Μήδοι, ψεύτικοι και αληθινοί

Σφίγγουν το βλέμμα!
Η κόκκινη δύση,
σύντομα να μαυρίσει καρτερούν,
κι οι Μήδοι, επιτέλους, να φανούν.

Σίγουρα η ώρα πλησιάζει,

το νιώθουν!
ο ουρανός, το δίχως άλλο,
από τα βέλη σύντομα θα σκοτεινιάσει.

Σφίγγουν, αφύσικα, τα μάτια! Να δουν!
Κι απ' το πολύ το σφίξιμο τα κλείνουν,
μέχρι που σκοτεινιάζει στ' αλήθεια ο ουρανός.

Στις Θερμοπύλες της φαντασίας τους

τώρα κείτονται.
Βογγά ο ένας στον άλλο.
Τ΄ ανύπαρκτα τραύματα ψάχνουν να βρουν, 

να τα μετρήσουν και να δοξαστούν.

Ώσπου, τι έκπληξη κι αυτή!

Οι Μήδοι, οι αληθινοί, νάτοι, φανήκαν τώρα!
Το θίασο παραμερίζουν,
ευγενικά του λεν στην άκρη,

για λίγο να σταθεί.

Σύντομα εξάλλου, θα 'χουνε, όλοι τους, διαβεί!

Και πόσο η προτροπή τους αυστηρή! 

Όταν θα 'χουν οι ίδιοι πια διαβεί,

μην τύχει κι ο θίασος το λησμονήσει, 

μην και στης μάχης τη βιάση,
τους τόσους τραυματίες του ξεχάσει να φροντίσει, 

θυσία μεγάλη στον Ασκληπιό να κάνει.

Πριν τη γενναία μάχη του, ασφαλώς,

μετά και πάλι συνεχίσει.