Η κατάρρευση του ρουβλιού ή η άγνωστη επανάσταση του shale gas

Γιατί έχει λιγότερα σωματίδια στην ατμόσφαιρα φέτος; Επειδή έχουν πέσει οι τιμές στα καύσιμα. Tο πετρέλαιο θέρμανσης από 1.28 έχει πεσει κάτω από το 0.9 Ε το λίτρο. Σχεδόν 40 λεπτά το λίτρο κάτω! Και γιατί έχει συμβεί αυτό; 10-12 λεπτά οφείλονται στη μείωση του ΕΦΚ. Η υπόλοιπη μείωση οφείλεται στο γκρέμισμα των τιμών του αργού από τα 110 δολάρια το βαρέλι στα 60. Μέσα σε ένα χρόνο! Κι αυτο έγινε χάρη σε μια μεγάλη επανάσταση που είναι σε εξέλιξη και θα αναδιατάξει πάρα πολλά στον πλανήτη. 

Οι ΗΠΑ έχουν σχετικά πρόσφατα αναπτύξει τεχνολογία αξιοποίησης του φυσικού αερίου που είναι παγιδευμένο σε σχιστολιθικά πετρώματα σε βάθη εκατοντάδων μέτρων. Πρόκειται για τεράστιες ποσότητες shale gas όπως λέγεται που ήδη έχουν αλλάξει τελείως την παγκόσμια αγορά των καυσίμων. Μαύρα μαντάτα για Ρωσία (το πρώτο θύμα), Βενεζουέλα (το επόμενο θύμα), Άραβες (το απόλυτο θύμα)... Το χαμηλό ενεργειακό κόστος ήδη ωθεί Αμερικάνικες εταιρείες να επιστρέφουν απ΄ την Κίνα (!), και κινέζικες να μεταναστεύουν στην Αμερική (!!).

Στην ΕΕ υπάρχουν ακόμη επιφυλάξεις για τη μέθοδο και τις περιβαλλοντικές της επιπτώσεις. Αυτά συνήθως διαρκούν λίγο, ίσα όσο χρειάζεται για να είναι η ΕΕ παντα δεύτερο βιολί... Χώρες με σημαντικά πεδία όπως η Πολωνία έχουν βάλει μπρος να αξιοποιήσουν τα πλούσια υπεδάφη τους.

Μια τεράστια επανάσταση σε εξέλιξη. Η κατάρρευση του ρουβλιού έχει πολλές μεταφυσικές εξηγήσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι όποιος ελέγχει την τεχνολογία τα ελέγχει όλα.

http://www.foreignaffairs.com/…/e…/welcome-to-the-revolution

Βράβευση σεναρίου ταινίας μεγαλου μήκους

Δοκίμασα να μετατρέψω το πρόσφατο βιβλίο μου “Φεγγαρόφωτο” σε σενάριο (κατηγορία: ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ) και κατάφερα να αποσπάσω έπαινο στον πρώτο διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Σεναριογράφων, με 270 υποψηφιότητες. Η βράβευση έγινε χθες, Δευτέρα 08 Δεκέμβρη, στο Μ. Κακογιάννης, στην Αθήνα

http://senariografoi.gr/gr/news/stories/i810

Τώρα ψάχνω τον σκηνοθέτη...

Κυρίως όμως χάρηκα που είδα ότι το συγκεκριμένο οικοσύστημα είναι πάρα πολύ σοβαρό. Βρέθηκα, έστω και ως νέος (στο είδος όχι στην ηλικία) και ως μύγα μες στο γάλα, δίπλα σε πολύ αξιόλογα άτομα (Κακουλίδης, Μάρκαρης), και μέσα σε σοβαρές και ποιοτικές διαδικασίες. Γνώρισα και έναν εξαιρετικό, δραστήριο και πολιτισμένο πρόεδρο, τον Α.Κακκαβά.

Χάρηκα τέλος και συγκινήθηκα που είδα και γνώρισα πολύ νέο κόσμο, αποφασισμένο να φτιάξει όχι να χαλάσει. Κόσμο που δεν το βάζει κάτω.

Εκτός απ΄ την αγάπη μου τους στέλνω και την πρόκλησή μου για το 2015. Τώρα πια είμαι έμπειρος!

Μatthieu Pigasse (“Επαναστάσεις", εκδόσεις Φερενίκη) Ένας σοβαρός σοσιαλιστής

Ένα πολύ καλό βιβλίο απ΄ τον Pigasse, μια εξαίρετη ανάλυση του ευρωπαϊκού προβλήματος και μια αριστοτεχνική, παρένθετη, περιγραφή της απόλυτης καταστροφής που θα φέρει για την Ελλάδα τυχόν έξοδός της απ' το Ευρώ.

Είναι ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ότι η ανάλυση ενός προβλήματος δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, κι ότι δε χρειάζεται παρά καθαρό μυαλό, σεβασμό και όχι κατασκευή της πραγματικότητας.

Είναι εντυπωσιακό και τιμάει το συγγραφέα που ως 'αριστερός' τοποθετεί το δίλημμα αριστερά- δεξιά στον 21ο αιώνα και το εμφανίζει ως δίλημμα μεταξύ ρίσκου και καινοτομίας απ' τη μια μεριά και κεφαλαιακής προσόδου απ' την άλλη. Βέβαια πιθανόν να είναι και λίγο άδικο αφού στα λόγια και ο Γιούνκερ με βεβαιότητα θα ψήφιζε καινοτομία και όχι πρόσοδο ως ορισμό της δεξιάς. Και στην πράξη η ίδια η περίπτωση της Γαλλίας, ίσως και να διαψεύδει την αντίληψη αυτή, αφού απ΄ το δεξιό Ντε Γκολ στον αριστερό Μιτεράν η καινοτομία της Γαλλίας παρέμεινε μάλλον χλωμή.


Ακόμη όμως και ως πρόθεση λέει κάτι θαρραλέο και καινούργιο ο Pigasse. Κι είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς έναν 'αριστερό' να τάσσεται τόσο αναφανδόν υπέρ της παγκοσμιοποίησης, του ελέγχου των κοινωνικών δαπανών, της καινοτομίας, της Ευρώπης. Ενδιαφέρον και μελαγχολικό αν σκεφθεί κανείς το επίπεδο παιδικής χαράς των επιχειρημάτων της ελληνικής σταλινοαριστεράς, που τρέμει σχεδόν μπροστά σ' όλα τα παραπάνω και βιάζεται να τα κάνει θάλασσα για να ψάχνει μετά τον εσωτερικό εχθρό και την αντεπανάσταση να τους φορτώσει όλες τις ανόητες επιλογές της και να κάνει το μόνο που ξέρει να κάνει καλά. Να φωνάζει και να διαμαρτύρεται.

Ο Ορλάντο απ΄ την Κούβα

Μετά μια δύσκολη μέρα κάθισα στη Rambla Catalynua για paella. Ήταν ο καιρός θαυμάσιος, τη βδομάδα που στην Ελλάδα έβρεχε κατακλυσμιαία. Το γκαρσόνι κατάλαβε φυσικά ότι δεν ήμουν Ισπανός, με ρώτησε από πού είμαι. Όταν του είπα, έλαμψε, ενθουσιάστηκε άρχισε να μου λέει για τα ταξίδια και τις πολλές του περιπλανήσεις στην Ελλάδα. Στο διπλανό τραπέζι άκουσε τη συζήτηση ένας Έλληνας και γύρισε και με χαιρέτησε και μου μίλησε. Είπαμε δυο κουβέντες και μετά γύρισα στο γκαρσόνι. Ήταν αργά, δεν είχε και δουλειά πια, κάθισε στο τραπέζι μου.

Τον λέγανε Orlando. Όταν τον ρώτησα αν είναι απ΄ τη Βαρκελώνη μου αποκρίθηκε πως όχι, πως είναι απ΄ την Κούβα. Είχε αρχίσει κιόλας να συννεφιάζει.

Ο Ορλάντο πολέμησε στην Αγκόλα για τον Κάστρο και τον προλεταριακό διεθνισμό. Όμως η Κούβα ποτέ δεν του άρεσε. Κι όταν γύρισε, ήταν τα χρόνια δύσκολα έφυγε, την κοπάνησε, κολυμπώντας. Κι ήρθε στην Ισπανία για δουλειά. Όμως τα δυο του παιδιά πίσω δεν πήγαν μαζί του. Κι ούτε τ' αφήνουν τώρα να βγουν απ΄ τη χώρα. Το παράσημο για τον προλεταριακό διεθνισμό...

Δάκρυσε ο Ορλάντο. Για ώρα βουβάθηκε. Ήταν αδύνατο να μπω στη θέση του, να καταλάβω τι είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να πάρεις ένα τέτοιο τίμημα. Η απόφαση του μου φάνηκε πιο ακατανόητη όταν επεκτάθηκε η συζήτηση και τον ρώτησα μια στιγμή αν η ζωή στην Κούβα είναι χειρότερη απ΄ την Γουατεμάλα, για παράδειγμα. Όχι, μου αποκρίθηκε ο Ορλάντο, δεν είναι χειρότερη απ' τη Γουατεμάλα.

Και μου απάντησε μετά, μου έλυσε την απορία. “Δεν υπάρχει όμως ελευθερία”, έτσι μου είπε.

Στο μεταξύ παραξενευόμουν με το γείτονα Έλληνα, που μιλούσε μια παράξενη λαλιά με τον ομοτράπεζό του. Γυρίζω του λέω, “ρε πατριώτη Κύπριος είσαι και έχεις τόσο βαριά προφορά και δεν καταλαβαίνω λέξη απ΄ όσα λες;”

Κι αυτός μου αποκρίθηκε. “Όχι ρε συ, Τούρκικα μιλάω. Γιατρός είμαι και δουλεύω στην Κωνσταντινούπολη, τέσσερα χρόνια τώρα. Και πηγαινοέρχομαι κάθε σαββατοκύριακο Θεσσαλονίκη στην οικογένεια. Ήρθαμε με το καρντάσι για κάποιο συνέδριο”.

Είπα να πω κάτι στον Ορλάντο αλλά η ώρα είχε περάσει. Μετά, κυρίως, θα τον δυσκόλευα και να καταλάβει. Περισσότερο απ΄ ότι με δυσκόλεψε αυτός. Τέλος, θα του χάλαγα και την εικόνα που είχε μέσα του.

Και έτσι δεν είπα κάτι.

Ο Λιάν και ο Γιώργος

Το Λιάν και το Γιώργο Κατίνη, αδέρφια, τους γνώρισα για πρώτη φορά, τον Απρίλη του 2000 στη Δαμασκό. Ελληνορθόδοξοι, κι όμως υψηλά ιστάμενοι μες στην κοινωνία της Συρίας. Στελέχη του SEBC (Syrian European Business Council) με προσκάλεσαν μαζί με ένα στενό μου συνεργάτη και φίλο και καμιά δεκαριά άλλους Ευρωπαίους σε ένα μια κυβερνητική διημερίδα με θέμα την τεχνολογία και την ανάπτυξη. Έτυχε και ήμουν ο πρώτος ομιλητής του διήμερου και θυμάμαι το Γιώργο που μου έφερε μια λίστα με το πώς θα έπρεπε να κάνω τις προσφωνήσεις. Θυμάμαι το δέος στο βλέμμα του όταν μου εφιστούσε την προσοχή μην κάνω κανένα λάθος και προσφωνήσω πρώτα τον υπουργό κι όχι τον κομματικό εκπρόσωπο. Στην πρώτη γραμμή των συνέδρων η κυρία Assad.... Πρώτη ασφαλώς στην προσφώνηση.

Δεν είχα αμφιβολία ότι το καθεστώς ήταν δικτατορικό, στρατοκρατικό. Το είδα στο βλέμμα και στην οδηγίες του Γιώργου εκείνη τη μέρα. Η ιδέα ότι υπήρχαν σωρός πολιτικοί κρατούμενοι μας έκοβε τα πόδια, μας μαύριζε την ψυχή.

Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του δήμαρχου της Δαμασκού, στη δεξίωση, την ίδια βραδιά. Δε θα ξεχάσω την απίστευτη εκείνη ευγένεια που αναδυόταν απ΄ τη μορφή του, τον ενθουσιασμό και το φως που πήρε το βλέμμα του στο άκουσμα “Γιουναν”. Κι όταν με σύστησε σε διάφορους, κι όταν με σύστησε στον Εβραίο !!! ραβίνο της Δαμασκού, κατάλαβα ότι η κατάσταση δεν ήταν εύκολη, δεν ήταν συνηθισμένη. Τα στερεότυπα που κουβαλούσα δεν ισχύαν. Την ίδια εποχή η Βοσνία ήταν στις φλόγες του θρησκευτικού μίσους....

Το άλλο βράδυ, το ίδιο βλέμμα, το συναντήσαμε και σε δυο φοιτητές Σύρους όταν τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες.

Βοήθησε έτσι ο δήμαρχος κι οι φοιτητές και μας φάνηκε την άλλη μέρα τόσο οικείος ο αέρας της Παλμύρας. Και τόσο γνωστή η σκιά της Ζηνοβίας, της γενιάς των Σελευκιδών, του Αλεξάνδρου. Καταλάβαμε καλά, σε κείνο το ταξίδι, σε κείνα τα βλέμματα, ότι η σχέση της Ελλάδας με την Ανατολή είναι κάτι πολύ βαθύ, κάτι πολύ πέρα απ΄ τα τουρκοτσιφτετέλια.

Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι αυτές τις μέρες που δεν έχουμε πια κανένα νέο απ΄ το Γιώργο και το Λιάν. Που η Συρία έχει πια καταστραφεί. Και μετά απ΄ τη λύπη μας για τη μοίρα των φίλων μας, σκέφτομαι και πόσο βαρύ, πόσο ασήκωτο είναι εκείνο το φως στη ματιά του δήμαρχου, των φοιτητών.

Δεν μπορεί η σημερινή Ελλάδα να τα σηκώσει αυτά το βλέμματα. Δε νομίζω θα μπορέσει ποτέ πια να τα σηκώσει. Ό,τι καταρρέει δεν ξανασηκώνεται.

Μόνο μεσ΄ απ΄ το καλύτερο παιδί της, την Ευρώπη, που την αναγέννησε η ηχώ της μεγάλης Ελλάδας, μέσα απ΄ τον Αριστοτέλη και τη βάφτισε μέσ΄ από το μύθο του Δία υπάρχει πια ελπίδα να σηκώσουμε εκείνα τα βλέμματα.

Ο Αύγουστος πριν έναν αιώνα

Πριν 100 χρόνια, αυτές τις μέρες, ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος έμπαινε πια σε ανεξέλεγκτη τροχιά που θα οδηγούσε στην πιο βάρβαρη συμπλοκή όλων των εποχών με 9.7 εκ. νεκρούς, ανυπολόγιστες καταστροφές και τη βέβαιη επώαση της τελικής βαρβαρότητας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.

Με βεβαιότητα δεν μπορεί κανείς να πει τι ήταν αυτό που οδήγησε σε αυτή την παραφροσύνη έστω και αν το πρώτο βήμα το έκαναν οι δυνάμεις του άξονα. Ο καθηγητής ιστορίας του Κέιμπριτζ, Κ. Κλαρκ, στο βιβλίο του Sleepwalkers μιλάει για μαζική παράκρουση, ένα απόλυτο παραλογισμό και μια τεράστια ευθύνη όλων, συνολικά, των ηγέτιδων τάξεων όλων ανεξαιρέτως των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης. Αξίζει ακόμη να σημειωθεί η σπάνιας ακρίβειας πρόβλεψη του στενού συνεργάτη του Μαρξ, Φ. Ένγκελς, όταν ήδη απ΄ το 1887 μιλούσε για πλήρη αναντιστοιχία των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και έναν επερχόμενο πρωτάκουστο πόλεμο, που όμοιό δεν ξανάχε δει ο άνθρωπος, προβλέποντας μάλιστα με θαυμαστή ακρίβεια τον αριθμό των θυμάτων (eight to ten million soldiers will slaughter each other and strip Europe bare as no swarm of locusts has ever done before). Άποψη που φαίνεται να δικαιώθηκε αφού Τσάροι, Αψβούργοι και Οθωμανοί ήταν ασφαλώς τελείως ανίκανοι να διαχειριστούν τον καλπασμό της βιομηχανικής και τεχνολογικής επανάστασης και οδηγήθηκαν στον πλήρη αφανισμό τους από τον ιστορικό χάρτη.

Μακάρι να έχουμε πάρει το μήνυμα. Μακάρι, ποτέ πια εκατόμβες θυμάτων να μην καταχωρίζονται, έτσι απλά, ως “ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπον”. Ας μην υποτιμήσουμε όμως ποτέ τη δύναμη και τη μαγνητική έλξη που ασκεί το παράλογο, όπως το προσδιόρισε ο Σ. Φρόυντ στο μνημειώδες γράμμα που απηύθυνε, το 1914, στο συνάδελφο και φίλο του, Φ.Φ Έιντεν. Ζει και βασιλεύει στη γειτονιά μας, όπως ηγεμονεύει και στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ενέργεια - Λάδι

Ενεργειακούς πόρους μας χάρισε άφθονους ο Θεός. Όπως μας χάρισε και λάδι. Φαντασθείτε στο λάδι να έχουμε έναν εθνικό παραγωγό λαδιού, βουλιαγμένο στα χρέη και τη ρεμούλα και να αγωνίζεται να μην μπει κανείς άλλος στην αγορά του λαδιού για να μη χάσει τα μονοπωλιακά προνόμια που έχει. Φαντασθείτε να κάνουμε τεράστιες εισαγωγές στο λάδι, ενώ θα μπορούσαμε να εξάγουμε.

Αυτό που φαντασθήκατε είναι η ΔΕΗ.

Υπάρχουν στην Ευρώπη 2400 εταιρείες στην εμπορία της ενέργειας. 2400!! Και απ΄ αυτές στην Έλλάδα ΜΙΑ [1] που την ελέγχουν οι συμμορίες των συνδικαλιστών. Χώρες μικρές όπως εμείς, η Σουηδία για παράδειγμα έχει 170 εταιρείες που συναλλάσσονται με τον τελικό καταναλωτή. 170 μικρές και μεσαίες εταιρείες !!!!! ΅Εμείς 1, συνεχώς απαξιούμενη, στο έλεος της μαφίας του Φωτόπουλου και της μεγάλης του αγάπης για το λαό και την πατρίδα.

Απελευθέρωση σημαίνει ανταγωνισμός, νέες υπηρεσίες, νέα τεχνολογία, νέα προϊόντα, καθαρές διαδικασίες, ελάχιστη διαφθορά, απασχόληση, προστασία του περιβάλλοντος. Αυτά τα έχει καταλάβει μέχρι και το κομμουνιστικό Βιετνάμ. (Για πληροφορίες για την απελευθέρωση της ενέργειας στο κομμουνιστικό Βιετνάμ δείτε εδώ)


Εδώ, αντί η συζήτηση να είναι πώς, σε μια περιοχή που έχουμε σαφές πλεονέκτημα, θα αναπτύξουμε εγχώρια και εξαγώγιμη τεχνολογία, θα δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, συζητάμε αν, πόσο και για πόσο θα παραμείνει αγκιστρωμένος ο Φωτόπουλος στα συμφέροντά του.

Δείτε στο διάγραμμα πόσους πάροχους ενέργειας έχει η κάθε χώρα (πρώτος αριθμός) και πόσους μεγάλους πάροχους έχει η κάθε χώρα (δεύτερος αριθμός). Σουηδία 170, Φιλανδία, 85, Πολωνία 188, Αυστρία 138, Ελλάδα 2... ο ένας έκλεισε,... τον κλείσανε μάλλον στη φυλακή.

7 = 4 Η άλγεβρα της σύγχρονης ελληνικής θεοκρατίας

Αντίθετα με πολλές σύγχρονες θρησκευτικές δοξασίες, όπως το χρήμα δεν το βρέχει ο Θεός έτσι συμβαίνει και με το χρόνο. Έχουν βολευτεί διάφορες καταστάσεις(άπειρες διδακτικές ώρες, στρατιές τζάμπα μεταπτυχιακών, κ.λπ) με την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί σε βάρος των νέων της χώρας, ιδιαίτερα όσων δεν έχουν να σηκωθούν να φύγουν. Είναι και ευκαιρία να νιώσουν και μερικοί φελλοί μεγάλοι και τρανοί, που η "απίστευτη γνώση τους" δε χωράει εκεί που χωράει παντού αλλού στον κόσμο.

Το άτομο και οι ιδέες

Ο Α. Λίνκολν ήταν αυτός που ξεκίνησε το μεγάλο έργο της κατάργησης της δουλείας στις ΗΠΑ. Ακούγεται παράξενο που ήταν ρεπουμπλικάνος “συντηρητικός” και όχι δημοκρατικός “προοδευτικός”. Οι δημοκρατικοί της εποχής τον περιγελούσαν και κάνανε ό, τι μπορούσαν να τον εμποδίσουν. Στην αρχαία Ελλάδα το κορυφαίο μυαλό της εποχής, ο Αριστοτέλης, μέσα στη μητρόπολη της δημοκρατίας θεωρούσε τη δουλεία “νόμο της φύσης”. Κι όμως ο αριστοκράτης Λυκούργος πέρασε απ΄ ψήφισμα απ΄ τη Βουλή της Σπάρτης που κάτω από συνθήκες οδηγούσε σε απελευθέρωσή των δούλων.

Τη δουλεία τελικά ούτε οι προοδευτικοί ούτε οι συντηρητικοί την εξαφάνισαν. Πολύ περισσότερο απ΄ το Λίνκολν η τιμή ανήκει σε ένα ιδιαίτερα ικανό άτομο που λεγότανε Ισαάκ Νεύτωνας.

Στην Ασία σήμερα υπάρχουν δυο κομμουνιστικές χώρες η ΛΔ Κορέας και η ΛΔ Βιετνάμ που πέρα απ΄ τις ίδιες σημαίες που κρατάνε και τις ίδιες ιδεολογίες που ομνύουν δεν έχουν καμιά απολύτως άλλη σχέση μεταξύ τους. Στην Β. Κορέα πεθαίνουν από την πείνα, στο Βιετνάμ βγαίνουν κάθε μέρα σωρηδόν από τη φτώχεια. Άλλα άτομα, άλλα μυαλά, άλλες ψυχές. 'Ολα διαφορετικά! Μεγάλοι ηγέτες (Ντε Γκωλ, Μιτεράν) της Γαλλίας υπήρξαν και στα δύο ιδεολογικά ρεύματα. Ασήμαντοι ηγέτες (Σαρκοζί, Ολαν), ομοίως. Τα ίδια και στη Γερμανία και στην Αγγλία.

Το δίπολο “συντηρητικού” - “προοδευτικού” δεν μπορεί να χωρίσει τα αμνά απ΄ τα ερίφια. Ευτυχώς η ζωή είναι πιο πολύπλοκη και πιο όμορφη. Κι η ανθρώπινη ικανότητα είναι αυτή που κάνει πάντα τη διαφορά. Οι ιδέες δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μόνο μέσα στο μυαλό και την ψυχή ανθρώπων. Εκεί είναι που πλάθονται που παίρνουν μορφή και καλυτερεύουν η χειροτερεύουν τελικά τον κόσμο. Ασφαλώς υπάρχουν ιδέες πιο δεκτικές και άλλες πιο ξεπερασμένες. Οι διαφορές όμως αυτές αποδεικνύονται ασήμαντες μπροστά στη δύναμη του ατόμου.

Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Κ. Καστοριάδης αποτυπώνει το ίδιο πράγμα όταν μελαγχολικά διαπιστώνει ότι δυο ήταν οι στιγμές στην ιστορία που την εξέλιξή της καθόρισε κάτι άλλο, κάτι πέρα απ΄ το άτομο, ο Δήμος. Ο Χρυσός Αιώνας και ο Διαφωτισμός.

«Πάντα να είσαι ο καλύτερος και να ξεπερνάς τους άλλους», λέει ο Όμηρος. Και νεύουν το ίδιο καταφατικά και ο δημοκράτης Περικλής και ο αριστοκράτης Λεωνίδας.

Λόγια ενός δασκάλου μου

Ο Αλέξανδρος Ακριτίδης είναι μια πρόσφατη "δικτυακή" (ακόμη) γνωριμία μου. Ζει και δραστηριοποιείται ενεργά στα θέματα πολιτισμού και αυτοδιοίκησης στη Μελίκη της Ημαθίας. Λογοτέχνης ο ίδιος, συντηρεί μια αξιόλογη ιστοσελίδα, πασίγνωστη στο χώρο, για την προώθηση της λογοτεχνίας (www.apostaktirio.gr)

Τον συμβουλεύομαι στο χόμπι μου, το γράψιμο. Ο Αλέξανδρος μέσα απ΄ τη σελίδα του, κι ανάμεσα σε πολλά άλλα, βρίσκει το χρόνο για να αξιολογεί και να συμβουλεύει πολλούς έμπειρους και νιόφερτους στη λογοτεχνία. Έτσι, τον θεωρώ κάτι σα δάσκαλο. Tα λόγια του, παινευτικά ή κριτικά, έχουν για μένα μεγάλη αξία. Είναι οδηγός μου. Γιατί είναι ειλικρινή, έχουν νηφαλιότητα και καλή πρόθεση. Τα συμπληρώνει μετά η διαύγεια ενός αξιόλογου λογοτέχνη και κοινωνικά ενεργού ανθρώπου.

Έγραψε πρόσφατα στο "Αποστακτήριο" μερικά λόγια για το πρόσφατο βιβλίο μου, το ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ. Χαίρομαι πολύ που με βρίσκει καλό μαθητή.

Η πλήρης ανάρτηση είναι εδώ.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα.

Η γραφή του Νίκου Σακκά πραγματικά εντυπωσιάζει. Από τoν ρεαλισμό και τη λιτότητα, περνάει συχνά στον λυρισμό και την φαντασία. Ανοίγει διαλόγους με το φεγγάρι και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε άλλη διάσταση. Χωρίς διόλου να θεωρήσεις πως αυτό που διαβάζεις είναι σκοπίμως επιτηδευμένο ή υπερβολικό. Αυτά τα «υπερβατικά» στολίσματα είναι άριστα ενταγμένα στο υπόλοιπο κείμενο, δίνοντάς του μια αύρα αγάπης και μυστικισμού. Έρωτα και λάμψης. Σύμμαχος στη γραφή, η μουσική και η αρμονία. Νομίζεις πως βλέπεις τους δύο δεξιοτέχνες να παίζουν μπροστά στα μάτια σου και πως ακούς τις εκλεπτυσμένες νότες τους. Το «Φεγγαρόφωτο» είναι από μόνο του ένα φως. Ένα όμορφο φως στην ψυχή μας...

Ζήτω το Βιετνάμ! Ζήτω ο κομμουνισμός του!

Η βδομάδα που πέρασε πουθενά δε γιορτάζεται με τόσο ενθουσιασμό όπως στο Βιετνάμ. Τέλη Απρίλη γονάτισαν οι Αμερικάνοι, αρχές Μάη, κάμποσα χρόνια νωρίτερα οι Γάλλοι αποικιοκράτες, με την ταπεινωτική τους συντριβή στο Dien Bien Phu.

Μόνο οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα μπορούν να σταθούν άξια δίπλα στους Βιετναμέζους. Άλλος λαός που να έχει κάνει τέτοιο και τόσο άνισο και νικηφόρο αγώνα στην ιστορία του δεν υπάρχει.

Σήμερα το Βιετνάμ κάνει έναν άλλο μεγαλειώδη αγώνα. Ενάντια στη φτώχεια αυτή τη φορά. Κι απ΄ ότι φαίνεται καλά τα καταφέρνει κι εκεί. Περισσότερο απ΄ τις στατιστικές (ανάπτυξη 5% τα τελευταία 6-7 χρόνια) εμπιστεύομαι τα skype που αλλάζω με ένα Bιετναμέζο που γνώρισα, τον Ηung, που ζει στο Ανόι και δουλεύει από απόσταση για μια εταιρεία πληροφορικής της Αυστραλίας (Joomlart).

Τον αγώνα και τότε και τώρα το Βιετνάμ τον κάνει κάτω απ΄ τις σημαίες του κομμουνισμού. Αποδεικνύεται έτσι πόσοι πιο πολύπλοκα είναι τα πράγματα απ΄ ό,τι μερικοί νομίζουν.

Είναι παράλογο να νομίζει κάποιος ότι έχει την ερμηνευτική αυθεντία για το τι είναι χριστιανισμός, κομμουνισμός, κ.λπ. Ποιοι ήταν λοιπόν οι χριστιανοί, οι πρώτοι χριστιανοί (up!) ή οι μεταγενέστεροι της Ιεράς εξέτασης (down!) η μήπως οι καθολικοί αγωνιστές της Λ. Αμερικής (up again!);

Και είναι βέβαια φτηνό κι ιδιαίτερα ανόητο να προσπαθήσει κάποιος, μεσ΄ απ΄ τα χρεωμένα στην καλοπέραση και τον ευδαιμονισμό σαλόνια της δύσης που ζει, να εξηγήσει στους Βιετναμέζους που παλεύουν σήμερα με τη φτώχεια ότι γίνανε ρεβιζιονιστές κι ότι αλλιώς είναι ο ντούρος ο κομμουνισμός.

Ζήτω λοιπόν ο κομμουνισμός (του Βιετνάμ)!  

O κρυμμένος χρυσός της Αθήνας

Κύριε Καμίνη,

μέσα και κάτω απ΄ τα χιλιάδες προβλήματα του δήμου της Αθήνας υπάρχουν κρυμμένες κάποιες μοναδικές και σπάνιες ευκαιρίες.

Σας μιλάω για την Ακαδημία του Πλάτωνα, το χώρο εκείνο όπου υπήρξε το πρώτο “πανεπιστήμιο” του ανθρώπου, εκεί όπου δοκιμάστηκε για πρώτη φορά η ορθή, η συγκροτημένη και η μη φοβική σκέψη. Ο χώρος αυτός θα έπρεπε και θα μπορούσε, πιστεύω, να είναι σημείο παγκόσμιας αναφοράς, μαγνήτης για εκατομμύρια πολίτες της γης, που η αναζήτηση της δικής τους αρχής θα τους οδηγούσε ως άτομα ή συγκροτημένα (συνέδρια, κ.λπ) στο χώρο αυτό φέρνοντάς τους μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Κι όμως, δεν είναι σήμερα παρά ένας παραπεταμένος “χώρος” άγνωστος ακόμη και στους Αθηναίους.

Θα πρόσθετα ακόμη και το Λύκειο του Αριστοτέλη, πίσω απ΄ το ωδείο, το ίδιο, ίσως και περισσότερο άγνωστο κι αυτό. Και τέλος τους Κυνόσαργες, χώρος απόλυτα κρυμμένος σήμερα κάτω απ΄ τα μπετά των '50 και των '60. Όχι όμως μικρότερης σημασίας, αφού εκεί ήταν το τρίτο μεγάλο ακαδημαϊκό κέντρο ψυχοσωματικής ανάπτυξης των πολιτών της αρχαίας Αθήνας. Εκεί ήταν που γυμναζόταν ο Θεμιστοκλής μέχρι την τελευταία στιγμή πριν κατηφορίσει στη Σαλαμίνα για να συναντηθεί με την ιστορία.

Και μια κι ήρθε η κουβέντα στο Θεμιστοκλή μηνύστε αν δοθεί η ευκαιρία και στο συνάδελφό σας στο Αιγάλεω ότι έχει και αυτός ένα διαμάντι κρυμμένο στην περιοχή του. Ο λόφος που έφερε ντροπή και σπαραγμό στον Ξέρξη, είναι δική μας ντροπή να είναι σήμερα καταμεσής μιας παρατημένης χωματερής. Άλλη μοίρα του πρέπει και άλλο όνομα. Λόφος του Θεμιστοκλή και της Δημοκρατίας θα έπρεπε να τον λεν και προσκύνημα των δημοκρατών όλης της γης θα μπορούσε να είναι.

Ο χρυσός υπάρχει κύριε δήμαρχε. Και δεν υπάρχει χώρα που πλανήτη που μνημεία τέτοιου βεληνεκούς θα ήταν εγκαταλειμμένα στην άγνοια και κρυμμένα στην αφάνεια.

Σε αναμονή της βέβαιας νίκης σας εύχομαι καλή δύναμη!

Νίκος Σακκάς

==

Αγαπητέ κύριε Σακκά

σας ευχαριστώ ειλικρινά για την υπενθύμιση και την αίσθηση επείγοντος που μου στέλνετε. Σας διαβεβαιώνω ότι ο χρυσός θα αρχίσει να εξορύσσεται, σιγά, σιγά.

Ευχαριστώ και ανταποδίδω τις ευχές σας

Γ. Καμίνης 
Δήμαρχος Αθήνας

Ο Κορδάτος κι ο σκορδάτος

Διάβασα πρόσφατα την εκπληκτική εισαγωγή του Κορδάτου στη Μήδεια του Ευριπίδη. Κάποτε ο αριστερός δεν απαλλασσόταν απ΄ την υποχρέωση της γνώσης. Βάθος γνώσης αμέτρητο ο κομμουνιστής Κορδάτος στο κείμενο αυτό. Χαίρεσαι όπου συμφωνείς, καμαρώνεις αν καταφέρεις και κάπου διαφωνήσεις.

Για να φτάσουμε σήμερα στον “Υes I does”. Βαφτίστηκαν πρώτα αριστεροί, κήρυξαν μετά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (σσ. τεμπελιά) των μαθητών. Η "αυτοδιάθεση" παρήγε βέβαια αγραμματοσύνη, πήραν όμως άφεση κι εξευτελίζουν τώρα διεθνώς τη χώρα! Και συναγελάζονται κάτι μελαγχολικά γερόντια στην Τσεχία, λίγο πριν τα βάλουν κι αυτά στο μουσείο, κι αποφεύγουν κάθε σοβαρή συζήτηση, σίγουροι για το βροντερό γέλιο που θα διατρέξει τη μεγάλη απόσταση απ΄ τη Λισαβόνα ως τον Καύκασο.

Σε λεξικό 3000 χρόνων, δεν υπάρχει λέξη...

Το "Αγιον" Φως και οι μεγάλοι εκκλησιαστικοί και λαϊκοί αρνητές του

Υπάρχει μια γραμμή που χωρίζει τον κόσμο της λογικής και της φύσης από αυτόν της πίστης και της μετα-φύσης. Γραμμή που ο καθένας την τραβάει όπου ο ίδιος κρίνει σκόπιμο, με κριτήριο προσωπικό. Όπως όμως και να την τραβήξει τη γραμμή, καλό είναι μετά να μην περνά από δω και από κει έτσι πρόχειρα κι αυθαίρετα. Ευτελίζει και τους δύο κόσμους, κι αυτόν της φύσης και τον άλλο, της μετα- φύσης.

Είναι προς τιμή των ανθρώπων της Εκκλησίας που κατήγγειλαν την αγυρτεία του Αγίου Φωτός. Νοηματοδότησαν έτσι την αυτοτέλεια, το μεγαλείο και το βαθύ περιεχόμενο του κόσμου της πίστης.

Ο Αρχιεπίσκοπος και Δάσκαλος του Γένους Νικηφόρος Θεοτόκης (1736- 1800) γράφει (Κ. Σιμόπουλος, Περί του εν Ιεροσολύμοις Αγίου Φωτός, Επετ. Βυζαντινών Σπουδών): "Ουκ απ΄ ουρανού κατέρχεται, ουδ΄ από του τάφου αναβλύζει, αλλ' ο επί την διακονίαν ταύτην ταχθείς αρχιερεύς εν τω λεγομένω εισελθών κουβουκλίω τον πυρίτην παίων πυρ εξάγει... Και ο μεν αγελαίος λαός εκ του τάφου το φως αναβλύσαν νομίζει, ουδείς δ΄ αυτώ τουναντίον ειπείν θαρσεί δεινόν τι πάθει δεδιττόμενος."

Ο Αδαμάντιος Κοραής στο έργο του “Διάλογος περί του εν Ιεροσολύμοις Αγίου Φωτός” γράφει: "Η ίδια η Αγία Γραφή επροφήτευσεν ότι μέλλουν να γεννηθώσιν πονηροί και γόητες άνθρωποι εμπορευόμενοι τους χριστιανούς με πλαστούς λόγους, με ψευδή θαύματα, δια να τρέφωσι τας καθημερινάς τρυφάς και να πληρώνωσι τας ηδονάς των. Δεν σε λανθάνει βεβαίως πόσαι χιλιάδες προσκυνητών υπάγουν καθ΄έτος εις την Ιερουσαλήμ και πόσας μυριάδας γροσίων ξοδεύει ο καθείς εξ αυτών για να αξιωθεί να ίδη το άγιον φως."

Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραιμ ο εξ Αθηνών (πέθανε το 1771) κατήγγειλε την απάτη και μίλησε για “χειροποίητον ραδιουργίαν των φωτοποιών” . Αφορίστηκε από τον Πατριάρχη Κων/ πόλεως Παϊσιο τον Β'.

Και θα υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι που η πίστη τους είχε μεγαλείο και βάθος και δε χρειαζόταν γελοιότητες για να μείνει ζωντανή.

Για την ιστορία του πράγματος το Άγιο Φως ήταν επινόηση των καθολικών τον 9ο αιώνα όταν βρέθηκαν σε δεινή οικονομική θέση μετά την κατάργηση προνομίων που τους είχαν παραχωρήσει οι Άραβες χαλίφηδες. Για δυο αιώνες ο Θεός άναβε, καθώς φαίνεται, το φως για τον καθολικό καρδινάλιο. Οι ορθόδοξοι ήρθαν στα πράγματα το 1118 όταν ο Χαλίφης Σαλαχ Εν Ντιν τους έδωσε τον έλεγχο των προσκυνημάτων. Συνέχισαν τότε την κερδοφόρα παράδοση. Την ίδια εποχή ο Πάπας απαγόρευσε αυστηρά τη συγκεκριμένη αγυρτεία και οι καθολικοί, υπό τον κίνδυνο της πυράς, απεμπλάκησαν, έστω και βογγώντας, οριστικά απ΄ αυτή.

Ο Λούθηρος κι ο Έλληνας

Περιστατικό, σαν αυτό το πρόσφατο του Χέννες, του Γερμανού παράγοντα του ποδοσφαίρου θα ήταν, στη σημερινή Ελλάδα αδύνατο. Ο Χέννες αυτοτιμωρήθηκε για μεγάλη φοροδιαφυγή. Μπήκε στη φυλακή συντετριμμένος και ενώ θα μπορούσε να την έχει αποφύγει και να είχε διαφύγει καταβάλοντας μικροποσά, τουλάχιστον για τα δικά του δεδομένα. Στην Ελλάδα για κραυγαλέες κλοπές δεν έχει ακουστεί καμιά συγνώμη. Θράσος, ψέμα και καμιά φορά κάποιο κλαψούρισμα. Αυτή είναι η πολιτική των λίγων κλεπτοκρατών που οδηγήθηκαν στη φυλακή. Σήμερα βέβαια είμαστε σε κατάσταση γενικότερης και, ειδικότερα, ηθικής διάλυσης. Υπήρξαν όμως σ΄ αυτόν τον τόπο μεγαλειώδεις συμπεριφορές σεβασμού των νόμων και αυτοτιμωρίας. Ο Σωκράτης έβαλε τους νόμους πάνω απ΄ την ίδια τη ζωή του. Ο Περικλής γονάτισε και ζήτησε συγνώμη κλαίγοντας μπροστά στην Εκκλησία του Δήμου για παράνομη πράξη στην οποία υπέπεσε .

Ο Ελληνισμός έχει μακρά παράδοση στο θέμα της προσωπικής αξιοπρέπειας και ευθύνης. Απέναντι στην παράδοση αυτή το περιστατικό του Χέννες γίνεται πιο φυσιολογικό, πιο αναμενόμενο.

Η δυτικόφρονη (παπική και ιδιαίτερα λουθηρανική) ηθική όμως, που κάποια παραλλαγή της είναι πίσω απ΄ τη συμπεριφορά του Χέννες εκτός απ΄ την αυτοτιμωρία προτάσσει και την τιμωρία. Τη σκληρή, την αυστηρή τιμωρία. Έχει κηρύξει τη σκληρότητα και την έχει πραγματώσει σε απίστευτο βαθμό, στις φωτιές του Μεσαίωνα, στα Άουσβιτς, στους εξανδραποδισμούς των αυτοχθόνων της Λατινική Αμερικής. Τέτοια εγκλήματα μπορούμε να είμαστε περήφανοι, ο Ελληνισμός δεν διέπραξε. Ούτε όταν ήταν στην κορυφή της δόξας του. Ούτε και όταν το μήνυμα του το θόλωσε και το αλλοίωσε η θρησκεία (Βυζάντιο). Πάντα, κάτι επέζησε. Τα εγκλήματα του διέπραξε (Βουλγαροκτόνος, κ.λπ) ήταν άλλης κλίμακας. Ο ανατολικός κόσμος διατήρησε πάντα ηθικό πλεονέκτημα.

Ο Ελληνισμός αρθρώνεται γύρω από άλλες κεντρικές αξίες. Γύρω από τη “σχετικότητα” όχι την “απολυτότητα”. Ο Όμηρος, στο κορυφαίο επικό ποίημα όλων των εποχών καταφέρνει και βρίσκει πολύ χώρο, κάποιοι λένε ότι είναι οι κορυφαίες του σελίδες, για να μιλήσει για το παράλογο του πολέμου. Δοξάζει μετά τον αντίπαλο, τον Έκτορα. Η σκηνή του αποχαιρετισμού της Ανδρομάχης είναι απ΄ τις πιο μεγαλειώδεις της ανθρώπινης τέχνης.

Φιλοσοφικά κήρυξε το “Μέτρον Άριστον”. Και μόνο στην αρετή ο Αριστοτέλης απαγόρευσε το Μέτρο και κάλεσε για το απόλυτο.

Η σχετικότητα είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση. Μόνο έτσι θα αποφύγει κανείς τη μελαγχολία που φέρνει η εικόνα του πολέμαρχου Θεμιστοκλή, όταν καταφεύγει στην αυλή των Περσών. Ή του Περικλή όταν κατατρύχεται απ΄ την παιδιάστικη μανία και την ξεροκεφαλιά του του να διαλύσει τη Σπάρτη και ανοίγει το δρόμο στην καταστροφή του αρχαίου κόσμου. Η του Αλέξανδρου όταν σκοτώνει τον Κλείτο. Η σχετικότητα διαπερνάει τον αρχαίο κόσμο. Οι ίδιοι τους οι Θεοί έχουν κάτι το διφορούμενο, κάτι το ανθρώπινο, κάτι το ατελές.

Όπως και τα πολιτεύματα, έτσι και οι αξίες εκφυλίζονται, προς τη μια και προς την άλλη. Η σχετικότητα σήμερα, σε εποχή βαθιάς παρακμής, συνοψίζεται βέβαια σε διάφορα ωχαδερφιστικά του τύπου “δε βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι”.

Μόνο στο περιτύλιγμα όμως. Βαθύτερα, στις λίγες εκείνες στιγμές ανάτασης, σε υποσυνείδητες συμπεριφορές, που δεν τις έχει μολύνει ο σπόρος της παρακμής η πραγματική σχετικότητα, η μετριοπάθεια και όλο το αξιακό σύστημα που πάει μαζί της ζει και βασιλεύει.

Η επιείκεια έχει για μας τους Έλληνες έχει περισσότερη σημασία απ΄ την αυστηρότητα. Οι φίλοι μας είναι πιο ψηλά απ΄ τους επαγγελματικούς μας συνεργάτες. Το μέτρο είναι πάνω απ΄ το απόλυτο. Το φιλότιμο δε θα υπήρχε ως έννοια στα λεξικά του ανθρώπου αν η σκληρότητα μπορούσε, στα μέρη μας, να πιάσει τόπο και να φέρει αποτέλεσμα.

Η λουθηρανική ηθική έδωσε ανάσα στο δυτικό κόσμο αλλά δεν έχει ελπίδα στη δική μας περιοχή. Γιατί εδώ υπάρχουν άλλες αναφορές, πολύ πιο κοντά στην ουσία των πραγμάτων από αυτές που πρότεινε ο Γιαχβέ. Κι αυτό το μεγαλειώδες μήνυμα της σχετικότητας και του μέτρου ας μην το θολώνει μια ιστορική στιγμή παρακμής που ζούμε σήμερα και που κάνει το παράδειγμα του Χέννες να φαντάζει τόσο μακρινό.

Μ΄ αυτό το μήνυμα θα βγούμε απ΄ την παρακμή.

Με το “Μηδέν Άγαν”.

Χωρίς νέους τίποτα, ποτέ δεν άλλαξε

Το κίνημα στο Γουδί έγινε από νέους ανθρώπους, το Πολυτεχνείο από νέους ανθρώπους, η διαλυμένη Σοβιετία πέρασε στα χέρια νέων ανθρώπων, πρωθυπουργοί και υπουργοί ήταν τριαντάρηδες και οι 50+ μπήκαν στο ψυγείο ως αντιδραστικοί και ιστορικά απαξιωμένοι.

Σήμερα, στην Ελλάδα οι νέοι άνθρωποι σιωπούν. Τη στιγμή που οι παλιότεροι συνεχίζουν την αθλιότητα να μετακινούν το χρέος όσο πιο μακρυά μπορούν.

Δεν είναι βέβαιο ποιος απ΄ τους πολλούς υποψήφιους θα διεμβολίσει τη δική μας σοβιετία. Βέβαιο είναι ότι όσο οι νέοι μεταναστεύουν, σιωπούν και δεν είναι στο προσκήνιο αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Προς δόξα και συντήρηση των σαμαροβενιζέλων.

Ελληνική σοβιετία;

Λέμε, καμιά φορά, ότι στην Ελλάδα, η περίοδος μετά το '80 ήταν σαν τη σοβιετία.

Παρηγοριά στον άρρωστο!

Η σοβιετία μετά το '50 και μέχρι τα μέσα του '70, οπότε μπήκε σε τροχιά διάλυσης, έτρεχε με 4-5% ανάπτυξη το χρόνο (η ίδια η σοβιετία ψευδώς ανακοίνωνε 10%+...) κι έστειλε και το Gagarin πρώτη στο διάστημα. Μόνο που ο πλούτος που παρήγε η οικονομία πήγαινε σε εξοπλισμούς και όχι σε καταναλωτικά αγαθά. Αυτή ήταν κι η κερκόπορτα του συστήματος.

Σαμαράς και Βενιζέλος μάλλον πρέπει να συνηθίσουν την ιδέα ότι οι προκάτοχοί τους δεν έχουν παγκόσμιο ιστορικό προηγούμενο σε φαυλότητα και ανικανότητα.

Πού είναι η επιχειρηματική τάξη σήμερα;

Ήθος, προσφορά και πατριωτισμός χαρακτήριζαν την ελληνική επιχειρηματική τάξη. Ευάγγελος Ζάππας, Κωνσταντίνος Ζάππας, Γεώργιος Αβέρωφ, Ιωάννης Βαρβάκης , Έλενα Βενιζέλου , Γεώργιος Δρομοκαϊτης, Ευγένιος Ευγενίδης, Αδελφοί Ριζάρη, Βασίλειος Σιβιτανίδης, Γεώργιος Σίνας, Αφοι Σισμάνογλου, Ανδρέα Συγγρός, Παναγής Χαροκόπος...

Οι κορυφαίοι μιας ατέλειωτης αλυσίδας σπουδαίων Ελλήνων επιχειρηματιών που είδαν τη χώρα τους ως κομμάτι της ψυχής τους. Πεδίο και πρόκληση προσφοράς κι όχι ευκαιρία προσωπικού πλουτισμού.

Αυτοί είναι που τόσο ηχηρά απουσιάζουν σήμερα. Αυτοί όμως, μόνοι, μπορούν να εγγυηθούν το ανυστερόβουλο της συμμετοχής. Αυτών η αποδειγμένη ικανότητα, μόνο, μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη.

Η πνευματική τάξη παίζει θέατρο στο Παρίσι. Ακόμη χειρότερα, η επιχειρηματική τάξη αδιαφορεί για τη δίνη του παράλογου και της εξαθλίωσης που μαζί παρασέρνουν τη χώρα στο βυθό.

Χωρίς αυτούς ο Έλληνας θα παραμένει οργισμένος και καχύποπτος. Εξαπατήθηκε για τριάντα χρόνια και δημιούργησε, με την ψήφο του, μια νέα γενιά κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που τους παραπάνω τους αγνοούν ή και τους χλευάζουν. Εξαπατήθηκε από παχιές κουβέντες, κι αντί να συναντήσει την ιστορία, όπως του έταζαν, βρέθηκε να 'χει καταχρεώσει τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Αν η επιχειρηματική τάξη δε βγει στο προσκήνιο, ο Έλληνας θα συνεχίσει να ξοδεύει την ψυχή του σ' ένα ανυπόφορο δίλημμα. Ανάμεσα στις συμπληγάδες της κλεπτοκρατίας και της ανέξοδης ανευθυνότητας.

Jean Richepin, (1849- 1926)

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων. Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη.

Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.

Από την ιατρική σας, την… φαρμακευτική σας.

Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)

Από την φυσική σας, χημεία

Από την αστρονομική σας

Από την πολιτική σας

Από την καθημερινότητα σας. Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε… Θα πείτε «δεν γίνεται». Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!

Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…

Η πρόκληση πάντως ισχύει.