Ο Φωκίων, Αθηναίος στρατηγός και προσωπικός φίλος του Μεγάλου Αλέξανδρου, δέχθηκε πρεσβευτές από το βασιλιά και δώρο 100 τάλαντα, ένα τεράστιο ποσό την εποχή εκείνη. Ως αντίτιμο της προσφοράς του και της εκτίμησης που έτρεφε στο πρόσωπό του ο Αλέξανδρος. Οι πρεσβευτές συγκλονίστηκαν απ΄ τη λιτότητα της ζωής του Φωκίωνα που οι ίδιοι προσέλαβαν ως φτώχια. Περισσότερο όμως συγκλονίστηκαν όταν ο Φωκίων τους είπε ότι αν ο βασιλιάς τον εκτιμά και τον αγαπά, καλύτερα να τον αφήσει όπως είναι.
Ο Αριστείδης, διετέλεσε γενικός ταμίας του συμμαχικού ταμείου της Δήλου. Ενός απ΄ τους ισχυρότερους και ευρωστότερους πολιτικο- οικονομικούς θεσμούς της αρχαιότητας. Ο Αριστείδης πέθανε πάμφτωχος.
Ο Περικλής, κυριάρχη φιγούρα του αρχαίου κόσμου, ζήτησε, μπροστά στη Εκκλησία του Δήμου, γονατιστός και κλαίγοντας συγνώμη για μια κοινή παράβαση των νόμων στην οποία υπέπεσε ο γιός του.
Ο Μιλτιάδης, ο Αλέξανδρος, ο Λεωνίδας ξεχωρίζανε απ΄ τους συμμαχητές τους όχι γιατί είχαν περισσότερα στολίδια στις ασπίδες και τ' αλογά τους. Ξεχωρίζανε γιατί ήταν ένα βήμα μπροστά στην παράταξη μάχης.
Ο Κύριος Μαγγίνας, τώρα, δεν επιθυμεί να ξεχωρίσει. Επιθυμεί να ανακατευτεί πλήρως με το λαό. Με τις αδυναμίες και τις μικροαπατεωνιές του. Δηλώνει σαρξ εκ της σαρκός και είναι σχεδόν περήφανος. Δεν επιθυμεί τη λιτότητα του Φωκίωνα ή του Αριστείδη. Βίλες σε δασική έκταση, ο κύριος Μαγγίνας. Με υπηρέτες ανασφάλιστους Ινδούς. Δεν επιθυμεί την ταπεινότητα του Περικλή. Μας υποτιμά και μας περιγελά, ο κύριος Μαγγίνας, δηλώνοντάς μας ότι οι Ινδοί ήταν φίλοι του.
Θα πείτε ότι είναι άδικο να βάζουμε τον κύριο Μαγγίνα δίπλα σε μορφές σαν τις παραπάνω. Μορφές μιας εποχής που εγγράφηκε ως ίσως η κορυφαία που εβίωσε ποτέ ο άνθρωπος. Πιθανά ναι, είναι άδικο.
Τι θα λέγατε λοιπόν να τον βάζαμε δίπλα σε φιγούρες που αναδείχθηκαν μέσα στην παθογένεια της νεοελληνικής ιστορίας. Δίπλα στον Τρικούπη, τον Καφαντάρη, τον Κουμουνδούρο. Ακόμη και δίπλα στον Δεληγιάννη που ελέγχεται από την ιστορία για φαυλότητα και μικροπολιτική.
'Ολοι αυτοί πέθαναν στην ψάθα.
Από που έρχεται ο κύριος Μαγγίνας; Μέσα από ποιες διαδικασίες μεταλλάχθηκε τόσο απόλυτα το γονιδίωμά του; Και που υπάρχει, αν υπάρχει ο πολιτισμός της λιτότητας, του μέτρου και της ευθύνης, τα μεγάλα διαχρoνικά βάθρα του ελληνικού πολιτισμού;
Χρειάζομαι μια παρήγορη θεωρία. Δεν μπορώ να την αποδείξω. Απλά εύχομαι να είναι έτσι. Η θεωρία μου λοιπόν λέει ότι πάντα υπήρχαν Μαγγίνες. Όσοι και σήμερα. Κανένα γονιδίωμα δεν μεταλλάχθηκε. Απλά σήμερα υπάρχει μια γενικευμένη κρίση πολιτικών αξιών και θεσμών. Θα βγούμε ποτέ απ΄ αυτή; Εύχομαι πως ναι. Δεν μπορώ όμως και να το αποδείξω. Στα σίγουρα όμως το πρόβλημα δεν είναι πέντε νταβατζήδες, όπως το περιέγραψε ο Πρωθυπουργός. Πάει αρκετά βαθύτερα. Και οι νταβατζήδες και οι τιποτένιοι είναι πολύ περισσότεροι. Και σε θέσεις κλειδιά. Εντεύθεν (ΝΔ) και εκείθεν (ΠΑΣΟΚ).
Ίσως η μόνη πραγματική πρόκληση είναι ο Πρωθυπουργός, ο κάθε Πρωθυπουργός, να κινητοποιήσει ότι πραγματικά καλύτερο υπάρχει, σ΄ αυτόν τον τόπο. Το παρήγορο είναι ότι ο Λεωνίδας απέδειξε ότι δε χρειάζονται πολλοί. Το αμφίβολο είναι αν, και αυτοί οι λίγοι, πραγματικά υπάρχουν.
18/12/07
Underground
Υπάρχει μια καταπληκτική ταινία του Emir Kusturica με τίτλο Underground. Γυρίστηκε το 1995 και πραγματεύεται με αριστουργηματικό και κωμικοτραγικό τρόπο την εξαπάτηση, για ιδιοτελείς σκοπούς, μιας ομάδας Σέρβων, που κρατιούνται- από παλιούς τους φίλους- σε ένα τρίσβαθο, υπόγειο κελάρι με την ίδια τους τη θέληση, αφού αυτό, δήθεν, εξυπηρετεί την αντίσταση κατά των Γερμανών. Και λέω -δήθεν- γιατί η αντίσταση απ΄ το κελάρι, κατά των Ναζήδων, γίνεται το έτος 1961!! Αυτό τους λένε όσοι είναι από πάνω, στο δρόμο, και κάνουν τη δουλία τους, που για να γίνει καλά και νάχει κέρδη αρκετά, πρέπει να συντηρεί με κάθε τρόπο αυτό το ψέμα. Έτσι, μέχρι και βομβαρδισμούς σκηνοθετούν, μέχρι και μετάλια από τον Τίτο κατεβάζουν και απονέμουν στους ελεύθερους πολιορκημένους στο σκοτεινό υπόγειο.
Κάποια μέρα βέβαια οι εξαπατημένοι έγκλειστοι θα καταλάβουν το παιγνίδι που παίχτηκε και θα αρματωθούν για τα καλά...
Την ταινία αυτή σκέφτηκα ζώντας και διαβάζοντας τα αναρίθμητα πια περιστατικά φυσικής και ψυχολογικής βίας φοιτητών σε βάρος οργάνων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συγκλήτων, προέδρων και λοιπών διοικητικών αρχών. Υφαρπαγές καλπών ψηφοφορίας, διακοπές συνεδριάσεων, κτισίματα, λεηλασίες εξοπλισμού, κλοπές, βανδαλισμοί, κ.λπ., και άλλα πολλά αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα. Οι προφάσεις μπορούν να ποικίλουν. Από την αποτροπή ανάθεσης φύλαξης ακαδημαϊκών χώρων σε ιδιωτικές εταιρίες (λες και υπάρχει κανείς άλλος που μπορεί να κάνει αξιοπρεπή φύλαξη χώρων) μέχρι... οτι, δήποτε πρακτικά βάλει το μυαλό σας.
Οι φοιτητές αυτοί μοιάζουν σε πολλά με τους παραπάνω εξαπατημένους Σέρβους του υπόγειου. Η εικόνα που έχουν για τον κόσμο είναι ακόμη περισσότερο αστεία και εξωπραγματική. Φωνασκούν για την τρομοκρατία που "δεν θα περάσει", λες και υπάρχει και είναι ζωντανός ο χωροφύλακας της δεκαετίας του 50 ή της δικτατορίας. Είναι βαθιά πεισμένοι ότι εξελίσσονται τρομερές μηχανορραφίες απ΄ την "αντίδραση", από ποικίλα ντόπια και ξένα κέντρα, που όλα δεν έχουν άλλη δουλιά να κάνουν απ΄ το υπονομεύουν την εκπαίδευση στην Ελλάδα. Η πανέμορφη πόλη της Μπολώνιας, στα αυτιά των φοιτητών μας, ηχεί ως σατανικό κέντρο όπου εξυφαίνονται οι πιο απίστευτες συνωμοσίες.
Ποιος όμως κρατάει αυτούς τους φοιτητές στο υπόγειο? Αυτό είναι το ερώτημα.
Ο Κύριος Καραμανλής λοιπόν θα μπορούσε να κάνει μια μεγάλη εκπαιδευτική τομή, και μάλιστα εντελώς ανέξοδα. Θα μπορούσε να αρχίσει να κλείνει τα μαγαζιά που έχει ανοίξει το κόμμα του σ΄ ολα τα ιδρύματα και να διακηρύξει ότι ο ιστορικός κύκλος της παρουσίας των κομμάτων μέσα στα πανεπιστήμια πρέπει πια να κλείσει. Σήμερα, μάλιστα, οι φοιτητές του είναι πρώτοι και με διαφορά σε ψήφους, άρα μια τέτοια δήλωση δε θα εκληφθεί ως η δήλωση της αλεπούς για τα σταφύλια στο γνωστό διήγημα του Αισώπου.
Επιπλέον, θα μπορούσε να διαμηνύσει και στον Κο Παπανδρέου να βρει κι΄ αυτός το θάρρος να διακηρύξει το αυτονόητο. Ότι ούτε αστυνομικό κράτος υπάρχει, ούτε ΕΚΟΦ και χωροφύλακες με στυλιάρια στα χέρια, ούτε πολιτικοί κρατούμενοι, ούτε δικτατορία, ούτε καν απειλή δικτατορίας, ούτε τίποτα. Εξάλλου ο Κος Παπανδρέου, κοσμογυρισμένος όπως είναι, ξέρει πολύ καλά ότι τέτοιες ψευτιές δεν συντηρούνται πουθενά στον κόσμο. ΠΟΥΘΕΝΑ !
Ακόμα καλύτερα να διαμηνύσουν ότι αν υπάρχει κάποιος εχθρός, πάνω απ΄ το υπόγειο, αυτός είναι η αγραμματοσύνη που βασιλεύει σ΄ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και που κάθε χρόνο μας σπρώχνει προς τα κάτω σε όλα τα διεθνή συστήματα αξιολόγησης, Ήδη μας ξεπέρασε και η Ζιμπάμπουε. Για Ευρώπη βέβαια ούτε συζήτηση. Και αν μετά από τόσους μύθους, τόσα χρόνια, πρέπει να κρατήσουν ψηλά την αδρεναλίνη των φοιτητών τους, ας τους πουν όχι για την τρομερή απειλή τής Μπολώνια, ούτε γι΄ αυτή του ιδιώτη φύλακα. Ας τους πουν για τον Κινέζο που προχωρά ακάθεκτος χρόνο με το χρόνο. Και τον Ινδό και το Ρώσο. Έτσι κι΄ αλλιώς σε λίγο ο βηματισμός τους θα φτάνει και θα ακούγεται στα βάθη της υπόγας που κρατούν τους φοιτητές τους. Και τότε θα βγουν όπως βγήκανε και οι Σέρβοι του Underground. Θυμωμένοι κι αρματωμένοι για την εξαπάτηση. Και φυσικά άνεργοι.
Το φοιτητικό κίνημα έπαιξε ένα μεγάλο ρόλο σ΄ αυτή τη χώρα. 114, Λαμπράκηδες. Πολυτεχνείο. Οι αιτίες που το γέννησαν, το θέριεψαν, το δόξασαν δεν υπάρχουν πια. Για όλα υπάρχει ένα τέλος. Και ο Κολοκοτρώνης κάποια στιγμή το κρέμασε το σπαθί. Ο κύκλος της ζωής.
Ας ζήσει η μνήμη. Το μόνο που αξίζει να ζήσει. Δεν χρειαζόμαστε ούτε διακινητές σημειώσεων ούτε οργανωτές εκδρομών στη Μύκονο. Και δεν χρειαζόμαστε να κρατάμε κανέναν σε κανένα υπόγειο. Ανοίξτε τις πύλες Κε Παπανδρέου και Κε Καραμανλή και αδειάστε τα υπόγεια απ΄ τους έγκλειστους, τους φυλακισμένους στα παραμύθια που εσείς κατασκευάζετε για τα κομματικά σας οφέλη και μετά αδειάστε μας σιγά σιγά τη γωνιά. Έχουν τα κόμματά σας ένα σωρό μετερίζια να κοινωνήσουν τις απόψεις τους. Γιατί όχι μόνο πέθανε ο χωροφύλακας του '50 αλλά γεννήθηκαν στο μεταξύ και ένα σωρό κανάλια και άλλα μέσα επικοινωνίας για να διασταυρώσετε τα ξίφη σας και να κυλήσει η απαραίτητη για τη δημοκρατία κομματική αντιπαράθεση.
Αν φύγετε εσείς θα φύγουν και οι υπόλοιποι. Γιατί οι υπόλοιποι υπάρχουν για να σας παιδεύουν και μόνο. Αν φύγετε εσείς γιατί να μείνουνε εκείνοι; Με ποιον θα τσακώνονται; Εσάς ακούνε να περπάτε και λένε στους δικούς τους έγκλειστους: “Ακούτε τους, έρχονται οι κακοί, τα μονοπώλια και οι καπιταλιστές”.
Σταματήστε να περπατάτε και θα δείτε ότι θα καθαρίσει ο τόπος απ΄ όλους.Κύριε Καραμανλή και Κε Παπανδρέου δεν κοστίζει τίποτα. Μόνο λίγο θάρρος και ψήγματα πατριωτισμού.
Κάποια μέρα βέβαια οι εξαπατημένοι έγκλειστοι θα καταλάβουν το παιγνίδι που παίχτηκε και θα αρματωθούν για τα καλά...
Την ταινία αυτή σκέφτηκα ζώντας και διαβάζοντας τα αναρίθμητα πια περιστατικά φυσικής και ψυχολογικής βίας φοιτητών σε βάρος οργάνων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συγκλήτων, προέδρων και λοιπών διοικητικών αρχών. Υφαρπαγές καλπών ψηφοφορίας, διακοπές συνεδριάσεων, κτισίματα, λεηλασίες εξοπλισμού, κλοπές, βανδαλισμοί, κ.λπ., και άλλα πολλά αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα. Οι προφάσεις μπορούν να ποικίλουν. Από την αποτροπή ανάθεσης φύλαξης ακαδημαϊκών χώρων σε ιδιωτικές εταιρίες (λες και υπάρχει κανείς άλλος που μπορεί να κάνει αξιοπρεπή φύλαξη χώρων) μέχρι... οτι, δήποτε πρακτικά βάλει το μυαλό σας.
Οι φοιτητές αυτοί μοιάζουν σε πολλά με τους παραπάνω εξαπατημένους Σέρβους του υπόγειου. Η εικόνα που έχουν για τον κόσμο είναι ακόμη περισσότερο αστεία και εξωπραγματική. Φωνασκούν για την τρομοκρατία που "δεν θα περάσει", λες και υπάρχει και είναι ζωντανός ο χωροφύλακας της δεκαετίας του 50 ή της δικτατορίας. Είναι βαθιά πεισμένοι ότι εξελίσσονται τρομερές μηχανορραφίες απ΄ την "αντίδραση", από ποικίλα ντόπια και ξένα κέντρα, που όλα δεν έχουν άλλη δουλιά να κάνουν απ΄ το υπονομεύουν την εκπαίδευση στην Ελλάδα. Η πανέμορφη πόλη της Μπολώνιας, στα αυτιά των φοιτητών μας, ηχεί ως σατανικό κέντρο όπου εξυφαίνονται οι πιο απίστευτες συνωμοσίες.
Ποιος όμως κρατάει αυτούς τους φοιτητές στο υπόγειο? Αυτό είναι το ερώτημα.
Ο Κύριος Καραμανλής λοιπόν θα μπορούσε να κάνει μια μεγάλη εκπαιδευτική τομή, και μάλιστα εντελώς ανέξοδα. Θα μπορούσε να αρχίσει να κλείνει τα μαγαζιά που έχει ανοίξει το κόμμα του σ΄ ολα τα ιδρύματα και να διακηρύξει ότι ο ιστορικός κύκλος της παρουσίας των κομμάτων μέσα στα πανεπιστήμια πρέπει πια να κλείσει. Σήμερα, μάλιστα, οι φοιτητές του είναι πρώτοι και με διαφορά σε ψήφους, άρα μια τέτοια δήλωση δε θα εκληφθεί ως η δήλωση της αλεπούς για τα σταφύλια στο γνωστό διήγημα του Αισώπου.
Επιπλέον, θα μπορούσε να διαμηνύσει και στον Κο Παπανδρέου να βρει κι΄ αυτός το θάρρος να διακηρύξει το αυτονόητο. Ότι ούτε αστυνομικό κράτος υπάρχει, ούτε ΕΚΟΦ και χωροφύλακες με στυλιάρια στα χέρια, ούτε πολιτικοί κρατούμενοι, ούτε δικτατορία, ούτε καν απειλή δικτατορίας, ούτε τίποτα. Εξάλλου ο Κος Παπανδρέου, κοσμογυρισμένος όπως είναι, ξέρει πολύ καλά ότι τέτοιες ψευτιές δεν συντηρούνται πουθενά στον κόσμο. ΠΟΥΘΕΝΑ !
Ακόμα καλύτερα να διαμηνύσουν ότι αν υπάρχει κάποιος εχθρός, πάνω απ΄ το υπόγειο, αυτός είναι η αγραμματοσύνη που βασιλεύει σ΄ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και που κάθε χρόνο μας σπρώχνει προς τα κάτω σε όλα τα διεθνή συστήματα αξιολόγησης, Ήδη μας ξεπέρασε και η Ζιμπάμπουε. Για Ευρώπη βέβαια ούτε συζήτηση. Και αν μετά από τόσους μύθους, τόσα χρόνια, πρέπει να κρατήσουν ψηλά την αδρεναλίνη των φοιτητών τους, ας τους πουν όχι για την τρομερή απειλή τής Μπολώνια, ούτε γι΄ αυτή του ιδιώτη φύλακα. Ας τους πουν για τον Κινέζο που προχωρά ακάθεκτος χρόνο με το χρόνο. Και τον Ινδό και το Ρώσο. Έτσι κι΄ αλλιώς σε λίγο ο βηματισμός τους θα φτάνει και θα ακούγεται στα βάθη της υπόγας που κρατούν τους φοιτητές τους. Και τότε θα βγουν όπως βγήκανε και οι Σέρβοι του Underground. Θυμωμένοι κι αρματωμένοι για την εξαπάτηση. Και φυσικά άνεργοι.
Το φοιτητικό κίνημα έπαιξε ένα μεγάλο ρόλο σ΄ αυτή τη χώρα. 114, Λαμπράκηδες. Πολυτεχνείο. Οι αιτίες που το γέννησαν, το θέριεψαν, το δόξασαν δεν υπάρχουν πια. Για όλα υπάρχει ένα τέλος. Και ο Κολοκοτρώνης κάποια στιγμή το κρέμασε το σπαθί. Ο κύκλος της ζωής.
Ας ζήσει η μνήμη. Το μόνο που αξίζει να ζήσει. Δεν χρειαζόμαστε ούτε διακινητές σημειώσεων ούτε οργανωτές εκδρομών στη Μύκονο. Και δεν χρειαζόμαστε να κρατάμε κανέναν σε κανένα υπόγειο. Ανοίξτε τις πύλες Κε Παπανδρέου και Κε Καραμανλή και αδειάστε τα υπόγεια απ΄ τους έγκλειστους, τους φυλακισμένους στα παραμύθια που εσείς κατασκευάζετε για τα κομματικά σας οφέλη και μετά αδειάστε μας σιγά σιγά τη γωνιά. Έχουν τα κόμματά σας ένα σωρό μετερίζια να κοινωνήσουν τις απόψεις τους. Γιατί όχι μόνο πέθανε ο χωροφύλακας του '50 αλλά γεννήθηκαν στο μεταξύ και ένα σωρό κανάλια και άλλα μέσα επικοινωνίας για να διασταυρώσετε τα ξίφη σας και να κυλήσει η απαραίτητη για τη δημοκρατία κομματική αντιπαράθεση.
Αν φύγετε εσείς θα φύγουν και οι υπόλοιποι. Γιατί οι υπόλοιποι υπάρχουν για να σας παιδεύουν και μόνο. Αν φύγετε εσείς γιατί να μείνουνε εκείνοι; Με ποιον θα τσακώνονται; Εσάς ακούνε να περπάτε και λένε στους δικούς τους έγκλειστους: “Ακούτε τους, έρχονται οι κακοί, τα μονοπώλια και οι καπιταλιστές”.
Σταματήστε να περπατάτε και θα δείτε ότι θα καθαρίσει ο τόπος απ΄ όλους.Κύριε Καραμανλή και Κε Παπανδρέου δεν κοστίζει τίποτα. Μόνο λίγο θάρρος και ψήγματα πατριωτισμού.
19/8/07
Υπέρ του δικομματισμού
Θα ακούσει κανείς τον Κο Παπαθεμελή να ξιφουλκεί κατά του δικομματισμού και πιθανά να απορήσει «Καλά αυτός ο κύριος δεν ωφελήθη τα μέγιστα και από τις δύο εκδοχές του δικομματισμού στη χώρα. Γιατί δεν τραγουδούσε και τότε τον ίδιο αντιδικομματικό θούριo;» Υστεροβουλία μέγιστη του Κου Παπαθεμελή. Τρώμε και πίνουμε από τον δικομματισμό, και μετά, όταν η συγκυριακή ατζέντα μας το απαιτήσει, κελαηδάμε κορώνες εναντίον του. Υστεροβουλία τόσο προδηλέστατη που θα τον καταδικάσει σε ποσοστό ελάχιστο, ισάξιο των ποικιλώνυμων ομάδων της άκρας «αριστεράς» και «δεξιάς».
Τα ίδια και με τον λαλίστατο Κο Καρατζαφέρη, αν και τούτος έχει το ελαφρύ ελαφρυντικό ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, ωφελήθη μόνο από τη μια όψη του δικομματισμού. Ίσως γιατί δεν πρόλαβε ή γιατί δεν εσχεδίασε ορθά, όπως πιθανά σύντομα να κάνει, όταν βρεθεί ενώπιος ενωπίω με την τραγική, γι΄ αυτόν, πραγματικότητα.
Η Κα Παπαρρήγα συνάδει και αυτή σονάτες κατά του δικομματισμού αν και ορμώμενη από μιαν άλλη οπτική γωνία, αυτήν μάλλον της σφοδρής ψυχογενούς επιθυμίας για τον μονοκομματισμό της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Τέλος ο Συνασπισμός, η γνωστή θερμοκοιτίδα, που έχει εκθρέψει και προσφέρει εκλεκτά στελέχη στο ΠΑΣΟΚ (Κα Δαμανάκη, κ.ο.κ) σενεπικουρεί και αυτός την αντιδικομματική συμφωνία. Τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι του, που δεν έχει την άμεση προοπτική προσρόφησης και μετάλλαξης "δεξιά" και "αριστερά", κόβοντας κι΄ αυτό δρόμο, με τρόπο αήθη και ανέντιμο προς την εξουσία.
Τέτοια υποκρισία, τέτοιο λαϊκισμό, τέτοια διπλά μέτρα και διπλά σταθμά, και τέτοια φτώχια δύσκολο να βρεις !
Ασφαλώς ο δικομματισμός θα θριαμβεύσει και πάλι. Ασφαλώς ο δικομματισμός έχει ισχυρούς λόγους που υπάρχει. Ασφαλώς, τελικά, ο δικομματισμός, καλώς υπάρχει.
Μα μήπως και στην αρχαία Ελλάδα που εφηύρε την δημοκρατία, δικομματισμός δεν υπήρχε (δημοκρατικοί – αριστοκρατικοί); Μήπως σε όλες τις σοβαρές (και μόνες) δημοκρατίες της δύσης δικομματισμός δεν υπάρχει; Και στην Ιταλία, που εδοκιμάσε μεταπολεμικά την απλή αναλογική, δεν υπήρξε τελικά όργιο συναλλαγής και ακυβερνησίας για δεκαετίες ολόκληρες; Μέχρι που και η Ιταλία έστειλε την απλή, ή μάλλον την απλοϊκή, αναλογική, στον κάλαθο των αχρήστων;
Η μόνη ιστορική περίσταση που γνωρίζω όπου το σπάσιμο του δικομματισμού δεν υπηρέτησε τελικά άθλιες και καιροσκοπικές ατζέντες διαφόρων που απλά βιάζονταν να κόψουν δρόμο προς τη εξουσία ήταν αυτή των Πράσινων στη Γερμανία. Οι Πράσινοι ανέδειξαν το θέμα της οικολογίας σε αιχμή και επέτυχαν να συμβάλλουν στη ριζική αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου της Γερμανίας, που σήμερα βασίζεται σε όλο και περισσότερο σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας και όλο και λιγότερο σε πηρυνικά και υδρογονάνθρακες.
Τώρα αν υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι οι Πράσινοι της Γερμανίας έχουν την οποιαδήποτε σχέση με τους εγχώριους πολέμιους του δικομματισμού που αναφέρθηκαν πιο πάνω, τότε, ας καταγγείλει στ΄ αλήθεια με την ψήφο του τον δικομματισμό. Αν όχι, όπως νομίζω για παράδειγμα εγώ, τότε ας το πάρουμε απόφαση ότι ούτε Γερμανία είμαστε, ούτε οι πραγματικές, και όχι φαντασιακές, διαφορές απόψεων, στην πραγματική, και όχι φαντασιακή, κοινωνία μας δεν είναι δα και τόσο πολλές που να χρειαζόμαστε και τόσους υποψήφιους εργολάβους.
Δώστε τους ένα 5% σ΄ όλους μαζί έτσι για να κρατιούνται ζεστοί και υπαρκτοί και να μας διασκεδάζουν με την ψευτιά και την ανυποληψία τους.
Τα ίδια και με τον λαλίστατο Κο Καρατζαφέρη, αν και τούτος έχει το ελαφρύ ελαφρυντικό ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, ωφελήθη μόνο από τη μια όψη του δικομματισμού. Ίσως γιατί δεν πρόλαβε ή γιατί δεν εσχεδίασε ορθά, όπως πιθανά σύντομα να κάνει, όταν βρεθεί ενώπιος ενωπίω με την τραγική, γι΄ αυτόν, πραγματικότητα.
Η Κα Παπαρρήγα συνάδει και αυτή σονάτες κατά του δικομματισμού αν και ορμώμενη από μιαν άλλη οπτική γωνία, αυτήν μάλλον της σφοδρής ψυχογενούς επιθυμίας για τον μονοκομματισμό της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Τέλος ο Συνασπισμός, η γνωστή θερμοκοιτίδα, που έχει εκθρέψει και προσφέρει εκλεκτά στελέχη στο ΠΑΣΟΚ (Κα Δαμανάκη, κ.ο.κ) σενεπικουρεί και αυτός την αντιδικομματική συμφωνία. Τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι του, που δεν έχει την άμεση προοπτική προσρόφησης και μετάλλαξης "δεξιά" και "αριστερά", κόβοντας κι΄ αυτό δρόμο, με τρόπο αήθη και ανέντιμο προς την εξουσία.
Τέτοια υποκρισία, τέτοιο λαϊκισμό, τέτοια διπλά μέτρα και διπλά σταθμά, και τέτοια φτώχια δύσκολο να βρεις !
Ασφαλώς ο δικομματισμός θα θριαμβεύσει και πάλι. Ασφαλώς ο δικομματισμός έχει ισχυρούς λόγους που υπάρχει. Ασφαλώς, τελικά, ο δικομματισμός, καλώς υπάρχει.
Μα μήπως και στην αρχαία Ελλάδα που εφηύρε την δημοκρατία, δικομματισμός δεν υπήρχε (δημοκρατικοί – αριστοκρατικοί); Μήπως σε όλες τις σοβαρές (και μόνες) δημοκρατίες της δύσης δικομματισμός δεν υπάρχει; Και στην Ιταλία, που εδοκιμάσε μεταπολεμικά την απλή αναλογική, δεν υπήρξε τελικά όργιο συναλλαγής και ακυβερνησίας για δεκαετίες ολόκληρες; Μέχρι που και η Ιταλία έστειλε την απλή, ή μάλλον την απλοϊκή, αναλογική, στον κάλαθο των αχρήστων;
Η μόνη ιστορική περίσταση που γνωρίζω όπου το σπάσιμο του δικομματισμού δεν υπηρέτησε τελικά άθλιες και καιροσκοπικές ατζέντες διαφόρων που απλά βιάζονταν να κόψουν δρόμο προς τη εξουσία ήταν αυτή των Πράσινων στη Γερμανία. Οι Πράσινοι ανέδειξαν το θέμα της οικολογίας σε αιχμή και επέτυχαν να συμβάλλουν στη ριζική αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου της Γερμανίας, που σήμερα βασίζεται σε όλο και περισσότερο σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας και όλο και λιγότερο σε πηρυνικά και υδρογονάνθρακες.
Τώρα αν υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι οι Πράσινοι της Γερμανίας έχουν την οποιαδήποτε σχέση με τους εγχώριους πολέμιους του δικομματισμού που αναφέρθηκαν πιο πάνω, τότε, ας καταγγείλει στ΄ αλήθεια με την ψήφο του τον δικομματισμό. Αν όχι, όπως νομίζω για παράδειγμα εγώ, τότε ας το πάρουμε απόφαση ότι ούτε Γερμανία είμαστε, ούτε οι πραγματικές, και όχι φαντασιακές, διαφορές απόψεων, στην πραγματική, και όχι φαντασιακή, κοινωνία μας δεν είναι δα και τόσο πολλές που να χρειαζόμαστε και τόσους υποψήφιους εργολάβους.
Δώστε τους ένα 5% σ΄ όλους μαζί έτσι για να κρατιούνται ζεστοί και υπαρκτοί και να μας διασκεδάζουν με την ψευτιά και την ανυποληψία τους.
2/7/07
The photovoltaic frenzy in Greece
Statement at the DG TREN event "Investment in Renewables, trends and opportunites"
The government in Greece has recently pushed forward new legislation according to which energy produced from photovoltaic systems is heavily subsidized. It may be that investors get even 50- 60% of their investment, which, with standard invoice manipulation, can easily reach even 100% if not more.
Even more the energy produced from these plants will be bought from the Electricity company at prices that are 5- 6 times more than Green energy resulting, for example, from wind. With a state guarantee for many decades to come !
It is thus no surprise that a frenzy has overwhelmed the country, with every owner of a few thousand meters of land, considering to invest in Green Energy, i.e., things he might till recently hav'nt had the faintest idea about. Let alone the foreign investors that are rushing in to tap in this unbelievable new policy.
Is this the investment we need in Greece?
A loud NO is the answer.
Why?
First, because the whole concept is financially ridiculous and totally irrational. I will spare you any financial indicators for this, trusting more and addressing your common sense. Why should we so heavily promote P/V energy compared to wind for example? Any idea? Probably not! A friend from a high standing position in the Energy business, globally renowned ,recently disclosed to me the information that the penetration of the P/V in the network will be, after all this subsidy money has been washed away, around 3-5% of the total installed power, while the cost of this energy will be almost as much as all the rest!
Second point, this is an absolutely zero adding value activity. Individuals put the land, the Germans the technology and the State the money. That’s it. Total nonsense for the 21st century business. Even North Koreans have more imagination than this!
Third point, this is an absolutely zero work position generating policy. Manpower required for monitoring and operating these plants is just zero! That’ s it. Total nonsense for a country with a 10% unemployment rate.
So why did this happen?
Only speculative approaches can be taken. Difficult to say if corruption or idiocy is the dominant driver.
Perhaps, some people wish to serve some Western European business interests, keeping for themselves a good and fat commission
Perhaps, some people wish to promote themselves as pioneers of Green Energy, looking forward to politically capitalize upon it. Did you hear any criticism from the political parties, from environmentally sensitive NGOs? Academics maybe? Of course not. Why criticize this crap when it appeals so easily to the subconscious of the masses? Why risk being labeled a foe of Green Energy?
Perhaps some people are so dumm that they really think they saw the opportunity for Green Energy there, where nobody else in the world ever saw it.
Nikos Sakkas, Dr. Eng
POLIS-21, SE Europe
The government in Greece has recently pushed forward new legislation according to which energy produced from photovoltaic systems is heavily subsidized. It may be that investors get even 50- 60% of their investment, which, with standard invoice manipulation, can easily reach even 100% if not more.
Even more the energy produced from these plants will be bought from the Electricity company at prices that are 5- 6 times more than Green energy resulting, for example, from wind. With a state guarantee for many decades to come !
It is thus no surprise that a frenzy has overwhelmed the country, with every owner of a few thousand meters of land, considering to invest in Green Energy, i.e., things he might till recently hav'nt had the faintest idea about. Let alone the foreign investors that are rushing in to tap in this unbelievable new policy.
Is this the investment we need in Greece?
A loud NO is the answer.
Why?
First, because the whole concept is financially ridiculous and totally irrational. I will spare you any financial indicators for this, trusting more and addressing your common sense. Why should we so heavily promote P/V energy compared to wind for example? Any idea? Probably not! A friend from a high standing position in the Energy business, globally renowned ,recently disclosed to me the information that the penetration of the P/V in the network will be, after all this subsidy money has been washed away, around 3-5% of the total installed power, while the cost of this energy will be almost as much as all the rest!
Second point, this is an absolutely zero adding value activity. Individuals put the land, the Germans the technology and the State the money. That’s it. Total nonsense for the 21st century business. Even North Koreans have more imagination than this!
Third point, this is an absolutely zero work position generating policy. Manpower required for monitoring and operating these plants is just zero! That’ s it. Total nonsense for a country with a 10% unemployment rate.
So why did this happen?
Only speculative approaches can be taken. Difficult to say if corruption or idiocy is the dominant driver.
Perhaps, some people wish to serve some Western European business interests, keeping for themselves a good and fat commission
Perhaps, some people wish to promote themselves as pioneers of Green Energy, looking forward to politically capitalize upon it. Did you hear any criticism from the political parties, from environmentally sensitive NGOs? Academics maybe? Of course not. Why criticize this crap when it appeals so easily to the subconscious of the masses? Why risk being labeled a foe of Green Energy?
Perhaps some people are so dumm that they really think they saw the opportunity for Green Energy there, where nobody else in the world ever saw it.
Nikos Sakkas, Dr. Eng
POLIS-21, SE Europe
25/5/07
Περί της σημερινής αισθητικής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης
Αναρωτιέμαι γιατί αντί να χαριεντίζεται ο Πρωθυπουργός με τα στελέχη τής, για είκοσι χρόνια πρώτης, ΔΑΠ, όπως ακριβώς χαριεντίζονταν οι πάλαι ποτέ γηραιοί ηγέτες του ΚΚΕ με την πάλαι ποτέ ηγέτιδα του χώρου Πανσπουδαστική, δεν παίρνει την πρωτοβουλία να πει στους νεολαίους του ότι ήρθε η ώρα να κλείσει πια ο κύκλος με τις αφίσες, τα τραπεζάκια, τη ντουντούκα, τη βρώμα και τη φτώχια (την ιδεολογικο –πνευματική). Ο πολιτικός λόγος δεν πρόκειται ποτέ να ανθίσει στα Πανεπιστήμια, όσο τα κόμματα αλωνίζουν και όσο επιβάλλουν την αισθητική αθλιότητα της σημερινής κομματοκρατορίας.
Για του λόγου το αληθές, ακολουθεί πρόσφατη συλλογή φωτογραφιών, όπου αναδεικνύεται η αισθητική αντίληψη των κυρίαρχων κομμάτων μας, ειδικά προσαρμοσμένη για τις ανάγκες και το επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, προσφέροντας ταυτόχρονα την καλύτερη ασυλία στον κάθε ντενεκέ να «καταθέτει» και αυτός τη βλαμμένη «άποψή» του βρωμίζοντας τα πάντα.
Τόση αφίσα και τόσο γκράφιτι της πλάκας δεν θα δει κανείς πουθενά στον κόσμο. Αυτό δεν προβληματίζει κανένα;
====
H κυβερνητική νεολαία κατέχει αναμφίβολα την πρωτοκαθεδρία σε υποβλητικές φωτογραφίες που κάνουν τον νου να ταξιδεύει...
Για του λόγου το αληθές, ακολουθεί πρόσφατη συλλογή φωτογραφιών, όπου αναδεικνύεται η αισθητική αντίληψη των κυρίαρχων κομμάτων μας, ειδικά προσαρμοσμένη για τις ανάγκες και το επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, προσφέροντας ταυτόχρονα την καλύτερη ασυλία στον κάθε ντενεκέ να «καταθέτει» και αυτός τη βλαμμένη «άποψή» του βρωμίζοντας τα πάντα.
Τόση αφίσα και τόσο γκράφιτι της πλάκας δεν θα δει κανείς πουθενά στον κόσμο. Αυτό δεν προβληματίζει κανένα;
====
H κυβερνητική νεολαία κατέχει αναμφίβολα την πρωτοκαθεδρία σε υποβλητικές φωτογραφίες που κάνουν τον νου να ταξιδεύει...
...αντίθετα με τα χαζοχαρούμενα κοριτσάκια της αντιπολίτευσης, που αν και στον ίδιο προορισμό, φαντάζουν μάλλον ως αθώες παρθένες
Η πουριτανική κομμουνιστική αριστερά με τη γνωστή απόκλιση από το παραπάνω εκμαυλιστικό μοντέλο, και τη γνωστή νυσταλέα απόγνωση, όπως έκδηλα έχει κυριεύσει ακόμη και τον υποκείμενο σκύλο
12/5/07
H φοροδιαφυγή στην Ελλάδα ως μοχλός ανάπτυξης
Σύχνα αναρωτιώμαστε σ΄ αυτή τη χώρα αν η εκτεταμένη φοροδιαφυγή είναι αποτέλεσμα ανικανότητας της κρατικής μηχανής ή έλλειψης πολιτικής βούλησης απ΄ τη μεριά της. Υπάρχει και μια τρίτη άποψη ότι το πολύπλοκο και αντιφατικό φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας μετρήσιμης υπαλληλικής νομενκλατούρας, που καταφέρνει και περνά καλά, εισπράττοντες τις γνωστές μίζες με μεγάλη ευκολία και χωρίς καμιά αντίσταση απ΄ τους πολίτες και τις επιχειρήσεις αφού, σε περίπτωση αντίστασης, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να χρεώσεις πανάκριβα, ακόμη και στους ειλικρινείς φορολογούμενους, ένα σωρό από τυπικές αβλεψίες και διαδικαστικά λάθη.
Η τρίτη άποψη έχει κάποια βάση. Σίγουρα η σημερινή κατάσταση βολεύει πολλούς και διάφορους σε όλα τα κλιμάκια της εφορίας, από το γραφιά- υπάλληλο της εφορίας που ψυχανεμίζεται το πόσο απίστευτα σημαντικός ξαφνικά έγινε και απέκτησε φάτσα εκατό καρδιναλίων, μέχρι τον αρχιέφορα που βγαίνει στη γύρα για το μεροκάματο της ημέρας.
Νομίζω όμως ότι είναι λάθος να αποδώσει κανείς τέτοιες γάγγραινες σε μικρομεσαία στελέχη. Μάλλον δεν έχουν το "βάρος" ώστε το πολιτικό κόστος να συγκρουστεί κανείς μαζί τους να είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Εξάλλου υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν σοβαρές και νικηφόρες συγκρούσεις του κράτους με τα δουκάτα των εφοριών. Για παράδειγμα το σύστημα των αντικειμενικών αξιών, που μ΄ όλες τις αδυναμίες, που θα δούμε πιο κάτω, απάλλαξε τον πολίτη απ΄ τη «σοφία» του έφορα και των ελαστικών και ανάλογων με την είσπραξη ή όχι της μίζας του, εκτιμήσεών του.
Παραμερίζουμε λοιπόν τυχόν συμπτωματικά φαινόμενα όπως τα παραπάνω, φαινόμενα αλαζονείας (του γραφιά) και χρηματισμού (του προϊστάμενου του) και ξαναγυρίζουμε στο κεντρικό ερώτημα:
Ανκανότητα ή αδιαφορία η φοροδιαφυγή;
Ε λοιπόν η εμπειρία μου στην ελληνική κοινωνία, ποικιλόμορφη και από πολλά μετερίζια, με έχει πείσει ότι τίποτα απ΄ τα δυο αυτά δεν ισχύει. Ούτε για ανικανότητα πρόκειται ούτε για αδιαφορία. Ας δούμε ένα παράδειγμα από το χώρο των οικοδομικών δραστηριοτήτων, που είναι, μαζί με τη ναυτιλία και τον τουρισμό, η ατμομηχανή του Έθνους για πάρα πολλά χρόνια.
Στην οικοδομή λοιπόν σήμερα όλοι γνωρίζουν ότι σημειώνεται άγρια φοροδιαφυγή. Όλοι οι τεχνίτες και τα συνεργεία που ασχολούνται με την οικοδομή δε δηλώνουν ούτε το ένα στα δέκα ευρώ που εισπράττουν. Με τεράστιες επιπτώσεις τόσο στα άμεσα φορολογικά έσοδα όσο και στον ΦΠΑ. Ο φόρος που καταβάλλεται σε πράξεις αγοράς γής, κτιρίων, κ.λπ είναι κατά μέσο όσο το 30- 40% της πραγματικής αξίας. Όπως υπολογίζεται στο σύστημα των αντικειμενικών αξιών. Μπορεί να είναι και 80% αλλά πολύ συχνά είναι και 20%. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο το σύστημα αυτό αποτέλεσε μια σημαντικότατη εξυγιαντική τομή αφού απάλλαξε τους συναλλασσόμενους από μια επιπλέον συναλλαγή με τις εφορίες, με τις μίζες δηλαδή και τις αυθαιρεσίες των εφόρων που, όσα περισσότερα εισέπρατταν κάτω από το τραπέζι τόσο χαμηλότερα εκτιμούσαν και την αξία του ακίνητου.
Άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην οικοδομή, το ΙΚΑ. Οι αντικειμενικές εισφορές και πάλι είναι απίστευτα χαμηλότερες από τα πραγματικά μεροκάματα. Το δε ένσημο του ΙΚΑ, που μπορεί να κυμαίνεται από 50 μέχρι και 70 Ε στο ΙΚΑ στην πιάτσα αποτιμάται κάπου γύρω στα 20 Ε. Αλλά αυτό αφορά τη διάλυση του ΙΚΑ και του ασφαλιστικού συστήματος και όχι τόσο το θέμα μας.
Το συμπέρασμά μου είναι απλό. Η έκταση των φαινομένων φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής είναι τέτοια που, αν κάποιος τολμούσε να αγγίξει το θέμα, το κόστος κατασκευής θα εκτινάσσονταν τουλάχιστον 50%, εξέλιξη που θα βύθιζε, με τη σειρά της, στη στασιμότητα την οικοδομική δραστηριότητα.
Καμιά ανικανότητα δεν υπάρχει στην αντιμετώπιση του φαινομένου και καμιά πολιτική αβουλία. Η φοροδιαφυγή είναι σήμερα μοχλός ανάπτυξης στην Ελλάδα, και κάθε βούληση για αντιμετώπισή της – αν δεν άλλαζε πρώτα κάποια βασικά χαρακτηριστικά του σκηνικού της χώρας --- θα οδηγούσε σε οικονομική ύφεση και τρισχειρότερα αποτελέσματα.
Ποια όμως είναι αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά;
Κατά την άποψή μου είναι το δυσανάλογα μεγάλο και απαράδεκτα άχρηστο κράτος, που παράγει αλαζονεία και χρηματισμό και λειτουργεί ως βδέλα στην άλλη Έλλάδα, που έλεγε και ο Κος Σημίτης τα πρώτα χρόνια, όταν ήταν ακόμη ζωηρός.
Αυτή η μάχη είναι που δεν θα έχει παρά οφέλη για την κοινωνία. Και εδώ είναι που το πολιτικό κόστος είναι μια μεγάλη τροχοπέδη αφού υπάρχουν στρατιές από ψηφοφόρους, συμβούλους, προέδρους και γραμματείς και φαρισαίους στην καρδιά του κράτους. Αυτοί ελέγχουν και διακινούν απίστευτα ποσά, αποτελούν ελκυστικότατο εργοδότη, όχι μόνο για τον καημένο γραφιά της εφορίας μας αλλά για πολλές άλλες συμμαχικές και καλά σφιχταγκαλιασμένες στρατιές ιδιωτών αυτή τη φορά. Που κουβαλάνε μαζί τους κανάλια και μάζες από τηλεθεατές και γήπεδα με ορδές από χουλιγκάνους.
Ούτε ο κος Αλογοσκούφης είναι ούτε ο Κος Χριστοδουλάκης ήταν ανίκανοι ή αδιάφοροι. Απλά η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι δίκοπο και κοφτερό (και απ΄ τις δυο λάμες) μαχαίρι.
Τα πρόσθετα φορολογικά έσοδα που θα προέκυπταν από μια φαινομενικά ορθολογική φορολογική πολιτική θα υπονόμευαν την ανάπτυξη, όπως φάνηκε πιο πάνω, θα απειλούσαν την απασχόληση και κοινωνική ένταξη πρώτα και κύρια των μεταναστών, που είναι ιδιαίτερα ευπαθής κοινωνική ομάδα, ενώ θα διοχέτευαν τεράστια ποσά στην αυτοσυντήρηση ενός λιπώδους και παντελώς άχρηστου κρατικού ιστού.
Η διαπλοκή και το τεράστιο κράτος αποτελούν σήμερα τα μόνα πραγματικά μείζονα προβλήματα στη χώρα.
Ας είματε καχύποπτοι με τα φορολογικά γιουρούσια. Ο Έλληνας διαισθάνεται ότι τα παραπανίσια φορολογικά έσοδα θα πάνε σε αμαρτωλά ομόλογα για να πλουτίζουν οι ομοτράπεζοι του Κου Τσιτουρίδη ή των πράσινων προκατόχων του. Και δεν θα πάνε σε δρόμους, για να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε σαν τα σκυλιά, δεν θα πάνε σε νηπιαγωγεία, όπου βασιλεύει το προκάτ και το σκουριασμένο παιγνίδι.
O Koς Παπαχελάς, στην Καθημερινή της Κυριακής 13 Μάη, καταθέτει ανάλογα περιστατικά από μικροαπάτες, όπως η φοροδιαφυγή που περιέγραψα πιο πάνω, για να καταλήξει στην άποψη ότι είμαστε όλοι εθισμένοι στις μικροκομπίνες και αν δε αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν γίνεται τίποτα.
Νομίζω ότι μια τέτοια προσέγγιση περισσότερο από σωστή ή λάθος είναι μη ρεαλιστική. Αν για να αλλάξει κάτι πρέπει να αλλάξουμε πρώτα "εμείς", τότε μόνο μια πολιτιστική επανάσταση μας σώζει. Δηλαδή διαδικασίες πολλών δεκαετιών, όπως διαπιστώνει και ο ίδιος ο Κος Παπαχελάς.
Αντί λοιπόν να αυτομαστιγωνόμαστε, προετείνω ως περισσότερο ρεαλιστική προσέγγιση, να δείξουμε το δάχτυλο στο κράτος και την αθλιότητα και τα βαρίδια που συντηρεί. Να δείξουμε το δάχτυλο στο "ερωτικό" σφιχταγκάλισμα βαθέως κράτους, ιδιωτών επιχειρηματιών και μέσων ενημέρωσης. Ναι, ξέρω, όλοι αυτά λένε και κανείς δεν κάνει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα, γι΄ αυτό και μόνο. Γιατί ο Κος Τσιτουρίδης για να πάει σπίτι του πρέπει να γίνει ο χαμός ένα σωρό φορές. Άσε που πάντα μπορεί να επιστρέψει με το πλατύ χαμόγελο του αενάως δικαιωμένου.
Δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα αποφασισμένων πολιτικών. Κι΄ οταν λέω κρίσιμη μάζα εννοώ 100-200 άτομα αποφασισμένα, και σε καίριες θέσεις. Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες απόδειξε ότι δεν χρειάζονται και πάρα πολλοί για να γράψουν ιστορία. Ε λοιπόν αυτοί οι 100-200 σήμερα δεν υπάρχουν! Τώρα γιατί φτάσαμε εκεί και πώς θα διαμορφωθεί αυτή η κρίσιμη μάζα είναι μια μεγάλη κουβέντα. Αλλά είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος. Ο Έλληνας μια χαρά είναι. Καμιά πολιστιστική επανάσταση δε χρειάζεται. Γι΄ αυτό και ο "άθλιος" αυτός Έλληνας, όταν βρεθεί σε άλλο περιβάλλον, μεγαλουργεί. Από τη μια μέρα στην άλλη. Δείτε τη ναυτιλία (που λειτουργεί έξω απ΄ τη θανάσιμη αγκαλιά του ελληνικού κράτους), δείτε τις ελληνικές παροικίες στις ΗΠΑ, την ΕΕ και οπουδήποτε αλλού. Σας φαίνονται όλοι αυτοί αγροίκοι που χρειάζεται να περάσουν από το καμίνι κάποιας μακρόχρονης πολιτιστικής επανάστασης;
Ξανά λοιπόν:
Η διαπλοκή και το τεράστιο κράτος αποτελούν σήμερα τα μόνα πραγματικά μείζονα προβλήματα στη χώρα
Η τρίτη άποψη έχει κάποια βάση. Σίγουρα η σημερινή κατάσταση βολεύει πολλούς και διάφορους σε όλα τα κλιμάκια της εφορίας, από το γραφιά- υπάλληλο της εφορίας που ψυχανεμίζεται το πόσο απίστευτα σημαντικός ξαφνικά έγινε και απέκτησε φάτσα εκατό καρδιναλίων, μέχρι τον αρχιέφορα που βγαίνει στη γύρα για το μεροκάματο της ημέρας.
Νομίζω όμως ότι είναι λάθος να αποδώσει κανείς τέτοιες γάγγραινες σε μικρομεσαία στελέχη. Μάλλον δεν έχουν το "βάρος" ώστε το πολιτικό κόστος να συγκρουστεί κανείς μαζί τους να είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Εξάλλου υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν σοβαρές και νικηφόρες συγκρούσεις του κράτους με τα δουκάτα των εφοριών. Για παράδειγμα το σύστημα των αντικειμενικών αξιών, που μ΄ όλες τις αδυναμίες, που θα δούμε πιο κάτω, απάλλαξε τον πολίτη απ΄ τη «σοφία» του έφορα και των ελαστικών και ανάλογων με την είσπραξη ή όχι της μίζας του, εκτιμήσεών του.
Παραμερίζουμε λοιπόν τυχόν συμπτωματικά φαινόμενα όπως τα παραπάνω, φαινόμενα αλαζονείας (του γραφιά) και χρηματισμού (του προϊστάμενου του) και ξαναγυρίζουμε στο κεντρικό ερώτημα:
Ανκανότητα ή αδιαφορία η φοροδιαφυγή;
Ε λοιπόν η εμπειρία μου στην ελληνική κοινωνία, ποικιλόμορφη και από πολλά μετερίζια, με έχει πείσει ότι τίποτα απ΄ τα δυο αυτά δεν ισχύει. Ούτε για ανικανότητα πρόκειται ούτε για αδιαφορία. Ας δούμε ένα παράδειγμα από το χώρο των οικοδομικών δραστηριοτήτων, που είναι, μαζί με τη ναυτιλία και τον τουρισμό, η ατμομηχανή του Έθνους για πάρα πολλά χρόνια.
Στην οικοδομή λοιπόν σήμερα όλοι γνωρίζουν ότι σημειώνεται άγρια φοροδιαφυγή. Όλοι οι τεχνίτες και τα συνεργεία που ασχολούνται με την οικοδομή δε δηλώνουν ούτε το ένα στα δέκα ευρώ που εισπράττουν. Με τεράστιες επιπτώσεις τόσο στα άμεσα φορολογικά έσοδα όσο και στον ΦΠΑ. Ο φόρος που καταβάλλεται σε πράξεις αγοράς γής, κτιρίων, κ.λπ είναι κατά μέσο όσο το 30- 40% της πραγματικής αξίας. Όπως υπολογίζεται στο σύστημα των αντικειμενικών αξιών. Μπορεί να είναι και 80% αλλά πολύ συχνά είναι και 20%. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο το σύστημα αυτό αποτέλεσε μια σημαντικότατη εξυγιαντική τομή αφού απάλλαξε τους συναλλασσόμενους από μια επιπλέον συναλλαγή με τις εφορίες, με τις μίζες δηλαδή και τις αυθαιρεσίες των εφόρων που, όσα περισσότερα εισέπρατταν κάτω από το τραπέζι τόσο χαμηλότερα εκτιμούσαν και την αξία του ακίνητου.
Άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην οικοδομή, το ΙΚΑ. Οι αντικειμενικές εισφορές και πάλι είναι απίστευτα χαμηλότερες από τα πραγματικά μεροκάματα. Το δε ένσημο του ΙΚΑ, που μπορεί να κυμαίνεται από 50 μέχρι και 70 Ε στο ΙΚΑ στην πιάτσα αποτιμάται κάπου γύρω στα 20 Ε. Αλλά αυτό αφορά τη διάλυση του ΙΚΑ και του ασφαλιστικού συστήματος και όχι τόσο το θέμα μας.
Το συμπέρασμά μου είναι απλό. Η έκταση των φαινομένων φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής είναι τέτοια που, αν κάποιος τολμούσε να αγγίξει το θέμα, το κόστος κατασκευής θα εκτινάσσονταν τουλάχιστον 50%, εξέλιξη που θα βύθιζε, με τη σειρά της, στη στασιμότητα την οικοδομική δραστηριότητα.
Καμιά ανικανότητα δεν υπάρχει στην αντιμετώπιση του φαινομένου και καμιά πολιτική αβουλία. Η φοροδιαφυγή είναι σήμερα μοχλός ανάπτυξης στην Ελλάδα, και κάθε βούληση για αντιμετώπισή της – αν δεν άλλαζε πρώτα κάποια βασικά χαρακτηριστικά του σκηνικού της χώρας --- θα οδηγούσε σε οικονομική ύφεση και τρισχειρότερα αποτελέσματα.
Ποια όμως είναι αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά;
Κατά την άποψή μου είναι το δυσανάλογα μεγάλο και απαράδεκτα άχρηστο κράτος, που παράγει αλαζονεία και χρηματισμό και λειτουργεί ως βδέλα στην άλλη Έλλάδα, που έλεγε και ο Κος Σημίτης τα πρώτα χρόνια, όταν ήταν ακόμη ζωηρός.
Αυτή η μάχη είναι που δεν θα έχει παρά οφέλη για την κοινωνία. Και εδώ είναι που το πολιτικό κόστος είναι μια μεγάλη τροχοπέδη αφού υπάρχουν στρατιές από ψηφοφόρους, συμβούλους, προέδρους και γραμματείς και φαρισαίους στην καρδιά του κράτους. Αυτοί ελέγχουν και διακινούν απίστευτα ποσά, αποτελούν ελκυστικότατο εργοδότη, όχι μόνο για τον καημένο γραφιά της εφορίας μας αλλά για πολλές άλλες συμμαχικές και καλά σφιχταγκαλιασμένες στρατιές ιδιωτών αυτή τη φορά. Που κουβαλάνε μαζί τους κανάλια και μάζες από τηλεθεατές και γήπεδα με ορδές από χουλιγκάνους.
Ούτε ο κος Αλογοσκούφης είναι ούτε ο Κος Χριστοδουλάκης ήταν ανίκανοι ή αδιάφοροι. Απλά η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι δίκοπο και κοφτερό (και απ΄ τις δυο λάμες) μαχαίρι.
Τα πρόσθετα φορολογικά έσοδα που θα προέκυπταν από μια φαινομενικά ορθολογική φορολογική πολιτική θα υπονόμευαν την ανάπτυξη, όπως φάνηκε πιο πάνω, θα απειλούσαν την απασχόληση και κοινωνική ένταξη πρώτα και κύρια των μεταναστών, που είναι ιδιαίτερα ευπαθής κοινωνική ομάδα, ενώ θα διοχέτευαν τεράστια ποσά στην αυτοσυντήρηση ενός λιπώδους και παντελώς άχρηστου κρατικού ιστού.
Η διαπλοκή και το τεράστιο κράτος αποτελούν σήμερα τα μόνα πραγματικά μείζονα προβλήματα στη χώρα.
Ας είματε καχύποπτοι με τα φορολογικά γιουρούσια. Ο Έλληνας διαισθάνεται ότι τα παραπανίσια φορολογικά έσοδα θα πάνε σε αμαρτωλά ομόλογα για να πλουτίζουν οι ομοτράπεζοι του Κου Τσιτουρίδη ή των πράσινων προκατόχων του. Και δεν θα πάνε σε δρόμους, για να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε σαν τα σκυλιά, δεν θα πάνε σε νηπιαγωγεία, όπου βασιλεύει το προκάτ και το σκουριασμένο παιγνίδι.
O Koς Παπαχελάς, στην Καθημερινή της Κυριακής 13 Μάη, καταθέτει ανάλογα περιστατικά από μικροαπάτες, όπως η φοροδιαφυγή που περιέγραψα πιο πάνω, για να καταλήξει στην άποψη ότι είμαστε όλοι εθισμένοι στις μικροκομπίνες και αν δε αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν γίνεται τίποτα.
Νομίζω ότι μια τέτοια προσέγγιση περισσότερο από σωστή ή λάθος είναι μη ρεαλιστική. Αν για να αλλάξει κάτι πρέπει να αλλάξουμε πρώτα "εμείς", τότε μόνο μια πολιτιστική επανάσταση μας σώζει. Δηλαδή διαδικασίες πολλών δεκαετιών, όπως διαπιστώνει και ο ίδιος ο Κος Παπαχελάς.
Αντί λοιπόν να αυτομαστιγωνόμαστε, προετείνω ως περισσότερο ρεαλιστική προσέγγιση, να δείξουμε το δάχτυλο στο κράτος και την αθλιότητα και τα βαρίδια που συντηρεί. Να δείξουμε το δάχτυλο στο "ερωτικό" σφιχταγκάλισμα βαθέως κράτους, ιδιωτών επιχειρηματιών και μέσων ενημέρωσης. Ναι, ξέρω, όλοι αυτά λένε και κανείς δεν κάνει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα, γι΄ αυτό και μόνο. Γιατί ο Κος Τσιτουρίδης για να πάει σπίτι του πρέπει να γίνει ο χαμός ένα σωρό φορές. Άσε που πάντα μπορεί να επιστρέψει με το πλατύ χαμόγελο του αενάως δικαιωμένου.
Δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα αποφασισμένων πολιτικών. Κι΄ οταν λέω κρίσιμη μάζα εννοώ 100-200 άτομα αποφασισμένα, και σε καίριες θέσεις. Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες απόδειξε ότι δεν χρειάζονται και πάρα πολλοί για να γράψουν ιστορία. Ε λοιπόν αυτοί οι 100-200 σήμερα δεν υπάρχουν! Τώρα γιατί φτάσαμε εκεί και πώς θα διαμορφωθεί αυτή η κρίσιμη μάζα είναι μια μεγάλη κουβέντα. Αλλά είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος. Ο Έλληνας μια χαρά είναι. Καμιά πολιστιστική επανάσταση δε χρειάζεται. Γι΄ αυτό και ο "άθλιος" αυτός Έλληνας, όταν βρεθεί σε άλλο περιβάλλον, μεγαλουργεί. Από τη μια μέρα στην άλλη. Δείτε τη ναυτιλία (που λειτουργεί έξω απ΄ τη θανάσιμη αγκαλιά του ελληνικού κράτους), δείτε τις ελληνικές παροικίες στις ΗΠΑ, την ΕΕ και οπουδήποτε αλλού. Σας φαίνονται όλοι αυτοί αγροίκοι που χρειάζεται να περάσουν από το καμίνι κάποιας μακρόχρονης πολιτιστικής επανάστασης;
Ξανά λοιπόν:
Η διαπλοκή και το τεράστιο κράτος αποτελούν σήμερα τα μόνα πραγματικά μείζονα προβλήματα στη χώρα
18/4/07
Η παγκοσμιοποίηση και ο ...20ος αιώνας
Στις αρχές του 20ου αιώνα η σοσιαλιστική αριστερά χωρίστηκε στα δύο. Η μια «γραμμή» ακολούθησε μια διαλλακτική αντίληψη, που αναγνώρισε στην πράξη το οικονομικό πλεονέκτημα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και που είδε το σοσιαλισμό απλά ως απόπειρα μιας πιο δίκαιας κατανομής τού, καπιταλιστικά παραγόμενου, προϊόντος καθώς και ως ανάγκη για ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Τυπικός εκφραστής αυτής της μετριοπαθούς αντίληψης, ήταν ο ρεβιζιονιστής (του μαρξισμού) Eduard Bernstein, ο οποίος ήταν ο βασικός εμπνευστής της γερμανικής σοσιαδημοκρατίας αλλά και πολλών σκανδιναβών σοσιαλιστών. Ο Bernstein απεμπόλησε από πολύ νωρίς τις αντιλήψεις του Karl Marx περί δικτατορίας του προλεταριάτου, και προκάλεσε βέβαια την μήνι και την οργή των καθαρόαιμων μαρξιστών της εποχής, συμπεριλαμβανομένου και του Lenin.
Σήμερα η ιστορία έχει κρίνει τελεσίδικα ότι ο Bernstein δικαιώθηκε κατά κράτος, αντίθετα με τους οπαδούς της δικτατορίας του προλεταριάτου που κατάληξε δικτατορία του κόμματος και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου και πολλών, πολλών άλλων.
Και κάτι ακόμη. Τολμώ την πρόβλεψη ότι αν η γραμμή του Bernstein είχε κυριαρχήσει στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο πιθανά η έννοια του σσιαλισμού να μην ήταν τόσο κακόηχη όπως είναι σήμερα. Η υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης μπορεί να ήταν πιο προωθημένη απ΄ ότι είναι σήμερα. Μπορεί να μην είχαμε τις κοινωνικές αθλιότητες της σημερινής Ρωσίας και λοιπής ανατολικής ευρώπης, όπου η κοινωνική πυραμίδα είναι τρισχειρότερη και απ΄ αυτή της Λατινικής Αμερικής. Και μπορεί η Ευρώπη να είχε μια σοβαρή κοινωνική αντίληψη και αυτοπεποίθηση να αντιπαραθέσει στη μονοκρατορία της Αμερικής. Αντί να φιλάει το χέρι του Κλίντον, όπως έκανε ο Βούλγαρος πρωθυπουργός όταν τον επισκέφθηκε στη Σόφια (και η Βουλγαρία Ευρώπη είναι, και με τη βούλα πια). Και μπορεί, αν το άκουσμα της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν έφερνε εμετό, να ξέραμε ως Ευρωπαίοι πολύ περισσότερα για τα έργα του Μάρξ και τις πολύ σημαντικές θεωρίες του για την υπεραξία.
Προς τι η ιστορική υπενθύμιση όμως;
Σήμερα λοιπόν, έναν αιώνα μετά, παίζεται πιστεύω μια πολύ ανάλογη, με την παραπάνω, ιστορία, υπό το φως της παγκοσμιοποίησης, αυτή τη φορά. Και πάλι υπάρχουν δυο γραμμές ευρύτερα μέσα στην κοινωνία (δε λέω αριστερά γιατί τέτοιο πράγμα δε νομίζω ότι υπάρχει πια). Οι ακραίοι, στα βήματα του Lenin και του Stalin που καταδικάζουν συλλήβδην την παγκοσμιοποίηση, ως επίθεση του ιμπεριαλιασμού κατά των λαών και τα λοιπά και τα λοιπά. Η αντίληψη αυτή δε βλέπει φυσικά ότι η παγκοσμιοποίηση έδωσε ελπίδα και φαϊ σε εκατομμύρια για να μην πω δισεκατομμύρια Κινέζους, Ινδούς, Ταιλανδούς ακόμη και Βιετναμέζους πρόσφατα. Και η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση κρατάει στα μαύρα σκοτάδια τους Άραβες, τους Πέρσες, τη μαύρη Αφρική και διάφορους άλλους εδώ κι εκεί.
Φυσικά υπάρχουν και αρνητικά στην παγκοσμιοποίηση. Όλοι τα βλέπουμε, δε χρειάζεται καμιά εξυπνάδα ούτε καμιά υπεράνθρωπη ηθική ικανότητα για να τα παραδεχθούμε. Αυτό όμως που χρειάζεται είναι να επικρατήσει ο ρεαλισμός, η ορθοφροσύνη και το μεγαλειώδες «μέτρο», που εφηύραν οι Αρχαίοι ως συνισταμένη όλων των αξιών.
Διότι αν η ιστορία επαναληφθεί και δεν τραβήξουμε μια διαχωριστική γραμμή αντίστοιχη μ΄ αυτή που τράβηξε ο Bernstein πριν 80- 90 χρόνια και δεν βροντοφωνάξουμε το προφανές,- ότι οικονομικά δηλαδή η παγκοσμιοποίηση είναι μονόδρομος- αλλά κοινωνικά πρέπει να υπάρξουν μέτρα και ρυθμίσεις υπέρ των αδυνάτων, υπέρ των χαμένων αυτής της υπόθεσης, και αν τραβήξουμε ρηξικέλευθα και "αγωνιστικά", ο 20ος αιώνας μπορεί να επαναληφθεί. Και όταν η αταλάντευτη γραμμή τελικά καταρρεύσει να μείνει πίσω το αντίστοιχο των παιδιών του Τσαουσέσκου στα λασποχαντάκια και τους βόθρους του Βουκουρεστίου...
Ακόμη και τα κομμουνιστικά γερόντια που κυβερνούν την Κίνα τάχουν καταλάβει αυτά. Αλλά στην Ευρώπη φαίνεται ότι το να φωνάζει κανείς "αγωνιστικά" κατά της παγκοσμιοποίησης και κατά των πάντων παραμένει δημοφιλής πρακτική.
Σήμερα η ιστορία έχει κρίνει τελεσίδικα ότι ο Bernstein δικαιώθηκε κατά κράτος, αντίθετα με τους οπαδούς της δικτατορίας του προλεταριάτου που κατάληξε δικτατορία του κόμματος και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου και πολλών, πολλών άλλων.
Και κάτι ακόμη. Τολμώ την πρόβλεψη ότι αν η γραμμή του Bernstein είχε κυριαρχήσει στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο πιθανά η έννοια του σσιαλισμού να μην ήταν τόσο κακόηχη όπως είναι σήμερα. Η υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης μπορεί να ήταν πιο προωθημένη απ΄ ότι είναι σήμερα. Μπορεί να μην είχαμε τις κοινωνικές αθλιότητες της σημερινής Ρωσίας και λοιπής ανατολικής ευρώπης, όπου η κοινωνική πυραμίδα είναι τρισχειρότερη και απ΄ αυτή της Λατινικής Αμερικής. Και μπορεί η Ευρώπη να είχε μια σοβαρή κοινωνική αντίληψη και αυτοπεποίθηση να αντιπαραθέσει στη μονοκρατορία της Αμερικής. Αντί να φιλάει το χέρι του Κλίντον, όπως έκανε ο Βούλγαρος πρωθυπουργός όταν τον επισκέφθηκε στη Σόφια (και η Βουλγαρία Ευρώπη είναι, και με τη βούλα πια). Και μπορεί, αν το άκουσμα της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν έφερνε εμετό, να ξέραμε ως Ευρωπαίοι πολύ περισσότερα για τα έργα του Μάρξ και τις πολύ σημαντικές θεωρίες του για την υπεραξία.
Προς τι η ιστορική υπενθύμιση όμως;
Σήμερα λοιπόν, έναν αιώνα μετά, παίζεται πιστεύω μια πολύ ανάλογη, με την παραπάνω, ιστορία, υπό το φως της παγκοσμιοποίησης, αυτή τη φορά. Και πάλι υπάρχουν δυο γραμμές ευρύτερα μέσα στην κοινωνία (δε λέω αριστερά γιατί τέτοιο πράγμα δε νομίζω ότι υπάρχει πια). Οι ακραίοι, στα βήματα του Lenin και του Stalin που καταδικάζουν συλλήβδην την παγκοσμιοποίηση, ως επίθεση του ιμπεριαλιασμού κατά των λαών και τα λοιπά και τα λοιπά. Η αντίληψη αυτή δε βλέπει φυσικά ότι η παγκοσμιοποίηση έδωσε ελπίδα και φαϊ σε εκατομμύρια για να μην πω δισεκατομμύρια Κινέζους, Ινδούς, Ταιλανδούς ακόμη και Βιετναμέζους πρόσφατα. Και η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση κρατάει στα μαύρα σκοτάδια τους Άραβες, τους Πέρσες, τη μαύρη Αφρική και διάφορους άλλους εδώ κι εκεί.
Φυσικά υπάρχουν και αρνητικά στην παγκοσμιοποίηση. Όλοι τα βλέπουμε, δε χρειάζεται καμιά εξυπνάδα ούτε καμιά υπεράνθρωπη ηθική ικανότητα για να τα παραδεχθούμε. Αυτό όμως που χρειάζεται είναι να επικρατήσει ο ρεαλισμός, η ορθοφροσύνη και το μεγαλειώδες «μέτρο», που εφηύραν οι Αρχαίοι ως συνισταμένη όλων των αξιών.
Διότι αν η ιστορία επαναληφθεί και δεν τραβήξουμε μια διαχωριστική γραμμή αντίστοιχη μ΄ αυτή που τράβηξε ο Bernstein πριν 80- 90 χρόνια και δεν βροντοφωνάξουμε το προφανές,- ότι οικονομικά δηλαδή η παγκοσμιοποίηση είναι μονόδρομος- αλλά κοινωνικά πρέπει να υπάρξουν μέτρα και ρυθμίσεις υπέρ των αδυνάτων, υπέρ των χαμένων αυτής της υπόθεσης, και αν τραβήξουμε ρηξικέλευθα και "αγωνιστικά", ο 20ος αιώνας μπορεί να επαναληφθεί. Και όταν η αταλάντευτη γραμμή τελικά καταρρεύσει να μείνει πίσω το αντίστοιχο των παιδιών του Τσαουσέσκου στα λασποχαντάκια και τους βόθρους του Βουκουρεστίου...
Ακόμη και τα κομμουνιστικά γερόντια που κυβερνούν την Κίνα τάχουν καταλάβει αυτά. Αλλά στην Ευρώπη φαίνεται ότι το να φωνάζει κανείς "αγωνιστικά" κατά της παγκοσμιοποίησης και κατά των πάντων παραμένει δημοφιλής πρακτική.
15/3/07
O καθρέφτης των θρησκειών
Το Ισλαμ βαρύνεται με μια εγκληματική συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες ενώ το χειρότερο είναι ότι δε φαίνεται να το έχει πάρει χαμπάρι, όπως αντίστοιχα οι Γερμανοί έμπρακτα μετανοίωσανε για το φασισμό, οι Γιαπωνέζοι για τα εγκλήματά τους στην Κίνα, ο Πάπας για τις φωτιές του Μεσαίωνα, οι Ρώσοι για τον κομμουνισμό, οι Αμερικάνοι για το Βιετνάμ.
Το πρόβλημα με το Ισλαμ είναι ότι παραμένει άκαμπτο και αμετανόητο.
Εκεί άλλωστε βρίσκεται και το μεγαλείο του Ατατούρκ, που είναι ίσως ο μόνος ηγέτης ισλαμικής χώρας που παραδέχτηκε έμπρακτα ότι με πασάδες και χαρέμια δεν πας μακριά. Κάτι που με στενά εθνικά κριτήρια δε μας βοήθησε και πολύ, αλλά τουλάχιστον σταμάτησαν στην Τουρκία να βάζουν τις χανούμισες στα τσουβάλια ζωντανές—όταν τις βαριόνταν ή όταν γερνάγανε—και να τις πετάνε στο Βόσπορο, έτσι, ανάμεσα σε δυο ρουφηξιές ναργιλέ. (πηγή: Harem: The World Behind the Veil, Alev Lytle Croutier)
Οι υπόλοιποι πιστοί, δηλώνουν απόλυτα ικανοποιημένοι και σίγουροι με τον εαυτό τους. Φυσικά, επειδή κάποιος πρέπει να φταίει για την υπανάπτυξή τους, τα ρίχνουν στον καπιταλισμό, στους αμερικάνους και στους γνωστούς αγνώστους. Και ρίχνουν και καμιά ανθρώπινη βόμβα αριστερά – δεξιά.
Όλους αυτούς τους «κακούς», που ρημάξανε φυσικά τους Άραβες και τα ξαδέρφια τους- καμιά αντίρρηση σ΄ αυτό- δεν πρόκειται ποτέ ωστόσο να τους αντιπαλέψεις αν δε βρεις τη δύναμη να δεις τη φάτσα σου στον καθρέφτη. Και να τη δεις καλά.
Η Ευρώπη είδε λοιπόν τη φάτσα της καλά και καθαρά, αρκετές φορές, και έκανε μεγάλες τομές. Πες τες διαφωτισμό, πες τες διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους, πες τη επανακάλυψη του αρχαίου, αισθητικού- φιλοσοφικού- επιστημονικού μεγαλείου, όπως και να τις πεις, το πείραμα με τον καθρέφτη έγινε.
Και μέσα στον καθρέφτη ο Ευρωπαίος είδε και ξαναανακάλυψε τη θρησκεία του, που μ΄ όλες τις αντιφάσεις και τους μυριάδες ψευδοπροφήτες, στις βασικές της διατυπώσεις είχε μήνυμα πρωτόγνωρα επαναστατικό για την εποχή της.
«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδε Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδε ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ΄ πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού.» (Παύλος, Προς Γαλάτας Επιστολή)
Φοβάμαι ότι τέτοια κουβέντα ο μουσουλμάνος όσο μεγάλο καθρέφτη και να στήσει απέναντι ούτε θα δει ούτε θ΄ ακούσει. Και ίσως, γι΄ αυτό τ΄ αποφεύγει και το καθυστερεί.
Με βάση το Κοράνι καλύτερα να σε φυλάξει ο Θεός να μη γεννηθείς γυναίκα.
Ιδού:
Κοράνι 2.222 «Η γυναικεία περίοδος είναι μια άβολη κατάσταση—μείνετε μακριά απ΄ τις γυναίκες μέχρι να γίνουν καθαρές. Και τότε, πηγαίντε μέσα τους ,όπως πρόσταξε ο Αλλάχ»
Κοράνι 2:223. "Οι γυναίκες σας είναι σαν το χωράφι σας, πηγαίντε σ΄ αυτό όποτε θελήσετε”
Κοράνι 4:34 «Οι καλές γυναίκες είναι πειθαρχημένες... για όσους από σας φοβούνται μην σας εγκατάλειψουν, νουθετήστε τες και αφήστε τες μόνες στο κρεβάτι και δείρτε τες»
Καθαρές κουβέντες.
Για περισσότερα στοιχεία και γλαφυρές περιγραφές περί του ρόλου της γυναίκας στο Ισλάμ, δείτε και το βιβλίο «Harem Girl». Ήδη από το εξώφυλλο θα μπειτε στο κλίμα (μια γυμνή γυναίκα που την κοιτάει ο αφέντης της στα δόντια σαν τα άλογα—αν και τα άλογα ήταν πέντε φορές πιο ακριβά απ΄ τις γυναίκες στην αραπιά όπως αναφέρεται στο ίδιο το βιβλίο)
Συμπέρασμα: το αρχέγονο μήνυμα που φέρνει κάθε ιδεολογία όσο και να συγκαλυφθεί στο πέρασμα του χρόνου, όσο και να παρερμηνευτεί και διαστρεβλωθεί, παραμένει εκεί.
Και το μήνυμα του Χριστού ήταν πιο επαναστατικό και προοδευτικό από αυτό του Μωάμεθ.
Και σ΄ ένα βαθμό, αν περνάμε καλά σήμερα, έχει κι΄ αυτό παίξει το ρόλο του.
Το πρόβλημα με το Ισλαμ είναι ότι παραμένει άκαμπτο και αμετανόητο.
Εκεί άλλωστε βρίσκεται και το μεγαλείο του Ατατούρκ, που είναι ίσως ο μόνος ηγέτης ισλαμικής χώρας που παραδέχτηκε έμπρακτα ότι με πασάδες και χαρέμια δεν πας μακριά. Κάτι που με στενά εθνικά κριτήρια δε μας βοήθησε και πολύ, αλλά τουλάχιστον σταμάτησαν στην Τουρκία να βάζουν τις χανούμισες στα τσουβάλια ζωντανές—όταν τις βαριόνταν ή όταν γερνάγανε—και να τις πετάνε στο Βόσπορο, έτσι, ανάμεσα σε δυο ρουφηξιές ναργιλέ. (πηγή: Harem: The World Behind the Veil, Alev Lytle Croutier)
Οι υπόλοιποι πιστοί, δηλώνουν απόλυτα ικανοποιημένοι και σίγουροι με τον εαυτό τους. Φυσικά, επειδή κάποιος πρέπει να φταίει για την υπανάπτυξή τους, τα ρίχνουν στον καπιταλισμό, στους αμερικάνους και στους γνωστούς αγνώστους. Και ρίχνουν και καμιά ανθρώπινη βόμβα αριστερά – δεξιά.
Όλους αυτούς τους «κακούς», που ρημάξανε φυσικά τους Άραβες και τα ξαδέρφια τους- καμιά αντίρρηση σ΄ αυτό- δεν πρόκειται ποτέ ωστόσο να τους αντιπαλέψεις αν δε βρεις τη δύναμη να δεις τη φάτσα σου στον καθρέφτη. Και να τη δεις καλά.
Η Ευρώπη είδε λοιπόν τη φάτσα της καλά και καθαρά, αρκετές φορές, και έκανε μεγάλες τομές. Πες τες διαφωτισμό, πες τες διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους, πες τη επανακάλυψη του αρχαίου, αισθητικού- φιλοσοφικού- επιστημονικού μεγαλείου, όπως και να τις πεις, το πείραμα με τον καθρέφτη έγινε.
Και μέσα στον καθρέφτη ο Ευρωπαίος είδε και ξαναανακάλυψε τη θρησκεία του, που μ΄ όλες τις αντιφάσεις και τους μυριάδες ψευδοπροφήτες, στις βασικές της διατυπώσεις είχε μήνυμα πρωτόγνωρα επαναστατικό για την εποχή της.
«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδε Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδε ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ΄ πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού.» (Παύλος, Προς Γαλάτας Επιστολή)
Φοβάμαι ότι τέτοια κουβέντα ο μουσουλμάνος όσο μεγάλο καθρέφτη και να στήσει απέναντι ούτε θα δει ούτε θ΄ ακούσει. Και ίσως, γι΄ αυτό τ΄ αποφεύγει και το καθυστερεί.
Με βάση το Κοράνι καλύτερα να σε φυλάξει ο Θεός να μη γεννηθείς γυναίκα.
Ιδού:
Κοράνι 2.222 «Η γυναικεία περίοδος είναι μια άβολη κατάσταση—μείνετε μακριά απ΄ τις γυναίκες μέχρι να γίνουν καθαρές. Και τότε, πηγαίντε μέσα τους ,όπως πρόσταξε ο Αλλάχ»
Κοράνι 2:223. "Οι γυναίκες σας είναι σαν το χωράφι σας, πηγαίντε σ΄ αυτό όποτε θελήσετε”
Κοράνι 4:34 «Οι καλές γυναίκες είναι πειθαρχημένες... για όσους από σας φοβούνται μην σας εγκατάλειψουν, νουθετήστε τες και αφήστε τες μόνες στο κρεβάτι και δείρτε τες»
Καθαρές κουβέντες.
Για περισσότερα στοιχεία και γλαφυρές περιγραφές περί του ρόλου της γυναίκας στο Ισλάμ, δείτε και το βιβλίο «Harem Girl». Ήδη από το εξώφυλλο θα μπειτε στο κλίμα (μια γυμνή γυναίκα που την κοιτάει ο αφέντης της στα δόντια σαν τα άλογα—αν και τα άλογα ήταν πέντε φορές πιο ακριβά απ΄ τις γυναίκες στην αραπιά όπως αναφέρεται στο ίδιο το βιβλίο)
Συμπέρασμα: το αρχέγονο μήνυμα που φέρνει κάθε ιδεολογία όσο και να συγκαλυφθεί στο πέρασμα του χρόνου, όσο και να παρερμηνευτεί και διαστρεβλωθεί, παραμένει εκεί.
Και το μήνυμα του Χριστού ήταν πιο επαναστατικό και προοδευτικό από αυτό του Μωάμεθ.
Και σ΄ ένα βαθμό, αν περνάμε καλά σήμερα, έχει κι΄ αυτό παίξει το ρόλο του.
10/3/07
Οι καταλήψεις και οι καταθλίψεις
Το χειρότερο με τις καταλήψεις και τις λοιπές εκδηλώσεις μαζικής υστερίας στα Πανεπιστήμια, με τις ευλογίες του Κου Απέκη, της αριστεράς και άλλων γνωστών αναξιοπαθούντων («αναρχικοί», κ.λπ) είναι η καταθλιπτική κοινοτοπία που τις χαρακτηρίζει, η σχέση ακριβούς αντίγραφου που έχουν με αντίστοιχες πρακτικές προ εικοσιπενταετίας.
Τότε είχαμε τουλάχιστο το στοιχείο της πρωτοτυπίας και τη δικαιολογία της δικτατορίας.
Φαντασία ώρα μηδέν. Θυμηθείτε, αριστεροί μου, το "Η φαντασία στην εξουσία!", αν σας λέει τίποτα.
Αλλά και καμιά ουσιαστική εξέγερση, που να ταιριάζει σε πραγματικούς δεκαοκτάρηδες. Γιατί πώς να είναι εξέγερση η αντιγραφή των απολύτως ίδιων πρακτικών, που τις εφηύραν οι νεολαίοι της μεταπολίτευσης, ίσως και να τις βίωσαν με κάποια αυθεντικότητα, πριν καταλήξουν- πενηντάρηδες πια- στις παρυφές, οι πολλοί, και στις κορυφές, οι λίγοι, του κρατικού κορβανά, του γεμάτου -αλιμονο!- με δανεικά χρήματα.
Tώρα η Κα Γιαννάκου αδειάζει εύκολα και απ΄ τ' αριστερά όλα τα «εξεγερμένα» γκρουπούσκουλα αφού προτείνει καθολική ψηφοφορία για το πρυτανικό συμβούλιο, ενώ οι «ηγέτες» του «φοιτητικού» «κινήματος» προτιμούν να ανατίθεται το έργο στα κομματόσκυλά τους.
Στα μεταξύ ο κόσμος έχει αλλάξει εκατό φορές, όσο δεν έχει αλλάξει τα προηγούμενα χίλια χρόνια, αλλά στην Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί μαγκιά να καίγονται ελληνικές σημαίες, συνεχίζει να ονοματίζονται «φοιτητικό κίνημα» οι πάσης φύσης πικραμένοι και κομματικοί ατζεντοφόροι, συνεχίζει να γράφει το κάθε πρόβατο το ασυνάρτητο βέλασμά του στους τοίχους, έτσι, για να μας βανδαλίζει την καθημερινότητα (φωτεινή εξαίρεση το Μετρό της Αθήνας που, για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο, δεν έχει εμπνεύσει ακόμη τους γραφίστες της πεντάρας. Ίσως κάτι το όμορφο τελικά να ηρεμεί ακόμη και τους κάφρους. Παρήγορη σκέψη. Ή μήπως πρόκειται απλά για σοφιστικέ βούρδουλα της Aττικό Μετρό;)
Όπως μαγκιά είναι και το να αγοράζει κανείς το δίπλωμα οδήγησης στην τοπική μαύρη αγορά, το να μη φοράει ζώνη ασφαλείας. Και άλλα πολλά, με άξονα την καταστροφή και την αυτοκαταστροφή. Που χέρι χέρι με την ηλιθιότητα, που παράγουν σήμερα τα περισσότερα κανάλια, λανσάρονται ως οι υψηλότερες μορφές δημιουργίας. Με φόντο βέβαια τη δομική ανεργία και την πανταχού παρούσα λαμογιά.
Αποτέλεσμα: τελευταίοι στην εκπαίδευση (πίσω και απο τους Ζουλού!!!-- δείτε τις διεθνείς κατατάξεις ιδρυμάτων) και πρώτοι στος σκοτωμούς στην άσφαλτο. Και υψηλή επίδοση στην αφασία και την άγνοια, με πολλούς να νομίζουν ότι είναι οι πρώτοι του (ευρωπαϊκού πια) χωριού, Ελληνάρες και λεβέντες.
Λοιπόν, Ελληνάρες μου, ακούστε το εξής: σήμερα, έξυπνοι κι εργατικοί βαλκάνιοι αρχίζουν να ελέγχουν σιγά σιγά το κύκλωμα της οικοδομής. Προϊστανται σε συνεργεία αντί να κάνουν το χαμάλη όπως κάναν πριν από δέκα - δεκαπέντε χρόνια. Περιμέντε λίγο ακόμη και θα δείτε ότι σε δέκα χρόνια θα υπάρχουν και τεχνικές εταιρίες, και βιομηχανικές μονάδες που θα ελέγχονται απο Αλβανούς, Γεωργιανούς, κ.λπ. Απ΄ τα παιδιά της πρώτης γενιάς, αυτής των χαμάληδων, που θα δουν τη ζωή πολύ πιο εξεγερμένα απ΄ το να βρωμίζουν τοίχους και να αγριεύουν με τα ματ για να αδειάσουν την αδρεναλίνη τους.
Και για να μην παρεξεγηθούμε. Μπράβο και πάλι μπράβο τους! Και ναι μεν οι σημερινοί σας «ηγέτες», φοιτητές μου, θα βρεθούν στα οφίτσια, όπως και παλιότερα εκείνοι της δικής μου γενιάς (είπαμε! η ιστορία έχει παγώσει σ΄ αυτή τη χώρα) εσείς όμως δεν κοιτάτε να κάνετε κανένα ιδιαίτερο στ΄ Αλβανικά μπας και βρείτε καμιά δουλιά στον κόσμο που ανατέλει;
Τότε είχαμε τουλάχιστο το στοιχείο της πρωτοτυπίας και τη δικαιολογία της δικτατορίας.
Φαντασία ώρα μηδέν. Θυμηθείτε, αριστεροί μου, το "Η φαντασία στην εξουσία!", αν σας λέει τίποτα.
Αλλά και καμιά ουσιαστική εξέγερση, που να ταιριάζει σε πραγματικούς δεκαοκτάρηδες. Γιατί πώς να είναι εξέγερση η αντιγραφή των απολύτως ίδιων πρακτικών, που τις εφηύραν οι νεολαίοι της μεταπολίτευσης, ίσως και να τις βίωσαν με κάποια αυθεντικότητα, πριν καταλήξουν- πενηντάρηδες πια- στις παρυφές, οι πολλοί, και στις κορυφές, οι λίγοι, του κρατικού κορβανά, του γεμάτου -αλιμονο!- με δανεικά χρήματα.
Tώρα η Κα Γιαννάκου αδειάζει εύκολα και απ΄ τ' αριστερά όλα τα «εξεγερμένα» γκρουπούσκουλα αφού προτείνει καθολική ψηφοφορία για το πρυτανικό συμβούλιο, ενώ οι «ηγέτες» του «φοιτητικού» «κινήματος» προτιμούν να ανατίθεται το έργο στα κομματόσκυλά τους.
Στα μεταξύ ο κόσμος έχει αλλάξει εκατό φορές, όσο δεν έχει αλλάξει τα προηγούμενα χίλια χρόνια, αλλά στην Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί μαγκιά να καίγονται ελληνικές σημαίες, συνεχίζει να ονοματίζονται «φοιτητικό κίνημα» οι πάσης φύσης πικραμένοι και κομματικοί ατζεντοφόροι, συνεχίζει να γράφει το κάθε πρόβατο το ασυνάρτητο βέλασμά του στους τοίχους, έτσι, για να μας βανδαλίζει την καθημερινότητα (φωτεινή εξαίρεση το Μετρό της Αθήνας που, για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο, δεν έχει εμπνεύσει ακόμη τους γραφίστες της πεντάρας. Ίσως κάτι το όμορφο τελικά να ηρεμεί ακόμη και τους κάφρους. Παρήγορη σκέψη. Ή μήπως πρόκειται απλά για σοφιστικέ βούρδουλα της Aττικό Μετρό;)
Όπως μαγκιά είναι και το να αγοράζει κανείς το δίπλωμα οδήγησης στην τοπική μαύρη αγορά, το να μη φοράει ζώνη ασφαλείας. Και άλλα πολλά, με άξονα την καταστροφή και την αυτοκαταστροφή. Που χέρι χέρι με την ηλιθιότητα, που παράγουν σήμερα τα περισσότερα κανάλια, λανσάρονται ως οι υψηλότερες μορφές δημιουργίας. Με φόντο βέβαια τη δομική ανεργία και την πανταχού παρούσα λαμογιά.
Αποτέλεσμα: τελευταίοι στην εκπαίδευση (πίσω και απο τους Ζουλού!!!-- δείτε τις διεθνείς κατατάξεις ιδρυμάτων) και πρώτοι στος σκοτωμούς στην άσφαλτο. Και υψηλή επίδοση στην αφασία και την άγνοια, με πολλούς να νομίζουν ότι είναι οι πρώτοι του (ευρωπαϊκού πια) χωριού, Ελληνάρες και λεβέντες.
Λοιπόν, Ελληνάρες μου, ακούστε το εξής: σήμερα, έξυπνοι κι εργατικοί βαλκάνιοι αρχίζουν να ελέγχουν σιγά σιγά το κύκλωμα της οικοδομής. Προϊστανται σε συνεργεία αντί να κάνουν το χαμάλη όπως κάναν πριν από δέκα - δεκαπέντε χρόνια. Περιμέντε λίγο ακόμη και θα δείτε ότι σε δέκα χρόνια θα υπάρχουν και τεχνικές εταιρίες, και βιομηχανικές μονάδες που θα ελέγχονται απο Αλβανούς, Γεωργιανούς, κ.λπ. Απ΄ τα παιδιά της πρώτης γενιάς, αυτής των χαμάληδων, που θα δουν τη ζωή πολύ πιο εξεγερμένα απ΄ το να βρωμίζουν τοίχους και να αγριεύουν με τα ματ για να αδειάσουν την αδρεναλίνη τους.
Και για να μην παρεξεγηθούμε. Μπράβο και πάλι μπράβο τους! Και ναι μεν οι σημερινοί σας «ηγέτες», φοιτητές μου, θα βρεθούν στα οφίτσια, όπως και παλιότερα εκείνοι της δικής μου γενιάς (είπαμε! η ιστορία έχει παγώσει σ΄ αυτή τη χώρα) εσείς όμως δεν κοιτάτε να κάνετε κανένα ιδιαίτερο στ΄ Αλβανικά μπας και βρείτε καμιά δουλιά στον κόσμο που ανατέλει;
31/1/07
Educational policies in Greece
One of the most backward aspects of the current educational policies in Greece is the fact that they are 100% driven from the government with no practical account given to the university management (in fact micro-management would be a far more accurate term), to the industry or to chambers of commerce, industry, etc. Not to mention the public authorities themselves, which are well behind the maturity required to articulate any opinion or initiate any project as regards university level education.
This state- centric, soviet- style, approach allows no real decision making to anyone but the central government. Management positions in the academic establishments have no real appeal per se; only as stepping stones for a political career. Few serious people, with interfaces to science and/ or business would ever care to assume management positions in an environment where they would have to manage secretarial like tasks.
This situation is a result of a broader crisis, which reflects the many erroneous assumptions that prevail in the Greek society. Where else in the world any bandit can shut himself in an academic establishment, do whatever he wishes and be totally immune from the police? Where else in the world students, when their demand was refused, would take bricks and mortar and literally built their professors in their meeting room? Which other country in the world has numerous students in countries of absolutely no academic, if any at all, reputation?
These facts are presented just to be fair with the state. In such a crisis environment it is natural for the state to be conservative. To resist giving away authority or even consultation chances to professors, industry, institutions, social organizations, or whatever.
Lastly, all this should not sound laden with pessimism. There are parts of the society and the economy that are thriving. The maritime business in No. 1 globally, having No. 2 a very good deal behind it. Tourism is on the correct path. A healthy part of the industry fights its way successfully through in difficult markets. Even in education, if you take a walk in the corridors of any known University of the West you will hear Greek of fall on Greek names on the Professor’s door.
But there is an unhealthy state, a irrationally big state, which supervises the non-ambitious interests of a significant part of the society, those that lie on the defense lines and look forward to the protector state to take care of them.
There is hardly any other area more than education where this state failure, despite the many and real excuses it may draw upon, is so apparent.
People, by definition, as a whole, can not be responsible. People, as presented above, in some areas thrive. We have the state in order to, by definition, assign to it the responsibility of how things are managed.
This state- centric, soviet- style, approach allows no real decision making to anyone but the central government. Management positions in the academic establishments have no real appeal per se; only as stepping stones for a political career. Few serious people, with interfaces to science and/ or business would ever care to assume management positions in an environment where they would have to manage secretarial like tasks.
This situation is a result of a broader crisis, which reflects the many erroneous assumptions that prevail in the Greek society. Where else in the world any bandit can shut himself in an academic establishment, do whatever he wishes and be totally immune from the police? Where else in the world students, when their demand was refused, would take bricks and mortar and literally built their professors in their meeting room? Which other country in the world has numerous students in countries of absolutely no academic, if any at all, reputation?
These facts are presented just to be fair with the state. In such a crisis environment it is natural for the state to be conservative. To resist giving away authority or even consultation chances to professors, industry, institutions, social organizations, or whatever.
Lastly, all this should not sound laden with pessimism. There are parts of the society and the economy that are thriving. The maritime business in No. 1 globally, having No. 2 a very good deal behind it. Tourism is on the correct path. A healthy part of the industry fights its way successfully through in difficult markets. Even in education, if you take a walk in the corridors of any known University of the West you will hear Greek of fall on Greek names on the Professor’s door.
But there is an unhealthy state, a irrationally big state, which supervises the non-ambitious interests of a significant part of the society, those that lie on the defense lines and look forward to the protector state to take care of them.
There is hardly any other area more than education where this state failure, despite the many and real excuses it may draw upon, is so apparent.
People, by definition, as a whole, can not be responsible. People, as presented above, in some areas thrive. We have the state in order to, by definition, assign to it the responsibility of how things are managed.
29/1/07
Ήταν κι΄ αυτές (οι εκλογές) μια κάποια λύση
Στις εκλογές του ΤΕΕ, τον περασμένο Νοέμβρη, μπήκα στο παραβάν και βγήκα μετά από ένα τέταρτο, για να ρίξω ψηφοδέλτια σε 5- 6 κάλπες. Φίλοι με πληροφόρησαν ότι υπήρχαν 6-7.000 υποψήφιοι μηχανικοί, από μια κοινότητα που αριθμεί 100 και κάτι χιλιάδες. Ο ένας δηλαδή στους 12- 14 μηχανικούς ήταν υποψήφιος!
Τα ίδια και στις εκλογές για δήμαρχους και νομάρχες. Η μισή Ελλάδα διεκδίκησε την ψήφο της άλλης μισής!!
Τώρα βέβαια να υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι μια ισχυρή εσωτερική παρόρμηση για προσφορά στην κοινωνία; Κυνικές οι εποχές μας, μάλλον απίθανο τέτοιος ζήλος να έχει τόσο ευγενή κίνητρα.
Έχω μια πιο απλή εξήγηση. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας καθοδηγείται από τα οικονομικά συμφέροντα που μπορεί, ασφαλέστερα, να προωθήσει από τέτοιες θέσεις εξουσίας. Και ένα άλλο, μεγάλο, μέρος, χιλιάδες δηλαδή άτομα, είναι παγιδευμένα σε μια ηλίθια και ανάξια πραγματικότητα και ζητάνε εναγώνια διέξοδο προς πάσα κατεύθυνση.
Τώρα ποια ομάδα, η υστερόβουλη ή ή εγκλωβισμένη, είναι η μεγαλύτερη, δύσκολο να πει κανείς. Ούτε και τα όρια είναι πάντα καθαρά. Μέσα σ΄ αυτές όμως τις οριογραμμές βρίσκεται πιστεύω η ερμηνεία για τη μανία που έχουν πολλοί από μας να εκτεθούν στην κρίση των υπόλοιπων.
Έχουμε λοιπόν γεμίσει προέδρους και λοιπούς αξιωματούχους, που υφαίνουν την ατζέντα τους γύρω από έναν τεράστιο κρατικό κορβανά,... που τον γεμίζει, φευ, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα σε χρέωση των επόμενων γενεών.
Που δηλώνουν επιφυλακτικοί με την επιχειρηματικότητα και τον ιδιωτικό τομέα (γιατί ποτέ δε θα τα καταφέρνανε) και σκεπτικοί και εχθρικοί με την παγκοσμιοποίηση (γιατί πού να ψάχνουν τώρα ψήφους μακριά απ΄ το χωρίο τους ή τη συντεχνία τους).
Έχεις βέβαια και την κοπελίτσα - συνδικαλίστρια - φοιτήτρια στην τελεόραση, που δηλώνει με στόμφο, και με αφορμή- όπως τουλάχιστον νομίζει- το άρθρο 16, ότι θα παλέψει για δικαιώματα, μπλα, μπλα, μπλα... Ενώ, οι παλέστρες είναι ανοικτές πια και στο ωραίο φύλο, ώστε να μη χρειάζεται να παλεύει, εξόριστα και φαντασιακά, σε άσχετους χώρους, χωρίς καναβάτσο, αντίπαλο και διαιτητή.
Η ανοησία και η ξύλινη γλώσσα, βαλσαμωμένη απ΄ την επονομαζόμενη αριστερά, γι΄ αυτό και απαράλλαχτη για 30 και πλέον χρόνια, έχει θέσει πλήρως εκτός μάχης το δικαίωμα και τη δυνατότητα στην ουτοπία, το μεγάλο αυτό δώρο της νεότητας.
Ετοιμάζεται και η κατά φαντασία φοιτήτριά μας, η κατά φαντασία παλεστής μας, απ΄ τα δεκαεννιά της χρόνια, για τη μεγάλη του έθνους κάλπη...
Όπως είπε σωστά και ο Κώστας Σημίτης, στη πρώτη του τετραετία όταν ήταν ζωηρός και δεν τον είχε πνίξει η σαπίλα, υπάρχουν δυο Ελλάδες. Σίγουρα εκτός απ΄ την κοπελίτσα και τους δημαρχαίους υπάρχουν και άλλοι σ΄ αυτή τη χώρα.
Κάποια μέρα...
... they will come from the shadows, που έλεγε και η Joan Baez
Τα ίδια και στις εκλογές για δήμαρχους και νομάρχες. Η μισή Ελλάδα διεκδίκησε την ψήφο της άλλης μισής!!
Τώρα βέβαια να υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι μια ισχυρή εσωτερική παρόρμηση για προσφορά στην κοινωνία; Κυνικές οι εποχές μας, μάλλον απίθανο τέτοιος ζήλος να έχει τόσο ευγενή κίνητρα.
Έχω μια πιο απλή εξήγηση. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας καθοδηγείται από τα οικονομικά συμφέροντα που μπορεί, ασφαλέστερα, να προωθήσει από τέτοιες θέσεις εξουσίας. Και ένα άλλο, μεγάλο, μέρος, χιλιάδες δηλαδή άτομα, είναι παγιδευμένα σε μια ηλίθια και ανάξια πραγματικότητα και ζητάνε εναγώνια διέξοδο προς πάσα κατεύθυνση.
Τώρα ποια ομάδα, η υστερόβουλη ή ή εγκλωβισμένη, είναι η μεγαλύτερη, δύσκολο να πει κανείς. Ούτε και τα όρια είναι πάντα καθαρά. Μέσα σ΄ αυτές όμως τις οριογραμμές βρίσκεται πιστεύω η ερμηνεία για τη μανία που έχουν πολλοί από μας να εκτεθούν στην κρίση των υπόλοιπων.
Έχουμε λοιπόν γεμίσει προέδρους και λοιπούς αξιωματούχους, που υφαίνουν την ατζέντα τους γύρω από έναν τεράστιο κρατικό κορβανά,... που τον γεμίζει, φευ, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα σε χρέωση των επόμενων γενεών.
Που δηλώνουν επιφυλακτικοί με την επιχειρηματικότητα και τον ιδιωτικό τομέα (γιατί ποτέ δε θα τα καταφέρνανε) και σκεπτικοί και εχθρικοί με την παγκοσμιοποίηση (γιατί πού να ψάχνουν τώρα ψήφους μακριά απ΄ το χωρίο τους ή τη συντεχνία τους).
Έχεις βέβαια και την κοπελίτσα - συνδικαλίστρια - φοιτήτρια στην τελεόραση, που δηλώνει με στόμφο, και με αφορμή- όπως τουλάχιστον νομίζει- το άρθρο 16, ότι θα παλέψει για δικαιώματα, μπλα, μπλα, μπλα... Ενώ, οι παλέστρες είναι ανοικτές πια και στο ωραίο φύλο, ώστε να μη χρειάζεται να παλεύει, εξόριστα και φαντασιακά, σε άσχετους χώρους, χωρίς καναβάτσο, αντίπαλο και διαιτητή.
Η ανοησία και η ξύλινη γλώσσα, βαλσαμωμένη απ΄ την επονομαζόμενη αριστερά, γι΄ αυτό και απαράλλαχτη για 30 και πλέον χρόνια, έχει θέσει πλήρως εκτός μάχης το δικαίωμα και τη δυνατότητα στην ουτοπία, το μεγάλο αυτό δώρο της νεότητας.
Ετοιμάζεται και η κατά φαντασία φοιτήτριά μας, η κατά φαντασία παλεστής μας, απ΄ τα δεκαεννιά της χρόνια, για τη μεγάλη του έθνους κάλπη...
Όπως είπε σωστά και ο Κώστας Σημίτης, στη πρώτη του τετραετία όταν ήταν ζωηρός και δεν τον είχε πνίξει η σαπίλα, υπάρχουν δυο Ελλάδες. Σίγουρα εκτός απ΄ την κοπελίτσα και τους δημαρχαίους υπάρχουν και άλλοι σ΄ αυτή τη χώρα.
Κάποια μέρα...
... they will come from the shadows, που έλεγε και η Joan Baez
14/1/07
Koυφοντίνα΄ μ ζώσε τ΄ άρματα
H νέα γενιά εγκληματιών – τρομοκρατών φαίνεται ότι αρματώθηκε και άρχισε τις ρουκέτες στην Αμερικάνικη πρεσβεία και όλα τα άλλα σύμβολα τα καταχωνιασμένα στις εσχατιές των κόμπλεξ της.
Μια σύσταση, αν επιτρέπεται.
Παιδιά, πάτε καλά; Καλά, ας ξεχάσουμε για μια στιγμή ότι το να πυροβολάς με μπαζούκας και ρουκέτες απαγορεύεται νομικά – γιατί θα σε βάλουν φυλακή, ηθικά- γιατί θα σκοτώσεις σίγουρα κάποιον ή περισσότερους άσχετους και λογικά- γιατί τα καριοφίλια σήμερα δε φέρνουν αποτελέσματα. Ας πούμε ότι όλα αυτά είναι λεπτομέρειες και ότι εσείς είστε οι νέοι Ρομπέν των Δασών που θα γκρεμίσετε, με κάθε κόστος, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του...
Καλα ρε παιδιά, να μπω για λίγο στη θέση σας και να πω ότι έτσι πράγματι είναι. Ρομπέν μου! Και γιατί βρε βλαμένοι πυροβολάτε κάτι καημένους αστυνομικούς- έστω και ματατζήδες- που άφησαν τα πρόβατα και ήρθαν να δουν την Αθήνα; Μόνο εσείς θα βλέπετε την Αθήνα ρε ζωντόβολα; Αυτός ρε είναι ο σοσιαλισμός σας; Αυτοί ρε ηλίθιοι είναι η εξουσία; Βρε χαϊβάνια, στην Ελλάδα γίνεται χαμός σήμερα. Σε ποιον πλανήτη ζείτε; Αλωνίζουν έμποροι ναρκωτικών, λευκής σαρκός, λαμόγια κάθε χρώματος, που η κάθε μίζα που εισπράττουν είναι όση όλα τα μηνιάτικα των ΜΑΤ μαζί. Αναρωτιέμαι ρε ηλίθιοι, δε νομίζετε ότι όταν τελικά σας μαζέψει ο μπόγιας, γιατί θα σας μαζέψει – ρωτήστε τον Κουφοντίνα να σας πει τις λεπτομέρειες - δε νομίζετε λοιπόν, ότι θα βοήθαγε την υπόθεσή σας να είχατε ξεκάνει κάποιους απ΄ τους παραπάνω; Προσπαθώ να μπω στο βλαμένο μυαλό σας, που σας κάνει να πιστεύετε ότι ο ματατζής απ΄ τ’ Άγραφα ή άντε κανένας μαύρος λοχίας απ΄ τη Νεμπράσκα, είναι εξουσία. Και εσείς πρέπει να μας απαλλάξετε απ΄ αυτή.
Αδύνατο ρε παληκάρια μου.
Άντε και καλή φυλακή
Μια σύσταση, αν επιτρέπεται.
Παιδιά, πάτε καλά; Καλά, ας ξεχάσουμε για μια στιγμή ότι το να πυροβολάς με μπαζούκας και ρουκέτες απαγορεύεται νομικά – γιατί θα σε βάλουν φυλακή, ηθικά- γιατί θα σκοτώσεις σίγουρα κάποιον ή περισσότερους άσχετους και λογικά- γιατί τα καριοφίλια σήμερα δε φέρνουν αποτελέσματα. Ας πούμε ότι όλα αυτά είναι λεπτομέρειες και ότι εσείς είστε οι νέοι Ρομπέν των Δασών που θα γκρεμίσετε, με κάθε κόστος, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του...
Καλα ρε παιδιά, να μπω για λίγο στη θέση σας και να πω ότι έτσι πράγματι είναι. Ρομπέν μου! Και γιατί βρε βλαμένοι πυροβολάτε κάτι καημένους αστυνομικούς- έστω και ματατζήδες- που άφησαν τα πρόβατα και ήρθαν να δουν την Αθήνα; Μόνο εσείς θα βλέπετε την Αθήνα ρε ζωντόβολα; Αυτός ρε είναι ο σοσιαλισμός σας; Αυτοί ρε ηλίθιοι είναι η εξουσία; Βρε χαϊβάνια, στην Ελλάδα γίνεται χαμός σήμερα. Σε ποιον πλανήτη ζείτε; Αλωνίζουν έμποροι ναρκωτικών, λευκής σαρκός, λαμόγια κάθε χρώματος, που η κάθε μίζα που εισπράττουν είναι όση όλα τα μηνιάτικα των ΜΑΤ μαζί. Αναρωτιέμαι ρε ηλίθιοι, δε νομίζετε ότι όταν τελικά σας μαζέψει ο μπόγιας, γιατί θα σας μαζέψει – ρωτήστε τον Κουφοντίνα να σας πει τις λεπτομέρειες - δε νομίζετε λοιπόν, ότι θα βοήθαγε την υπόθεσή σας να είχατε ξεκάνει κάποιους απ΄ τους παραπάνω; Προσπαθώ να μπω στο βλαμένο μυαλό σας, που σας κάνει να πιστεύετε ότι ο ματατζής απ΄ τ’ Άγραφα ή άντε κανένας μαύρος λοχίας απ΄ τη Νεμπράσκα, είναι εξουσία. Και εσείς πρέπει να μας απαλλάξετε απ΄ αυτή.
Αδύνατο ρε παληκάρια μου.
Άντε και καλή φυλακή
11/1/07
H Κα Παπαρρήγα και η ηγεμονία της ελληνικής αριστεράς
Άκουσα, και δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά το θεωρώ απόλυτα πιθανό και δυνατό, ότι η Κα Παπαρρήγα ανέβηκε στο Γράμμο και ετέλεσε τελετές υπέρ των ψυχών των ανδρών και γυναικών του Δημοκρατικού Στρατού. Τελετές, όχι φυσικά με συμφιλιωτικό ύφος, ούτε προβάλοντας τη ματαιότητα της σφαγής Ελλήνων από Έλληνες. Αλλά με το πασίγνωστο και αλίμονο, αστείο και γελοίο πια ύφος, του εξ΄ ορισμού και άνευ χρείας αποδείξεων, ιστορικά δικαιωμένου.
Θράσος, βλακεία ή τι άλλο να καταλογίσει κανείς στην Κα Παπαρρήγα; O κόσμος που πίστεψε και αγωνίστηκε με πάθος κατέρρευσε ως χάρτινος. Ούτε μια σφαίρα δεν έπεσε. Ούτε ένας σύντροφός της κομμουνιστής δεν πολέμησε, πόσο μάλλον αυτοκτόνησε, μπρος στην επέλαση του ιμπεριαλισμού και τα «δεινά» που θα συσσώρευε. Αντίθετα μεταμορφώθηκαν όλα τα παληκαράκια της φακής και προσεταιρίσθηκαν τον οξαποδώ- καπιταλισμό. Μέσα σε μια νύχτα, οι λεβέντες. Το 1995 συνάντησα στο Βουκουρέστι τον αντιπρόεδρο της Ρουμανίας Prof. Dr. Manzatu, προφανέστατο τέως κομμουνιστή, που είχε πια έγκαιρα και με πονηρία αναδιπλωθεί και προσπαθούσε πια να βάλει χέρι σε ένα κρατικό ινστιτούτο και να το κάνει προσωπική του περιουσία. Ποιος θα τον σταματούσε;
Αυτή είναι με δυο λόγια η ιστορία του μετα- σοσιαλισμού και η γενναία αντίσταση των κομμουνιστών στην επέλαση των Αμερικάνων.
Ούτε νοιάστηκε η Κα Παπαρρρήγα που μετά 80 χρόνια παλλαϊκό κράτος που υποσχότανε εκείνος ο κρετίνος ο Μπρέζνιεφ, μετά από 80 χρόνια σοσιαλισμό και κομμουνισμό η Ρωσία εξάγει στη δύση ξανθιές και όμορφες πουτάνες. Η χώρα του Ντοστογέφσκι, του Τσαϊκόφσκι και του Τολστόι. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Και καλά, χώρος για μια θεόμουρλη υπάρχει. Ας κάνει τελετές και για την ψυχή του Πομπήιου.
Άλλο είναι το θέμα.
Το θέμα λοιπόν είναι ότι η ηλιθιότητα αυτή κοινωνικά ηγεμονεύει στην Ελλάδα. Το κόμμα της Κας Παπαρρήγα παίρνει ποσοστό που δεν παίρνει πια πουθενά στον πλανήτη. Όπου σκάει ο κόσμος στα γέλια με τα κατά τόπους ΚΚ. Και οι συνοδοιπόροι ουκ ολίγοι. Κι΄ ας παίρνουν τάχα μου διακριτικές αποστάσεις. Αν ανατρέξει κανείς στα φύλλα της Ελευθεροτυπίας, των Νέων και του Βήματος της δεκαετίας του ’70 θα βρει ένα σωρό αφιερώματα για τα τρομερά επιτεύγματα της Ρουμανίας, τον απίστευτο πολιτισμό της Αλβανίας και άλλα πολλά. Τη στιγμή που γινότανε το έγκλημα. Το άγριο φασιστικό έγκλημα. Τώρα μόνο γέλιο βγάζουνε οι κυρίες και οι κύριοι κομμουνιστές μας. Ας μην αγριεύουμε τζάμπα. Τότε όμως κύριoι των Νέων και της Ελευθεροτυπίας; Τότε υπήρχε φασισμός μπροστά στο οποίο ο Παπαδόπουλος και η γελοία παρέα του φαντάζουν ως ναυτοπρόσκοποι. Εσείς τι λέγατε τότε; Για να μην ξεχνιόμαστε.
===
Φανταστείτε τώρα κάποιο άλλο, mainstream, και όχι γελοίο κόμμα να κατέθετε, ας πούμε, ένα στεφάνι για τους Έλληνες που χάθηκαν στην Kορέα. Στον Άγνωστο Στρατιώτη, χωρίς να ανέβει στο Γράμμο ή σε άλλες κορυφογραμμές. Μπορείτε να το φαντασθείτε; Δύσκολο. Για μια υπόθεση που δικαιώθηκε, που δικαιώθηκε απόλυτα, απ΄ την ιστορία. Γιατί η Νότια Κορέα, έστω μετά από περιπέτειες, είναι μια αξιoσέβαστη χώρα και η Βόρεια Κορέα τσιφλίκι ενός διεφθαρμένου αλήτη, που περνάει τη μέρα του με σουηδέζες πουτάνες και αμερικάνικες ταινίες όταν ο λαός ψοφολογάει στο δρόμο. Άντε τώρα να υπονοήσεις ότι νοιώθεις περήφανος που οι πρόγονοί σου βρέθηκαν εκεί και βρεθήκαν απ΄ τη σωστή μεριά. Όπως ήταν απ΄ τη σωστή μεριά και στην Αλβανία.
Μαύρο φίδι που σ΄ έφαγε.
Το ερώτημα μένει. Τι είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες και δείχνουν τέτοια συμπάθεια σε βλαμένες απόψεις με τις οποίες γελάει, ευτυχώς πια, όλος ο πλανήτης?
Καμιά ιδέα;
Θράσος, βλακεία ή τι άλλο να καταλογίσει κανείς στην Κα Παπαρρήγα; O κόσμος που πίστεψε και αγωνίστηκε με πάθος κατέρρευσε ως χάρτινος. Ούτε μια σφαίρα δεν έπεσε. Ούτε ένας σύντροφός της κομμουνιστής δεν πολέμησε, πόσο μάλλον αυτοκτόνησε, μπρος στην επέλαση του ιμπεριαλισμού και τα «δεινά» που θα συσσώρευε. Αντίθετα μεταμορφώθηκαν όλα τα παληκαράκια της φακής και προσεταιρίσθηκαν τον οξαποδώ- καπιταλισμό. Μέσα σε μια νύχτα, οι λεβέντες. Το 1995 συνάντησα στο Βουκουρέστι τον αντιπρόεδρο της Ρουμανίας Prof. Dr. Manzatu, προφανέστατο τέως κομμουνιστή, που είχε πια έγκαιρα και με πονηρία αναδιπλωθεί και προσπαθούσε πια να βάλει χέρι σε ένα κρατικό ινστιτούτο και να το κάνει προσωπική του περιουσία. Ποιος θα τον σταματούσε;
Αυτή είναι με δυο λόγια η ιστορία του μετα- σοσιαλισμού και η γενναία αντίσταση των κομμουνιστών στην επέλαση των Αμερικάνων.
Ούτε νοιάστηκε η Κα Παπαρρρήγα που μετά 80 χρόνια παλλαϊκό κράτος που υποσχότανε εκείνος ο κρετίνος ο Μπρέζνιεφ, μετά από 80 χρόνια σοσιαλισμό και κομμουνισμό η Ρωσία εξάγει στη δύση ξανθιές και όμορφες πουτάνες. Η χώρα του Ντοστογέφσκι, του Τσαϊκόφσκι και του Τολστόι. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Και καλά, χώρος για μια θεόμουρλη υπάρχει. Ας κάνει τελετές και για την ψυχή του Πομπήιου.
Άλλο είναι το θέμα.
Το θέμα λοιπόν είναι ότι η ηλιθιότητα αυτή κοινωνικά ηγεμονεύει στην Ελλάδα. Το κόμμα της Κας Παπαρρήγα παίρνει ποσοστό που δεν παίρνει πια πουθενά στον πλανήτη. Όπου σκάει ο κόσμος στα γέλια με τα κατά τόπους ΚΚ. Και οι συνοδοιπόροι ουκ ολίγοι. Κι΄ ας παίρνουν τάχα μου διακριτικές αποστάσεις. Αν ανατρέξει κανείς στα φύλλα της Ελευθεροτυπίας, των Νέων και του Βήματος της δεκαετίας του ’70 θα βρει ένα σωρό αφιερώματα για τα τρομερά επιτεύγματα της Ρουμανίας, τον απίστευτο πολιτισμό της Αλβανίας και άλλα πολλά. Τη στιγμή που γινότανε το έγκλημα. Το άγριο φασιστικό έγκλημα. Τώρα μόνο γέλιο βγάζουνε οι κυρίες και οι κύριοι κομμουνιστές μας. Ας μην αγριεύουμε τζάμπα. Τότε όμως κύριoι των Νέων και της Ελευθεροτυπίας; Τότε υπήρχε φασισμός μπροστά στο οποίο ο Παπαδόπουλος και η γελοία παρέα του φαντάζουν ως ναυτοπρόσκοποι. Εσείς τι λέγατε τότε; Για να μην ξεχνιόμαστε.
===
Φανταστείτε τώρα κάποιο άλλο, mainstream, και όχι γελοίο κόμμα να κατέθετε, ας πούμε, ένα στεφάνι για τους Έλληνες που χάθηκαν στην Kορέα. Στον Άγνωστο Στρατιώτη, χωρίς να ανέβει στο Γράμμο ή σε άλλες κορυφογραμμές. Μπορείτε να το φαντασθείτε; Δύσκολο. Για μια υπόθεση που δικαιώθηκε, που δικαιώθηκε απόλυτα, απ΄ την ιστορία. Γιατί η Νότια Κορέα, έστω μετά από περιπέτειες, είναι μια αξιoσέβαστη χώρα και η Βόρεια Κορέα τσιφλίκι ενός διεφθαρμένου αλήτη, που περνάει τη μέρα του με σουηδέζες πουτάνες και αμερικάνικες ταινίες όταν ο λαός ψοφολογάει στο δρόμο. Άντε τώρα να υπονοήσεις ότι νοιώθεις περήφανος που οι πρόγονοί σου βρέθηκαν εκεί και βρεθήκαν απ΄ τη σωστή μεριά. Όπως ήταν απ΄ τη σωστή μεριά και στην Αλβανία.
Μαύρο φίδι που σ΄ έφαγε.
Το ερώτημα μένει. Τι είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες και δείχνουν τέτοια συμπάθεια σε βλαμένες απόψεις με τις οποίες γελάει, ευτυχώς πια, όλος ο πλανήτης?
Καμιά ιδέα;
8/1/07
Ο Χριστόδουλος, ο Πάπας και κάποιοι άλλοι παλιότεροι
Μπράβο στον Αρχιεπίσκοπο, που αψήφησε όλη τη μαυρίλα, και πήγε πρόσφατα να συναντήσει τον Πάπα στη Ρώμη. Μακάρι και οι προκάτοχοί του, πριν χίλια τόσα χρόνια, να είχαν κατανοήσει τη δυναμική της εποχής τους και να είχαν αναζητήσει τη στήριξη της Δύσης και του Πάπα της εποχής. Αντί να περιφέρουν εικόνες στα τείχη και να αναλίσκονται σε βλαμμένες συζητήσεις για το φύλο των αγγέλων και διαμάχες για το ποιος εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα.
Θα μου πεις ότι θέλημα Θεού ήταν που έπεσε η Πόλη, τι να σου κάνει ο Πάπας και το Άγιο Πνεύμα;
Είναι κι΄ αυτή μια ανάγνωση της ιστορίας.
Mόνο που πιστεύω ότι ο Αρχιεπίσκοπος, πανέξυνπος άνθρωπος είναι, δε θα πρέπει να θεωρεί οτι ο Θεός, αυτονοήτως αγαπά τον βλάκα... Γι΄ αυτό και τον είδα κάποτε στην τηλεόραση να σιγοτραγουδά για την Κόκκινη Μηλιά και να σιγοκλαίει. Αντί να βοά και να επιχαίρει για τη σοφία του Θεού που άφησε το Βυζάντιο να χαθεί...
Και κάτι ακόμη, μια μικρή πρόταση απ΄ την ταπεινότητά μου. Κάποτε θα πρέπει να βρει κάποιος απ΄ την Εκκλησία μας το θάρρος να πει ότι ίσως οι καλύτεροι αυτοκράτορες του Βυζάντιου ήταν οι Ίσαυροι, που η Εκκλησία τους κόλλησε τη ρετσινιά του αντίχριστου, και τους στόλισε με ποικίλα κοσμητικά (Κοπρώνυμος).
Κάπως έτσι, μερικούς αιώνες πριν, είχε διαγράψει και τον Ιουλιανό ως αποστάτη. Ο διάδοχός του αποστάτη εκείνου, ο Θεοδόσιος, μπορεί να μην πέθανε πολεμώντας πάνω στο άλογο, όπως ο Ιουλιανός, αλλά ξεθεμέλιωσε, μες στη σοφία και τη χριστιανική του αγάπη, για τα καλά τον αρχαίο κοσμο, ο μασκαράς. Αλήθεια τι γνώμη έχουν για τον άνδρα οι σύγχορδοι του ανόητου δόγματος περί ενιαίου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού; Μήπως ο λεγάμενος υπήρξε και ένας από τους θεμελιωτές του;
Ο "Κοπρώνυμος", λοιπόν για να ξαναγυρίσουμε στους Ίσαυρους, υπήρξε ο μακροβιότερος πολεμιστής- αυτοκράτορας του Βυζάντιου, περνώντας 30 χρόνια πάνω στο άλογο και μακριά απ΄ τα παλάτια και τα μετάξια πολεμώντας Βούλγαρους και Άραβες. Δεν νομίζω ότι τον ξεπερνά κανείς στη ιστορία του Ελληνισμού.
Πείτε λοιπον στους νεοκόρους και τους ιεροψάλτες ότι είναι ντροπή να αποκαλούν έναν τέτοιο Έλληνα Κοπρώνυμο...
Αγαπητέ Κύριε Χριστόδουλε, τις εικόνες, τις έβαλε στη θέση τους ο Παπαφλέσσας και ο Σαμουήλ και όχι τα διάφορα πορνίδια της αυτοκρατορικής αυλής της εποχής τους... Ξέρετε εσείς για ποια ομιλώ. Αυτά να τα τιμήσετε και να τα γιορτάσετε μόνος σας. Κάποιοι άλλοι την ίδια μέρα προτιμούν να πενθούν...
Θα μου πεις ότι θέλημα Θεού ήταν που έπεσε η Πόλη, τι να σου κάνει ο Πάπας και το Άγιο Πνεύμα;
Είναι κι΄ αυτή μια ανάγνωση της ιστορίας.
Mόνο που πιστεύω ότι ο Αρχιεπίσκοπος, πανέξυνπος άνθρωπος είναι, δε θα πρέπει να θεωρεί οτι ο Θεός, αυτονοήτως αγαπά τον βλάκα... Γι΄ αυτό και τον είδα κάποτε στην τηλεόραση να σιγοτραγουδά για την Κόκκινη Μηλιά και να σιγοκλαίει. Αντί να βοά και να επιχαίρει για τη σοφία του Θεού που άφησε το Βυζάντιο να χαθεί...
Και κάτι ακόμη, μια μικρή πρόταση απ΄ την ταπεινότητά μου. Κάποτε θα πρέπει να βρει κάποιος απ΄ την Εκκλησία μας το θάρρος να πει ότι ίσως οι καλύτεροι αυτοκράτορες του Βυζάντιου ήταν οι Ίσαυροι, που η Εκκλησία τους κόλλησε τη ρετσινιά του αντίχριστου, και τους στόλισε με ποικίλα κοσμητικά (Κοπρώνυμος).
Κάπως έτσι, μερικούς αιώνες πριν, είχε διαγράψει και τον Ιουλιανό ως αποστάτη. Ο διάδοχός του αποστάτη εκείνου, ο Θεοδόσιος, μπορεί να μην πέθανε πολεμώντας πάνω στο άλογο, όπως ο Ιουλιανός, αλλά ξεθεμέλιωσε, μες στη σοφία και τη χριστιανική του αγάπη, για τα καλά τον αρχαίο κοσμο, ο μασκαράς. Αλήθεια τι γνώμη έχουν για τον άνδρα οι σύγχορδοι του ανόητου δόγματος περί ενιαίου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού; Μήπως ο λεγάμενος υπήρξε και ένας από τους θεμελιωτές του;
Ο "Κοπρώνυμος", λοιπόν για να ξαναγυρίσουμε στους Ίσαυρους, υπήρξε ο μακροβιότερος πολεμιστής- αυτοκράτορας του Βυζάντιου, περνώντας 30 χρόνια πάνω στο άλογο και μακριά απ΄ τα παλάτια και τα μετάξια πολεμώντας Βούλγαρους και Άραβες. Δεν νομίζω ότι τον ξεπερνά κανείς στη ιστορία του Ελληνισμού.
Πείτε λοιπον στους νεοκόρους και τους ιεροψάλτες ότι είναι ντροπή να αποκαλούν έναν τέτοιο Έλληνα Κοπρώνυμο...
Αγαπητέ Κύριε Χριστόδουλε, τις εικόνες, τις έβαλε στη θέση τους ο Παπαφλέσσας και ο Σαμουήλ και όχι τα διάφορα πορνίδια της αυτοκρατορικής αυλής της εποχής τους... Ξέρετε εσείς για ποια ομιλώ. Αυτά να τα τιμήσετε και να τα γιορτάσετε μόνος σας. Κάποιοι άλλοι την ίδια μέρα προτιμούν να πενθούν...
6/1/07
Ο πονηρός ιδιώτης κι η τριτοβάθμια εκπαίδευση
απ΄ το βιβλίο μου "Ιδού η Ρόδος", εκδόσεις Πατάκη, Δεκέμβρης 2005
Ένα θέμα που από καιρού σε καιρό αναδεικνύεται ακόμη και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είν΄ η εμπλοκή των ιδιωτών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κι η δραστηριοποίησή τους στην παροχή, αναγνωρισμένων απ΄ το κράτος, εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Βέβαια αυτή τη στιγμή υπάρχει η γνωστή συνταγματική εμπλοκή που απαγορεύει κάτι τέτοιο. Το θέμα όμως στην προοπτική του έχει ενδιαφέρον και προβλέπω ότι όλο και πιο συχνά θα επανέρχεται ως πρόταση διεξόδου απ΄ τα σημερινά αδιέξοδα. Για την υπέρβαση δηλαδή της χαμηλής κοινωνικής υπόληψης, χαμηλής ποιότητας και χαμηλής αποτελεσματικότητας του τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού συστήματος, που σήμερα διαθέτουμε.
Ο ιδιώτης αντιλαμβάνεται φυσικά κι αυτός ότι υπάρχει ένα κενό, το οποίο διακαώς προσδοκά να καλύψει συμπληρωματικά με το κράτος. Γι΄ αυτό κι ενδιαφέρεται και φωνάζει. Προς συσσώρευση κερδών φυσικά, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ως κερδοσκοπικός ή μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Αυτό είναι τελείως δευτερεύον, όσο κι αν στους μη γνωρίζοντες μπορεί η έννοια «μη κερδοσκοπικός» να΄ ναι πιο εύηχη.
Υπάρχει βέβαια η προσέγγιση που ταυτίζει τον ιδιώτη με τον οξαποδώ κι αρνείται κάθε συζήτηση μαζί του. Άποψη ίσως περιορισμένης κομματικής εμβέλειας αλλ΄ αρκετά μεγαλύτερης πολιτικής ανταπόκρισης και κοινωνικής αποδοχής.
Ας ξεπεράσουμε το γνωστό μανιχαϊσμό των καλών και των κακών κι ας έλθουμε στα πραγματικά γεγονότα. Ας θυμηθούμε τον τρόπο σκέψης του ιδιώτη. Ας εμπνευστούμε, για την ακρίβεια, απ΄ την εμπειρία της ιδιωτικοποίησης ενός άλλου δημόσιου αγαθού, της υγείας.
Οι ιδιώτες μπήκαν σ΄ αυτή την αγορά εντοπίζοντας το κύριο σημείο που έπασχε το δημόσιο σύστημα υγείας κι αναγνωρίζοντας, στην υπέρβασή του, μια σημαντική επιχειρηματική ευκαιρία. Το κύριο πρόβλημα του δημόσιου συστήματος δεν ήταν ποτέ η ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, αυτή καθ΄ εαυτή. Ήταν κυρίως το θέμα των ξενοδοχειακών υπηρεσιών που πρόσφερε ή, καλύτερα, δεν πρόσφερε. Η απουσία των οποίων, όσο ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο, τόσο περισσότερο εξοργίζει. Τα ράντζα δηλαδή, οι κατσαρίδες, η γενικότερη μεγάλη υποβάθμιση των χώρων των νοσοκομείων αλλά κι η ταλαιπωρία των νοσηλευομένων, κάθε φορά που έρχονταν σ΄ επαφή με τα κρατικά νοσοκομεία.
Έτσι οι ιδιώτες είδαν το κενό κι εγκαινίασαν υποδομές καθαρές, λιγότερη ταλαιπωρία, την αίσθηση ότι σε μεταχειρίζονται ως άνθρωπο κι όχι ως ζώο. Με κανέναν τρόπο όμως δεν πρόσφεραν καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Ελάχιστοι νομίζουν κάτι τέτοιο κι αυτοί λόγω άγνοιας ή ίσως στην υπερβολή τους, λόγω κάποιου προσωπικού περιστατικού ταλαιπωρίας στο δημόσιο σύστημα και της παραμένουσας ψυχολογικής έντασης, που δεν τους επιτρέπει να δουν την πραγματικότητα.
Τι διδάσκει το παραπάνω ανάλογο; Μάλλον επαληθεύει παρά διδάσκει κάτι. Επαληθεύει την τάση των ιδιωτών να προσφέρουν υπηρεσίες εκεί που έχουν πλεονέκτημα. Το καλό ξενοδοχείο κοστίζει τελικά ένα μικρό ποσοστό του καλού νοσοκομείου (που είναι και καλό ξενοδοχείο αλλά και πάρα πολλά άλλα) και καλύπτει ένα κενό που υπάρχει στην αγορά. Ακριβώς εκεί επένδυσαν. Φυσικά ένα μίνιμουμ ιατρικών υπηρεσιών θα προσφέρεις, δε γίνεται. Το καλό όμως, ιατρικά, νοσοκομείο κρίνεται απ΄ το πως διαχειρίζεται τα δύσκολα κι επείγοντα περιστατικά κι όχι την ομαλή καθημερινότητα. Μάλιστα, η διαχείριση τέτοιων κρίσεων κοστίζει κατά κανόνα και κάτι παραπάνω. Αρκετά παραπάνω. Τις κρίσεις λοιπόν οι ιδιώτες κατά κανόνα τις περνάνε στο δημόσιο για διαχείριση. Αθόρυβα, γρήγορα κι ανέξοδα.
Έτσι, αν ο ιδιώτης ήθελε να δημιουργήσει καλά ξενοδοχεία που να΄ ναι και καλά νοσοκομεία, έστω στο επίπεδο των ιατρικών υπηρεσιών που προσφέρουν τα δημόσια νοσοκομεία, τότε η επένδυση θα΄ πρεπε να΄ ναι πολύ μεγαλύτερη. Κι ίσως δεν έβγαινε, όπως λέμε, με τ΄ ασφαλιστικά δεδομένα της χώρας. Το σημείο – στόχος λοιπόν, που η επένδυση είχε νόημα, ήταν «καλά ξενοδοχεία, μίνιμουμ ιατρικών υπηρεσιών, και τα τυχόν δύσκολα περιστατικά τα περνάμε γρήγορα στο δημόσιο για διαχείριση». Επιχειρηματικός ρεαλισμός.
Ας έρθουμε τώρα στο χώρο της εκπαίδευσης. Πού είναι το πλεονέκτημα που βλέπει ο ιδιώτης; Πού θα επένδυε σήμερα αν του το επέτρεπε το θεσμικό πλαίσιο; Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ζήτησης, που θα τον κινητοποιούσαν; Και τέλος, θ΄ αναβάθμιζε ο ιδιώτης σε κάτι την ποιότητα των εκπαιδευτικών υπηρεσιών που προσφέρει η χώρα σήμερα ή όχι;
H απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας δεν έχει συνειδητοποιήσει τι σημαίνει χαμηλή ποιότητα εκπαιδευτικών υπηρεσιών, αντίστοιχα με τον τρόπο που είχε πράγματι συνειδητοποιήσει τη χαμηλή ποιότητα των ξενοδοχειακών υπηρεσιών των νοσοκομείων. Με συνέπεια να μην υπάρχει πραγματική ζήτηση για εκπαιδευτική ποιότητα, σε μεγάλη κλίμακα.
Η κοινωνική ελίτ, η οποία φυσικά αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται, «αγοράζει» την ποιότητα στο εξωτερικό και μάλλον θ΄ αδιαφορήσει για τις τυχόν ντόπιες πρωτοβουλίες. Ο μέσος πολίτης δεν την αντιλαμβάνεται και δε θα ενδιαφερθεί να την αγοράσει.
Συμπερασματικά, δεν υπάρχει ζήτηση εκπαιδευτικής ποιότητας στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Και μ΄ αυτό το δεδομένο, το μόνο φυσικά που κινητοποιεί τον ιδιώτη, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να υπάρξει προσφορά ενός ποιοτικού εκπαιδευτικού προϊόντος απ΄ τη μεριά του ιδιωτικού τομέα. Που είν΄ όμως το μόνο που νομίζω ότι μας λείπει και θα΄ χε μακροοικονομικά νόημα. Οικονομικά, πολιτισμικά και πολιτικά όπως εξήγησα πιο πάνω.
Ο ιδιώτης θα προσφέρει ανάλογης, μπορεί και χαμηλότερης ποιότητας, άρα και κόστους, υπηρεσίες και θα προσπαθήσει ν΄ απoκτήσει πλεονέκτημα με διαφήμιση και marketing. Όπου θα εξαφανίσει βέβαια τα δημόσια ιδρύματα, που αγνοούν, κατά βάση, αυτές τις τεχνικές, γιατί λειτούργησαν ιστορικά σε προστατευμένα περιβάλλοντα. Κεντρική ιδεολογία των πελατών του ιδιώτη- εκπαιδευτή θα παραμείνει να πάρει κανείς το «χαρτί», που ανταποκρίνεται στις ψυχο- σωματικές ανάγκες του Νεοέλληνα και δίνει και μια ελπίδα για το Δημόσιο. Κι έχει ο Θεός μετά.
Αντίθετα, όπως είδαμε ήδη απ΄ τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, πιστεύω ότι η σημασία της ποιότητας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι πιο γνωστή και κατανοητή στη χώρα μας. Γι΄ αυτό και θα συναντήσει κανείς αξιόλογα ιδιωτικά νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία.
Ένα είναι σίγουρο. Η παρεμβολή του ιδιώτη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων δεν εγγυάται καμιά σοβαρή βελτίωση. Αφού ο κόσμος συνεχίζει να ενδιαφέρεται για ένα υποβαθμισμένο προϊόν γιατί να μπούμε στον κόπο να δημιουργήσουμε κάτι άλλο, πιο ποιοτικό, να πάρουμε το ρίσκο να διαμορφώσουμε τον πελάτη μας; Δεν πιστεύω ότι μπορεί ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Ίσως κάποιοι ευεργέτες, όπως ο Αβέρωφ, ο Στουρνάρης να σκέφτονταν και να δρούσαν έτσι. Ριζοσπαστικά. Οι εποχές μας είν΄ όμως πιο πεζές και δε διαθέτουμε πια τέτοια άτομα σ΄ ικανή κλίμακα.
Φυσικά, όπως πάντα θα υπάρξουν εξαιρέσεις. Όπως και σήμερα, με το καθεστώς της μη αναγνώρισης απ΄ το ελληνικό κράτος, υπάρχουν ιδιωτικά ιδρύματα (π.χ. ALBA) που λειτουργούν με θαυμαστή ποιότητα κι αναγνώριση απ΄ την ελληνική κοινωνία. Που όμως, ως ποσότητα, είν΄ ασήμαντες εξαιρέσεις μέσα σ΄ ένα πέλαγος ανυποληψίας.
Άρα ανήκει στο κράτος η πρωτοβουλία να ορίσει έμπρακτα τι σημαίνει ποιότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Να σηκώσει τον πήχη και να εκπαιδεύσει την κοινωνία να κάνει άλματα σ΄ αυτό το υψηλότερο ύψος.
Δύσκολος ρόλος αλλ΄ όχι χωρίς νόημα. Και, πιστεύω, ταιριάζει στη φύση αυτών με τα οποία θα΄ πρεπε λογικά να καταπιάνεται το κράτος. Αντί να κάνει τον επιχειρηματία εδώ κι εκεί.
Όσο για τον ιδιώτη, παρακάμπτω το θεωρητικό ερώτημα αν πρέπει να του κλείσουμε την πόρτα ή όχι. Απλά, με τη δεδομένη κατάσταση, δεν περιμένω και σπουδαία πράγματα. Όχι γιατί είν΄ ιδιώτης κι άρα κακός, αλλά γιατί στη σημερινή πραγματικότητα η εύκολη κερδοσκοπία είν΄ ο μόνος λογικός επιχειρηματικός στόχος, που μπορώ να τον δω να βάζει.
Ένα θέμα που από καιρού σε καιρό αναδεικνύεται ακόμη και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είν΄ η εμπλοκή των ιδιωτών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κι η δραστηριοποίησή τους στην παροχή, αναγνωρισμένων απ΄ το κράτος, εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Βέβαια αυτή τη στιγμή υπάρχει η γνωστή συνταγματική εμπλοκή που απαγορεύει κάτι τέτοιο. Το θέμα όμως στην προοπτική του έχει ενδιαφέρον και προβλέπω ότι όλο και πιο συχνά θα επανέρχεται ως πρόταση διεξόδου απ΄ τα σημερινά αδιέξοδα. Για την υπέρβαση δηλαδή της χαμηλής κοινωνικής υπόληψης, χαμηλής ποιότητας και χαμηλής αποτελεσματικότητας του τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού συστήματος, που σήμερα διαθέτουμε.
Ο ιδιώτης αντιλαμβάνεται φυσικά κι αυτός ότι υπάρχει ένα κενό, το οποίο διακαώς προσδοκά να καλύψει συμπληρωματικά με το κράτος. Γι΄ αυτό κι ενδιαφέρεται και φωνάζει. Προς συσσώρευση κερδών φυσικά, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ως κερδοσκοπικός ή μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Αυτό είναι τελείως δευτερεύον, όσο κι αν στους μη γνωρίζοντες μπορεί η έννοια «μη κερδοσκοπικός» να΄ ναι πιο εύηχη.
Υπάρχει βέβαια η προσέγγιση που ταυτίζει τον ιδιώτη με τον οξαποδώ κι αρνείται κάθε συζήτηση μαζί του. Άποψη ίσως περιορισμένης κομματικής εμβέλειας αλλ΄ αρκετά μεγαλύτερης πολιτικής ανταπόκρισης και κοινωνικής αποδοχής.
Ας ξεπεράσουμε το γνωστό μανιχαϊσμό των καλών και των κακών κι ας έλθουμε στα πραγματικά γεγονότα. Ας θυμηθούμε τον τρόπο σκέψης του ιδιώτη. Ας εμπνευστούμε, για την ακρίβεια, απ΄ την εμπειρία της ιδιωτικοποίησης ενός άλλου δημόσιου αγαθού, της υγείας.
Οι ιδιώτες μπήκαν σ΄ αυτή την αγορά εντοπίζοντας το κύριο σημείο που έπασχε το δημόσιο σύστημα υγείας κι αναγνωρίζοντας, στην υπέρβασή του, μια σημαντική επιχειρηματική ευκαιρία. Το κύριο πρόβλημα του δημόσιου συστήματος δεν ήταν ποτέ η ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, αυτή καθ΄ εαυτή. Ήταν κυρίως το θέμα των ξενοδοχειακών υπηρεσιών που πρόσφερε ή, καλύτερα, δεν πρόσφερε. Η απουσία των οποίων, όσο ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο, τόσο περισσότερο εξοργίζει. Τα ράντζα δηλαδή, οι κατσαρίδες, η γενικότερη μεγάλη υποβάθμιση των χώρων των νοσοκομείων αλλά κι η ταλαιπωρία των νοσηλευομένων, κάθε φορά που έρχονταν σ΄ επαφή με τα κρατικά νοσοκομεία.
Έτσι οι ιδιώτες είδαν το κενό κι εγκαινίασαν υποδομές καθαρές, λιγότερη ταλαιπωρία, την αίσθηση ότι σε μεταχειρίζονται ως άνθρωπο κι όχι ως ζώο. Με κανέναν τρόπο όμως δεν πρόσφεραν καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Ελάχιστοι νομίζουν κάτι τέτοιο κι αυτοί λόγω άγνοιας ή ίσως στην υπερβολή τους, λόγω κάποιου προσωπικού περιστατικού ταλαιπωρίας στο δημόσιο σύστημα και της παραμένουσας ψυχολογικής έντασης, που δεν τους επιτρέπει να δουν την πραγματικότητα.
Τι διδάσκει το παραπάνω ανάλογο; Μάλλον επαληθεύει παρά διδάσκει κάτι. Επαληθεύει την τάση των ιδιωτών να προσφέρουν υπηρεσίες εκεί που έχουν πλεονέκτημα. Το καλό ξενοδοχείο κοστίζει τελικά ένα μικρό ποσοστό του καλού νοσοκομείου (που είναι και καλό ξενοδοχείο αλλά και πάρα πολλά άλλα) και καλύπτει ένα κενό που υπάρχει στην αγορά. Ακριβώς εκεί επένδυσαν. Φυσικά ένα μίνιμουμ ιατρικών υπηρεσιών θα προσφέρεις, δε γίνεται. Το καλό όμως, ιατρικά, νοσοκομείο κρίνεται απ΄ το πως διαχειρίζεται τα δύσκολα κι επείγοντα περιστατικά κι όχι την ομαλή καθημερινότητα. Μάλιστα, η διαχείριση τέτοιων κρίσεων κοστίζει κατά κανόνα και κάτι παραπάνω. Αρκετά παραπάνω. Τις κρίσεις λοιπόν οι ιδιώτες κατά κανόνα τις περνάνε στο δημόσιο για διαχείριση. Αθόρυβα, γρήγορα κι ανέξοδα.
Έτσι, αν ο ιδιώτης ήθελε να δημιουργήσει καλά ξενοδοχεία που να΄ ναι και καλά νοσοκομεία, έστω στο επίπεδο των ιατρικών υπηρεσιών που προσφέρουν τα δημόσια νοσοκομεία, τότε η επένδυση θα΄ πρεπε να΄ ναι πολύ μεγαλύτερη. Κι ίσως δεν έβγαινε, όπως λέμε, με τ΄ ασφαλιστικά δεδομένα της χώρας. Το σημείο – στόχος λοιπόν, που η επένδυση είχε νόημα, ήταν «καλά ξενοδοχεία, μίνιμουμ ιατρικών υπηρεσιών, και τα τυχόν δύσκολα περιστατικά τα περνάμε γρήγορα στο δημόσιο για διαχείριση». Επιχειρηματικός ρεαλισμός.
Ας έρθουμε τώρα στο χώρο της εκπαίδευσης. Πού είναι το πλεονέκτημα που βλέπει ο ιδιώτης; Πού θα επένδυε σήμερα αν του το επέτρεπε το θεσμικό πλαίσιο; Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ζήτησης, που θα τον κινητοποιούσαν; Και τέλος, θ΄ αναβάθμιζε ο ιδιώτης σε κάτι την ποιότητα των εκπαιδευτικών υπηρεσιών που προσφέρει η χώρα σήμερα ή όχι;
H απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας δεν έχει συνειδητοποιήσει τι σημαίνει χαμηλή ποιότητα εκπαιδευτικών υπηρεσιών, αντίστοιχα με τον τρόπο που είχε πράγματι συνειδητοποιήσει τη χαμηλή ποιότητα των ξενοδοχειακών υπηρεσιών των νοσοκομείων. Με συνέπεια να μην υπάρχει πραγματική ζήτηση για εκπαιδευτική ποιότητα, σε μεγάλη κλίμακα.
Η κοινωνική ελίτ, η οποία φυσικά αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται, «αγοράζει» την ποιότητα στο εξωτερικό και μάλλον θ΄ αδιαφορήσει για τις τυχόν ντόπιες πρωτοβουλίες. Ο μέσος πολίτης δεν την αντιλαμβάνεται και δε θα ενδιαφερθεί να την αγοράσει.
Συμπερασματικά, δεν υπάρχει ζήτηση εκπαιδευτικής ποιότητας στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Και μ΄ αυτό το δεδομένο, το μόνο φυσικά που κινητοποιεί τον ιδιώτη, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να υπάρξει προσφορά ενός ποιοτικού εκπαιδευτικού προϊόντος απ΄ τη μεριά του ιδιωτικού τομέα. Που είν΄ όμως το μόνο που νομίζω ότι μας λείπει και θα΄ χε μακροοικονομικά νόημα. Οικονομικά, πολιτισμικά και πολιτικά όπως εξήγησα πιο πάνω.
Ο ιδιώτης θα προσφέρει ανάλογης, μπορεί και χαμηλότερης ποιότητας, άρα και κόστους, υπηρεσίες και θα προσπαθήσει ν΄ απoκτήσει πλεονέκτημα με διαφήμιση και marketing. Όπου θα εξαφανίσει βέβαια τα δημόσια ιδρύματα, που αγνοούν, κατά βάση, αυτές τις τεχνικές, γιατί λειτούργησαν ιστορικά σε προστατευμένα περιβάλλοντα. Κεντρική ιδεολογία των πελατών του ιδιώτη- εκπαιδευτή θα παραμείνει να πάρει κανείς το «χαρτί», που ανταποκρίνεται στις ψυχο- σωματικές ανάγκες του Νεοέλληνα και δίνει και μια ελπίδα για το Δημόσιο. Κι έχει ο Θεός μετά.
Αντίθετα, όπως είδαμε ήδη απ΄ τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, πιστεύω ότι η σημασία της ποιότητας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι πιο γνωστή και κατανοητή στη χώρα μας. Γι΄ αυτό και θα συναντήσει κανείς αξιόλογα ιδιωτικά νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία.
Ένα είναι σίγουρο. Η παρεμβολή του ιδιώτη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων δεν εγγυάται καμιά σοβαρή βελτίωση. Αφού ο κόσμος συνεχίζει να ενδιαφέρεται για ένα υποβαθμισμένο προϊόν γιατί να μπούμε στον κόπο να δημιουργήσουμε κάτι άλλο, πιο ποιοτικό, να πάρουμε το ρίσκο να διαμορφώσουμε τον πελάτη μας; Δεν πιστεύω ότι μπορεί ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Ίσως κάποιοι ευεργέτες, όπως ο Αβέρωφ, ο Στουρνάρης να σκέφτονταν και να δρούσαν έτσι. Ριζοσπαστικά. Οι εποχές μας είν΄ όμως πιο πεζές και δε διαθέτουμε πια τέτοια άτομα σ΄ ικανή κλίμακα.
Φυσικά, όπως πάντα θα υπάρξουν εξαιρέσεις. Όπως και σήμερα, με το καθεστώς της μη αναγνώρισης απ΄ το ελληνικό κράτος, υπάρχουν ιδιωτικά ιδρύματα (π.χ. ALBA) που λειτουργούν με θαυμαστή ποιότητα κι αναγνώριση απ΄ την ελληνική κοινωνία. Που όμως, ως ποσότητα, είν΄ ασήμαντες εξαιρέσεις μέσα σ΄ ένα πέλαγος ανυποληψίας.
Άρα ανήκει στο κράτος η πρωτοβουλία να ορίσει έμπρακτα τι σημαίνει ποιότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Να σηκώσει τον πήχη και να εκπαιδεύσει την κοινωνία να κάνει άλματα σ΄ αυτό το υψηλότερο ύψος.
Δύσκολος ρόλος αλλ΄ όχι χωρίς νόημα. Και, πιστεύω, ταιριάζει στη φύση αυτών με τα οποία θα΄ πρεπε λογικά να καταπιάνεται το κράτος. Αντί να κάνει τον επιχειρηματία εδώ κι εκεί.
Όσο για τον ιδιώτη, παρακάμπτω το θεωρητικό ερώτημα αν πρέπει να του κλείσουμε την πόρτα ή όχι. Απλά, με τη δεδομένη κατάσταση, δεν περιμένω και σπουδαία πράγματα. Όχι γιατί είν΄ ιδιώτης κι άρα κακός, αλλά γιατί στη σημερινή πραγματικότητα η εύκολη κερδοσκοπία είν΄ ο μόνος λογικός επιχειρηματικός στόχος, που μπορώ να τον δω να βάζει.
Αναπαράγοντας την ίδια υποβάθμιση. Πιθανά ανακόπτοντας κι αυτός λίγο τη διαρροή συναλλάγματος στα Σκόπια και στα κάθε Σκόπια. Αλλά τίποτα άλλο, πέραν αυτού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)