Γερμανία του '53 και Ελλάδα του '15

Δεν είναι κακή ιδέα να πατήσει κανείς στο ανάλογο της Γερμανίας του '53 και στην ευνοϊκή διευθέτηση των πολεμικών χρεών της και να ζητήσει μια ανάλογη μεταχείριση και για την Ελλάδα του ΄15. Το ιστορικό προηγούμενο προσφέρει πάντα πολύ καλό και ηθικό πάτημα. Είναι λοιπόν μια εξαιρετική ιδέα, ίσως και μια αναγκαία ιδέα, αφού σε βάθος χρόνου το χρέος, φαίνεται με βεβαιότητα μη βιώσιμο.  

Για να υπάρχει όμως το ιστορικό προηγούμενο και να πατήσει κανείς πάνω του πρέπει να είναι πραγματικό και όχι κάλπικο.

Η Γερμανία λοιπόν του '53 είχε κατεβάσει το κεφάλι, είχε δηλώσει ειλικρινή συγνώμη, είχε σηκώσει τα μανίκια και είχε κρεμάσει και τους ναζήδες. Tι απ΄ όλα αυτά έχει συμβεί στην Ελλάδα του '15;

Χωρίς να χάνει κανείς την απόλυτα διαφορετική κλίμακα των εγκλημάτων, έχει, στη δική της κλίμακα, ζητήσει η Ελλάδα κάποια συγνώμη; Ούτε κατά διάνοια! Εξάλλου γιατί να ζητήσει συγνώμη; Yπάρχουν σωρό οι αστείες θεωρίες για το τι χρεοκόπησε τη χώρα. Κυρίως φταίει η Μέρκελ. Τόσο προχωρημένη ανάλυση. Μετά αν ο νους είναι ακόμη πιο ελαφρύς και καλπάζει ακόμη περισσότερο, διαλέγει κανείς κάτι άλλο, ας πούμε Εβραίους, Αμερικάνους, Νεφελίμ. Ότι έχουμε, ως ενήλικα όντα, απόλυτη ευθύνη των πράξεών μας δεν το λεν παρά ελάχιστοι. Λες και τα ΠΑΣΟΚ/ ΝΔ, που συνήπταν τα δάνεια και τα κατασπάραζαν μαζί με τα πακέτα της ΕΕ, δεν τα ψήφιζαν τα στίφη εκείνα με τα σημαιάκια και τα ποσοστά του 40 -45%. Λες και τους φύτεψαν οι δυνάμεις του κακού που πολεμάνε διαχρονικά τη χώρα.

Όλα αυτά τα χρόνια ήταν ελάχιστα, μετρημένα, τα άτομα που μίλησαν για το λάκκο που σκάβαμε. Όλοι οι άλλοι, χοροστατούντων φυσικά των κρατιστών της "αριστεράς" που κυβερνάνε σήμερα δεν καταλάβανε τίποτα, δεν είπανε τίποτα. Όλο για κάτι άσχετο φωνασκούσαν για τη γνωστή εργασιοθεραπεία.

Να μη μιλήσουμε βέβαια για κατέβασμα του κεφαλιού! Μόνο ίσως όταν στροφάρουν οι εύποροι και γλεντζέδες συνέλληνες πάνω στις πίστες στην Πειραιώς και στη Μύκονο. Μόνο τότε κατεβαίνει το κεφάλι. Τα ρωμαϊκά όμως αυτά όργια, που δε γίνονται ούτε στο Λας Βέγκας, τα γνωρίζει πια ο μέσος Ευρωπαίος στον οποίο σήμερα τείνουμε την παλάμη. Και κουνάει το κεφάλι με το πόσο διαλυμένη κοινωνία είμαστε που έχουμε 1.5 εκατομμύρια ανέργους και ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στροφάρει ακόμη αλληλέγγυα, αμέριμνα, ανενόχλητα κι αφορολόγητα.

Τώρα βέβαια για να σηκώσουμε τα μανίκια αυτό μάλλον μας ξεπερνάει τελείως. Εξάλλου η ιδέα ότι η εργασία παράγει πλούτο θεωρείται το μεγαλύτερο ανέκδοτο. Πολύ πιο δημοφιλής άποψη είναι η ιδέα ότι η αύξηση του βασικού μισθού παράγει κατανάλωση και ΑΕΠ. Προς τι λοιπόν το σηκωμένο μανίκι;

Να μη μιλήσουμε τέλος για κρέμασμα των σαμαροβενιζέλων, έστω και με μια πιο πολιτισμένη εκδοχή, ας πούμε αυτή της πολιτικής περιθωριοποίησής τους. Αμετανόητοι οι ίδιοι, μερικοί παραμένουν στις επάλξεις και οι περισσότεροι σαν τα ποντίκια πηδάνε απ΄ το καράβι που βυθίζεται για να ανέβουν στο διπλανό καράβι των Σύριζα/ Ανέλ. Όπου τους υποδέχονται μετά βαϊων και κλάδων.

Βέβαια, γούστο μας και καμάρι μας για το πώς θα στροφάρουμε, για το αν θα δουλεύουμε και για το αν θα κρατάμε τους άθλιους της κομματοκρατίας πρώτο τραπέζι στην πίστα. Μαγκιά μας κιόλας αν θα κάνουμε παρέα με την ΕΕ ή αν θα ανάψει μέσα μας εκείνος ο παλιός ο πόθος, ο ομολογημένος κι ο ανεκπλήρωτος, με τη Ρωσία. Ή αν θα διαλέξουμε καινούργια αγάπη, ας πούμε κάτι σαν το ισλαμικό κράτος που μάχεται, σήμερα που ξαποστάζει η "αριστερά", όσο κανένας άλλος τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές.

Το μόνο είναι που όλα αυτά τα γούστα και τα καμάρια δε γίνεται να τα πλασάρουμε ως Γερμανία του '53. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Όλα αυτά μπορούμε να τα πλασάρουμε μόνο ως μια κάποια Σύβαρι απ΄ τις πολλές που υπήρξαν σε διάφορες παλιότερες εποχές. Και που όλες, μα όλες, για να ξοφλήσουν το λογαριασμό κατέληξαν σε μέρος δροσερό.

Σε κάποιο πάτωμα της γαλέρας.