Έχω ταξιδέψει στη ζωή μου, και ταξιδεύω ακόμη. Κι όσο περνάν τα χρόνια καταλαβαίνω καλά ότι πέρα απ' τη χαρά και το καινούργιο που συναντάς περιδιαβαίνοντας τον πλανήτη, τα ταξίδια έχουν και μια παιδευτική αξία. Βλέπεις τα πράγματα με καθαρό μάτι, ζεις το μεγάλο βιβλίο, την αληθινή στατιστική του ανθρώπου. Φυλάγεσαι απ΄ τον αυτισμό, γίνεται πια δύσκολο, το βρίσκεις αφύσικο να φτιάξεις παραμύθια και να φωλιάσεις μέσα τους. Εκτός αν έτσι το επιθυμείς. Αν έτσι το προτιμάς, να φαντασιώνεσαι και να ορθώνεις μπρος σου, σε κάθε βήμα, τους φοβερούς τους Λαιστρυγόνες.
Οι ιδεολογίες δε με ενδιαφέρουν. Οι ιδεολογίες αποτελούν χοντροκομμένες και καταδικασμένες προσπάθειες να καλουπώσουν τη μεγάλη ιστορία του ανθρώπου. Κι έτσι κάθε ιδεολογία έχεις τους καλούς και τους κακούς της. Πάντα έτσι ήταν. Εκείνοι οι Χριστιανοί που έκαιγαν τις μάγισσες το Μεσαίωνα ήταν κακοί άνθρωποι, οι ιεραπόστολοι της Αφρικής κι οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν καλοί άνθρωποι. Που να τους χωρέσεις όλους αυτούς στην ίδια ιδέα; Αδύνατον, δε γίνεται.
Κι έτσι φτάνω να μην παίρνω καμιά ευχαρίστηση να δηλώνω σήμερα αριστερός ή δεξιός ή όποιο άλλο σημείο του ορίζοντα. Στεναχωριέμαι μόνο γιατί λίγοι πια στη χώρα μιλάν για τα σπουδαία. Για το πώς η χώρα θα πάρει μπρος, πώς θα παράγει προϊόντα και πολιτισμό ξανά. Ξανά, ναι, γιατί σήμερα τίποτα δεν παράγει απ΄ αυτά, στην ποιότητα και την ποσότητα που μπόρεσε παλιότερα και που μπορεί και σήμερα.
Σα να ζούμε ένα κακό όνειρο με τον Έλληνα, αντί για πρωταγωνιστή, σε ανάξια θέση γκρινιάρη και μίζερου θεατή σε παραστάσεις που δίνουν άλλοι.
Αν όμως έχεις δει το χαμόγελο του φτωχού βιετναμέζου που αγωνίζεται να βγει απ΄ τη φτώχεια, αν έχεις στοχαστεί για το πώς μπόρεσε αυτή η πάμφτωχη και τρισβάρβαρη πριν πενήντα χρόνια χώρα που τη λεν Κορέα να γίνει παγκόσμια δύναμη δε θα σου περισσέψουν δικαιολογίες. Λέω για αυτούς τους δυο, για να μην κάνει κανείς το λάθος και βρει δικαιολογία εύκολη στον Τούρκο και τα κατάλοιπα που μας άφησε. Βιετναμέζοι και Κορεάτες υπέφεραν πολλά από την αποικιοκρατία. Κι όμως, αντίθετα με εμάς, αυτοί είναι όρθιοι σήμερα.
Δικαιολογία λοιπόν καμιά. Η κατάρα της φυλής μόνο, συνέχεια να τσακώνονται οι μεν με τους δε. Ζήλεψαν οι Θεοί τον Περικλή και του έβαλαν την ιδέα αυτή, να ξεκινήσει πόλεμο εμφύλιο, μέχρι να μη μείνει τίποτα όρθιο. Κι από τότε δεν μπορούμε να σταματήσουμε, κι ας μας έχουν συγχωρέσει πια προ πολλού την αλαζονεία οι Θεοί κι ας μη ζηλεύουν πουθενά τ' ανύπαρκτα σημερινά μας μεγαλεία.
“Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”, έλεγε ο Καζαντζάκης.
Μορφές που χάθηκαν, κουβέντες που σβήστηκαν, μες στη μεγάλη βοή του τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου