Θα ακούσει κανείς τον Κο Παπαθεμελή να ξιφουλκεί κατά του δικομματισμού και πιθανά να απορήσει «Καλά αυτός ο κύριος δεν ωφελήθη τα μέγιστα και από τις δύο εκδοχές του δικομματισμού στη χώρα. Γιατί δεν τραγουδούσε και τότε τον ίδιο αντιδικομματικό θούριo;» Υστεροβουλία μέγιστη του Κου Παπαθεμελή. Τρώμε και πίνουμε από τον δικομματισμό, και μετά, όταν η συγκυριακή ατζέντα μας το απαιτήσει, κελαηδάμε κορώνες εναντίον του. Υστεροβουλία τόσο προδηλέστατη που θα τον καταδικάσει σε ποσοστό ελάχιστο, ισάξιο των ποικιλώνυμων ομάδων της άκρας «αριστεράς» και «δεξιάς».
Τα ίδια και με τον λαλίστατο Κο Καρατζαφέρη, αν και τούτος έχει το ελαφρύ ελαφρυντικό ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, ωφελήθη μόνο από τη μια όψη του δικομματισμού. Ίσως γιατί δεν πρόλαβε ή γιατί δεν εσχεδίασε ορθά, όπως πιθανά σύντομα να κάνει, όταν βρεθεί ενώπιος ενωπίω με την τραγική, γι΄ αυτόν, πραγματικότητα.
Η Κα Παπαρρήγα συνάδει και αυτή σονάτες κατά του δικομματισμού αν και ορμώμενη από μιαν άλλη οπτική γωνία, αυτήν μάλλον της σφοδρής ψυχογενούς επιθυμίας για τον μονοκομματισμό της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Τέλος ο Συνασπισμός, η γνωστή θερμοκοιτίδα, που έχει εκθρέψει και προσφέρει εκλεκτά στελέχη στο ΠΑΣΟΚ (Κα Δαμανάκη, κ.ο.κ) σενεπικουρεί και αυτός την αντιδικομματική συμφωνία. Τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι του, που δεν έχει την άμεση προοπτική προσρόφησης και μετάλλαξης "δεξιά" και "αριστερά", κόβοντας κι΄ αυτό δρόμο, με τρόπο αήθη και ανέντιμο προς την εξουσία.
Τέτοια υποκρισία, τέτοιο λαϊκισμό, τέτοια διπλά μέτρα και διπλά σταθμά, και τέτοια φτώχια δύσκολο να βρεις !
Ασφαλώς ο δικομματισμός θα θριαμβεύσει και πάλι. Ασφαλώς ο δικομματισμός έχει ισχυρούς λόγους που υπάρχει. Ασφαλώς, τελικά, ο δικομματισμός, καλώς υπάρχει.
Μα μήπως και στην αρχαία Ελλάδα που εφηύρε την δημοκρατία, δικομματισμός δεν υπήρχε (δημοκρατικοί – αριστοκρατικοί); Μήπως σε όλες τις σοβαρές (και μόνες) δημοκρατίες της δύσης δικομματισμός δεν υπάρχει; Και στην Ιταλία, που εδοκιμάσε μεταπολεμικά την απλή αναλογική, δεν υπήρξε τελικά όργιο συναλλαγής και ακυβερνησίας για δεκαετίες ολόκληρες; Μέχρι που και η Ιταλία έστειλε την απλή, ή μάλλον την απλοϊκή, αναλογική, στον κάλαθο των αχρήστων;
Η μόνη ιστορική περίσταση που γνωρίζω όπου το σπάσιμο του δικομματισμού δεν υπηρέτησε τελικά άθλιες και καιροσκοπικές ατζέντες διαφόρων που απλά βιάζονταν να κόψουν δρόμο προς τη εξουσία ήταν αυτή των Πράσινων στη Γερμανία. Οι Πράσινοι ανέδειξαν το θέμα της οικολογίας σε αιχμή και επέτυχαν να συμβάλλουν στη ριζική αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου της Γερμανίας, που σήμερα βασίζεται σε όλο και περισσότερο σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας και όλο και λιγότερο σε πηρυνικά και υδρογονάνθρακες.
Τώρα αν υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι οι Πράσινοι της Γερμανίας έχουν την οποιαδήποτε σχέση με τους εγχώριους πολέμιους του δικομματισμού που αναφέρθηκαν πιο πάνω, τότε, ας καταγγείλει στ΄ αλήθεια με την ψήφο του τον δικομματισμό. Αν όχι, όπως νομίζω για παράδειγμα εγώ, τότε ας το πάρουμε απόφαση ότι ούτε Γερμανία είμαστε, ούτε οι πραγματικές, και όχι φαντασιακές, διαφορές απόψεων, στην πραγματική, και όχι φαντασιακή, κοινωνία μας δεν είναι δα και τόσο πολλές που να χρειαζόμαστε και τόσους υποψήφιους εργολάβους.
Δώστε τους ένα 5% σ΄ όλους μαζί έτσι για να κρατιούνται ζεστοί και υπαρκτοί και να μας διασκεδάζουν με την ψευτιά και την ανυποληψία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου