Λόγια ενός δασκάλου μου

Ο Αλέξανδρος Ακριτίδης είναι μια πρόσφατη "δικτυακή" (ακόμη) γνωριμία μου. Ζει και δραστηριοποιείται ενεργά στα θέματα πολιτισμού και αυτοδιοίκησης στη Μελίκη της Ημαθίας. Λογοτέχνης ο ίδιος, συντηρεί μια αξιόλογη ιστοσελίδα, πασίγνωστη στο χώρο, για την προώθηση της λογοτεχνίας (www.apostaktirio.gr)

Τον συμβουλεύομαι στο χόμπι μου, το γράψιμο. Ο Αλέξανδρος μέσα απ΄ τη σελίδα του, κι ανάμεσα σε πολλά άλλα, βρίσκει το χρόνο για να αξιολογεί και να συμβουλεύει πολλούς έμπειρους και νιόφερτους στη λογοτεχνία. Έτσι, τον θεωρώ κάτι σα δάσκαλο. Tα λόγια του, παινευτικά ή κριτικά, έχουν για μένα μεγάλη αξία. Είναι οδηγός μου. Γιατί είναι ειλικρινή, έχουν νηφαλιότητα και καλή πρόθεση. Τα συμπληρώνει μετά η διαύγεια ενός αξιόλογου λογοτέχνη και κοινωνικά ενεργού ανθρώπου.

Έγραψε πρόσφατα στο "Αποστακτήριο" μερικά λόγια για το πρόσφατο βιβλίο μου, το ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ. Χαίρομαι πολύ που με βρίσκει καλό μαθητή.

Η πλήρης ανάρτηση είναι εδώ.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα.

Η γραφή του Νίκου Σακκά πραγματικά εντυπωσιάζει. Από τoν ρεαλισμό και τη λιτότητα, περνάει συχνά στον λυρισμό και την φαντασία. Ανοίγει διαλόγους με το φεγγάρι και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε άλλη διάσταση. Χωρίς διόλου να θεωρήσεις πως αυτό που διαβάζεις είναι σκοπίμως επιτηδευμένο ή υπερβολικό. Αυτά τα «υπερβατικά» στολίσματα είναι άριστα ενταγμένα στο υπόλοιπο κείμενο, δίνοντάς του μια αύρα αγάπης και μυστικισμού. Έρωτα και λάμψης. Σύμμαχος στη γραφή, η μουσική και η αρμονία. Νομίζεις πως βλέπεις τους δύο δεξιοτέχνες να παίζουν μπροστά στα μάτια σου και πως ακούς τις εκλεπτυσμένες νότες τους. Το «Φεγγαρόφωτο» είναι από μόνο του ένα φως. Ένα όμορφο φως στην ψυχή μας...

Ζήτω το Βιετνάμ! Ζήτω ο κομμουνισμός του!

Η βδομάδα που πέρασε πουθενά δε γιορτάζεται με τόσο ενθουσιασμό όπως στο Βιετνάμ. Τέλη Απρίλη γονάτισαν οι Αμερικάνοι, αρχές Μάη, κάμποσα χρόνια νωρίτερα οι Γάλλοι αποικιοκράτες, με την ταπεινωτική τους συντριβή στο Dien Bien Phu.

Μόνο οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα μπορούν να σταθούν άξια δίπλα στους Βιετναμέζους. Άλλος λαός που να έχει κάνει τέτοιο και τόσο άνισο και νικηφόρο αγώνα στην ιστορία του δεν υπάρχει.

Σήμερα το Βιετνάμ κάνει έναν άλλο μεγαλειώδη αγώνα. Ενάντια στη φτώχεια αυτή τη φορά. Κι απ΄ ότι φαίνεται καλά τα καταφέρνει κι εκεί. Περισσότερο απ΄ τις στατιστικές (ανάπτυξη 5% τα τελευταία 6-7 χρόνια) εμπιστεύομαι τα skype που αλλάζω με ένα Bιετναμέζο που γνώρισα, τον Ηung, που ζει στο Ανόι και δουλεύει από απόσταση για μια εταιρεία πληροφορικής της Αυστραλίας (Joomlart).

Τον αγώνα και τότε και τώρα το Βιετνάμ τον κάνει κάτω απ΄ τις σημαίες του κομμουνισμού. Αποδεικνύεται έτσι πόσοι πιο πολύπλοκα είναι τα πράγματα απ΄ ό,τι μερικοί νομίζουν.

Είναι παράλογο να νομίζει κάποιος ότι έχει την ερμηνευτική αυθεντία για το τι είναι χριστιανισμός, κομμουνισμός, κ.λπ. Ποιοι ήταν λοιπόν οι χριστιανοί, οι πρώτοι χριστιανοί (up!) ή οι μεταγενέστεροι της Ιεράς εξέτασης (down!) η μήπως οι καθολικοί αγωνιστές της Λ. Αμερικής (up again!);

Και είναι βέβαια φτηνό κι ιδιαίτερα ανόητο να προσπαθήσει κάποιος, μεσ΄ απ΄ τα χρεωμένα στην καλοπέραση και τον ευδαιμονισμό σαλόνια της δύσης που ζει, να εξηγήσει στους Βιετναμέζους που παλεύουν σήμερα με τη φτώχεια ότι γίνανε ρεβιζιονιστές κι ότι αλλιώς είναι ο ντούρος ο κομμουνισμός.

