οι νεκροί κι ο σεβασμός τους, εννοώ.

Σε θυμάμαι Χρύσανθε πώς έλαμπες τέλη της δεκαετίας του ΄70. Νέοι ήμασταν τότε, άλλους δρόμους τράβηξαν τα στελέχη της Β' Πανελλαδικής του Ρήγα. Από σένα, από κείνη την εποχή, είχα μια ελπίδα περισσότερη απ΄ ότι είχα απ΄ το Μηλιό κι απ΄ τον τον Ευθυμίου. Ιδεολογικά δε με ενδιαφέρουν οι επιλογές σου. Το ξέραμε από τότε ότι η ιδεολογία είναι η καθημερινότητα του καθένα. Κι αυτή δεν τη ξέρω για να έχω άποψη. Αλλά η αισθητική Χρύσανθε είναι μείζον θέμα, αδιαπραγμάτευτο. Ακτινοβολεί και μιλάει συνέχεια. 

Και συ τα είπες πρόσφατα, δυστυχώς, όλα, με τον χειρότερο τρόπο.


18/9/13

Η ματαιότητα της αξιολόγησης στην Ελλάδα

Δρομολογούνται αξιολογήσεις και γίνεται συζήτηση για την αξιοκρατία που δεν υπάρχει στη χώρα. Φοβάμαι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Δεν υπάρχει καν η πεποίθηση ότι υπάρχουν “άξιοι”. Η ιδεολογικά κυρίαρχη “αριστερά” έχει πείσει την κοινωνία ότι κάθε διαφοροποίηση και κάθε αξιοσύνη είναι ψευδεπίγραφη, έχει βάση ταξική, και στον ιδανικό κόσμο που θα μας κομίσει μια μέρα δε θα υπάρχουν τέτοια πράγματα και θα είμαστε όλοι το ίδιο.

Τους “άξιους” οι αναπτυγμένες χώρες τους κυνηγούν για να τους εντοπίσουν. Εμείς αρνιόμαστε ότι υπάρχουν. Αν δεν νικηθεί στην πράξη η παραπάνω αστεία υπόθεση της “αριστεράς”, όπως έχει νικηθεί στον κόσμο όλο, η αξιολόγηση θα παραμένει μια βαθιά αντιφατική και τελικά μάταια υπόθεση.

Άλλη παρενέργεια της ηγεμονίας της ψευτοαριστεράς είναι ότι οι "ίσες ευκαιρίες" παραμένουν τελικά κενό γράμμα. Καθόλου τυχαία κι άσχετα με τα παραπάνω. Όταν πιστεύεις ότι οι άνθρωποι είναι τελικά το ίδιο άξιοι, τότε γιατί να ενδιαφέρεσαι για “ίσες ευκαιρίες”. Μάταιο και περιττό είναι κι αυτό.