Ανηφόριζα την Πανεπιστημίου όταν ακούστηκαν φωνές και βογγητά. Αστυνομικοί είχαν γραπώσει έναν παπατζή και τον αβανταδόρο συνεργάτη του και τους ξυλοφορτώνανε καθώς τους σπρώχνανε στην κλούβα. Ρήγες και βαλέδες πανού στο πεζοδρόμιο.
Επιβραδύνανε λιγάκι το βήμα τους οι περαστικοί, μέχρι να καταλάβουν τι συμβαίνει. Έβλεπες, καθαρά στο βλέμμα τους, ότι εγκρίνανε την αποφασιστικότητα των εκπροσώπων του νόμου και γρήγορα ξαναβρίσκανε τον ταχύ βηματισμό τους. Ίσως σε κάποιους λίγους διέκρινες μια ανθρώπινη συμπάθεια. Κι ο παπατζής άνθρωπος είναι...
Mε κριτήριο την κεφαλαιοποίησή της, η δεύτερη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, μετά την Εθνική Τράπεζα και πολύ πριν απ΄ τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τη EuroBank κ.λπ., λέγεται ΟΠΑΠ και, μέσες άκρες, είναι στην ίδια αγορά με τον παπατζή μας. Στην αγορά του τζόγου δηλαδή και της εμπορίας ελπίδων.
Στην οικονομία το φαινόμενο λέγεται “οικονομία κλίμακας” και υποδηλώνει το πλεονέκτημα του μεγάλου απένατι στον μικρό. Στη λαϊκή διάλεκτο λέγεται “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”.
ΟΠΑΠ δεν μπορεί να γίνει ο παπατζής. Αλλά ούτε καν απλός παπάς. Διότι ως απλός παπάς θα μπορούσε να έχει την τύχη του αδελφού Εφραίμ. Με υπεράκτιες δραστηριότητες, λογαριασμούς, ακίνητα, μέχρι και ιδιόκτητες λίμνες...
Αλίμονο! Αντί για όλ΄ αυτά τα σπουδαία, ο καημένος ο παπατζής θα βρεθεί απ΄ το κλουβί της αστυνομίας σε κελί πραγματικό και όχι σε κελί μεταξωτό, σαν αυτό του Εφραίμ και της παρέας του.
Χωρίς το βάρος ενός ΟΠΑΠ, χωρίς το προκάλυμμα ενός ράσου πόσο ευάλωτος φαντάζει ο παπατζής, πόσο ευάλωτος και εξωθεσμικός! Γι΄ αυτό και σύντομα, αν δεν εκσυγχρονιστεί και δε θεσμοποιηθεί κι΄ αυτός, αν δε βρει μια μεγάλη ψευτοϊδέα να ακουμπήσει, θα αποτελεί είδος σε εξαφάνιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου