Η χώρα μας εφηύρε τη δημοκρατία και θεσμοθέτησε δυο κόμματα-- τους αριστοκράτες και τους δημοκράτες και τους έδωσε εντολή ο πρώτος να περιφρουρεί ό, τι αφορά και περιστρέφεται γύρω απ΄ την ατομική ελευθερία και ο δεύτερος να νοιάζεται για το δήμο, για το λαό και την κοινωνία. Σοφία και οικονομία. Μέτρο με μια λέξη.
Σήμερα οι ατομικές ελευθερίες καλά κρατούν. Χύθηκε αίμα αλλά καλά κρατούν.
Ο δημόσιος χώρος όμως καταστρέφεται. Τα δάση πυρπολούνται απ΄ το δόλο και την αδιαφορία, οι ακτές όμορφα και κομψά περιφράσσονται. Τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται απ΄ τα αυτοκίνητα. Πότε είναι η τελευταία φορά που είδατε ανάπηρο πολίτη στο δρόμο; Κι΄ όμως υπάρχουν 300.000 αναπηρικά καρότσια σ΄ αυτή τη χώρα. Κλεισμένα στα δωμάτιά τους. Σε μια χώρα που γέμισε αναψυκτήρια...
Η κυρία του διπλανού διαμερίσματος θα βγει την Πρωτομαγιά με την ψαλίδα και θα πριονίσει τα τριαντάφυλλα του πάρκου για να τα βάλει στο βάζο της. Στο πάρκο, βλέπετε, δεν μπορεί πια να τα χαρεί. Θέλει να τα καμαρώνει μόνη της, νεκρά, μέσα στη γυάλα του τραπεζιού της.
Ο δημόσιος χώρος ως συλλογικό βίωμα, ως επικοινωνία, ως τέχνη εξαφανίζεται.
Ο δημόσιος χώρος ως χώρος εκπαίδευσης δεν υπάρχει εδώ και καιρό.
Ως πολιτική μήπως;
Υπάρχει κανείς να αναστήσει, έστω να μιλήσει για το δημόσιο χώρο σ΄ αυτή τη χώρα;
Λέω πως όχι.
Τουλάχιστον ας σταματήσει η Ολυμπιακή Αεροπορία, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και τα συναφή να κλαψουρίζουν και να προσπαθούν να υφαρπάσουν και να σφετεριστούν το δημόσιο βίωμα. Ατζέντα προσωπική, στυγνά προσωπική, έχουν όλοι αυτοί.
Το δημόσιο, το συλλογικό, βίωμα, χάθηκε.
Ο δημόσιος χώρος καταπατήθηκε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου