Στις εκλογές του ΤΕΕ, τον περασμένο Νοέμβρη, μπήκα στο παραβάν και βγήκα μετά από ένα τέταρτο, για να ρίξω ψηφοδέλτια σε 5- 6 κάλπες. Φίλοι με πληροφόρησαν ότι υπήρχαν 6-7.000 υποψήφιοι μηχανικοί, από μια κοινότητα που αριθμεί 100 και κάτι χιλιάδες. Ο ένας δηλαδή στους 12- 14 μηχανικούς ήταν υποψήφιος!
Τα ίδια και στις εκλογές για δήμαρχους και νομάρχες. Η μισή Ελλάδα διεκδίκησε την ψήφο της άλλης μισής!!
Τώρα βέβαια να υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι μια ισχυρή εσωτερική παρόρμηση για προσφορά στην κοινωνία; Κυνικές οι εποχές μας, μάλλον απίθανο τέτοιος ζήλος να έχει τόσο ευγενή κίνητρα.
Έχω μια πιο απλή εξήγηση. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας καθοδηγείται από τα οικονομικά συμφέροντα που μπορεί, ασφαλέστερα, να προωθήσει από τέτοιες θέσεις εξουσίας. Και ένα άλλο, μεγάλο, μέρος, χιλιάδες δηλαδή άτομα, είναι παγιδευμένα σε μια ηλίθια και ανάξια πραγματικότητα και ζητάνε εναγώνια διέξοδο προς πάσα κατεύθυνση.
Τώρα ποια ομάδα, η υστερόβουλη ή ή εγκλωβισμένη, είναι η μεγαλύτερη, δύσκολο να πει κανείς. Ούτε και τα όρια είναι πάντα καθαρά. Μέσα σ΄ αυτές όμως τις οριογραμμές βρίσκεται πιστεύω η ερμηνεία για τη μανία που έχουν πολλοί από μας να εκτεθούν στην κρίση των υπόλοιπων.
Έχουμε λοιπόν γεμίσει προέδρους και λοιπούς αξιωματούχους, που υφαίνουν την ατζέντα τους γύρω από έναν τεράστιο κρατικό κορβανά,... που τον γεμίζει, φευ, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα σε χρέωση των επόμενων γενεών.
Που δηλώνουν επιφυλακτικοί με την επιχειρηματικότητα και τον ιδιωτικό τομέα (γιατί ποτέ δε θα τα καταφέρνανε) και σκεπτικοί και εχθρικοί με την παγκοσμιοποίηση (γιατί πού να ψάχνουν τώρα ψήφους μακριά απ΄ το χωρίο τους ή τη συντεχνία τους).
Έχεις βέβαια και την κοπελίτσα - συνδικαλίστρια - φοιτήτρια στην τελεόραση, που δηλώνει με στόμφο, και με αφορμή- όπως τουλάχιστον νομίζει- το άρθρο 16, ότι θα παλέψει για δικαιώματα, μπλα, μπλα, μπλα... Ενώ, οι παλέστρες είναι ανοικτές πια και στο ωραίο φύλο, ώστε να μη χρειάζεται να παλεύει, εξόριστα και φαντασιακά, σε άσχετους χώρους, χωρίς καναβάτσο, αντίπαλο και διαιτητή.
Η ανοησία και η ξύλινη γλώσσα, βαλσαμωμένη απ΄ την επονομαζόμενη αριστερά, γι΄ αυτό και απαράλλαχτη για 30 και πλέον χρόνια, έχει θέσει πλήρως εκτός μάχης το δικαίωμα και τη δυνατότητα στην ουτοπία, το μεγάλο αυτό δώρο της νεότητας.
Ετοιμάζεται και η κατά φαντασία φοιτήτριά μας, η κατά φαντασία παλεστής μας, απ΄ τα δεκαεννιά της χρόνια, για τη μεγάλη του έθνους κάλπη...
Όπως είπε σωστά και ο Κώστας Σημίτης, στη πρώτη του τετραετία όταν ήταν ζωηρός και δεν τον είχε πνίξει η σαπίλα, υπάρχουν δυο Ελλάδες. Σίγουρα εκτός απ΄ την κοπελίτσα και τους δημαρχαίους υπάρχουν και άλλοι σ΄ αυτή τη χώρα.
Κάποια μέρα...
... they will come from the shadows, που έλεγε και η Joan Baez
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου