H Κα Παπαρρήγα και η ηγεμονία της ελληνικής αριστεράς

Άκουσα, και δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά το θεωρώ απόλυτα πιθανό και δυνατό, ότι η Κα Παπαρρήγα ανέβηκε στο Γράμμο και ετέλεσε τελετές υπέρ των ψυχών των ανδρών και γυναικών του Δημοκρατικού Στρατού. Τελετές, όχι φυσικά με συμφιλιωτικό ύφος, ούτε προβάλοντας τη ματαιότητα της σφαγής Ελλήνων από Έλληνες. Αλλά με το πασίγνωστο και αλίμονο, αστείο και γελοίο πια ύφος, του εξ΄ ορισμού και άνευ χρείας αποδείξεων, ιστορικά δικαιωμένου.

Θράσος, βλακεία ή τι άλλο να καταλογίσει κανείς στην Κα Παπαρρήγα; O κόσμος που πίστεψε και αγωνίστηκε με πάθος κατέρρευσε ως χάρτινος. Ούτε μια σφαίρα δεν έπεσε. Ούτε ένας σύντροφός της κομμουνιστής δεν πολέμησε, πόσο μάλλον αυτοκτόνησε, μπρος στην επέλαση του ιμπεριαλισμού και τα «δεινά» που θα συσσώρευε. Αντίθετα μεταμορφώθηκαν όλα τα παληκαράκια της φακής και προσεταιρίσθηκαν τον οξαποδώ- καπιταλισμό. Μέσα σε μια νύχτα, οι λεβέντες. Το 1995 συνάντησα στο Βουκουρέστι τον αντιπρόεδρο της Ρουμανίας Prof. Dr. Manzatu, προφανέστατο τέως κομμουνιστή, που είχε πια έγκαιρα και με πονηρία αναδιπλωθεί και προσπαθούσε πια να βάλει χέρι σε ένα κρατικό ινστιτούτο και να το κάνει προσωπική του περιουσία. Ποιος θα τον σταματούσε;

Αυτή είναι με δυο λόγια η ιστορία του μετα- σοσιαλισμού και η γενναία αντίσταση των κομμουνιστών στην επέλαση των Αμερικάνων.

Ούτε νοιάστηκε η Κα Παπαρρρήγα που μετά 80 χρόνια παλλαϊκό κράτος που υποσχότανε εκείνος ο κρετίνος ο Μπρέζνιεφ, μετά από 80 χρόνια σοσιαλισμό και κομμουνισμό η Ρωσία εξάγει στη δύση ξανθιές και όμορφες πουτάνες. Η χώρα του Ντοστογέφσκι, του Τσαϊκόφσκι και του Τολστόι. Για να μην ξεχνιόμαστε.

Και καλά, χώρος για μια θεόμουρλη υπάρχει. Ας κάνει τελετές και για την ψυχή του Πομπήιου.

Άλλο είναι το θέμα.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι η ηλιθιότητα αυτή κοινωνικά ηγεμονεύει στην Ελλάδα. Το κόμμα της Κας Παπαρρήγα παίρνει ποσοστό που δεν παίρνει πια πουθενά στον πλανήτη. Όπου σκάει ο κόσμος στα γέλια με τα κατά τόπους ΚΚ. Και οι συνοδοιπόροι ουκ ολίγοι. Κι΄ ας παίρνουν τάχα μου διακριτικές αποστάσεις. Αν ανατρέξει κανείς στα φύλλα της Ελευθεροτυπίας, των Νέων και του Βήματος της δεκαετίας του ’70 θα βρει ένα σωρό αφιερώματα για τα τρομερά επιτεύγματα της Ρουμανίας, τον απίστευτο πολιτισμό της Αλβανίας και άλλα πολλά. Τη στιγμή που γινότανε το έγκλημα. Το άγριο φασιστικό έγκλημα. Τώρα μόνο γέλιο βγάζουνε οι κυρίες και οι κύριοι κομμουνιστές μας. Ας μην αγριεύουμε τζάμπα. Τότε όμως κύριoι των Νέων και της Ελευθεροτυπίας; Τότε υπήρχε φασισμός μπροστά στο οποίο ο Παπαδόπουλος και η γελοία παρέα του φαντάζουν ως ναυτοπρόσκοποι. Εσείς τι λέγατε τότε; Για να μην ξεχνιόμαστε.

===

Φανταστείτε τώρα κάποιο άλλο, mainstream, και όχι γελοίο κόμμα να κατέθετε, ας πούμε, ένα στεφάνι για τους Έλληνες που χάθηκαν στην Kορέα. Στον Άγνωστο Στρατιώτη, χωρίς να ανέβει στο Γράμμο ή σε άλλες κορυφογραμμές. Μπορείτε να το φαντασθείτε; Δύσκολο. Για μια υπόθεση που δικαιώθηκε, που δικαιώθηκε απόλυτα, απ΄ την ιστορία. Γιατί η Νότια Κορέα, έστω μετά από περιπέτειες, είναι μια αξιoσέβαστη χώρα και η Βόρεια Κορέα τσιφλίκι ενός διεφθαρμένου αλήτη, που περνάει τη μέρα του με σουηδέζες πουτάνες και αμερικάνικες ταινίες όταν ο λαός ψοφολογάει στο δρόμο. Άντε τώρα να υπονοήσεις ότι νοιώθεις περήφανος που οι πρόγονοί σου βρέθηκαν εκεί και βρεθήκαν απ΄ τη σωστή μεριά. Όπως ήταν απ΄ τη σωστή μεριά και στην Αλβανία.

Μαύρο φίδι που σ΄ έφαγε.

Το ερώτημα μένει. Τι είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες και δείχνουν τέτοια συμπάθεια σε βλαμένες απόψεις με τις οποίες γελάει, ευτυχώς πια, όλος ο πλανήτης?

Καμιά ιδέα;