Με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση του Υπ. Παιδείας για τα ΑΕΙ και την αντίδραση των πρυτάνεων, κ.λπ, επιβεβαιώνεται και από τις δυο πλευρές ότι η μυθολογία καλά κρατεί και κανείς από τους δύο πόλους δεν έχει όρεξη να κινηθεί με όρους 21 αιώνα, αλλά προτιμά συνθήματα από ποικίλες, ηρωϊκές, εποχές του παρελθόντος που δεν έχουν καμιά σχέση με το σήμερα και αξίζει να ζούνε μόνο ως ιστορική μνήμη και τίποτα παραπάνω.
Η ευρύτερη μυθολογία της συζήτησης για την παιδεία έχει τους εξής μυθικούς ήρωες:
Αυτά είναι τα τρία μετάλια της κατάρρευσης της χώρας.
Οι πανεπιστημιακοί, ως πνευματικά άτομα, είχαν ευθύνη, αντί να προάγουν τη μυθολογία να γίνουν μοχλοί κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Όταν ήμουν φοιτητής στο Πολυτεχνείο και πηγαίναμε επισκέψεις στη βιομηχανία οι μηχανικοί των εταιριών υποδέχονταν με πραγματικό δέος τον καθηγητή που μας συνόδευε (Παπαδανιήλ) που τον ήξερε για δεκαετίες όλη η ελληνική κατασκευαστική βιομηχανία και είχε σημαδέψει με τις γνώσεις και την εμπειρία του την οικονομική ανάπτυξη της εποχής του.
Αυτός είναι ο δρόμος για τους πανεπιστημιακούς. Αντί να ψευτοτσακώνονται με το υπουργείο και να συνδιαλέγονται με εικοσάρηδες εκκολαπτόμενους κομματάρχες.
Η ευρύτερη μυθολογία της συζήτησης για την παιδεία έχει τους εξής μυθικούς ήρωες:
- το πανεπιστημιακό άσυλο, πρώτο θέμα συζήτησης και πιθανή γραμμή σύγκρουσης μεταξύ υπουργείου και πανεπιστημιακών συνδικαλιστών. Η προστασία, λέει, της διακίνησης των ιδεών, λες και αυτή δεν είναι κατοχυρωμένη στην πράξη ακόμη και στις φυλακές, λες και δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να διακινεί την οποιαδήποτε ιδέα οπουδήποτε, λες και υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας στη χώρα. Το μόνο δηλαδή που δεν υπάρχει !!! Μια φαντασιακή θέσμιση όπως θάλεγε ο Καστοριάδης, την ίδια στιγμή που βασιλεύει η αγραμματοσύνη και η μόνη διακίνηση που γίνεται είναι άθλιων και ανεγκέφαλων κομματικών φυλλαδίων και αφισών και προσκλήσεων για εκδρομές στη Μύκονο, για ξενύχτια και τσιμπούσια καθώς και διακίνηση χρωμάτων με τα οποία εξευτελίζονται και βρωμίζονται οι τοίχοι με τους γλωσσικούς και χρωματικούς εμετούς των "πολιτικών" "νεολαιών".
- το φοιτητικό κίνημα που κάνει εκλογές αλλά έχει ξεχάσει να κάνει πρόσθεση και οι παρατάξεις του βγάζουν πάντα άλλα αποτελέσματα. Και βγαίνουν οι πολιτικοί και κολακεύουν και αφιονίζουν και εποπτεύουν τα κομματικά τους μαντριά, και βγαίνουν οι πρυτάνεις και συνδιαλέγονται μαζί με τον κάθε ντενεκέ γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να εκλεγούν. Και βρωμίζονται οι τοίχοι και βρωμίζονται τα προαύλια και δε βρίσκεται ένας, ξαναλέω ένας, πολιτικός ή πρύτανης να πει "παιδιά, τους ζυγούς λύσατε, το κίνημα εσχόλασε και τσακιστείτε τώρα στα μαθήματά σας γιατί σε λίγο θα δουλεύετε για τους Αλβανούς"
- η δημόσια εκπαίδευση που για να μη μακρηγορώ ας μείνω μόνο στο λογικό σφάλμα του αιτήματος αφού όταν στην εκπαίδευση είσαι πάτος τι σημασία έχει το δημόσια ή το ιδιωτική. Είναι σαν να είσαι υπέρ του αξιόμαχου του στρατού και να μην υπάρχει στρατός καθόλου. Τόχει αυτό η μυθολογία. Τα επίθετα αποκτούν προτεραιότητα σε σχέση με τα ουσιαστικά, που έτσι κι αλλιώς είναι μύθοι και δεν απασχολούν κανέναν. Το χειρότερο είναι ότι η βλακεία και η ψευτιά περί δημόσιας και δωρεάν παιδείας έχει πνίξει τελείως αυτό που θα μπορούσε να είναι το μεγάλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της χώρας. Αυτό της παροχής υψηλότατου επιπέδου εκπαιδευτικών υπηρεσιών στην ευρύτερη περιοχή (Αραβία, κ.λπ.) σε περιβάλλον μοναδικού φυσικού κάλλους. Αντ΄ αυτού ο μύθος έχει εγκλωβίσει την κοινωνία και το πανεπιστήμιο σε φτώχεια, βρώμα και αγραμματοσύνη. Δημόσια όλ΄ αυτά βέβαια. Άντε να πεις στην Ελλάδα ότι θα προωθήσεις τις υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικές υπηρεσίες ως στρατηγικό μοχλό οικονομικής και πολιτισμικής ανάπτυξης να δεις τι θα πάθεις.
- η παιδεία για όλους, που ισχυρίζεται ότι όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο και αργότερα... στην ανεργία. Οι πλούσιοι γελάνε με αυτές τις σαχλαμάρες και επισκέπτονται τα ιδρύματα του εξωτερικού όπου και μορφώνονται, ενώ οι φτωχοί με εξαιρέσεις όσα τμήματα έχουν μια τοπική και διεθνή αναγνωρισιμότητα τώρα που καταρρέει το πελατειακό - σοβιετικό κράτος, βάζουν πλώρη να γίνουν ακόμη πιο φτωχοί. Η εκπαίδευση, μ΄ όλα τα πολλά στραβά και τους απαράδεκτους, πραγματικούς και όχι φαντασιακούς, ταξικούς αποκλεισμούς των δεκαετιών 50- 60- 70 (αυτούς που γέννησαν το πραγματικό και όχι φαντασιακό φοιτητικό κίνημα της εποχής του 114), είχε και στοιχεία ενός δημοκρατικού μοχλού κοινωνικής ανάμιξης με πρακτικό αποτέλεσμα πάρα πολλά άτομα, που ξέφευγαν από τους αποκλεισμούς, να μετακινηθούν τελικά κοινωνικά λόγω των σπουδών τους. Σήμερα έχει γίνει καταθλιπτικός μοχλός διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Για όλους φυσικά!
- το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα θα υποβαθμιστεί ραγδαία τα επόμενα χρόνια και χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Σύντομα θα υπάρξουν πολλά παιδιά, πολύ ικανά αλλά και πολύ φτωχά για να μπορέσουν να χρηματοδοτήσουν 3-5 χρόνια στο πανεπιστήμιο. Αυτό, μαζί με τη φυγή στο εξωτερικό αυτών που έχουν οικονομική δυνατότητα θα αποδυναμώσει ραγδαία το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. Η πρώτη προτεραιότητα χρηματοδότησης θα ήταν να δημιουργηθούν μηχανισμοί ανίχνευσης και στήριξης αυτών των, σύντομα χιλιάδων, φτωχών αλλά και ικανών, παιδιών.
Αυτά είναι τα τρία μετάλια της κατάρρευσης της χώρας.
Οι πανεπιστημιακοί, ως πνευματικά άτομα, είχαν ευθύνη, αντί να προάγουν τη μυθολογία να γίνουν μοχλοί κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Όταν ήμουν φοιτητής στο Πολυτεχνείο και πηγαίναμε επισκέψεις στη βιομηχανία οι μηχανικοί των εταιριών υποδέχονταν με πραγματικό δέος τον καθηγητή που μας συνόδευε (Παπαδανιήλ) που τον ήξερε για δεκαετίες όλη η ελληνική κατασκευαστική βιομηχανία και είχε σημαδέψει με τις γνώσεις και την εμπειρία του την οικονομική ανάπτυξη της εποχής του.
Αυτός είναι ο δρόμος για τους πανεπιστημιακούς. Αντί να ψευτοτσακώνονται με το υπουργείο και να συνδιαλέγονται με εικοσάρηδες εκκολαπτόμενους κομματάρχες.
