Ένας φίλος από (ή μια απώλεια προς) το εξωτερικό γράφει...

Μα τι στο καλό συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα; Είμαστε με τα καλά μας; Δε θέλω να ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί. Ούτε για διακοπές ούτε για τίποτε.

Νιώθω απίστευτη θλίψη. Ανά πάσα στιγμή είμαι έτοιμος να κλάψω--κάποια δάκρυα καταφέρνουν τελικά να γλιστρήσουν. Γιατί θλίβομαι; Για ποια χώρα; Για αυτή που με άφησε έξω από το Πανεπιστήμιο; Για αυτή που "υποδέχεται φιλόξενα" τους μετανάστες; Για τη χώρα που όλοι τάχα εργάζονται σκληρά και με "φιλότιμο"; Για αυτή όπου ο καθένας κάνει όποτε του καπνίσει ό,τι του καπνίσει; Για τη χώρα του "δε βαριέσαι"; Για αυτή που κατάφερε να με διώξει;

Ή μήπως με θλίβει η χώρα των "δυνατοτήτων", η χώρα του ένδοξου, μακρινού παρελθόντος; Και το παρόν; Που είναι και κυρίως, ποιο είναι; Στοπ επιτέλους στην καραμέλα "όταν εμείς ανακαλύπταμε τη Δημοκρατία, εσείς σκαρφαλώνατε στα δέντρα"!!

Μέλλον... δε μπορώ να σκεφτώ το μέλλον. Δεν καταλαβαίνω, πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ανοχή; Συνενοχή; Γιατί κανένας δεν παραδέχεται τίποτε; Καμία ευθύνη, από κανέναν; Πάντα οι άλλοι φταίνε σε αυτήν τη χώρα; ΠΑΝΤΑ;;

Απογοήτευση. Θλίψη. Σιωπή. Νεκροί. Νεκρή Ελλάδα.

Δε θέλω άλλες δικαιολογίες.