12/6/15

Εμείς ή τα παιδιά μας;


Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. Εμείς θα πληρώσουμε το βασικό λογαριασμό ή θα τον στείλουμε στους επόμενους, ίσως και στους μεθεπόμενους;

Τα δάνεια πληρώνονται, πάντα. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για αυτό που ζητάμε. Ρυθμίσεις, ναι, γίνονται. Χρέη, όχι, δε διαγράφονται. Ο Πούτιν ξεπλήρωσε τους Γάλλους που είχαν δανείσει τους τσάρους τον 19ο αιώνα, χρέη που ο Λένιν τα είχε “διαγράψει” Έτσι νόμιζε...

Ούτε υπάρχει ηθικό έρεισμα να μην πληρώνεις αυτούς που δάνεισαν τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις σου. Αν οι συριζανελ ψάξουν καλά στο υπόγειο, όλο και κάποιο πράσινο ή μπλε πλαστικό σημαιάκι τους θα βρουν. Πόσο μάλλον όταν ανάμεσα στους δανειστές υπάρχουν χώρες σαν τη Σλοβακία, που βασανίστηκαν και φτώχυναν απ΄ τον αναγκαστικό σοσιαλισμό, που κάποιοι εδώ ακόμη δοξάζουν.

Κι αρνούμαστε να δούμε το αληθινό δίλημμα, τη μόνη πικρή αλήθεια. Είτε πιστεύοντας την προπαγάνδα και τα τερατώδη ψέματα της κυβέρνησης είτε επενδύοντας μάταιες ελπίδες να μας βγάλουν απ΄ τον κατήφορο οι 'θεσμοί'.

Πορευόμαστε πια, για χρόνια, μ' ενέσεις και τεχνητές αναπνοές. Μοιραίοι, που προσδοκούν, μάταια, τον από μηχανής θεό (πολιτική λύση, ...) να δώσει λύση. Θλιβεροί, που επενδύουν, μάταια, σε κάποια γενικότερη καταστροφή. Απαξιωμένοι διεθνώς όσο ποτέ στο παρελθόν μας. Μέσα σε μια, μόνιμη πια, θορυβώδη και μάταιη διαπραγμάτευση, όπου λιγοστεύουμε σιγά σιγά, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Κι οι υπόλοιποι, μένουμε από ανάσα. Από ανάσα ζωής κι ευθύνης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου