Προνομιούχοι και μη προνομιούχοι την εποχή της επιστασίας

Σκέψεις κατά την ανάγνωση του άρθρου "Τα ελέω κράτους μονοπώλια" του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή 01.08.2010, με θέμα τις ιστορικές ρίζες των κλειστών επαγγελμάτων στη χώρα.

===
Είναι πια γνωστό, σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, ότι κύρια αιτία όλων των δεινών της χώρας, με κορωνίδα τα απέραντα οικονομκά της χρέη, είναι η πελατειακή της δόμηση, όπου το μόνο που (συνεχίζει να) μετράει είναι οι υποχρεώσεις του πολιτικού κατεστημένου προς τον ιδιο του τον εαυτό και δευτερευόντως προς τους υποψήφιους ψηφοφόρους του. Οι υποχρεώσεις προς τη χώρα, τους κοινωνικά αδύναμους, τους νέους, τους γέρους, τις μελλοντικές γενιές υπήρξαν πάντα προφάσεις εν αμαρτίαις, θέματα για τα οποία κανείς πραγματικά δε νοιάστηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ίσως γι΄ αυτό και περισέψανε οι κορώνες για όλα αυτά.

Θέριεψαν έτσι απ΄ τη μια ποικίλες και απόλυτα ιδιοτελείς, συντεχνίες, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, της Ολυμπιακής, των φορτηγατζήδων, των λιμενεργατών, και απ΄ την άλλη “επιχειρηματίες” που “επιχειρούσαν” γύρω από τον κρατικό ΟΤΕ, τον κρατικό ΟΠΑΠ, ποδοσφαιρικές ομάδες και που δεν είχαν παρά ασήμαντες επιδόσεις, οπουδήποτε αλλού. Τελειωμός δεν υπάρχει. Θέριεψαν όλοι αυτοί με κοινοτικά χρήματα και με δάνεια, που μέχρι πριν από λίγο εύκολα και απερίσκεπτα συνάπτονταν. Όσο περισσότερη διαπραγματευτική και εκβιαστική πίεση μπορούσε κανεις να ασκεί στην πολιτική εξουσία, όσο περισσότερα αντισταθμιστικά ωφέλη μπορούσε να προσφέρει, τόσο περισσότερα “κεκτημένα” αποκτούσε.

Την ίδια στιγμή, επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα, αξιολόγηση και γενικά οτιδήποτε υπονοούσε ότι “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” εξορίστηκαν, ως έννοιες άχρηστες, που διατάρασσαν, χωρίς κανένα λόγο, το νιρβάνα του 'Ελληνα μετά το '80 και τον άκρατο καταναλωτισμό του. Τι τις θέλαμε τέτοιες αναχρονιστικές και καπιταλιστικές μιζέριες, αφού όλοι μπορούσαμε να περνάμε καλά, ανέξοδα και αυτονόητα.

Κάπως έτσι διαλύθηκε η χώρα.

Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον έχει η κατάσταση σήμερα, συγκυρία όπου τίθεται, απ΄ τους δανειστές μας, έμμεσα ή άμεσα το θέμα του ξεθεμελιώματος του πελατειακού κράτους. Ευτυχής εξέλιξη, αφού τίποτα δεν πείθει ότι υπάρχει ικανότητα αυτοδιοίκησης στη χώρα. Nομίζω ότι το ξεθεμέλιωμα, ως ιστορική φάση, έχει περισσότερο ενδιαφέρον, γιατί είναι διεργασία σε εξέλιξη και όχι απλή ιστορία.

Ενοοώ τούτο. Το πελατειακό κράτος, στη σημερινή φάση, της αναγκαστικής του συρρίκνωσης, και με περιορισμένες πια τις επεκτατικές και διαπραγματευτικές του δυνατότητες, συνεχίζει να ενδιαφέρεται για την αυτοσυντήρησή του και μόνο. Η νέα αθλιότητα, που εξελίσσεται ήδη μπροστά στα μάτια μας, είναι η επιλεκτική τιμωρία των λιγότερο δυνατών συντεχνιών, με τις οποίες έχει, ιστορικά, τις χαλαρότερες σχέσεις διαπλοκής.

Οι συνταξιούχοι, απόμαχοι και χωρίς αντιπροσώπευση στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ελληνικής πολιτικής σκηνής, εισπράττουν το λογαριασμό τους χωρίς κανένα έλεος. Οι φορτηγατζήδες, επίσης, δε φαίνονται να έχουν ιδιαίτερα ισχυρούς δεσμούς με το πελατοκεντρικό κράτος. Γι΄ αυτό και ο δικός τους λογαριασμός είναι επίσης χωρίς εκπτώσεις. Από μια άποψη μου είναι συμπαθείς οι φορτηγατζήδες γιατί στις νέες συνθήκες, είναι ανάμεσα στους απροστάτευτους απέναντι στη μανία αυτοσυντήρησης του κατεστημένου.

Περιπτώσεις όπως ο ΟΣΕ πρέπει να αντιπροσωπεύουν μια μέση κατάσταση. Οι περισσότεροι, φαίνεται, θα μεταταγούν σε κάποιο οικονομικά μίζερο οργανισμό του δημοσίου όπου θα παίρνουν 2 και 3 φορές περισσότερα χρήματα απ΄ το συνάδελφο του διπλανού τραπεζιού, χωρίς να κάνουν τίποτα. 'Ετσι απλά, γιατί ξέρανε και ξέρουνε να “αγωνίζονται”. Κάτι τέτοιο έγινε και στην Ολυμπιακή, όπου οι υπεράριθμοι πιλότοι και τεχνικοί απορροφήθηκαν στην ΥΠΑ με μισθούς 3-4 φορές μεγαλύτερους από αυτούς της ΥΠΑ (Καθημερινή, 01.08.2010)

Ακραία περίπτωση πιθανόν θα είναι η ΓΕΝΟΠ/ ΔΕΗ, ο πυλώνας αυτός του ιδιοτελούς συντεχιασμού στη χώρα. Ήδη ο Κος πρόεδρος με look αριστεριστή της δεκαετίας του '70 και με αντίστοιχο γλωσσικό ιδίωμα, μας διαλαλεί, ως νέος Λεωνίδας, ότι προτιμά να πεθά... συγνώμη, να κατεβάσει το διακόπτη, παρά να προδώσει τον ελληνικό λαό.

Όσο το σκέφτομαι, μου είναι πραγματικά συμπαθείς οι φορτηγατζήδες. Περνάνε ώρες αμέτρητες μέσα σε μια καμπίνα με απέραντη μοναξιά και παρέα τον Καζαντζίδη και φωτογραφίες από ημίγυμνες δεσποινίδες. Και τουλάχιστον, όσο και να λειτουργήσανε πρόσφατα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, οι εκπρόσωποί τους είχαν κάτι το γνήσιο λαϊκό, ποτέ δε μας υποχρέωσαν να ακούσουμε εθνοσωτήριες ανοησίες.

Οι κύριοι της ΓΕΝΟΠ έχουν περισσότερες “ευαισθησίες”. Αν και πιθανότατα μετρίας ή καμίας μόρφωσης, έχουν αυτό το μοναδικό “εθνικό” ένστικτο που θα μας “προστατεύσει” απ΄ την παράδοση στα συμφέροντα των μονοπωλίων που καραδοκούν. Κυρίως όμως έχουν τους πανίσχυρους, τους χαλύβδινους, δεσμούς μέσα στο πελατειακό σύστημα, για να μπορέσουν να διαπραγματευτούν σκληρά τις ιδοτελείς σαχλαμάρες που διακηρύσσουν.