Ζήτω λοιπόν ο κομμουνισμός (του Βιετνάμ)!  

O κρυμμένος χρυσός της Αθήνας

Κύριε Καμίνη,

μέσα και κάτω απ΄ τα χιλιάδες προβλήματα του δήμου της Αθήνας υπάρχουν κρυμμένες κάποιες μοναδικές και σπάνιες ευκαιρίες.

Σας μιλάω για την Ακαδημία του Πλάτωνα, το χώρο εκείνο όπου υπήρξε το πρώτο “πανεπιστήμιο” του ανθρώπου, εκεί όπου δοκιμάστηκε για πρώτη φορά η ορθή, η συγκροτημένη και η μη φοβική σκέψη. Ο χώρος αυτός θα έπρεπε και θα μπορούσε, πιστεύω, να είναι σημείο παγκόσμιας αναφοράς, μαγνήτης για εκατομμύρια πολίτες της γης, που η αναζήτηση της δικής τους αρχής θα τους οδηγούσε ως άτομα ή συγκροτημένα (συνέδρια, κ.λπ) στο χώρο αυτό φέρνοντάς τους μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Κι όμως, δεν είναι σήμερα παρά ένας παραπεταμένος “χώρος” άγνωστος ακόμη και στους Αθηναίους.

Θα πρόσθετα ακόμη και το Λύκειο του Αριστοτέλη, πίσω απ΄ το ωδείο, το ίδιο, ίσως και περισσότερο άγνωστο κι αυτό. Και τέλος τους Κυνόσαργες, χώρος απόλυτα κρυμμένος σήμερα κάτω απ΄ τα μπετά των '50 και των '60. Όχι όμως μικρότερης σημασίας, αφού εκεί ήταν το τρίτο μεγάλο ακαδημαϊκό κέντρο ψυχοσωματικής ανάπτυξης των πολιτών της αρχαίας Αθήνας. Εκεί ήταν που γυμναζόταν ο Θεμιστοκλής μέχρι την τελευταία στιγμή πριν κατηφορίσει στη Σαλαμίνα για να συναντηθεί με την ιστορία.

Και μια κι ήρθε η κουβέντα στο Θεμιστοκλή μηνύστε αν δοθεί η ευκαιρία και στο συνάδελφό σας στο Αιγάλεω ότι έχει και αυτός ένα διαμάντι κρυμμένο στην περιοχή του. Ο λόφος που έφερε ντροπή και σπαραγμό στον Ξέρξη, είναι δική μας ντροπή να είναι σήμερα καταμεσής μιας παρατημένης χωματερής. Άλλη μοίρα του πρέπει και άλλο όνομα. Λόφος του Θεμιστοκλή και της Δημοκρατίας θα έπρεπε να τον λεν και προσκύνημα των δημοκρατών όλης της γης θα μπορούσε να είναι.

Ο χρυσός υπάρχει κύριε δήμαρχε. Και δεν υπάρχει χώρα που πλανήτη που μνημεία τέτοιου βεληνεκούς θα ήταν εγκαταλειμμένα στην άγνοια και κρυμμένα στην αφάνεια.

Σε αναμονή της βέβαιας νίκης σας εύχομαι καλή δύναμη!

Νίκος Σακκάς

==

Αγαπητέ κύριε Σακκά

σας ευχαριστώ ειλικρινά για την υπενθύμιση και την αίσθηση επείγοντος που μου στέλνετε. Σας διαβεβαιώνω ότι ο χρυσός θα αρχίσει να εξορύσσεται, σιγά, σιγά.

Ευχαριστώ και ανταποδίδω τις ευχές σας

Γ. Καμίνης 
Δήμαρχος Αθήνας

Ο Κορδάτος κι ο σκορδάτος

Διάβασα πρόσφατα την εκπληκτική εισαγωγή του Κορδάτου στη Μήδεια του Ευριπίδη. Κάποτε ο αριστερός δεν απαλλασσόταν απ΄ την υποχρέωση της γνώσης. Βάθος γνώσης αμέτρητο ο κομμουνιστής Κορδάτος στο κείμενο αυτό. Χαίρεσαι όπου συμφωνείς, καμαρώνεις αν καταφέρεις και κάπου διαφωνήσεις.

Για να φτάσουμε σήμερα στον “Υes I does”. Βαφτίστηκαν πρώτα αριστεροί, κήρυξαν μετά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (σσ. τεμπελιά) των μαθητών. Η "αυτοδιάθεση" παρήγε βέβαια αγραμματοσύνη, πήραν όμως άφεση κι εξευτελίζουν τώρα διεθνώς τη χώρα! Και συναγελάζονται κάτι μελαγχολικά γερόντια στην Τσεχία, λίγο πριν τα βάλουν κι αυτά στο μουσείο, κι αποφεύγουν κάθε σοβαρή συζήτηση, σίγουροι για το βροντερό γέλιο που θα διατρέξει τη μεγάλη απόσταση απ΄ τη Λισαβόνα ως τον Καύκασο.

Σε λεξικό 3000 χρόνων, δεν υπάρχει λέξη...