Η αισθητική του Κου Λαζαρίδη

Φανταστείτε τη μέρα που οι δολοφόνοι της 17Ν σκοτώσανε τον Αξαρλιάν, αριστεροί της εποχής να λέγανε “ναι, αλλά οι φασίστες ήταν που φάγανε τον Λαμπράκη”. Και οι δεξιοί της εποχής που δολοφόνησε το κράτος και το παρακράτος των Κοτζαμάνηδων το Γ. Λαμπράκη να αντέτειναν “ναι, αλλά οι κομμουνιστές φτιάξανε το Μελιγαλά”.

Ανόητα δε θα ήταν όλα αυτά Κύριε Λαζαρίδη; Πολύ ανόητα θα ήταν. Ίσως και εμετικά. Βεντέτες του παλιού κακού καιρού. Έτσι και εσείς, όμως. Προσβάλατε την αισθητική μας, προσβάλατε και τη μνήμη ενός νεκρού. Τον βάλατε στη μυλόπετρα του ατέλειωτου κι αφύσικου, για πολιτισμένη χώρα, κύκλου της βίας στην Ελλάδα. Αλλού δεν ξέρω, από δω όμως πέρασε ο Σοφοκλής. Είναι σημαντικά αυτά τα πράγματα, κύριε Λαζαρίδη. Οι νεκροί κι ο σεβασμός τους, εννοώ.

Σε θυμάμαι Χρύσανθε πώς έλαμπες τέλη της δεκαετίας του ΄70. Νέοι ήμασταν τότε, άλλους δρόμους τράβηξαν τα στελέχη της Β' Πανελλαδικής του Ρήγα. Από σένα, από κείνη την εποχή, είχα μια ελπίδα περισσότερη απ΄ ότι είχα απ΄ το Μηλιό κι απ΄ τον τον Ευθυμίου. Ιδεολογικά δε με ενδιαφέρουν οι επιλογές σου. Το ξέραμε από τότε ότι η ιδεολογία είναι η καθημερινότητα του καθένα. Κι αυτή δεν τη ξέρω για να έχω άποψη. Αλλά η αισθητική Χρύσανθε είναι μείζον θέμα, αδιαπραγμάτευτο. Ακτινοβολεί και μιλάει συνέχεια. 

Και συ τα είπες πρόσφατα, δυστυχώς, όλα, με τον χειρότερο τρόπο.