Η Su είναι Κινέζα επιχειρηματίας και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΚΚ Κίνας. Γνωριστήκαμε πριν 10 χρόνια στις Βρυξέλλες σε μια έκθεση. Συναντηθήκαμε δυο φορές ακόμη. Σήμερα έχουμε επικοινωνία με mail. Έχω και μια ανοικτή πρόσκληση για Κίνα, για “να δω μερικά πράγματα” όπως ευγενικά μου διαμήνυσε.
Κάναμε και πολιτικές κουβέντες. Ενδιαφέρουσες κουβέντες γιατί άκουγα την άποψη ενός ατόμου από άλλο πολιτισμό, από την άλλη μεριά του κόσμου. Κι ενός ατόμου δημιουργικού και παθιασμένου, όσο κι αν ο πολιτισμός εκεί δεν επιτρέπει ακρότητες στην έκφραση συναισθημάτων.
Μου άφησε μια πικρή γεύση η γνωριμία μου με τη Su. Ένιωσα ότι η προσπάθειά μου να αποδείξω ότι η Κίνα δεν είναι πραγματικά κομμουνιστική ήταν απόλυτα αλαζονική. Μιλούσα με ιδεολογήματα, για πράγματα που δε γνώριζα στ΄ αλήθεια, που τα έβλεπα μέσα από φίλτρα ευρωπαϊκά κι άρα περιορισμένης ισχύος.
Τη δεύτερη φορά που συναντηθήκαμε είχε μαζί της ένα λεύκωμα. Με κόκκινο εξώφυλλο, ένα τεράστιο σφυροδρέπανο και κάτι ιδεογράμματα που έγραφαν, όπως μου εξήγησε, “Πολεμώντας τη φτώχεια”. Το ξεφύλλισα σιωπηλά. Αργότερα, της ζήτησα συγνώμη. For my western arrogance....
Στο εξής στις κουβέντες μας, το γύρισα σε άμυνα, άκουγα παρά μίλαγα. Ασφαλώς δε συμφωνούσα με κεντρικά σημεία της μαρξιστικής ανάλυσης της Su. Ότι δηλαδή η Κίνα δεν εκδηλώνει στρατιωτική επιθετικότητα όπως (εμφατικά μου τόνιζε) έκαναν όλες οι δυτικές δημοκρατίες, γιατί .... δεν υπάρχει πια εκεί ταξική πάλη που φέρνει τον ιμπεριαλισμό. Κι απ΄ την άλλη δεν ήξερα τι να απαντήσω όταν μου θύμιζε την κεντρική μαρξιστική θέση περί ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που είναι ακριβώς αυτό που κάνουν στην Κίνα. Ούτε μπορούσα βέβαια να αρνηθώ ότι και στα δικά μου μάτια η σημερινή Κίνα είναι πιο ελκυστικό παράδειγμα από τη σημερινή Ινδία.
Δεν ήξερα τι να απαντήσω και δεν είχε και τόσο σημασία. Πολύ περισσότερη σημασία είχε ότι είχα απέναντί μου ένα υπερ-δραστήριο άτομο που έκανε πράγματα, δεν έλεγε απλές κουβέντες. Ένα άτομο που είχε πρώτιστα βιωματική και δημιουργική σχέση με τον κόσμο.
Θεωρώ την ιδεολογία του κομμουνισμού αντιεπιστημονική και μεταφυσική. Μια θρησκεία δηλαδή. Έχει ακριβώς την ίδια τροχιά με τις άλλες μεγάλες θρησκείες των Εβραίων και του Χριστού. Και οι τρεις πέρασαν από την εποχή της αρένας και του μαρτυρίου (υποδούλωση των Εβραίων, διώξεις πρώτων χριστιανών, διώξεις κομμουνιστών) μετά ήρθε η εποχή του αίματος (τα απίστευτα εγκλήματα των Μωυσή/ Ιησού του Ναυή, κ.λπ, οι φωτιές του Μεσαίωνα των Χριστιανών, τα γκούλαγκ των κομμουνιστών) και τέλος η εποχή της μετάνοιας που γυρίζει την πλάτη της, πλήρως, στο προηγούμενο εγκληματικό αφήγημα (σημερινό Ισραήλ, σημερινή Δύση, σημερινή Κίνα/ Βιετνάμ).
Είναι μάταιο να αναζητήσεις εσωτερική συνέπεια και ορθολογισμό σε θρησκείες. Το μόνο κριτήριο είναι αν στην εκάστοτε εκδοχή τους προωθούν τον πολιτισμό ή τον αντιστρατεύονται. Η δική μου απάντηση είναι θετική για το σήμερα και των τριών μεγάλων θρησκειών, ιουδαισμού, χριστιανισμού και κομμουνισμού.
Αρκεί μόνο να μετρήσουμε κορμιά και να αποδεχθούμε ότι οι τσιπρομαϊληδες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ομιλούν σήμερα περί κομμουνισμού. Κίνα και Βιετνάμ αθροίζουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια συχνά μπαρουτακαπνισμένων κομμουνιστών και δε βλέπω γιατί να μη δεχθούμε τη δικιά τους version ως την επίσημη εκδοχή του κομμουνισμού σήμερα, με τους τσιπρομαϊληδες να περιορίζονται σε αυτό που τους αναλογεί.
Σε κάτι δηλαδή σαν την Κου Κλουξ Κλαν των σημερινών χριστιανών.
Και κυρίως σε κάτι απόλυτα αγράμματο και δομικά ηλίθιο και άχρηστο και άρα τρομερά επικίνδυνο για οτιδήποτε άλλο περαν ονειρώξεων μετά φραπέ στα Εξάρχεια.
