H μεγάλη πλάνη φιλελεύθερων, αναρχικών και μαρξιστών

Το παράξενο ανταλλακτήριο- νόμισμα της εικόνας είχε εκδοθεί από την αναρχική κοινότητα που είχε οργανώσει ένας απ΄ τους πρώτους σύγχρονους αναρχικούς, ο Joshia Warren (δεύτερη εικόνα) τη δεκαετία του 1830. O Warren υπήρξε μια σπουδαία μορφή του αναρχισμού, αρκετά πριν απ΄ τον Proudhon που είναι περισσότερο γνωστός.

Ο J. Warren έκανε πράξη αυτό που θα σημάδευε τη σκέψη όλων μεγάλων ρευμάτων σκέψης του 19ου αιώνα, φιλελεύθερων, μαρξιστών και αναρχικών, την εργασιακή θεωρία της αξίας – Τhe labor theory of value (LTV)

Με δυο λόγια η θεωρία αυτή πρέσβευε ότι η αξία ενός προϊόντος είναι ευθέως ανάλογη με το χρόνο εργασίας. To πραγματικό έγγραφο της εικόνας, απ΄ την πραγματική αναρχική κοινότητα του Warren αντιστοιχούσε τις 3 ώρες εργασίας ξυλουργού με 12 λίμπρες καλαμπόκι.

Η κοινότητα είχε ένα αποθετήριο χρόνου (Cincinnati Time Store), όπου το κάθε μέλος μετά την εργασία του έπαιρνε μια αξία προϊόντων ανάλογη με την εργασία του. Όλες οι συναλλαγές της πρωτο-αναρχικής αυτής κοινότητας βασίζονταν πάνω τέτοια ανταλλακτήρια έγγραφα. Η κοινότητα του Warren άντεξε για τρία χρόνια, χωρίς όμως να μπορέσει να ξεπεράσει τη μικρή κλίμακα της γειτονιάς όπου εφαρμόστηκε.

Αν και ο ιδρυτής της θεωρίας LTV ήταν ο Adam Smith ήδη απ΄ τον προηγούμενο, 18o αιώνα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται η LTV ήταν ο κοινός τόπος όλων των ρευμάτων σκέψης του 19ου αιώνα.

Ο αναρχικός Warren απλά έκανε πράξη αυτό που θα κήρυτταν με μικρές διαφορές φιλελεύθεροι, αναρχικοί και μαρξιστές.

Και ο Η. Ford στην αυτή του 20ου αιώνα όταν κατασκεύασε το πρώτο αυτοκίνητο σε γραμμή παραγωγής ασφαλώς και θα το τιμολόγησε με βάση τη LTV που είχε εμποτίσει τον τρόπο σκέψης. Θα υπολόγισε το κόστος του, θα έβαλε και ένα κέρδος και θα καθόρισε μια τιμή. Ενδεχόμενα αν ο Ford ήταν μαρξιστής να μην έβαζε κέρδος και να πουλούσε όσο και το κόστος. Με εξαίρεση αυτή τη διαφορά ο τρόπος σκέψης του θα ήταν ίδιος

αξία (τιμή) = κόστος + (ή χωρίς) κέρδος

==
Η σχολή της Βιέννης, πολύ αργότερα, αμφισβήτησε την θεωρία LTV και καθιέρωσε τη λεγόμενη υποκειμενική θεωρία της αξίας (subjective theory of value- STV), που αποσυσχέτιζε τελείως την αξία ενός προϊόντος από το χρόνο παραγωγής του, θεωρώντας ότι η αξία είναι εντελώς υποκειμενική υπόθεση, και την καθορίζει η αγορά και οι προτιμήσεις της και όχι η παραγωγή και ο χρόνος που επενδύεται.

Όλη η οικονομία σήμερα κινείται απ΄ τη νέα αυτή θεωρία.

Την τιμή σήμερα την καθορίζει η αγορά και έχει να κάνει με την υποκειμενική αξία που προσδίδει στο κάθε προϊόν ο καταναλωτής αλλά και με το βαθμό του ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές, τα μονοπώλια τις ανεβάζουν. Εναπόκειται στον παραγωγό να φροντίσει να μπορεί να έχει κέρδος, να είναι δηλαδή ανταγωνιστικός, ώστε να μεγιστοποιείται η διαφορά της τιμής που του επιβάλει η αγορά (και που ο ίδιος ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει) με το κόστος που ο ίδιος καταφέρνει να πετύχει.

Ίσως αν μας έβλεπε ο μεγάλος στοχαστής και παθιασμένος αναρχικός J. Warren να μην στεναχωριόταν όμως καθόλου! Ίσως και να μας χαμογέλαγε. Ίσως όταν το άτομο δραπετεύει απ΄ την αγέλη και αυτοπροσδιορίζεται, ανακαλύπτει τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, ίσως τότε είναι καλύτερα! Ίσως τότε οι τρεις ώρες του ξυλουργού να είναι κάτι άλλο, κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο απο 12 λίμπρες καλαμπόκι. Ίσως να μην του αρέσει καν το καλαμπόκι!

Ας τα αποφασίσει αυτά ο ξυλουργός ο ίδιος, κι όχι το ανταλλακτήριο. Μια τέτοια ελευθερία, τον ενδυναμωμένου ατόμου σε έναν πολύχρωμο και υποκειμενικό κόσμο είναι τελικά καλύτερη.

Ο Αριστοτέλης πλανήθηκε κι αυτός όταν έλεγε ότι η δουλεία είναι επιλογή της φύσης! Τα στερεότυπα στη σκέψη που επιβάλει η ιστορική συγκυρία είναι πανίσχυρα. Ίσως αν το σκεφτούμε έτσι, να πούμε ότι η λέξη "πλάνη" τελικά τον αδικεί.

Γιατί η Ελλάδα κατασκευάζει πολλούς τύπους ηλιακών συλλεκτών και κανέναν τύπο ανεμογεννητριών;

Oι ηλιακοί συλλέκτες εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του '70. Από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκαν στην περιοχή μια σειρά από παραγωγικές- κατασκευαστικές εταιρείες. Η χώρα έφτασε να έχει πάρα πολύ καλές επιδόσεις στη συγκεκριμένη τεχνολογία, τόσο όσο αφορά τη διείσδυσή της στην κοινωνία όσο και όσον αφορά την εγχώρια παραγόμενη αξία.

Αυτό έγινε για η αγορά των ηλιακών συλλεκτών ήταν μια υγιής και ανταγωνιστική αγορά με πελάτες ιδιώτες όσο και εταιρίες (ξενοδοχεία, κλπ).

Αντίθετα η αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας είναι ένα άθλιο κρατικό μονοπώλιο, στο έλεος των  κρατικο- συνδικαλιστικών μαφιών του Φωτόπουλου που είναι σφιχταγκαλιασμένες με μια δράκα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Ένα άθλιο μονοπώλιο σαν εκείνο το άλλο του ΟΤΕ, πριν είκοσι χρόνια, τότε που έκανες δυο χρόνια για να βάλεις τηλέφωνο, τότε που μια άλλη κρατικοσυνδικαλιστική μαφία (Τόμπρας, για όσους θυμούνται) ήταν αγκαλιά με μια άλλη δράκα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών (Κόκκαλης) ενώ ίδιο ήταν και το ηλίθιο αφήγημα για εθνική περηφάνια, για τη στρατηγική σημασία των επικοινωνιών, για τη μια μετοχή του ΟΤΕ, και άλλες τέτοιες αηδιαστικές και υποκριτικές ψευτιές.

Όλος ο πλανήτης έχει στο μεταξύ απελευθερώσει την ενέργεια. Ακόμη και το κομμουνιστικό Βιετνάμ, των πιο ανυπόταχτων κομμουνιστών όλων των εποχών, απελευθέρωσε την ενέργεια!! Κι έτσι, για παράδειγα και μόνο, στην ΕΕ υπάρχουν σε κάθε χώρα πληθώρα από πάροχους λιανικής ηλεκτρισμού. 170 στην Σουηδία, 188 στην Πολωνία, κ.ο.κ.

Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν στην Ελλάδα; 2!!!!!

Όσο η ενέργεια είναι στο έλεος των μαφιών κράτους- συνδικαλιστών - κρατικοδίατων επιχειρηματιών, όσο δεν υπάρχει ανταγωνισμός η αγορά θα είναι στραγγαλισμένη, μονοπωλιακή, αντιαναπτυξιακή.
Σε μια τέτοια αγορά, κανείς, ποτέ, δε θα σκεφτεί να παράγει τίποτα. Κανείς δε θα παράγει ανεμογεννήτρια, ούτε για ταράτσα κι ας στροβιλίζεται η χώρα μες στον αέρα.

Αντί για το δύσκολο δρόμο της παραγωγής θα προτιμήσει να στήσει μια μεγάλη απάτη όπως έγινε με τη σκανδαλώδη και πρωτοφανή επιδότηση της φωτοβολταϊκής κιλοβατώρας στη χώρα, που επιφύλαξε τεράστια κέρδη στα μεγάλα συμφέροντα και εξαγόρασε και διάφορους μικρότερους, όσους πρόλαβαν να δουν γρήγορα την ευκαιρία να πλουτίσουν χωρίς κανένα ρίσκο, αρκεί να προλάβουν μέχρι να κάνει ταμείο η μαφία της ενέργειας και να ανακαλέσει τα σκανδαλώδη τιμολόγια με το μισό Ευρώ την κιλοβατώρα, όπως και έκανε, με τη γνωστή κρατική αξιοπιστία, πριν 1-2 χρόνια.

Οι Έλληνας και το κράτος

Ίσως το μεγαλείο του αρχαίου ελληνισμού να βρίσκεται στον πολυκεντρικό του χαρακτήρα. Στο γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξε ένα ισχυρό κέντρο που να καθυποτάξει όλα τα άλλα. Αθήνα, Σπάρτη, Θήβα, Άργος, Κόρινθος, Μέγαρα, Μακεδονία ανέρχονται και κατέρχονται, παραμένουν όμως σημαντικοί αυτόνομοι πόλοι. Ποτέ στον Ελλαδικό χώρο δεν υπάρχει μια απόλυτα κυρίαρχη φιγούρα όπως ο Δαρείος των Περσών. Με εξαίρεση πιθανά τον Αλέξανδρο που ίσως ο βραχύς βίος της αυτοκρατορίας του να οφείλεται στη βαθιά αντίφαση και την απόλυτη αδυναμία να συγκεράσει επί μακρόν το πνεύμα της ελευθερίας της πόλης μέσα στην οποία ο ίδιος μεγάλωσε κι εκπαιδεύτηκε (Αριστοτέλης) με τα δεσποτικά ήθη του απόλυτου μονάρχη, προς τον οποίο πορεύτηκε στα ύστερα χρόνια του.

Το πάθος της ελευθερίας πάλλει τις ελληνικές πόλεις. Μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν. Και στο πρώτο ιστορικά αναρχικό μοντέλο, όπου απουσιάζει η απόλυτη αυθεντία, o ελεύθερος άνθρωπος εμφανίζεται για πρώτη φορά στο ιστορικό προσκήνιο και θεμελιώνει τον μεγαλύτερο πολιτισμό, άφθαστο για τις άλλες κοινωνίες της εποχής, όπου δεν υπάρχουν ελεύθερα άτομα, παρά μόνο μονάρχες και δούλοι.

Ο Φαλμεράγιερ αμφισβήτησε τη σχέση των νεοελλήνων με τους αρχαίους Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο ελλαδικός χώρος κατακλύσθηκε από πολλές φυλές και πολλά έθνη. Από μόνο του αυτό δε λέει όμως ούτε αποδεικνύει κάτι. Ο μεγάλος Έλληνας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις σάρωσε τα επιχειρήματα του Φαλμεράγιερ. Σε μια πολύχρονη γλωσσολογική μελέτη αποδεικνύει ότι η ελληνική γλώσσα έχει αλλάξει περισσότερο τα χρόνια ανάμεσα στον Όμηρο και τον Περικλή παρά ανάμεσα στον Περικλή και σήμερα. Και ο Ν. Πολίτης σε μια δική του μελέτη ανακαλύπτει ότι το μεγάλο ελληνικό δημοτικό τραγούδι του Νεκρού αδερφού απαντάται σε όλη τη Βαλκανική χερσόνησο, μέχρι τη Ρουμανία και τη Βοσνία. Έδωσε και πήρε πολιτισμό ο Ελληνισμός μέσα στις χιλιετίες. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αφομοιώθηκε, δε χάθηκε όπως έλεγαν οι ρηχές θεωρίες του Φαλμεράγιερ.

Δεν διέσωσε μόνο τη γλώσσα και την τέχνη του ο Έλληνας διέσωσε και τα βαθύτερα χαρακτηριστικά του. Την καχυποψία του για το κέντρο- κράτος, την ανάγκη να παραμείνει αυτόνομος, ανεξάρτητος όπως οι αρχαίες ελληνικές πόλεις. Ο αγώνας του '21 είναι η στιγμή που καρποφορεί το μεγαλειώδες αφήγημα του Ρήγα. Το πάθος για την ελευθερία ίδιο κι απαράλλαχτο όπως παλιά οδηγεί τους Έλληνες . Αλίμονο όμως, αμέσως μόλις ο Τούρκος ηττάται στα πεδία των μαχών ξεσπούν ατελείωτοι εμφύλιοι πόλεμοι. Ίδια κι απαράλλαχτα όπως και στην αρχαιότητα όταν λίγες δεκαετίες μετά που ο Ξέρξης τραβούσε τα μαλλιά του στο Αιγάλεω βλέποντας το Θεμιστοκλή να του βυθίζει όλα τα καράβια, ξέσπασε ο φοβερός, ο μάταιος Πελοποννησιακός πόλεμος, η ταφόπλακα του αρχαίου κόσμου.

Το πάθος της ελευθερίας είχε δυστυχώς πάντα και τη μικρονοϊκή του εκδοχή. Κι αν η αρχαιότητα έχει το σπάνιο μεγαλείο της μάχης των Πλαταιών, όπου όλοι οι Έλληνες, για πρώτη και μοναδική φορά κατάφεραν και παρέταξαν όλες τις δυνάμεις της ελευθερίας απέναντι στη βαρβαρότητα, στα χρόνια του '21 δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο. Η μικρονοϊκή εκδοχή της ελευθερίας έφερε πάλι τον Τούρκο από πάνω, κι έκανε τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο αναγκαιότητα για την ελευθερία.

Και βγαίνοντας ο Τούρκος πια απ΄ το ιστορικό προσκήνιο της χώρας άφησε πρόσφορο έδαφος για νέες ατελείωτες εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις. Βασιλικοί- βενιζελικοί, δημοτικιστές- καθαρευουσιάνοι, αριστεροί- δεξιοί, εθνοκαθαροί και μιάσματα, δημοκρατικές και μη δυνάμεις, μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί είναι μερικά απ΄ τα ισχυρότερα δίπολα τα χρόνια μετά την απελευθέρωση.

Σχεδόν όλα, ανυπόστατα. Εσωτερική ανάλωση και φθορά. Σκιρτήματα μικρόνοιας. Φοβίας απότοκοι, σε μια εποχή που επίβουλοι δεν κραδαίνουν πια ρομφαίες.

Στο γύρισμα του αιώνα το κέντρο- κράτος δεν είναι πια απειλή αλλά έπαθλο. Δεκαετίες πάχυνσης με ξένο χρήμα, έχουν φέρει τη μεγαλύτερη πνευματική αλλοίωση και τη μεγαλύτερη παρακμή που συνέβη ποτέ. Το κράτος δεν είναι απειλή αλλά έπαθλο φαυλότητας και χυδαίων εξυπηρετήσεων. Στον αντίποδα ακριβώς του αρχαίου μεγαλείου. Κι αυτό σε μια εποχή που όλοι οι άλλοι, οι μεταγενέστεροι, καταλαβαίνουν πια τη σπουδαιότητα του μικρού κράτους, της άμεσης δημοκρατίας, του ενδυναμωμένου κι αυτόνομου πολίτη. Σε μια εποχή που καταλαβαίνουν, μετά 3000 χρόνια, καταλαβαίνουν αυτά μες στα οποία εμείς γεννηθήκαμε, αυτά χάρη στα οποία εμείς υπήρξαμε. Σε μια εποχή που η τεχνολογία χαμογελάει στο κράτος και του δείχνει το μουσείο, το άδειο κι ανυπόμονο βάθρο δίπλα απ΄ τη δουλεία, σ΄ αυτή λοιπόν την εποχή οι άθλιοι του κρατισμού προσπαθούν να πλασάρουν το κράτος σαν τον εγγυητή της δικαιοσύνης και της προόδου.

Οι πολλές, μικρές, αυτόνομες κοινότητες, αυτό ήταν πάντα ο Ελληνισμός στις μεγάλες του στιγμές. Κι όταν το κράτος- κέντρο λεηλάτησε τις κοινότητες αυτές, όπως έκανε η καμαρίλα του βυζαντινού παλατιού και των καλόγερων με τη ζωντανή κι ακμάζουσα περιφέρεια της Νίκαιας και της Ηπείρου, το τέλος ήταν πια κοντά (Σ. Ράμφος).

Οι πολλές, μικρές αυτόνομες επιχειρήσεις είναι η εκδοχή του 21ου αιώνα για τις κοινότητες αυτές. Είναι η ψυχή του αυριανού ελληνισμού, που θα πάρει τη σκυτάλη που ξεκίνησε απ΄ τις αρχαίες ελληνικές πόλεις, την αιτωλική συμπολιτεία, στα Αμπελάκια μετά και στις άλλες μεγάλες, κοσμοπολίτικες, κοινότητες του ελληνισμού σ' όλη την Ευρώπη.

Δεν το χρειαζόμαστε αυτό το κράτος- τέρας. 3000 χιλιάδες Έλληνες φωνάζουν να τελειώνουμε μαζί του!

Η σιγή πίσω απ΄ το θόρυβο

Οι επιχειρηματίες και οι καλλιτέχνες της χώρας έλαμψαν και λάμπουν με την απουσία τους και τη σιγή τους τα χρόνια της κρίσης. Μερικοί απ΄ τους δεύτερους βρήκαν κι ευκαιρία να κάνουν ταμείο με τζάμπα κορώνες.

Η αλληλεγγύη της κοινωνίας μας υπήρξε σχεδόν ανύπαρκτη, εξαντλήθηκε στις πρωτοβουλίες της αρχιεπισκοπής, κάποιων δήμων, του ΣΚΑΙ.

Στη μεγάλη κρίση του 1986, στην Ιρλανδία, με τα 4.5 εκατομμύρια, οργανώθηκε αυθόρμητα στο Δουβλίνo,μεγάλη συναυλία από ιρλανδικές μπάντες που ονομάστηκε Self Aid - Make it Work. Μέσα σε δυο μέρες συγκεντρώθηκαν 6 εκατομμύρια ευρώ έσοδα που επενδύθηκαν όλα και δημιούργησαν πάνω από 1000 θέσεις εργασίας.

Έχουμε κάτι αντίστοιχο έχουμε να επιδείξουμε; Μόνο τζάμπα οργή, θυμό, ύβρεις. Κι αγελοποίηση πίσω από τη μεταφυσική μιας επανάστασης που, όπως κι η δευτέρα παρουσία, δε λέει νά 'ρθει... 

Μέχρι που οι δήθεν μεγάλες ιδεολογικές διαφορές αποδεικνύονται άνθρακες κι αποκαλύπτεται η γύμνια μας κι η πραγματική σιγή της κοινωνίας γίνεται τότε εκκωφαντική.

Ο Σόιμπλε και η ελληνική ναυτιλία

Μες στα διάφορα, ο Σόιμπλε ζήτησε και τη φορολόγηση της ελληνικής ναυτιλίας.

Αν η φορολογία των εφοπλιστών στην Ελλάδα ήταν τόσο ευνοϊκή η χώρα θα αποτελούσε πόλο έλξης της διεθνούς ναυτιλίας. Κάτι που βέβαια καθόλου δε συμβαίνει, με αποτέλεσμα να καλύπτουν το κενό η Κύπρος, η Ιρλανδία και το Ντουμπάι. Εξάλλου μεγάλο μέρος του ελληνικού στόλου δεν είναι καν καταχωρισμένο στην Ελλάδα και ένα μέρος του έχει προτιμήσει τη Γερμανία που είναι πολύ καλύτερο φορολογικό λιμάνι. (πηγή: περιοδικό Crash, συνέντευξη προέδρου Ελλήνων Εφοπλιστών).

Τεράστιο λογικό σφάλμα λοιπόν. Μάλλον υστερόβουλη η σκέψη του Σόιμπλε  αφού σήμερα η γερμανική ναυτιλία εξαγοράζεται από Έλληνες πλοιοκτήτες, κάτι που είναι λογικό να τον στεναχωρεί, ίσως και να τον τρελαίνει.

Δικαιολογημένη βέβαια η απορία του Σόιμπλε. Για χρόνια έρχεται σε επαφή με ό,τι πιο άχρηστο και ανεπάγγελτο διαθέτει η Ελλάδα. Η ιδέα ότι η χώρα που παράγει αυτούς τους ηλίθιους με τους οποίους "διαπραγματεύεται" ειναι η ίδια με αυτή που είναι η πρώτη παγκόσμια δύναμη στη ναυτιλία, η ίδια με αυτή που του αγοράζει, μέρα τη μέρα, το στόλο, πρέπει να είναι από ακατανόητη έως ανυπόφορη.

Ίσως δεν γνωρίζει ο Σόιμπλε πολλά για την τεράστια ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Ίσως υποτιμά το άγγιγμα θανάτου σε ο,τι αγγίζει ο ελληνικός κρατισμός, που ευτυχώς όμως είναι του γλυκού νερού και δεν καταφέρνει να φτάσει στα βαθιά να ρημάξει και τη ναυτιλία όπως ρήμαξε όλα τα στεριανά. Και σίγουρα δε βάζει ο νους του πού θα μπορούσε να φτάσει ο ελληνικός στόλος αν καθετοποιούσε τη δραστηριότητά του στην Ελλάδα, αν κατασκεύαζε τα πλοία του στη χώρα, αν στέγαζε και τις υπηρεσίες του στον Πειραιά. Και στη ναυπηγική βέβαια υπάρχει τεράστια παράδοση μόνο που η χώρα τελεί υπό ασφυκτική κατάληψη από ηλίθιους και συμφεροντολάγνους κρατιστές.

Να που έχει και τα τυχερά της η ηγεμονία αυτών των καραγκιόζηδων που τον παιδεύουν τα τελευταία χρόνια.

Παρεοκρατία και πελατειακό κράτος

Μπορεί κανείς να φτιάξει ποδοσφαιρική ομάδα αξιώσεων μέσα απ' τον κύκλο των φίλων και γνωστών του; Αδύνατον.Γιατί τότε προσπαθεί να στελεχώσει την εταιρεία του, να διαλέξει εκπροσώπους για τη βουλή, να “εκλέξει” πανεπιστημιακούς δάσκαλους μέσα από τον κύκλο των γνωστών του;

Προφανώς γιατί έτσι συντηρείται μια κουλτούρα συναλλαγής, μικροσυμφερόντων και αλληλοεξυπηρετήσεων. Έτσι όμως δε φτιάχνεται ούτε βουλή, ούτε εταιρεία, ούτε πανεπιστήμιο αξιώσεων. Μόνο, ψιλικατζίδικο, ίσως, φτιάχνεται.

Η παρεοκρατία είναι οπτική ζωής. Είναι η μητέρα του πελατειακού κράτους. Στα λόγια όλοι την καταδικάζουν. Στην πράξη όμως πάει πολύ βαθιά. Κι επειδή η παρεοκρατία εμποδίζει να δεις μακριά, αναπτύσσει κι ένα φθόνο κι ένα φόβο για ό,τι είναι μακριά. Παρεοκρατία και φθόνος/ φόβος είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Δεν είναι εύκολο να δεις πέρα απ΄ τα όρια, να δεις κατ' ευθείαν στην ψυχή του ατόμου κι όχι παραμορφωτικά μέσα από κόμματα, θρησκείες, ιδεολογίες, εθνικότητες. Όσοι περνάν αυτά τα αγελαία όρια, φτιάχνουν μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες. Κι απολαμβάνουν και την ουσία της παρέας περισσότερο. Και, λέγεται, ότι πέρα απ΄ το φθόνο και το φόβο νιώθουν και μια χαρά αλλόκοτη.

Νικόλαος Κουντενχόβε- Καλλέργης, ο πρώτος, κρητικής καταγωγής, οραματιστής της ενωμένης Ευρώπης

Αυτές τις μέρες που ζούμε τον σαρωτικό και ανεμπόδιστο θρίαμβο της προπαγάνδας και του λαϊκισμού αντλεί κανείς δύναμη και παρηγοριά από τους μεγάλους οραματιστές που κινήθηκαν στον αντίποδα της φτήνειας και του παραλογισμού που κυριαρχεί σήμερα. Ιδιαίτερα αν αυτοί οι μεγάλοι οραματιστές ήταν ελληνικής καταγωγής, γόνοι της μεγάλης κοσμοπολίτικης και μη φοβικής παράδοσης της χώρας.

Τον Ιούλη του 1972 λοιπόν έφυγε απ΄ τη ζωή ίσως το πρώτο δημόσιο πρόσωπο που οραματίστηκε ποτέ μια Ενωμένη Ευρώπη, ο Ριχάρδος Νικόλαος Κουντενχόβε -Καλλέργης. Η καταγωγή του Κουντενχόβε – Καλλέργη ανιχνεύεται στην Κρήτη, καθώς ήταν απόγονος της γνωστής οικογένειας των Καλλέργηδων που προέρχεται από τη Βυζαντινή οικογένεια Φωκά που εγκαταστάθηκε στην Κρήτη το 1182 μ.Χ.

Τον Οκτώβριο του 1923 o Κουντενχόβε – Καλλέργης έγραψε στα γερμανικά το περίφημο βιβλίο του «Πανευρώπη» που δημιούργησε τρομερή αίσθηση την εποχή εκείνη, διότι υποστήριζε ότι η λύση στο ζήτημα της ειρήνης στην Ευρώπη περνούσε μόνο μέσα από την ενοποίηση της γηραιάς ηπείρου. Με τον τρόπο αυτό πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία στην Ευρώπη και ταυτόχρονα η Ευρώπη θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό με την Αμερική και τη Βρετανική Αυτοκρατορία.

Η έκταση και τα όρια της Πανευρώπης του Κουντενχόβε-Καλλέργη ταυτιζόταν σε μεγάλο βαθμό με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση των 27. Δεν συμπεριλάμβανε το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία.

Στο οργανωτικό σχήμα της Πανευρωπαϊκής Ένωσης εντάχθηκαν κορυφαίοι πολιτικοί όπως ήταν ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Μπριάν, ο Αντενάουερ αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Sigmunt Freud, o Albert Einstein, o Thomas Mann κ.λπ.

To βιώμα και η ιδεολογία

Γιατί κοροϊδεύει τόσο σκαιά ο Κον Μπετίτ τον Τσίπρα; Ίσως για χιλιάδες λόγους. Πίσω όμως απ' τους χιλιάδες λόγους βρίσκεται η αντιπαράθεση της συγκλονιστικής βιωματικής σχέσης που είχε ο Κον Μπετίτ με τον κόσμο, ξεκινώντας απ΄ το Μάη του '68 και συνεχίζοντας με πολύπλευρο ακτιβισμό γύρω από πραγματικά θέματα αιχμής (πυρηνικά, Ευρώπη, κ.λπ) καθώς και σημαντικό συγγραφικό έργο, σε σχέση με την ιδεολογική σχέση του Τσίπρα που στηριζόταν σε ασήμαντα βιώματα, καταλήψεις για τεμπέλικους λόγους καμιά βόλτα μέχρι τη Γένοβα και ακραία υπεράσπιση της αγραμματοσύνης που απειλούσε να του καταστρέψει η αυταρχική εκπαίδευση.

Πίσω απ΄το χάσμα των δύο ανδρών κρύβεται η διάσταση ανάμεσα στο βίωμα και στην ιδεολογία. Ανάμεσα στο συγκεκριμένο και στο θεωρητικό. Ανάμεσα στο δρόμο του ελεύθερου ανθρώπου και αυτόν του τσοπάνη της αγέλης.

Το βαρύ βιωματικό έλλειμμα του Τσίπρα τον εγκλωβίζει σε ανερμάτιστες ιδέες, έχει ως τελικό αποτέλεσμα να μη μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό απ΄ το φαντασιακό.

http://www.protothema.gr/politics/article/490057/kon-bedit-kata-tsipra-o-ellinas-prothupourgos-einai-enas-deilos-einai-enas-ethnikistis/

Γενικευμένη φτωχοποίηση = δικτατορία

Η δραχμή θα διαλύσει τους φτωχούς. Θα τους φέρει κάτω από εκεί που βρίσκονται σήμερα τα εκατομμύρια οι φτωχοί της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας με τα 100-200Ε το μήνα. Και θα τους φέρει κάτω από τα πάνω. Που είναι αβάσταχτο. Οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι ήρθαν στα 200Ε από τα 10Ε του σταλινοφασισμού που έζησαν. Γι' αυτό και σταυροκοπιούνται για την τύχη τους.

Οι Βαρεμένοι και οι Λαπαβίτσες έχουν πάρει τα μέτρα τους. Δε θα πάθουν τίποτα απολύτως, κέρδος θα βγάλουν. Οι οικονομίες των φτωχών θα εξανεμιστούν, τα χρέη τους θα μείνουν ίδια. Αυτό θα παράγει τεράστια κοινωνική ένταση την οποία αναγκαστικά θα εκμεταλλευτεί το σύστημα εξουσίας και οι περί τη δραχμή μαφίες του. Με προπαγάνδα, με αξιοπρέπεια, με δαιμονοποίηση κατά βούληση και άλλες τέτοιες κουταμάρες όπως πάντα μα πάντα γίνεται. Ο δρόμος για τη δικτατορία θα είναι πια διάπλατα ανοικτός. 

Αυτή είναι η ατελείωτη ιστορία του φασιστικο- κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού και πολύ απλοί λογικοί συλλογισμοί που απ΄ την τροχιά τους μόνο η τύχη μπορεί να σε βγάλει.

Δεν υπάρχει λοιπόν δεν ήξερα, δε φανταζόμουνα...