(αναδημοσίευση στο eyedoll)
Πολλοί κάνουν το βασικό λάθος, υποτιμώντας αυτά που λέγονται και γίνονται σήμερα ως "ουρανομήκεις ανοησίες". Φοβάμαι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
Παραθέτω μερικές σκέψεις και την ιστορική τους διαδρομή για να φανεί το βάθος και οι ρίζες αυτού που ζούμε σήμερα.
====
Τον 8ο αιώνα στον Ελλαδικό χώρο, έλαβε χώρα μια μεγάλη κοινωνική σύγκρουση ανάμεσα στους Ίσαυρους, που υπήρξαν μεγάλοι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές και το σκοταδιστικό παπαδαριό. Ασφαλώς και το διακύβευμα δεν ήταν αστειότητες όπως τα το ύψος των εικόνων στους ναούς. Η σύγκρουση αφορούσε πολύ σοβαρότερα θέματα, ήταν σύγκρουση ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη μεταρρύθμιση και τον σκοταδιστικό μυστικισμό των καλόγερων.
Οι καλόγεροι νίκησαν. Οι Ίσαυροι κατασυκοφαντήθηκαν, τα βιβλία της εποχής τους κάηκαν σε μεγάλες φωτιές. Έμειναν ελάχιστες ιστορικές πηγές, αρκετές όμως ώστε ακόμη και ο συντηρητικός Παπαρρηγόπουλος να τους ονομάζει μεγάλους κοινωνικούς αναμορφωτές. Αλλά και μέγιστους πολεμιστές. Ο Κων/ νος ο Ε΄ πέρασε δεκαετίες πάνω στ΄ άλογο πολεμώντας στα σύνορα. Και οι παπάδες τον υπονόμευαν στο παλάτι και στο τέλος τον "στόλισαν" ως Κοπρώνυμο.
Η ανάδειξη του παπαδαριού σε κυρίαρχο πια πομπό αξιών και ιδεολογίας υπήρξε καταστροφική για το Βυζάντιο. Άνοιξε δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο μυστικισμός πήρε εξωφρενικές διαστάσεις, γέμισε η χώρα ησυχαστές και στυλίτες που αυτομαστιγώνονταν για να βρεθούν κοντά στο δράμα του Κυρίου και ομφαλοσκόπους που βασανίζονταν να πάθουν σκοτοδίνη για να δουν τον Κύριό τους. Στο τέλος του δρόμου της αυτοκαταστροφής η Πόλη θα γινόταν στάβλος των Οθωμανών αφού πρώτα την υπερασπίζονταν περισσότεροι παπικοί Γενοβέζοι του ήρωα Ιουστινιάνη (που τους βρίζανε σκαιά και σε κάθε ευκαιρία οι καλόγεροι) παρά Βυζαντινοί του ήρωα Παλαιολόγου. Οι περισσότεροι Βυζαντινοί προτιμούσαν να προσεύχονται στα μοναστήρια, αδιαφορώντας για τα εγκόσμια.
Η κυρίαρχη ιδεολογία και πρακτική των καλόγερων ήταν αυτή του μαζικού αυτοβασανισμού για να ταπεινωθούν και να κερδίσουν τον παράδεισο. Η φράση "Σφάξε με αγά μου να αγιάσω" αποδίδει όσο τίποτε άλλο την κυρίαρχη ιδεολογία. Και η αστρική απόστασή της από το "Μολών Λαβέ" καταγράφει το τεράστιο ψέμα περί δήθεν ενιαίου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Τα ύστερα χρόνια του Βυζαντίου και όλη η μακριά εποχή, μέχρι τη μεγάλη εκείνη ρωγμή στο αφήγημα της ματαιότητας, που έμελλε να είναι ο Θούριος του Ρήγα, η ηγεμονική ιδεολογία, εμπνευσμένη από το χριστιανισμό (τι άλλο;) παρέμεινε αυτή της ματαιότητας, του θρήνου.
Στους ορθόδοξους ναούς, δεν υπάρχει ούτε μια μορφή που να μην είναι βαθιά λυπημένη, βαθιά αδιάφορη για τον μάταιο κόσμο (πραγματικότητα). Οι Σέρβοι πάνε ακόμη πιο πέρα, έχουν σαν εθνική γιορτή την καταστροφή τους στο Κοσσυφοπέδιο!
Όταν η ήττα δεν επιδιώκεται με άμεσο τρόπο (σφάξε με αγά μου ν΄ αγιάσω) η ιδεολογία του θρήνου και της ματαιότητας κατ’ ελάχιστον δοξάζει και αγιοποιεί τον ηττημένο. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλύτερα το πότε έπεσε η Πόλη από το πότε μπήκε ο στρατός στη Θεσσαλονίκη ή πότε έγινε η μάχη του Μαραθώνα. Για να θρηνήσουν όμως όχι για να προβληματιστούν. Κι αμέσως μετά, οι χριστιανοί, για να δοξάσουν το θέλημα του κυρίου. Έτσι κι αλλιώς τι σημασία έχει που κοπρίζουν οι Τούρκοι την Αγιά Σοφιά; Σοφία και θέλημα θεού, ίσως και τιμωρία για τις αμαρτίες μας, ποιος ξέρει; Σημασία έχει η βασιλεία των ουρανών. Όσο περισσότερα τα βάσανα τόσο πιο κοντά σ΄ αυτή βρίσκεσαι. Ο νικημένος λοιπόν έχει καλύτερες προϋποθέσεις. Δοξάζεται, αγιοποιείται. Η ήττα είναι ασφαλές εργαλείο σωτηρίας.
Η χριστιανική παράδοση του ανορθολογισμού και της ματαιότητας μεταλαμπαδεύεται απόλυτα στην αριστερή ιδεολογία που ηγεμονεύει σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Στην ελληνική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε το ρήγμα το διαφωτισμού. Οι Ίσαυροι απέτυχαν, ο Ρήγας απέτυχε. Ποιος θα εμπόδιζε των εμποτισμό της νέα μαρξιστικής μεταφυσικής με τα ίδια ακριβώς ιδεολογικά στοιχεία; Κανείς βέβαια. Μπορεί στην επιφάνεια, η δευτέρα παρουσία να αντικαθίσταται από την επανάσταση, είναι όμως αδύνατο να ξηλωθεί η κυριαρχία του θρήνου και της ματαιότητας επειδή απλά αλλάξανε τα εξαπτέρυγα. Οι κομμουνιστές επιλέγουν το ΄45 το δρόμο της βέβαιης συντριβής. Γιατί άραγε; Γιατί απλά ήταν ανόητοι;
Συνεχίζει να υπάρχει μια βαθύτερη παρόρμηση, μια μεγάλη αγάπη για την ήττα και τον αυτοβασανισμό.
====
Δεν πρέπει να υποτιμά κανείς την παρανοϊκή συμπεριφορά που εκδηλώνεται σήμερα και τις ανοησίες που εκφέρονται σε τόσο πρωτοφανή βαθμό. Δεν πρέπει να τις υποτιμά θεωρώντας τες βλακεία και απλό ανορθολογισμό. Η αγάπη για την ήττα, η βαθύτερη έλξη που ασκεί η καταστροφή, ο μυστικισμός και ο ανορθολογισμός είναι τα ιδεολογικά στοιχεία που ηγεμονεύουν αδιάλειπτα στον ανατολικό κόσμο με μικρές διακοπές για δέκα και πλέον αιώνες.
Σήμερα ο Γλέζος μας ενημερώνει ότι για τους σεισμούς στο Νεπάλ φταίει το φαινόμενο του θερμοκηπίου ενώ η κυρία Κασιμάτη χρεώνει στον καπιταλισμό τον δολοφόνο που τεμάχισε την κόρη του και τον πιλότο που κάρφωσε το αεροπλάνο τις Άλπεις.
Είναι δυνατή στη φύση τέτοια ποσότητα βλακείας; Νομίζω πως όχι.
Αυτό που η κυρία που παριστάνει τη βουλευτή θεωρεί κακούργο «νεοφιλελευθερισμό» αποτελεί, με διαφορά, απ΄ τις καλύτερες συγκυρίες στην ιστορία του ανθρώπου. Οι πόλεμοι είναι ελάχιστοι, η ζωή μακρά και οι δυνατότητες άπειρες. Ω ναι υπάρχουν προβλήματα, σιγά το νέο! Λιγότερα από κάθε άλλη περίοδο. Και εκατομμύρια είναι έτοιμα να ρισκάρουν πάνω σε μια σανίδα να πιάσουν σε κανένα βράχο της ΕΕ.
Η κυρία Κασιμάτη όση απύθμενη άγνοια και να έχει, θα γνωρίζει ότι αν μετακινήσει τον εαυτό της 300 χλμ ανατολικά, εκτός της ζώνης του «νεοφιλελευθερισμού», θα βρεθεί σε κανένα σκλαβοπάζαρο των τζιχαντιστών να ικανοποιεί τις ορέξεις των πολεμιστών τους. Και αν μετακινηθεί μερικές δεκαετίες πίσω στο χρόνο θα γράφει γράμματα στον καλό της σε κανένα χαράκωμα. Αν δεν του πηγαίνει λουλούδια στο νεκροταφείο.
Τι σημασία όμως έχουν αυτά μπροστά στη μεγάλη ανακούφιση και πληρότητα που φέρνει η κλαψούρα και η γκρίνια, ως light εκδοχές του θρήνου, η μοναδική αυτή, η θεία αίσθηση μοναδικότητας που φέρνουν όλοι αυτοί οι κακοί που μας πολιορκούν από που εμείς οφείλουμε να αγνοήσουμε περισσότερο από το να συνεννοηθούμε μαζί τους; Τι σημασία έχουν οι 1.5 εκ άνεργοι και η καλπάζουσα φτώχια όταν πρόκειται για τη νέα κοινωνία, που αντικαθιστά τη βασιλεία των ουρανών;
Οι σημερινοί σταλινο-εθνο-λαϊκιστές, ως σύγχρονοι στυλίτες δεν αγνοούν την πραγματικότητα. Κυρίως τη μισούν!! Μόνο τότε μπορούν να νιώθουν πλήρεις και βέβαιοι για τη δική τους βασιλεία των ουρανών, εκείνη τη μακρινή στιγμή.
Όσο αν και η γλύκα της εξουσίας και της κουτάλας μέρα τη μέρα κερδίζει βήματα είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα προλάβει και θα μπορέσει να βάλει στην άκρη τη βαθύτερη αυτή αυτοκαταστροφική και αυτοδοξολογική παρόρμηση.
Πολλοί κάνουν το βασικό λάθος, υποτιμώντας αυτά που λέγονται και γίνονται σήμερα ως "ουρανομήκεις ανοησίες". Φοβάμαι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
Παραθέτω μερικές σκέψεις και την ιστορική τους διαδρομή για να φανεί το βάθος και οι ρίζες αυτού που ζούμε σήμερα.
====
Τον 8ο αιώνα στον Ελλαδικό χώρο, έλαβε χώρα μια μεγάλη κοινωνική σύγκρουση ανάμεσα στους Ίσαυρους, που υπήρξαν μεγάλοι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές και το σκοταδιστικό παπαδαριό. Ασφαλώς και το διακύβευμα δεν ήταν αστειότητες όπως τα το ύψος των εικόνων στους ναούς. Η σύγκρουση αφορούσε πολύ σοβαρότερα θέματα, ήταν σύγκρουση ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη μεταρρύθμιση και τον σκοταδιστικό μυστικισμό των καλόγερων.
Οι καλόγεροι νίκησαν. Οι Ίσαυροι κατασυκοφαντήθηκαν, τα βιβλία της εποχής τους κάηκαν σε μεγάλες φωτιές. Έμειναν ελάχιστες ιστορικές πηγές, αρκετές όμως ώστε ακόμη και ο συντηρητικός Παπαρρηγόπουλος να τους ονομάζει μεγάλους κοινωνικούς αναμορφωτές. Αλλά και μέγιστους πολεμιστές. Ο Κων/ νος ο Ε΄ πέρασε δεκαετίες πάνω στ΄ άλογο πολεμώντας στα σύνορα. Και οι παπάδες τον υπονόμευαν στο παλάτι και στο τέλος τον "στόλισαν" ως Κοπρώνυμο.
Η ανάδειξη του παπαδαριού σε κυρίαρχο πια πομπό αξιών και ιδεολογίας υπήρξε καταστροφική για το Βυζάντιο. Άνοιξε δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο μυστικισμός πήρε εξωφρενικές διαστάσεις, γέμισε η χώρα ησυχαστές και στυλίτες που αυτομαστιγώνονταν για να βρεθούν κοντά στο δράμα του Κυρίου και ομφαλοσκόπους που βασανίζονταν να πάθουν σκοτοδίνη για να δουν τον Κύριό τους. Στο τέλος του δρόμου της αυτοκαταστροφής η Πόλη θα γινόταν στάβλος των Οθωμανών αφού πρώτα την υπερασπίζονταν περισσότεροι παπικοί Γενοβέζοι του ήρωα Ιουστινιάνη (που τους βρίζανε σκαιά και σε κάθε ευκαιρία οι καλόγεροι) παρά Βυζαντινοί του ήρωα Παλαιολόγου. Οι περισσότεροι Βυζαντινοί προτιμούσαν να προσεύχονται στα μοναστήρια, αδιαφορώντας για τα εγκόσμια.
Η κυρίαρχη ιδεολογία και πρακτική των καλόγερων ήταν αυτή του μαζικού αυτοβασανισμού για να ταπεινωθούν και να κερδίσουν τον παράδεισο. Η φράση "Σφάξε με αγά μου να αγιάσω" αποδίδει όσο τίποτε άλλο την κυρίαρχη ιδεολογία. Και η αστρική απόστασή της από το "Μολών Λαβέ" καταγράφει το τεράστιο ψέμα περί δήθεν ενιαίου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Τα ύστερα χρόνια του Βυζαντίου και όλη η μακριά εποχή, μέχρι τη μεγάλη εκείνη ρωγμή στο αφήγημα της ματαιότητας, που έμελλε να είναι ο Θούριος του Ρήγα, η ηγεμονική ιδεολογία, εμπνευσμένη από το χριστιανισμό (τι άλλο;) παρέμεινε αυτή της ματαιότητας, του θρήνου.
Στους ορθόδοξους ναούς, δεν υπάρχει ούτε μια μορφή που να μην είναι βαθιά λυπημένη, βαθιά αδιάφορη για τον μάταιο κόσμο (πραγματικότητα). Οι Σέρβοι πάνε ακόμη πιο πέρα, έχουν σαν εθνική γιορτή την καταστροφή τους στο Κοσσυφοπέδιο!
Όταν η ήττα δεν επιδιώκεται με άμεσο τρόπο (σφάξε με αγά μου ν΄ αγιάσω) η ιδεολογία του θρήνου και της ματαιότητας κατ’ ελάχιστον δοξάζει και αγιοποιεί τον ηττημένο. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλύτερα το πότε έπεσε η Πόλη από το πότε μπήκε ο στρατός στη Θεσσαλονίκη ή πότε έγινε η μάχη του Μαραθώνα. Για να θρηνήσουν όμως όχι για να προβληματιστούν. Κι αμέσως μετά, οι χριστιανοί, για να δοξάσουν το θέλημα του κυρίου. Έτσι κι αλλιώς τι σημασία έχει που κοπρίζουν οι Τούρκοι την Αγιά Σοφιά; Σοφία και θέλημα θεού, ίσως και τιμωρία για τις αμαρτίες μας, ποιος ξέρει; Σημασία έχει η βασιλεία των ουρανών. Όσο περισσότερα τα βάσανα τόσο πιο κοντά σ΄ αυτή βρίσκεσαι. Ο νικημένος λοιπόν έχει καλύτερες προϋποθέσεις. Δοξάζεται, αγιοποιείται. Η ήττα είναι ασφαλές εργαλείο σωτηρίας.
Η χριστιανική παράδοση του ανορθολογισμού και της ματαιότητας μεταλαμπαδεύεται απόλυτα στην αριστερή ιδεολογία που ηγεμονεύει σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Στην ελληνική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε το ρήγμα το διαφωτισμού. Οι Ίσαυροι απέτυχαν, ο Ρήγας απέτυχε. Ποιος θα εμπόδιζε των εμποτισμό της νέα μαρξιστικής μεταφυσικής με τα ίδια ακριβώς ιδεολογικά στοιχεία; Κανείς βέβαια. Μπορεί στην επιφάνεια, η δευτέρα παρουσία να αντικαθίσταται από την επανάσταση, είναι όμως αδύνατο να ξηλωθεί η κυριαρχία του θρήνου και της ματαιότητας επειδή απλά αλλάξανε τα εξαπτέρυγα. Οι κομμουνιστές επιλέγουν το ΄45 το δρόμο της βέβαιης συντριβής. Γιατί άραγε; Γιατί απλά ήταν ανόητοι;
Συνεχίζει να υπάρχει μια βαθύτερη παρόρμηση, μια μεγάλη αγάπη για την ήττα και τον αυτοβασανισμό.
====
Δεν πρέπει να υποτιμά κανείς την παρανοϊκή συμπεριφορά που εκδηλώνεται σήμερα και τις ανοησίες που εκφέρονται σε τόσο πρωτοφανή βαθμό. Δεν πρέπει να τις υποτιμά θεωρώντας τες βλακεία και απλό ανορθολογισμό. Η αγάπη για την ήττα, η βαθύτερη έλξη που ασκεί η καταστροφή, ο μυστικισμός και ο ανορθολογισμός είναι τα ιδεολογικά στοιχεία που ηγεμονεύουν αδιάλειπτα στον ανατολικό κόσμο με μικρές διακοπές για δέκα και πλέον αιώνες.
Σήμερα ο Γλέζος μας ενημερώνει ότι για τους σεισμούς στο Νεπάλ φταίει το φαινόμενο του θερμοκηπίου ενώ η κυρία Κασιμάτη χρεώνει στον καπιταλισμό τον δολοφόνο που τεμάχισε την κόρη του και τον πιλότο που κάρφωσε το αεροπλάνο τις Άλπεις.
Είναι δυνατή στη φύση τέτοια ποσότητα βλακείας; Νομίζω πως όχι.
Αυτό που η κυρία που παριστάνει τη βουλευτή θεωρεί κακούργο «νεοφιλελευθερισμό» αποτελεί, με διαφορά, απ΄ τις καλύτερες συγκυρίες στην ιστορία του ανθρώπου. Οι πόλεμοι είναι ελάχιστοι, η ζωή μακρά και οι δυνατότητες άπειρες. Ω ναι υπάρχουν προβλήματα, σιγά το νέο! Λιγότερα από κάθε άλλη περίοδο. Και εκατομμύρια είναι έτοιμα να ρισκάρουν πάνω σε μια σανίδα να πιάσουν σε κανένα βράχο της ΕΕ.
Η κυρία Κασιμάτη όση απύθμενη άγνοια και να έχει, θα γνωρίζει ότι αν μετακινήσει τον εαυτό της 300 χλμ ανατολικά, εκτός της ζώνης του «νεοφιλελευθερισμού», θα βρεθεί σε κανένα σκλαβοπάζαρο των τζιχαντιστών να ικανοποιεί τις ορέξεις των πολεμιστών τους. Και αν μετακινηθεί μερικές δεκαετίες πίσω στο χρόνο θα γράφει γράμματα στον καλό της σε κανένα χαράκωμα. Αν δεν του πηγαίνει λουλούδια στο νεκροταφείο.
Τι σημασία όμως έχουν αυτά μπροστά στη μεγάλη ανακούφιση και πληρότητα που φέρνει η κλαψούρα και η γκρίνια, ως light εκδοχές του θρήνου, η μοναδική αυτή, η θεία αίσθηση μοναδικότητας που φέρνουν όλοι αυτοί οι κακοί που μας πολιορκούν από που εμείς οφείλουμε να αγνοήσουμε περισσότερο από το να συνεννοηθούμε μαζί τους; Τι σημασία έχουν οι 1.5 εκ άνεργοι και η καλπάζουσα φτώχια όταν πρόκειται για τη νέα κοινωνία, που αντικαθιστά τη βασιλεία των ουρανών;
Οι σημερινοί σταλινο-εθνο-λαϊκιστές, ως σύγχρονοι στυλίτες δεν αγνοούν την πραγματικότητα. Κυρίως τη μισούν!! Μόνο τότε μπορούν να νιώθουν πλήρεις και βέβαιοι για τη δική τους βασιλεία των ουρανών, εκείνη τη μακρινή στιγμή.
Όσο αν και η γλύκα της εξουσίας και της κουτάλας μέρα τη μέρα κερδίζει βήματα είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα προλάβει και θα μπορέσει να βάλει στην άκρη τη βαθύτερη αυτή αυτοκαταστροφική και αυτοδοξολογική παρόρμηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου