15/3/19

Aνάμνηση ενός Ηγέτη


Πώς καταφέραμε αλήθεια και βολτάρουμε σήμερα στο Λευκό Πύργο αντί να λιάζονται εκεί οι Βούλγαροι; Ποιος λαός, ποιο κόμμα, ποιο σωματείο αγωνιστικό, ποια οργάνωση ή άλλη ομάδα, τι ήταν επιτέλους αυτό που το κατάφερε αυτό;

Κανένας λαός και καμιά ομάδα δεν ήταν. Ένα άτομο ήταν. Όχι δύο ή τρία. Ένα.

Ελευθέριος Βενιζέλος. 

Αυτός ήταν που γρύλισε σκαιά στον ανόητο άνακτα να αφήσει το Μοναστήριο στην ησυχία του και να στρίψει για Θεσσαλονίκη. Αυτός ήταν που διαχειρίστηκε με απίστευτη μαεστρία και επιτυχία απίστευτα λεπτές και δύσκολες ισορροπίες σε μια περιοχή που ο παλιός κόσμος κατέρρεε. Αυτός ήταν που με τεράστιο πόνο καρδίας εμπόδισε τους κρητικούς να μπουκάρουν και να πάρουν θέση στην ελληνική βουλή πριν την ώρα τους.

Ήρθε από το πουθενά, ξεχώρισε πάνω από το παρασιτικό και αυτιστικό πολιτικό κατεστημένο της εποχής, το έβαλε στο χέρι και το πέταξε στα σκουπίδια.

Διπλασίασε τη χώρα. Έκανε και λάθη, ναι. Όπως και ο Περικλής και ο Θεμιστοκλής έκανε και λάθη.

Ένα άτομο ήταν, ούτε 2 ούτε 3.


Όχι, κολλεκτιβιστές της συμφοράς και δημοκράτες της πλάκας, δεν ήταν ο λαός όπως σας βολεύει η ψυχοθεραπεία σας να λέτε!!

Το είπε εξαιρετικά ο Εγγλέζος αρμοστής της εποχής στην Πόλη.

“Πρόκειται για ένα φαινόμενο. Δεν διαθέτει διάδοχο του δικού του διαμετρήματος, Με άλλα λόγια δεν είναι η Ελλάδα!”

Όχι, δεν ήταν η Ελλάδα. Κι έτσι μόλις έφυγε και μείναμε με τον άνακτα να πορεύεται πάλι άσχετα όπως το συνήθιζε, συρρικνώθηκε πάλι η Ελλάδα.

Όμως κάτι έμεινε.

Ήταν ένας και ήταν μέγας.

Πέθανε τέτοιο μήνα, το 1936, στο Παρίσι.