Ο Φωκίων, Αθηναίος στρατηγός και προσωπικός φίλος του Μεγάλου Αλέξανδρου, δέχθηκε πρεσβευτές από το βασιλιά και δώρο 100 τάλαντα, ένα τεράστιο ποσό την εποχή εκείνη. Ως αντίτιμο της προσφοράς του και της εκτίμησης που έτρεφε στο πρόσωπό του ο Αλέξανδρος. Οι πρεσβευτές συγκλονίστηκαν απ΄ τη λιτότητα της ζωής του Φωκίωνα που οι ίδιοι προσέλαβαν ως φτώχια. Περισσότερο όμως συγκλονίστηκαν όταν ο Φωκίων τους είπε ότι αν ο βασιλιάς τον εκτιμά και τον αγαπά, καλύτερα να τον αφήσει όπως είναι.
Ο Αριστείδης, διετέλεσε γενικός ταμίας του συμμαχικού ταμείου της Δήλου. Ενός απ΄ τους ισχυρότερους και ευρωστότερους πολιτικο- οικονομικούς θεσμούς της αρχαιότητας. Ο Αριστείδης πέθανε πάμφτωχος.
Ο Περικλής, κυριάρχη φιγούρα του αρχαίου κόσμου, ζήτησε, μπροστά στη Εκκλησία του Δήμου, γονατιστός και κλαίγοντας συγνώμη για μια κοινή παράβαση των νόμων στην οποία υπέπεσε ο γιός του.
Ο Μιλτιάδης, ο Αλέξανδρος, ο Λεωνίδας ξεχωρίζανε απ΄ τους συμμαχητές τους όχι γιατί είχαν περισσότερα στολίδια στις ασπίδες και τ' αλογά τους. Ξεχωρίζανε γιατί ήταν ένα βήμα μπροστά στην παράταξη μάχης.
Ο Κύριος Μαγγίνας, τώρα, δεν επιθυμεί να ξεχωρίσει. Επιθυμεί να ανακατευτεί πλήρως με το λαό. Με τις αδυναμίες και τις μικροαπατεωνιές του. Δηλώνει σαρξ εκ της σαρκός και είναι σχεδόν περήφανος. Δεν επιθυμεί τη λιτότητα του Φωκίωνα ή του Αριστείδη. Βίλες σε δασική έκταση, ο κύριος Μαγγίνας. Με υπηρέτες ανασφάλιστους Ινδούς. Δεν επιθυμεί την ταπεινότητα του Περικλή. Μας υποτιμά και μας περιγελά, ο κύριος Μαγγίνας, δηλώνοντάς μας ότι οι Ινδοί ήταν φίλοι του.
Θα πείτε ότι είναι άδικο να βάζουμε τον κύριο Μαγγίνα δίπλα σε μορφές σαν τις παραπάνω. Μορφές μιας εποχής που εγγράφηκε ως ίσως η κορυφαία που εβίωσε ποτέ ο άνθρωπος. Πιθανά ναι, είναι άδικο.
Τι θα λέγατε λοιπόν να τον βάζαμε δίπλα σε φιγούρες που αναδείχθηκαν μέσα στην παθογένεια της νεοελληνικής ιστορίας. Δίπλα στον Τρικούπη, τον Καφαντάρη, τον Κουμουνδούρο. Ακόμη και δίπλα στον Δεληγιάννη που ελέγχεται από την ιστορία για φαυλότητα και μικροπολιτική.
'Ολοι αυτοί πέθαναν στην ψάθα.
Από που έρχεται ο κύριος Μαγγίνας; Μέσα από ποιες διαδικασίες μεταλλάχθηκε τόσο απόλυτα το γονιδίωμά του; Και που υπάρχει, αν υπάρχει ο πολιτισμός της λιτότητας, του μέτρου και της ευθύνης, τα μεγάλα διαχρoνικά βάθρα του ελληνικού πολιτισμού;
Χρειάζομαι μια παρήγορη θεωρία. Δεν μπορώ να την αποδείξω. Απλά εύχομαι να είναι έτσι. Η θεωρία μου λοιπόν λέει ότι πάντα υπήρχαν Μαγγίνες. Όσοι και σήμερα. Κανένα γονιδίωμα δεν μεταλλάχθηκε. Απλά σήμερα υπάρχει μια γενικευμένη κρίση πολιτικών αξιών και θεσμών. Θα βγούμε ποτέ απ΄ αυτή; Εύχομαι πως ναι. Δεν μπορώ όμως και να το αποδείξω. Στα σίγουρα όμως το πρόβλημα δεν είναι πέντε νταβατζήδες, όπως το περιέγραψε ο Πρωθυπουργός. Πάει αρκετά βαθύτερα. Και οι νταβατζήδες και οι τιποτένιοι είναι πολύ περισσότεροι. Και σε θέσεις κλειδιά. Εντεύθεν (ΝΔ) και εκείθεν (ΠΑΣΟΚ).
Ίσως η μόνη πραγματική πρόκληση είναι ο Πρωθυπουργός, ο κάθε Πρωθυπουργός, να κινητοποιήσει ότι πραγματικά καλύτερο υπάρχει, σ΄ αυτόν τον τόπο. Το παρήγορο είναι ότι ο Λεωνίδας απέδειξε ότι δε χρειάζονται πολλοί. Το αμφίβολο είναι αν, και αυτοί οι λίγοι, πραγματικά υπάρχουν.
Πολύ καλή ανάλυση και προβληματισμός. Όμως στο τέλος η ευχή που διατυπώνεται δεν είναι η λύση. Μην ξεχνάμε ότι σε όλη τη νεότερη ιστορία μας έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία που στην καρδιά της έχει ένα καθαρό πρωθυπουργοκεντρικό υπερσυγκεντρωτικό σύστημα. Ότι επικρατεί σήμερα στη χώρα μας έχει προέλθει από αποφάσεις πρωθυπουργών και μόνο. Επομένως, το να περιμένουμε από οποιονδήποτε πρωθυπουργό να μας βγάλει από την κρίση δεν είναι λύση. Εγώ πιστεύω ότι λύση είναι να αλλάξει το ίδιο το πολιτικό σύστημα που αναπαράγει αυτούς τους πολιτικούς και κοινωνικοποιεί αυτούς τους πολίτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτρο, είναι απολύτως κατώτερα των περιστάσεων τα σημερινά κυβερνητικά κόμματα στη χώρα, καμιά διαφωνία. Νομίζω όμως ότι στην ιστορική φάση που ζούμε η ιστορία συνεχίζει να γράφεται απ΄ τους ηγέτες και όχι απ΄ το λαό. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο ο Κορνήλιος Καστοριάδης που λέει ότι μόνο δυο φορές μέχρι σήμερα βγήκε ο λαός στο προσκήνιο. Στην κλασική Ελλάδα και στον διαφωτισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, το να "αλλάξει το σύστημα" είναι τουλάχιστον μια συγκρίσιμη ουτοπία με την προσδοκία να κάνουν κάτι οι πρωθυπουργοί μας.
καλή χρονιά, Νίκος