Aν διάβαζα το άρθρο του κου Χατζιμπίρου (Books Journal, Ιούλιος 2022) το '80 δε θα είχα πολλά να προσθέσω. Με εξαίρεση ίσως μια καχυποψία που έχω για κάθε τι το μεγάλο και το κεντροποιημένο, όπως ήταν- τότε- η πυρηνική ενέργεια.
Διάβολε, στο μεταξύ άλλαξαν πολλά! Τόσα πολλά που μέσα σε λίγους μήνες, η ΕΕ ονοματίζει τα πυρηνικά 'πράσινη ενέργεια', οι Πράσινοι της Γερμανίας επανεξετάζουν την καταστατική τους άποψη στο προκείμενο, ενώ τα 16 γερμανικά κρατίδια εν χορώ ζητάνε επανεξέταση της πολιτικής για τα πυρηνικά και ο υπουργός Οικονομικών Habeck λέει ότι όλα είναι πια στο τραπέζι. Και όλα αυτά πριν φτάσει ο χειμώνας και πριν ακόμη ξεδιπλωθούν οι εκβιασμοί του Πούτιν.
Στο μεταξύ η συνειδητοποίηση των επιπτώσεων της χρήσης του άνθρακα στο ενεργειακό σύστημα γίνεται όλο και πιο ανατριχιαστική. Είναι εξοργιστικό ότι το θέμα κυριαρχείται από την πλανητική θέρμανση και τις ενδεχόμενες καταστροφικές επιπτώσεις της, ενώ η απόλυτη, καταγεγραμμένη, πραγματική και όχι υποθετική απειλή της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, ιδιαίτερα των σωματιδίων, συντηρείται μόνο στο φόντο ως κάτι το δευτερεύον. Τη στιγμή που μελέτη του Harvard ανεβάζει τους θανάτους το 2018 από σωματίδια σε 8 εκ. το χρόνο!
Τη ίδια στιγμή τα προβλήματα αποβλήτων των πυρηνικών έχουν αντιμετωπιστεί 100% το ίδιο και η ασφάλεια των αντιδραστήρων (Apocalypse Never: Why Environmental Alarmism Hurts Us All, Michael Shellenberger). Αλλά και η μεγάλη και 'αντιδημοκρατική' κλίμακα που με απασχολούσε πριν 40 χρόνια και αυτή δεν υφίσταται πια αφού η νέα γενιά των αντιδραστήρων της Hitachi BWRX-300 με 100% παθητική ασφάλεια και ισχύ 300MW (όταν μια τυπική ανεμογεννήτρια είναι στα 2 ΜW).
Τι μας έχει μείνει λοιπόν; Ο απόηχος του Τσέρνομπιλ, της απόλυτης δηλαδή αποτυχίας του κομμουνισμού και κυρίως, αλήθεια είναι αυτό, η βαριά παρακαταθήκη της Φουκουσίμα, όπου αν και οι θάνατοι από ραδιενέργεια ήταν μηδενικοί (οι θάνατοι ήταν όλοι, με μονοψήφιες εξαιρέσεις, από το τσουνάμι) ωστόσο μια τεχνολογική αποτυχία της Ιαπωνίας αφήνει πράγματι πολλά δικαιολογημένα ψυχολογικά κατάλοιπα.
Αυτή όμως είναι η δουλειά των επιστημόνων! Να μην αφήσουν την ψυχολογία να επισκιάσει τη βαριά αριθμητική του άνθρακα, να αναδείξουν τα πραγματικά διλήμματα, να σταματήσουν αυτή τη δαιμονοποίηση των πυρηνικών, που έχει δέσει τη Δύση στο ενεργειακό άρμα της Ρωσίας. Με την τιμητική εξαίρεση της Γαλλίας που διαχρονικά και διακομματικά δεν έπεσε ποτέ στην παγίδα αυτή και δεν την έχει σήμερα ο Πούτιν στην εκβιαστική του ευχέρεια.
Δε χρειάζεται να αντιπαλεύουμε το αυτονόητο. Όχι, η Ελλάδα (όπως και η Ιαπωνία) είναι σεισμογενής και δεν κάνει για πυρηνικά! Γιατί όμως η Γερμανία που δεν γνωρίζει τι σημαίνει σεισμός δεν κάνει; Πόσοι από τους 8 εκ. θανάτους από σωματίδια μόνο για το 2018 που αναφέρει το Harvard ήταν στη Γερμανία και πόσοι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί; Δε μας τιμά καθόλου ο λογαριασμός, ούτε η κώφευση ούτε η ιδεοληψία που τον παρήγαν. Ούτε μας τιμά που μας εκβιάζουν οι ολιγάρχες ΚΒGιτες και προσπαθούν να κερδίσουν τη συγκατάθεσή μας για έναν ήσυχο σφαγιασμό της Ουκρανίας.
Να τελειώνει σιγά σιγά αυτή η αστειότητα με τα πυρηνικά! Το 2050 η ΕΕ θα έχει βγει από τον άνθρακα, μόνο όμως αν ανανεώσιμη και πυρηνική ενέργεια συνυπάρξουν. Το ακριβές σημείο συνύπαρξης είναι και το μόνο αληθινά ανοικτό θέμα για συζήτηση.
===
Νίκος Σακκάς, Δρ. Μηχανικός
Καθηγητής Ενέργειας
ΕΛ.ΜΕ.ΠΑ & Παν/ μιο Χαλ
